Οι πρόσφατες επιθετικές έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου αποφάσεις του τουρκικού συμβουλίου ασφαλείας, οι προκλήσεις των τουρκικών ακταιωρών στο Αιγαίο και η απόφαση της επανάληψης της δραστηριότητας του “Γιαβούζ” στην ανατολική Μεσόγειο δείχνουν ότι η Άγκυρα ενδεχομένως και να έχει λάβει κάποιες συγκεκριμένες αποφάσεις.
Καταρχάς, είναι φανερό ότι η Τουρκία αδιαφορεί για την επικείμενη έλευση των υψηλόβαθμων Ευρωπαίων αξιωματούχων, καθώς θεωρεί ότι η Ε.Ε είναι ανίκανη να λάβει την οποιαδήποτε καταδικαστική απόφαση εναντίον της, όπως φάνηκε με την διαρκή απόκρυψη του μαστιγίου από τις συνόδους κορυφής και την πανηγυρική επικράτηση του καρότου.
Η τουρκική ηγεσία επομένως αυτό που επιχειρεί με την επανάληψη των επιθετικών της ενεργειών είναι μάλλον να εκβιάσει μια αλλαγή στάσης εκ μέρους των ΗΠΑ, απειλώντας τον αδύναμο κρίκο, όπως πιστεύει, που εκπροσωπείται από την Ελλάδα.
Επιδιώκει έτσι να δημιουργήσει το κατάλληλο εύφλεκτο κλίμα, που δεν αποκλείει ακόμη και κάποιο «ατύχημα», με στόχο να επιβάλει στις ΗΠΑ παρέμβαση, η οποία μπορεί μέσα από διαδικασίες που θα έχουν ως κύρια στόχευση την διατήρηση ισορροπιών -δηλαδή την μη οριστική απώλεια της Τουρκίας για τη Δύση- θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αλλαγή πολιτικής απέναντι την Τουρκία.
Διότι, στην πραγματικότητα, η πίεση που υφίσταται το τελευταίο διάστημα από τη διοίκηση Μπάιντεν, φανερά και κρυφίως, είναι αφόρητη. Η κρίση στην τουρκική οικονομία τείνει να λάβει διαστάσεις άτακτης νομισματικής κατάρρευσης.
Την ίδια ώρα, οι νέες ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο απειλούν κεκτημένες θέσεις, που περιλαμβάνονται στον νεοοθωμανικό σχεδιασμό, όπως είναι η παρουσία στη Λιβύη, και διακηρυγμένοι στόχοι, όπως είναι η κατάκτηση της «γαλάζιας πατρίδας».
Ο Ερντογάν βρίσκεται, επομένως, ενώπιον ενός τεραστίου προβλήματος που έχει τρεις πιθανές λύσεις:
α. να συμβιβαστεί με την παρούσα κατάσταση, αναμένοντας μια μοιραία εσωτερική κοινωνική έκρηξη λόγω των οικονομικών δυσχερειών,
β. να κάνει άμεσα στροφή προς την δύση, κατεδαφίζοντας το προφίλ του ανεξάρτητου ηγεμόνα που κατασκεύαζε τόσα χρόνια με μεγάλη συνέπεια, κάνοντας ταυτόχρονα παραχωρήσεις στον κουρδικό παράγοντα, αποστερώντας του την στήριξη της άκρας δεξιάς.
γ. να ρισκάρει, δείχνοντας αδιαλλαξία στον κοινό για όλους τους Τούρκους εχθρό, που είναι η Ελλάδα, κλείνοντας όλα τα άλλα μέτωπα. Με την επιλογή αυτή ίσως ελπίζει ότι μπροστά στην υπαρκτή απειλή η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ να υποστεί συντριπτικό πλήγμα, και έχοντας το περιθώριο να κερδίσει ένα μέρος των διεκδικήσεών του κάνοντας δήθεν εκπτώσεις στο συνολικό πακέτο του, θα ικανοποιήσει το εσωτερικό κοινό, θα διατηρήσει ζωντανά τα νεοοθωμανικά οράματα και θα έχει ξεκινήσει μια νέα σχέση με τους Αμερικανούς που θα είναι οι «μεσολαβητές» (brokers) της διένεξης.
Αν είναι πράγματι αυτός ο νέος τουρκικός σχεδιασμός την επαύριον της συνεδρίασης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας υπό τον Ερντογάν, πρόκειται για την ανάληψη ενός ανυπολόγιστου ρίσκου, που δύσκολα θα πετύχει το σκοπό του. Γιατί το μείζον για τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου και της ομάδας του είναι η αποκοπή της Τουρκίας από τη ρωσική επιρροή.
Όσο η Άγκυρα παίζει καθυστερήσεις στο ξεκάθαρο αίτημα της Ουάσιγκτον, κανένα παιχνίδι, ακόμη και με την φωτιά, δεν πρόκειται να αλλάξει τα βασικά δεδομένα. Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είχε κατανοήσει ο Τούρκος πρόεδρος – εκτός και αν βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, οπότε όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Δημοσίευση σχολίου