Η Κύπρος δεν πρέπει να προεδρεύσει και δεν θα αφεθεί να προεδρεύσει της ΕΕ το 2012. Αυτή είναι ειλημμένη απόφαση των Δυτικών – των Αμερικανών, των Εγγλέζων και μιας κλίκας ανεξαρτήτων γραφειοκρατών στην ΕΕ – το τελευταίο φλάμπουρο των οποίοων εμφανίζεται τώρα με τη μορφή του Επιτρόπου Στεφάν Φούλε.
Η ημερομηνία κλειδί λοιπόν για την εξεύρεση «δήθεν» λύσης δεν είναι το 2010, ούτε το 2011 αλλά το 2012. Μέχρι το 2012 πρέπει να έχει «κλείσει» το Κυπριακό, δηλαδή να έχει διαλυθεί το ζυριχικό κράτος του 1960.
Το κράτος αυτό μπορεί να μην το ήθελε κανένας όταν δημιουργήθηκε. Αλλά αυτοί που δεν το ήθελαν περισσότερο δεν ήταν οι Ελληνοκύπριοι. Αυτή η θέση, σχεδόν κυρίαρχη σήμερα, υπήρξε ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα της Δύσης. Είναι η Δύση που αποφάσισε, προτού καν στεγνώσει το μελάνι των ζυριχικών υπογραφών, ότι η δημιουργία του κράτους αυτού, έστω και κολοβού, με τρεις νατοϊκούς στρατούς στα εδάφη του, με δυο αγγλο-αμερικανικές βάσεις και δεκάδες άλλα στρατιωτικά υποσυστήματα, όπως τα αγγλο-αμερικανικά ραντάρ στο Τρόοδος και τους υπό τη διοίκηση της CIA αμερικανικούς σταθμούς παρακολούθησης, υπήρξε μείζον στρατηγικό λάθος το οποίο έπρεπε να θεραπευθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Η επιχείρηση για την κατάλυση του κυπριακού κράτους, από τον ίδιο χρόνο που αυτό εγκαταστάθηκε, οικοδομήθηκε γύρω από το έωλο επιχείρημα του κινδύνου της «κομμουνιστικοποίησης» της Κύπρου μέσω της κάλπης, λόγω της ύπαρξης ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος στο νησί, το οποίο είχε και σημαντικά ερείσματα ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους.
Πολύ πριν τα γεγονότα του 1963 – 1964, η Κύπρος ήταν ήδη στοχοποιημένη. Προτού δαιμονοποιηθεί ο Μακάριος ως ο «ρασοφόρος Κάστρο» και το νησί ως «Κούβα της Μεσογείου», η Κύπρος είχε ένα άλλο προσωνύμιο στα Δυτικά κέντρα εξουσίας. Ήταν η «Τσεχοσλοβακία» του μεταπολέμου. Ήταν η Τσεχοσλοβακία του 1948, όπου μέσω «δημοκρατικών διαδικασιών» το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, που μειοψηφούσε, εκμεταλλεύθηκε κάποιο αδιέξοδο και μέσω ενός «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» ανέλαβε την εξουσία και πέρασε τη χώρα για τα καλά στο ανατολικό στρατόπεδο.
Αυτό που ενοχλούσε τους Δυτικούς δεν ήταν ο Μακάριος. Δικός τους ήταν. Τους ενοχλούσε το ΑΚΕΛ και οι κομμουνιστές. Πίστευαν (πιθανότατα έκαναν ότι πίστευαν, δεν το αποκλείω) ότι οι δολοπλόκοι και πανούργοι κομμουνιστές θα «ξεγελούσαν» τον Μακάριο και ότι μέσω της Κάλπης και αλα-Τσεχοσλοβάκικα, θα αναλάμβαναν την εξουσία και θα έριχναν την Κύπρο στην αγκαλιά της Μόσχας, που θα εγκαθίστατο στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου. Και θα υπερφαλαγγιζόταν, έτσι, όλο το Αμερικανικό στρατήγημα της ανάσχεσης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνισμού.
Από το 1964 με αποκορύφωμα το σχέδιο Ανάν το 2004 και ενδιάμεσο σταθμό το πραξικόπημα του 1974, έγιναν αμέτρητες προσπάθειες διάλυσης της Κύπρου. Δεν τεκμηριώνεται, καμία μα καμία «χαμένη ευκαιρία» εάν με αυτή εννοείται κάτι άλλο παρά η διάλυση του Ζυριχικού Κράτους. Διότι το «κάτι άλλο» θα επέτρεπε σε ένα Κυπριακό Κράτος να υπάρχει και να λειτουργεί σαν κράτος έστω και υπό κάποιες δουλείες.
Προκαλώ τον οποιονδήποτε να τεκμηριώσει με στοιχεία και όχι με κουβέντες του καφενείου και με θέσεις τύπου «οι Αμερικάνοι μας διαβεβαίωναν ότι…» κ.λ.π. Ποια υπήρξε η «χαμένη ευκαιρία» που δεν είχε ως αρχή και τέλος τη διάλυση του κράτους; Ποια ήταν και πότε την αποδέχτηκαν οι Δυτικοί και οι Τούρκοι;
Μπορεί ο κόσμος να έχει αλλάξει ριζικά από το 1991, αλλά για τη Δύση το ζυριχικό κράτος πρέπει να διαλυθεί. Ο κυρίαρχος λόγος σήμερα είναι ότι αποτελεί τροχοπέδη για την Τουρκία και για μία σειρά αμερικανικών και ευρωπαϊκών στρατηγικών σχεδιασμών που σχετίζονται με αυτή. Ας το καταλάβουν αυτό οι ταγοί μας, όσοι τουλάχιστον από αυτούς αυτοπαραμυθιάζονται. Δυστυχώς, αν και κάποιοι από τους ταγούς μας καταλαβαίνουν τα συμβαίνοντα, έχουν επιλέξει να γίνουν νεροκουβαλητές των Δυτικών και της Τουρκίας.
Δημοσίευση σχολίου