Καταδρομέας Μανόλης Μπικάκης.Φόρος τιμής σε ένα άγνωστο Ηρωα

Σχόλιο: Και για όλους αυτούς επώνυμους και ανωνυμους που έδωσαν την ζωή τους και που η πατρίδα τους αγνώμων τους ξέχασε....Εμείς όμως ΟΧΙ

Για σένα που έφυγες νωρίς…χωρίς τιμές και επικήδειους.
Από κείνους που εκφωνούν χείλη σφιγμένα απ τη συγκίνηση και φωνές που τρέμουν από τον κόμπο...
Γιατί το "ζήτημα θεωρείται λήξαν…υφίσταται νομικό κενό", μας είπαν οι αρμόδιοι…
Κατά πως τόθελες λοιπόν, με μαντινάδες και κρασί σε αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί σου φίλοι

Μάζεψα κι εγώ σήμερα λίγες λέξεις- καθώς λόγιος δεν είμαι- να πω για σένα στα παιδιά.
Για να σε θυμούνται σ' αυτό το τόπο αυτοί που θάρθουν…ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ.
Φόρος τιμής σε ένα άγνωστο ήρωα που οι Τούρκοι ,τεθωρακισμένοι και πεζικάριοι , γνώρισαν τον ίδιο τον θάνατο από τα χέρια του .Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη , ο Αττίλας προχωράει και η 36η Μ.Κ. βρίσκεται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη . Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών ,του Δασκαλογιάννη ,του Γιαμπουδάκη ,ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων καταδρομέας Μπικάκης.
Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης, Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό ,μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ .
Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford” ,γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας .
Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε .Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τουρκων , ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση . Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του .Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του ,νομίζοντας ότι σκοτώθηκε .Δεν παίρνει απάντηση αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Toύρκων.......
Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του ,ακολουθώντας τις εντολές που είχε. μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.
Τοποθετεί το βλήμα ,φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα .Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό τάγμα πεζικού .Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα ,αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν .Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς .Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα ,ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί ,αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό .
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται ,όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε .Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη , αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό . Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή.Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Ανθρωπος..
Οι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου .Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου .Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τουρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ . ….
Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή -όπως κι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας- με την πίκρα της μη αναγνώρισης.
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας.

Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…
Ίσως αν τον λέγανε Κεμάλ…

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ…
"Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;…
Πότε θα έρθουν καινούργιοι Ανθρωποι, να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία;…
"ΣΕΦΕΡΗΣ

rethimniotes.blogspot.com