Η διαμόρφωση νέων ισορροπιών και οι επιπτώσεις που θα έχουν για την Ελλάδα
Σάββας ΚαλεντερίδηςΣτην περιοχή σημειώνονται ορισμένες ανατροπές, οι οποίες, αν και έχουν την εξήγησή τους, θα επηρεάσουν και τα ελληνικά πράγματα.
Η Ελλάδα και η Τουρκία, μετά το 1923 και κυρίως μετά την είσοδο των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ, το 1952, αποτελούν για τη Δύση ένα ενιαίο στατικό σύνολο. Για την ακρίβεια, αποτελούσαν έως το 1990, οπότε τελείωσε και ο Ψυχρός Πόλεμος. Τώρα η κατάσταση αυτή διαφοροποιείται, γιατί υπάρχει μια κινητικότητα στην περιοχή Μεσοποταμίας - Ιράκ - Συρίας, η οποία θα οδηγήσει σε αναδιάταξη ισορροπιών και επαναχάραξη συνόρων, εξέλιξη που θα επηρεάσει το «στατικό» του ενιαίου συνόλου «Ελλάδα - Τουρκία». Κι αυτό γιατί η επαναχάραξη των συνόρων στην προαναφερθείσα περιοχή δεν θα επηρεάσει μόνο το Ιράκ και τη Συρία, αλλά και την ίδια την Τουρκία.
Ο λόγος; Η ανάδειξη του κουρδικού ζητήματος και η δημιουργία ομόσπονδων κουρδικών κρατών σε Ιράκ, Συρία, Τουρκία και Ιράν, με προοπτική αυτά κάποια στιγμή να ενωθούν για να αποτελέσουν το ενιαίο Κουρδιστάν. Οι εξελίξεις έχουν λάβει αυτήν την κατεύθυνση για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι το γεγονός ότι κυρίως οι εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με τον αγώνα των Κούρδων σε όλες τις χώρες που κατοικούν, μας δίνουν το δικαίωμα να πούμε ότι έχουν ωριμάσει οι ιστορικογεωπολιτικές συνθήκες για να κερδίσει αυτός ο ιστορικός λαός τα βασικά του δικαιώματα, που του στέρησαν τα τέσσερα «εθνικά» κράτη στα οποία κατοικεί.
Ο άλλος λόγος σχετίζεται με τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα τη Δύσης, κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, στην περιοχή. Οι πολιτικές και οι συμμαχίες που επιδιώκουν αυτές οι δύο χώρες οδηγούν τα πράγματα στην κατεύθυνση που προαναφέραμε.
Συνοψίζοντας, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ, η Ιορδανία και η Αίγυπτος υποστηρίζουν την επαναχάραξη των συνόρων και την ίδρυση κουρδικών κρατών.
Από την άλλη πλευρά, βασικά τα τέσσερα «εθνικά» κράτη που θίγονται από τη δημιουργία κουρδικών κρατών -Ιράκ, Συρία, Τουρκία, Ιράν- προσπαθούν να συνάψουν συμφωνίες με μεγάλες δυνάμεις, αλλά και να συνασπιστούν, παρά τις τεράστιες διαφορές και τις αντιπαλότητες που έχουν μεταξύ τους, για να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εκτρέποντας τον ρουν των εξελίξεων που καθορίζονται βασικά από τις ΗΠΑ. Αρα, έχει δημιουργηθεί ένα δεύτερο μέτωπο, στο οποίο, εκτός από τις τέσσερις πρωτογενώς θιγόμενες χώρες, συμμετέχουν ενεργώς η Ρωσία και παρασκηνιακά η Κίνα. Να σημειωθεί ότι η Σαουδική Αραβία καταβάλλει προσπάθειες, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, να προσεταιριστεί τους Αραβες σιίτες του Ιράκ, προβάλλοντας την εθνική συγγένεια, για να αποδυναμωθεί η επιρροή που ασκεί το Ιράν μέσω του σιιτισμού. Και ακριβώς εδώ είναι το ζήτημα που αφορά και την Ελλάδα.
Η Τουρκία, αποστασιοποιούμενη από τη Δύση, δημιουργεί ένα ρήγμα και μια κατάσταση ρευστότητας στο «ενιαίο στατικό σύνολο» που αποτελεί με την Ελλάδα για τη Δύση και το ΝΑΤΟ.
Κατά την άποψή μας και παρατηρώντας τη διαμόρφωση των νέων ισορροπιών στην περιοχή τα τελευταία 30 χρόνια αλλά και την τάση των εξελίξεων, καταλήγουμε στην εκτίμηση ότι η Δύση δεν πρόκειται να επιτρέψει την αποσκίρτηση της Τουρκίας από το δυτικό σύστημα ασφάλειας. Απλά θα προσπαθήσει να υποστηρίξει την ίδρυση του κουρδικού κράτους, που επεκτείνει την «εμβέλεια» της Δύσης μέχρι τον Περσικό Κόλπο, και ταυτόχρονα να κρατήσει την Τουρκία στο πλευρό της, γιατί θα συνεχιστεί η προσπάθεια γεωπολιτικής περικύκλωσης της Ρωσίας, στην οποία η Τουρκία ως «οικόπεδο» παίζει και θα παίξει σημαντικό ρόλο. Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Πρώτον, γιατί αποτελούν ένα καλό «παράθυρο» για να παρακολουθεί και να αναλύει γενικώς τις εξελίξεις η Ελλάδα.
Δεύτερον, για να μπορούμε να κατανοήσουμε το νόημα της επίσκεψης του Ιρανού αρχηγού ΓΕΕΘΑ, συνοδεία 10 ανώτατων αξιωματικών, στην Τουρκία, όπου έγινε δεκτός ακόμα και από τον πρόεδρο Ερντογάν, καθώς και το νόημα της επικείμενης επίσκεψης του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της Ρωσίας Βαλέρι Γερασίμοφ, που θα ακολουθήσει. Φαντάζομαι ότι η επίσκεψη του υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ στην Αγκυρα, που ακολουθεί, θα έχει πράγματι… εξισορροπητικό χαρακτήρα.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, παρέλκει να αναφέρουμε ότι όσο απομακρύνεται η Τουρκία από τη Δύση τόσο αυξάνεται η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας. Ελπίζω οι στρατηγικοί σύμβουλοι Τσίπρα, Μητσοτάκη και λοιπών αρχηγών κομμάτων να το επισημάνουν στους προϊσταμένους τους.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου