Τελικά τι συμβαίνει στην αμερικανική εξωτερική πολιτική στο τρίγωνο Αθήνα-Λευκωσία-Άγκυρα; Τι οδήγησε στην ματαίωση της υπογραφής του μνημονίου Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ; Τι είδους ρόλο επιτελεί ο Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ για τα ελληνικά ενεργειακά και, διασταλτικά, εθνικά συμφέροντα;
Στο συνέδριο του ''Economist'' στην Αθήνα πάντως, είδαμε την Τουρκία να εισέρχεται, με αμερικανικό διαβατήριο, στο παιχνίδι. Είναι μόνο η αβελτηρία της Λευκωσίας λοιπόν που ματαιώθηκαν συγκεκριμένες κινήσεις;
Σύμφωνα με την οπτική της Ουάσινγκτον, οι πρόσφατες ανακαλύψεις φυσικού αερίου στις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ αποτελούν μία θετική εξέλιξη, καθώς προσφέρουν μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από την Ρωσία. Σε ό,τι αφορά στους αγωγούς, η μεταφορά μη ρωσικού αερίου στις χώρες της Βαλκανικής, είναι προαφανώς επιθυμητή από τις ΗΠΑ. Ο Μόρνινγκσταρ, εμμέσως πλην σαφώς κάλεσε τους εμπλεκόμενους και κυρίως την Κύπρο, να αποφύγει την είσοδο στην εξίσωση ρωσικών ενεργειακών συμφερόντων.
Ο Αμερικανός αξιωματούχος ωστόσο δεν έμεινε σε αυτά. Δήλωσε ότι υπάρχουν νομικά και πολιτικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν. Δέχθηκε έτσι εμμέσως τις τουρκικές θέσεις και αυτό αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, αφού ο Αμερικανός αξιωματούχος παρατήρησε ότι "από τις εξελίξεις πρέπει να κερδίσουν όλοι, αφού οι ανακαλύψεις ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο υπερβαίνουν τις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες όπως την Κύπρο, το Ισραήλ και ενδεχομένως αργότερα και την Ελλάδα". Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, πρέπει να μπούμε στη λογική της γενικότερης ωφέλειας, φωτογραφίζοντας έτσι την Τουρκία.
Ως ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. καιρό τώρα υποστηρίζουμε πως Ισραήλ και ΗΠΑ δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο τα νέα δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο. Υποστηρίζαμε -και δικαιωνόμαστε- πως οι ΗΠΑ θα κρατήσουν ''ζωντανή'' πάση θυσία την Τουρκία, παρά τις ισραηλινές εοιφυλάξεις. Αρχίζουμε να πιστεύουμε βάσιμα, πως οι Αμερικανοί προωθούν χρήση των δικαιωμάτων των εμπλεκομένων όχι με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά στη λογική να μην στενοχωρηθούν οι Τούρκοι. Τους Αμερικανούς ενδιαφέρει η συνεργασία Ελλάδος - Τουρκίας όχι στη βάση του τι πραγματικά δικαιούται ο καθένας, αλλά απλώς να υπάρξει μια κερδοφόρα για τους ίδιους συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου, προσφέροντας στην Τουρκία πολύ περισσότερο μερίδιο από όσο δικαιούται. Η αγωνία των ΗΠΑ είναι να μην τους προκύψει ο Ερντογάν, στην πορεία, Χομεινί. Η Τουρκία τους ενδιαφέρει, όχι η δεδομένη και παθητική Ελλάδα.
Η διατυπωθείσα θέση Μόρνιγκσταρ θέλει μια ανέφελη και απρόσκοπτη συνεργασία όχι τριγωνική (Ελλάδος - Κύπρου - Ισραήλ) αλλά τετραγώνου (οι τρεις συν η Τουρκία). Με τις ΗΠΑ σε ρόλο συντονιστή και συν-εκμεταλλευτή. Η Αθήνα τι πράττει; Θα δεχθεί την Τουρκία συνεταίρο σε περιουσία που δεν δικαιούται; Και στη βάση ποιάς λογικής;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου