O Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αρχίζει σήμερα επίσημη επίσκεψη στις 21 – 22 Ιουλίου στο Ισραήλ και στα Παλαιστινιακά εδάφη, όπου θα έχει συναντήσεις με τον Ισραηλινό ομόλογο του, κ. Νετανιάχου και τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής κ. Αμπάς. Η επίσκεψη αυτή, που αρχικά είχε σχεδιαστεί να πραγματοποιηθεί στα τέλη του 2009 αλλά αναβλήθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανάγκης για κατά προτεραιότητα αντιμετώπισής της, θεωρείται από το Μαξίμου και τους αισοδοξούντες φίλους τους στο ΥΠΕΞ, ότι επαναφέρει την Ελλάδα στο προσκήνιο του Μεσανατολικού την ώρα που όλες οι σοβαρές κινήσεις διεξάγονται στο παρασκήνιο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η επικεφαλής της Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ, βαρόνη Κάθριν Άστον που μετέβη πριν από λίγες ημέρες στο Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη και την αποκλεισμένη Γάζα, φρόντισε να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, να προβεί στις γνωστές συστάσεις εκατέρωθεν για “ανάγκη συνομιλιών” και να φωτογραφηθεί στη Γάζα, δίπλα σε γυναίκες και παιδιά, λίγα μέτρα από τα σημεία που το Ισραήλ ισοπέδωσε τα πάντα και γέμισε τους δρόμους με πτώματα, χωρίς μια λέξη συμπάθειας για τους Παλαιστίνιους αποκλεισμένους, για να μην “παρεξηγηθεί” από το Τελ Αβίβ…Στο σκηνικό αυτό τι μπορεί να περιμένει ο Γ. Παπανδρέου;
Μια πρώτη απάντηση θα ήταν “προσφορά καλών υπηρεσιών” που όμως τόσο ο Νετανιάχου όσο κι ο Αμπάς δεν την έχουν ανάγκη καθώς συνομιλούν απευθείας, έστω αν και όχι επίσημα. Μια διαφορετική απάντηση θα ήταν πως προσπαθεί ο κ. Παπανδρέου, ξεφεύγοντας από την πάγια Ελληνική θέση της “φίλο-αραβικής πολιτικής” της, να κάνει ένα άνοιγμα στο Ισραήλ με στόχο μερικώς να καλύψει την απόσταση που δείχνει να έχει πάρει από αυτό η Τουρκία. Αυτό αφήνεται να διαρρεύσει ανεπίσημα. Αλλά είναι αυτός στόχος;
Θα ήταν καλοδεχούμενος και αποτελεσματικός αν συνέτρεχαν οι εξής λόγοι, που προκαταβολικά λέμε πως δεν συντρέχουν:
- να γνώριζε η Αθήνα ότι οι Τούρκο – Ισραηλινές σχέσεις είναι πράγματι σε κρίσιμη φάση και οδεύουν με βεβαιότητα σε διακοπή,
- να μην επιθυμούσε η Αθήνα να ασκεί κριτική στο Ισραήλ για τις πρακτικές του σε βάρος των Παλαιστινίων και των δικαιωμάτων τους, όπως αυτά έχουν αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη,
- να γνώριζε πως η όποια προσέγγιση με το Τελ Αβίβ, δεν θα δημιουργούσε τριβές στις ήδη κλονισμένες σχέσεις μας με τους μεγάλους “παίκτες” του Μεσανατολικού.
Αντ’ αυτών αυτό που γνωρίζουμε είναι η δική μας επιθυμία να “παίξουμε” κι εμείς σαν χώρα και κυρίως σαν κυβέρνηση, στο “μεγάλο γήπεδο” που είναι η Μέση Ανατολή. Στο σημείο αυτό αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι οι ΗΠΑ, δεν στηρίζουν αυτές τις κινήσεις αλλά στην Ηρώδου Αττικού επιμένουν πως “το ταξίδι θα προκαλέσει ενδιαφέρον” εκ των υστέρων.
Με το Ισραήλ, το μάξιμουμ που ενδεχομένως να επιτύχουμε είναι μια στενότερη, στρατιωτικού χαρακτήρα συνεργασία στο βαθμό που είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε στη διάρκεια της διαδικασίας εξέτασης των στρατιωτικών μας παραγγελιών και τις ανάλογες Ισραηλινές εταιρίες.
Με την PLO και την Παλαιστινιακή Αρχή, υπάρχει μια “καλή συνεργασία” που όμως ως σήμερα δεν παρήγε χειροπιαστά αποτελέσματα και η χορηγούμενη ετήσια οικονομική βοήθεια, λόγω κρίσης μειώθηκε.
Αν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, μια υπογραφή τουριστικής συνεργασίας, τότε ενδεχομένως να πλησιάζουμε πολύ στον στόχο μας. Αν συμφωνήσει ο κ. Παπανδρέου πως θα στηρίξει και το Ισραηλινό αίτημα στην ΕΕ για παραχώρηση data Ευρωπαίων (άρα και Ελλήνων) πολιτών στις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, τότε θα έχει κάνει ένα βήμα ακόμη. Αν δημόσια καταδικάσει τη Χαμάς για μια ακόμη φορά, τότε θα έχει ευχαριστήσει τόσο τον κ. Νετανιάχου όσο και τον κ. Αμπάς.
Εξακολουθούμε όμως να μην βλέπουμε τα πιθανά ανταλλάγματα…
ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ
Δημοσίευση σχολίου