Ενδεχομένως να αναβιώσουν οι ματαιόδοξες γερμανικές φιλοδοξίες που θα ταλαιπωρήσουν για πολλά χρόνια την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Ηλίας Θερμός* Η επομένη αμερικανική διοίκηση μετά τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της 3ης Νοεμβρίου όποια και εάν είναι το αποτέλεσμα δείχνει ότι η Αμερική θα στραφεί οριστικά προς τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα της προς τον Ειρηνικό Ωκεανό ώστε να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη δύναμη της Ανατολής, την Κίνα, όπου φαίνεται ότι θα αποτελέσει μια παγκόσμια υπερδύναμη του 21ου αιώνα. Η Κίνα, μαζί με την ανερχόμενη Ινδία θα μεταθέσουν τον παγκόσμιο ανταγωνισμό από την Ευρώπη και τον Ατλαντικό Ωκεανό προς τον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό.Πρωταγωνιστές σε αυτή τη νέα πραγματικότητα θα είναι η συμμαχία της Αμερικής μετην Ιαπωνία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τις Φιλιππίνες, την Ταϊβάν και την Νότια Κορέα, όπως και τη Μ. Βρετανία μετά το Brexit.
H Κίνα με την Ρωσία θα είναι ο άλλος άξονας αφού η Ρωσία ως δύναμη του Βόρειου Ειρηνικού έχει ζωτικά συμφέροντα να συμμαχήσει με την Κίνα όπου αυτές οι δύο κορυφαίες πυρηνικές δυνάμεις δεν ενώνονται μόνο από τη γεωγραφία, αλλά και από την παράδοση της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομμουνιστικής Κίνας, αφού η Κινεζική Επανάσταση αποτέλεσε το γνησιότερο τέκνο της Επανάστασης των Μπολσεβίκων. Ο άξονας Ρωσίας - Κίνας θα ελέγχει πλέον την Ευρωασία οικουμένη όπου χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και πιθανόν η Τουρκία να αναζητήσουν εναλλακτική ασφάλεια πέρα από το ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαγδάτης, που βρισκόταν πρόσφατα στην αμερικανική επιρροή από τον Ψυχρό Πόλεμο.
Σε αυτή τη νέα ισορροπία δυνάμεων και συστημάτων εξουσίας, η Ινδία θα αποτελέσει τη μεγάλη δύναμη που ελέγχει τον Ινδικό Ωκεανό και επηρεάζει την ανατολική και νότια Αφρική. Συνεπώς για την αμερικάνική συμμαχία του Ειρηνικού η Ινδία ενδεχομένως να αποτελέσει το σημείο στροφής και αναθεώρησης της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, αφού και τα βρετανικά αυτοκρατορικά συμφέροντα έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους στον χώρο της παραδοσιακής Ινδοκίνας.
Η απόφαση του Δημοκρατικού κόμματος να επιλέξει ως υποψήφια αντιπρόεδρο την ινδικής καταγωγής Κάμαλα Χάρις δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, γιατί αυτή η επιλογή σε ένα αμερικανικό έθνος που είναι πλέον πολυεθνικό και πολυφυλετικό μοιάζει με την πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος του προέδρου Γούντροου Γουίλσον και Φραγκλίνου Ρούσβελτ όταν τότε η κοινωνική πραγματικότητα εκφράστηκε με την Grand Alliance (Μεγάλη Συμμαχία)των εργατών και μεταναστών δίνοντας στην Αμερική έναν νέο πατριωτισμό και ευημερία που αποτέλεσαν τη βάση του αμερικανικού ονείρου. Έτσι λοιπόν σήμερα εκκολάπτεται στην αμερικανική κοινωνία μια μεγάλη συμμαχία των κοινωνικών εθνοτικών και φυλετικών δυνάμεων που θέλει να εκφράσει το Δημοκρατικό Κόμμα συνδυάζοντας τη μεγάλη συμμαχία του Γουίλσον με το New Deal του Ρούσβελτ που θα οδηγήσει την Αμερική σέ έναν νέο προσανατολισμό στον 21ο αιώνα.
Εδώ λοιπόν τελειώνει η περιπέτεια της Αμερικής στην Ευρώπη και η μακροχρόνια πολιτική ανάσχεσης εναντίον της Ρωσίας όπως και οι θεωρητικές υποθέσεις των Μπρεζίνσκι και Κίσιντζερ για τις ευρωπαϊκές ισορροπίες καθώς οι ΗΠΑ αποσύρονται πλέον από την Ευρώπη και θα επιλέξουν να ασκούν με ρεαλισμό μια ιδεολογική εποπτεία.
Αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών μετά το Brexit είναι πλέον μια Ευρώπη σε παρακμή ως παγκόσμιο ηγεμονικό κέντρο και ενδεχομένως να αναβιώσουν οι ματαιόδοξες γερμανικές φιλοδοξίες που θα ταλαιπωρήσουν για πολλά χρόνια την ελληνική εξωτερική πολιτική καθώς ο γερμανoτουρκικός άξονας θα στρέφεται ενάντια στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Είναι καιρός πια πλέον για την ελληνική εξωτερική πολιτική να δει ξεκάθαρα το μέλλον και με πραγματική επιστημονική γνώση να χαράξει μια πορεία που θα κατοχυρώνει τα εθνικά συμφέροντα σε μια περιοχή της Μεσογείου όπου η χώρα έχει τεράστια οικονομικά και στρατηγικά πλεονεκτήματα.
Η τουρκική απειλή θα παραμείνει ως βασική πρόκληση για την Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και την Ευρώπη μέχρι η Τουρκία να βρει τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο που θα συμβιώνει με τους γείτονές της με βάση το Διεθνές Δίκαιο, την ειρήνη και τη συνεργασία.
*Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Εδρα Jean Monnet στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση και Εξωτερική Πολιτική
Δημοσίευση σχολίου