Το μέλλον της Ντόρας στα χέρια του Γιώργου και το μέλλον του Γιώργου στα χέρια του Ντομινίκ…

  Σε όσες χώρες έχει εμπλακεί το ΔΝΤ, συνήθως έχουμε και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Για να έχεις μια εικόνα, αρκεί να σου πω ότι οι σοσιαλιστές στην Ουγγαρία είχαν εκλεγεί με 43% και στις τελευταίες εκλογές προ εβδομάδων, βρέθηκαν με 18%. Ε, τώρα που το ΔΝΤ χτυπάει την πόρτα μας, είναι πολλοί εκείνοι που ασκούν το πολιτικό μυαλό τους με θεωρητικά σενάρια επί χάρτου, για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Το «σύνδρομο της Ουγγαρίας» απασχολεί προφανώς το Μέγαρο Μαξίμου, την Νέα Δημοκρατία, την Αριστερά, αλλά και τη Ντόρα.

 
ΔΝΤ βαρύ κι ασήκωτο
Το αρχικό επιχείρημα, από το οποίο ξεκινούν οι σκέψεις όλων των ενδιαφερομένων, είναι σωστό και λέει ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μία κυβέρνηση μπορεί μόνη της να σηκώσει το βάρος της προσφυγής στο ΔΝΤ και τα συμπαρομαρτούντα μέτρα. Από εκεί ξεκινούν τα σενάρια, αλλά και οι φόβοι. Ξέρεις, σενάρια για «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», «συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ» ή «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρόσωπα ευρύτερου κύρους».
Μαθαίνω ότι αρκετοί  υπουργοί ανησυχούν για τα πάντα και δεν ξέρουν πώς θα καταλήξει αυτή η κυβέρνηση. «Ο Καραμανλής άρχισε να καταρρέει στις δημοσκοπήσεις μέσα σε ενάμιση μήνα», μου λέει εις εξ αυτών, που κάνει το σταυρό του, επειδή δεν είναι σε οικονομικού χαρακτήρα υπουργείο. Ακόμη χειρότεροι είναι οι φόβοι απλών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και «πράσινων» στελεχών. Στέκομαι ιδιαιτέρως στην εκτίμηση που εκφράζει σε συνομιλητές του ο Πάρις Κουκουλόπουλος, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και βουλευτής: «το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αντέξει τα μέτρα του ΔΝΤ, δεν μπορεί να τα σηκώσει», σημειώνει. 

Κολοκυθιά με τη Βουλή
Για το λόγο αυτό, εξάλλου, ακόμη παίζουν την κολοκυθιά στο Μέγαρο Μαξίμου σχετικά με το αν η προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό ευρω-διάσωσης πρέπει να περάσει από τη Βουλή. Κι όταν λέω να περάσει, εννοώ προς ψήφιση, όχι μια απλή συζήτηση με κοινοβουλευτικούς διαξιφισμούς κι έξω από την πόρτα. «Πράσινος» συνομιλητής μου προβλέπει ότι, αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κληθούν να ψηφίσουν, «τα πράγματα θα είναι δύσκολα». Ρώτησα και έμαθα ότι το αν πρέπει να γίνει ψηφοφορία στη Βουλή είναι μάλλον θέμα ερμηνείας του Κανονισμού, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι μία κυβέρνηση θα αποφασίσει κάτι τόσο σοβαρό χωρίς την παραμικρή έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης. Έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση των εκλογών, θα μου πεις αναγνώστη μου. Σωστό κι αυτό, αλλά, αν θυμάμαι καλά, ψηφίζαμε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και μετά προέκυψε το «δεν υπάρχει σάλιο».

Δεν έχει δρόμο να διαβεί…
Στη Νέα Δημοκρατία, πάλι, υπάρχουν αρκετοί που τρίβουν τα χέρια τους λόγω ΔΝΤ και άλλοι που έχουν πέσει σε κατάθλιψη. Η πρώτη κατηγορία στελεχών, που προφανώς δε διακρίνονται για την βαθιά και συνθετική πολιτική ανάλυσή τους, θεωρούν ότι τα μέτρα που θα υπαγορεύσει το ΔΝΤ θα είναι αρκετά για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να περάσει η Νέα Δημοκρατία μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Ασχολίαστο.
Η δεύτερη κατηγορία σημειώνει ότι αφενός στις κρίσεις, η πλειοψηφία των πολιτών συσπειρώνεται γύρω από τον αρχηγό και αφετέρου ότι, αν το  ΔΝΤ υπαγορεύει μέτρα εκβιαστικά –όπως κάνει συνήθως δηλαδή…- στη λογική «πρώτα μέτρα, μετά λεφτά», η Νέα Δημοκρατία δε θα μπορεί να πει τίποτα: τα μέτρα δε θα είναι κυβερνητική επιλογή, αλλά επιταγή του Ταμείου…

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται…
Η πολιτική ανάλυση της Αριστεράς, αν και γενικώς πάει πιο βαθιά από τις υπόλοιπες σχολές, κάποιες φορές πάει υπερβολικά βαθιά. Και φτάνει ως τη συνωμοσιολογία. Ως εκ τούτου, καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει το γεγονός ότι στην Κουμουνδούρου δεν είναι λίγα τα στελέχη –με τα οποία έχω συνομιλήσει- και βλέπουν «ραγδαίες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό». Δεν λέω, μπορεί να γίνουν. Για την ιστορία απλώς, θυμίζω ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν δημοσκοπικά στο 18%, πάλι ο δικομματισμός έπνεε τα λοίσθια, κατά τα ίδια στελέχη. Αλλά τελικά, αποδείχτηκε –για μία ακόμη φορά- πολύ σκληρός για να πεθάνει…

Η Ντόρα και το ΔΝΤ
Όμως, σε αυτή τη φάση, όσοι (νομίζουν ότι) έχουν την πολυτέλεια να σκέφτονται τι θα επιφέρει το ΔΝΤ στο πολιτικό σκηνικό και όχι στην κοινωνία, ένα όνομα ψιθυρίζουν: «Ντόρα». Αυτό διότι, όσο η Ντόρα Μπακογιάννη βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον Αντώνη Σαμαρά, θεωρείται πως δε θα είναι για πολύ εντός Νέας Δημοκρατίας και πολλοί βλέπουν πίσω από τις κινήσεις της ότι έχει σκέψεις να ιδρύσει νέο κόμμα.
Δεν ξέρω αν τελικά η Ντόρα θα το αποτολμήσει, αλλά σίγουρα δεν είναι και το καλύτερό της να βρίσκεται στην Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά. Η ίδια, πάντως, φροντίζει να οικοδομεί ένα διαφορετικό πολιτικό προφίλ και έχει ήδη διαφοροποιηθεί από την επίσημη θέση του κόμματός της, λέγοντας ότι «δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ».

Στο χέρι του Παπανδρέου
Μια και η Ντόρα έχει στείλει ήδη μήνυμα στη Ρηγίλλης ότι, αν έρθει η προσφυγή στο ΔΝΤ προς ψήφιση στη Βουλή, η ίδια θα ψηφίσει κατά συνείδηση, «γαλάζιος» συνομιλητής μου με διαβεβαιώνει ότι «το μέλλον της Ντόρας βρίσκεται στα χέρια του Παπανδρέου». Μου εξηγεί, δηλαδή, ότι αν ο πρωθυπουργός περάσει το ΔΝΤ από τη Βουλή, τότε η Ντόρα θα ψηφίσει εκτός γραμμής και ο Σαμαράς θα βρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη διαγράψει. Μάλιστα, ο συνομιλητής μου θεωρεί ότι ένας από τους λόγους που ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ιδεολογικοποιεί τόσο πολύ την αντίθεσή του με το ΔΝΤ, είναι για να στρώσει το έδαφος της διαγραφής. Από εκεί και πέρα, όλα θα είναι στο χέρι της Ντόρας. Αν παραμείνει συνεπής σε αυτά που λέει και συνεχίσει να καλεί την  Νέα Δημοκρατία να αναρωτηθεί «αν μπορεί η Ελλάδα να συνεχίσει να δανείζεται με 7 και 8%», τότε θα βρεθεί εκτός κόμματος. Αν ψηφίσει εντός γραμμής, θα ακυρώσει τον εαυτό της.

Ο σοσιαλιστής Ντομινίκ Στρος Καν
Θα έχεις ακούσει, αναγνώστη μου, τις αναλύσεις, σύμφωνα με τις οποίες, επειδή ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο επικεφαλής του ΔΝΤ, είναι Γάλλος, σοσιαλιστής και φλερτάρει με τη διεκδίκηση της προεδρίας της Γαλλίας, θα είναι καλός μαζί μας. Δε λέω, ενδιαφέρον σενάριο είναι. Επειδή, όμως, οι ρόλοι κάνουν τα πρόσωπα, ειδικά όταν στη μέση υπάρχουν αρκετά δισεκατομμύρια, είμαι σε θέση να σε διαβεβαιώσω πως η λεγόμενη «συνταγή ΔΝΤ» δεν αλλάζει, ανεξαρτήτως του προσώπου. Μπορεί ο Στρος Καν να μας το φέρει πιο μαλακά, μπορεί να έχει περισσότερο τακτ ή ακόμη και να συνομιλήσει πολιτικά και όχι τεχνοκρατικά με την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα, όμως, το ίδιο θα είναι, μην έχεις καμία αμφιβολία.

Όλα ξεκινούν από τη βάση!

Κι αν η εμπλοκή του ΔΝΤ φέρει πιο κοντά τα σενάρια αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι αυτό δε θα γίνει «από τα πάνω». Δε θα σε κουράσω, αναγνώστη μου, με τις θεωρίες του Μαρξ για τη βάση και το εποικοδόμημα. Όμως, αν το πολιτικό σκηνικό αλλάξει, αυτό θα γίνει από τη βάση. Τα μέτρα του ΔΝΤ θα δημιουργήσουν, όπως όλα δείχνουν, μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα. Θα αλλάξει ο τρόπος ζωής, ο τρόπος κατανάλωσης και θα έρθουν τα πάνω κάτω σε επίπεδο κοινωνικών τάξεων. Οπότε, η νέα κοινωνική πραγματικότητα θα θέλει και την –νέα- πολιτική αντανάκλασή της. Εκτός αν αποδειχτεί ότι «τη χωράει» και το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Κληρονομικό χάρισμα δεν έχω, προβλέψεις τόσο νωρίς δε θα διακινδυνεύσω.

Το επόμενο καυτό ενδοκυβερνητικό ζευγάρι
Αυτό που μπορώ να διακινδυνεύσω είναι πως πολύ σύντομα θα ξεκινήσει μία κόντρα μεταξύ δύο υπουργών. Ο λόγος για τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και τον «δεν υπάρχει σάλιο» Ανδρέα Λοβέρδο. Θα έχετε παρατηρήσει ότι ο Λοβέρδος, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, λέει για τα χρέη των νοσοκομείων και τις δαπάνες των ταμείων για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μου λένε ότι στο περιβάλλον της Μαριλίζας, θεωρούν αυτή τη στάση του υπουργού Εργασίας ως «χτύπημα κάτω από τη ζώνη». Μάλιστα, άνθρωπος που γνωρίζει καλά την υπουργό Υγείας, με διαβεβαιώνει ότι «αν η Μαριλίζα δεν ήταν ψύχραιμος και ήρεμος άνθρωπος, θα είχε ήδη ανέβει στα κεραμίδια».

Πώς τα φέρνει η ζωή…
Θα έχεις ακούσει, αναγνώστη μου, την παροιμία, σύμφωνα με την οποία «όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελά». Θυμάμαι ακόμη, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση, την απογοήτευση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που ανέλαβε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Συνομιλητές του έλεγαν ότι είναι στενοχωρημένος, γιατί θεωρούσε ότι το υπουργείο αυτό είναι «ηλεκτρική καρέκλα», ενώ ό,τι καλό είχε να κάνει, το είχε ήδη κάνει επί Σημίτη. Είχε εξαρθρώσει τη 17Ν. Ήθελε, μάλιστα, παραγωγικό υπουργείο.
Φαντάζομαι τώρα, που βρισκόμαστε στον προθάλαμο του ΔΝΤ, ο Μιχάλης θα το έχει μετανιώσει. Όχι μόνο γιατί αν ήταν σε οικονομικό υπουργείο, θα είχε και τόσο φθαρμένο πολιτικό προφίλ, όσο οι αντίστοιχοι συνάδελφοί του. Αλλά γιατί δε θα είχε την ευκαιρία να ξαναζήσει ημέρες 17Ν, λόγω Επαναστατικού Αγώνα. Μου λένε ότι έχει ενθουσιαστεί με την εξάρθρωση και αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης και σχεδόν καθημερινά λαμβάνει και τα συγχαρητήρια του Γιώργου Παπανδρέου. Υποθέτω, κατόπιν των παραπάνω, ότι πλέον ο Μιχάλης αντιλαμβάνεται την υπουργική καρέκλα του ως ένα ζεστό και ασφαλές καταφύγιο από την άγρια ζούγκλα του ΔΝΤ… Άλλωστε, ο ίδιος φρόντισε (και δυστυχώς, του πέρασε…) να εξαιρέσει τους ένστολους από τις περικοπές δώρων και επιδομάτων…
NREWTIME