Ελδυκάριοι: 36 χρόνια μετά...

Πριν από λίγες ημέρες έγινε η καθιερωμένη γιορτή στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Λιτή, όπως αρμόζει, με την πολύ κακή κατάσταση της οικονομίας, την ανεργία να μαστίζει την ελληνική κοινωνία και τις σχέσεις με τους εξ Ανατολών γείτονές μας να βρίσκονται σε πολύ κακό σημείο, ίσως στο χειρότερο της τελευταίας δεκαετίας. Tριάντα έξι χρόνια έχουν περάσει από το πραξικόπημα στην Κύπρο και την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων, με αποτέλεσμα να χαθεί γεωγραφικά περίπου το μισό νησί, χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους και ατελείωτο πόνο.
36χρόνια έχουν περάσει από τις συγκλονιστικές μάχες που δόθηκαν, από τα αμούστακα παιδιά της ΕΛΔΥΚ και της εθνοφρουράς.

36 χρόνια έχουν περάσει από την επιχείρηση ΝΙΚΗ και την ηρωική προσπάθεια που έκαναν τα πληρώματα της Π.Α., μεταφέροντας με τα αεροσκάφη NORATLAS τους Έλληνες καταδρομείς από το αεροδρόμιο της Σούδας στη Λευκωσία.
36 χρόνια έχουν περάσει από την κατάρριψη του NORATLAS από φίλια πυρά, πάνω σχεδόν από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
36 χρόνια έχουν περάσει από την εκπληκτική προσπάθεια που κατέβαλε ο κυβερνήτης και το πλήρωμα του Αρματαγωγού Λέσβος, μεταφέροντας στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ από την Ελλάδα στην Κύπρο.
36 χρόνια έχουν περάσει, κι όμως κανένας πολιτικός, κανένας παράγοντας αυτής της χώρας δεν σκέφτηκε αυτούς τους σύγχρονους ήρωες.
Κανένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν σκέφθηκε να καλέσει τους σύγχρονους ήρωες στη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Κανένας πρωθυπουργός δεν τους κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου.
Κανένας υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν τους κάλεσε στο υπουργείο για να τους τιμήσει.
Και κανένα από τα τρία όπλα, Στρατός - Πολεμικό Ναυτικό - Πολεμική Αεροπορία, δεν τους απένειμε τις τιμές πους τους αξίζουν.
Κανένας παράγων δεν ενδιαφέρθηκε για αυτούς τους λίγους της ΕΛΔΥΚ, που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα υγείας και επιβίωσης, ζουν σε τρώγλες κι επιβιώνουν από το φιλότιμο των συνανθρώπων τους και τη βοήθεια της Εκκλησίας.
Δεν μπορεί το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να ιδρύσει μια πτέρυγα βετεράνων σε κάποιο στρατιωτικό νοσοκομείο και να τους προσφέρει τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Δεν μπορεί το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να ενδιαφερθεί για τις λίγες δεκάδες συνανθρώπων μας που κατάντησαν κουρέλια της ζωής;
Γιατί μωρέ;
Τι φοβόμαστε;
Μη μας μαλώσουν;
Μη στεναχωρήσουμε τους συμμάχους μας;
Μη χαλάσουμε το καλό κλίμα στις σχέσεις μας με τους εξ Ανατολών γείτονές μας;
Επιτέλους, ας ρίξουμε μια ματιά δίπλα μας!
Για την Ελλάδα πολέμησαν όταν έφυγαν αμούστακα παιδιά από τα χωριά τους, και η πολιτεία μας δεν θέλει ούτε να τους ξέρει.
Ελπίζουμε σήμερα, ημέρες μνήμης και περισυλλογής, να αναλογιστούν οι κρατούντες τις ευθύνες τους απέναντι σ’ αυτούς τους λίγους εναπομείναντες και να πράξουν το καθήκον τους. Οι λίστες με τα ονόματά τους βρίσκονται πλέον στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τα επιτελεία.
Εάν και τώρα δεν το κάνουν, ε, τι να πούμε;
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
ΠΗΓΗ