Από την άλλη πλευρά, μια ολική εκκαθάριση του καθεστώτος της Λιβύης, ενδεχομένως και με τη φυσική απομάκρυνση του Μουαμάρ Καντάφι, θα προκαλέσει μετανάστευση, αλλά για τους αντίθετους λόγους, με ανθρώπους εξασθενημένους από το καθεστώς του, να αναζητούν διέξοδο.
Από την Τρίπολη, το κοντινότερο μέρος είναι η Τυνησία, ήδη πολύπαθη από τα πρώτα κύματα προσφύγων, από τότε που ξεκίνησε η σύγκρουση. Εάν η Αίγυπτος δεν έχει την ικανότητα να υποστηρίξει μια τέτοια μάζα μεταναστών, η Τυνησία σίγουρα θα αποτύχει, λόγω και του περιορισμένου φυσικού χώρου.
Στην περίπτωση αυτή, η δυνατότητα διαφυγής είναι κατ’ ανάγκη ο δρόμος που οδηγεί στη θάλασσα, με την Ιταλία ως τον πλησιέστερο προορισμό. Και αυτό είναι το κύριο μέλη της ιταλικής πλευράς, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, που έχει δείξει ότι αντιτίθεται στη στρατιωτική παρέμβαση.
Το επιχείρημα αυτό αποτελεί επίσης την πηγή διαίρεσης μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία προς το παρόν δεν προτίθεται να αναλάβει την ευθύνη των μεταναστών που φτάνουν στην Ιταλία, επειδή ήδη δέχεται έναν μεγαλύτερο αριθμό αφιχθέντων μεταναστών μέσω άλλων οδών.
Είναι σαφές ότι σε περίπτωση αύξησης του αριθμού των αφίξεων στην Ευρώπη, αναπόφευκτα θα χρειαστεί να γίνει μια εκ νέου συζήτηση για την κατανομή των προσφύγων.
Υπάρχει βέβαια πάντα και η πιθανότητα της δραπέτευσης του Καντάφι, που θα χάσει την Κυρηναϊκή, κρατώντας ωστόσο την Τριπολίτιδα. Από την άποψη των μεταναστευτικών ρευμάτων, αυτή φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση, αλλά θα συνεπάγεται τη διαιώνιση του προβλήματος του Rais, με ένα κράτος που κόβεται στα δύο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορεί να φανεί λογική εξέλιξη το ενδεχόμενο της δημιουργίας δυο κρατών, τα οποία θα χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη φυλετική ομοιογένεια, τη μόνη κοινωνική δομή στη Λιβύη, με στόχο τη σταδιακή απομόνωση του κράτους του Καντάφι, μέσω των κυρώσεων, θέτοντάς τον με τον τρόπο αυτό εκτός παιχνιδιού.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου