Τον Φεβρουάριο του 2010, ο ανθός των Ευρωπαίων πολέμαρχων συγκεντρώθηκε πρώτη φορά στην Αυλίδα του- τις Βρυξέλλες- για να εκστρατεύσει κατά των αγορών που είχαν απαγάγει την υπερχρεωμένη Ελένη- την Ελλάδα. Έχουν περάσει από τότε 18 ολόκληροι μήνες. Έχουν βγει «πιστόλια στο τραπέζι», έχουν εξεταστεί εκατοντάδες εκδοχές λύσης του προβλήματος, έχει δοθεί άπειρες φορές η υπόσχεση ότι «θα κάνουμε ό,τι επιβάλλεται για να προασπίσουμε το ευρώ», και ο Αγαμέμνων του στρατεύματος, η Αγκέλα Μέρκελ, έχει επαναλάβει δεκάδες φορές την υπόσχεση ότι «η αποτυχία του ευρώ θα ήταν αποτυχία της Ευρώπης»- και γι’ αυτό δεν θα την επιτρέψει. Αλλά τα πλοία των Αχαιών παραμένουν δεμένα, η ωραία πλην ελαφρόμυαλη Ελένη παραμένει στα χέρια των απαγωγέων της και οι επίδοξοι σωτήρες της, αντί σωτηρίας, μηχανεύονται ένα χρόνο τώρα βασανιστήρια να της επιβάλουν, τιμωρία που παρασύρθηκε από τον Πάρι με τα δανεικά…
- Από τη σκοπιά τη δική μας (αλλά και των Ιρλανδών, των Πορτογάλων, των Ισπανών, των Βέλγων, των Ιταλών, ίσως αύριο και των Γάλλων…) πρόκειται για μια κλασική τραγωδία.
- Από τη σκοπιά των εύρω-αισιόδοξων το δράμα εξελίσσεται ως κλασικό μπουλβάρ. Έχει παρεξηγήσεις, καθυστερήσεις, καβγαδάκια, αλλά στο τέλος θα δούμε χάπι-εντ. Στο κάτω-κάτω, λένε, σε αυτούς τους 18 μήνες, η Ευρώπη έχει κάνει βήματα για την δημιουργία μηχανισμού αντιμετώπισης της κρίσης, που οδηγούν προς την εμβάθυνση της ενοποίησής της, πράγμα που κανείς δεν μπορούσε να ονειρευτεί.
- Από τη σκοπιά των ανήσυχων (για δικούς τους λόγους) Αμερικανών, το δράμα έχει κάτι από θέατρο παραλόγου. Τους είναι αδύνατον να καταλάβουν γιατί η Γερμανία επέτρεψε στο πρόβλημα χρέους μιας ασήμαντης χώρας- κάτι σαν να είχε μεγάλο χρέος και έλλειμμα στον προϋπολογισμό της η νότια Καρολίνα- να μετατραπεί σε συστημική κρίση, που μεταδίδεται στη μια Πολιτεία μετά την άλλη και απειλεί το ίδιο το νόμισμα. Είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι;
- Από τη σκοπιά του Βερολίνου, όμως, το δράμα ίσως να μην μοιάζει καν με δράμα. Η Γερμανία είναι η μόνη χώρα στον δυτικό κόσμο που είναι σήμερα σε ισχυρότερη οικονομικά θέση από ότι ήταν το 2007. Η κρίση, όσο παρατείνεται, της κάνει καλό. Μεταφράζεται σε φθηνό ευρώ και υψηλές εξαγωγές. Είναι φανερό ότι ο Αγαμέμνων μπαίνει στον πειρασμό να εξαργυρώσει πολιτικά την οικονομική ισχύ του. Στον πειρασμό να εκμεταλλευτεί την αγωνία των άλλων Αχαιών-Ευρωπαίων, όσο η εκστρατεία καθυστερεί και η νόσος μεταδίδεται από τη μια χώρα στην άλλη, για να φθάσει στην καρδιά της Ευρώπης, την Ιταλία ήδη, την Γαλλία αύριο, για να επιβάλει την ηγεμονία του. Αλλά αυτό είναι παιχνίδι με τη φωτιά, παιχνίδι που απειλεί την ύπαρξη την ίδια της Ευρώπης.
Και η μόνη λύση είναι να μαζευτούν σήμερα στην Αυλίδα οι υπόλοιποι πολέμαρχοι και να υποχρεώσουν τον Αγαμέμνονα να θυσιάσει την κόρη της φιλοδοξίας του, τη Γερμανίδα Ιφιγένεια. Και να συμβιβαστεί πολιτικά, ώστε ν ανοίξουν πανιά τα πλοία. Οι τραγωδίες δεν έχουν χάπι εντ. Αλλά μπορεί αυτό το καλοκαίρι να δούμε να δικαιώνεται η εκδοχή της Μελίνας, στο «Ποτέ την Κυριακή», για την εξέλιξη των τραγωδιών: Στο τέλος, όλοι ευτυχισμένοι, πάμε στις παραλίες. Το πιστεύετε;
Παύλος Τσίμας
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου