Όταν ο Κάϊζερ Γουλιέλμος ανεκηρύσσετο «Προστάτης των απανταχού Μουσουλμάνων»…
Γράφει ο Ηλίας Ηλιόπουλος
Η Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Angela Merkel δήλωσε χθες ότι «έχει τους Μουσουλμάνους υπό την προστασίαν της»! Δεν είναι η πρώτη φορά που η γερμανική ηγεσία προβαίνει σε μία τέτοια δήλωση. Μία ιστορική αναδρομή δύναται να αποβεί πολλαπλώς διδακτική και αποκαλυπτική.
Μια φορά και έναν καιρό, το σωτήριον έτος 1898, ο Αυτοκράτωρ (Kaiser) του Δευτέρου Γερμανικού Ράϊχ, Γουλιέλμος Β΄, μετά της συζύγου του, πραγματοποίησε ένα μεγάλο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιερουσαλήμ και στην Δαμασκό, ιστορικές μητροπόλεις της (ακόμη τότε εξωτικής για τους Ευρωπαίους) Ανατολής, οι οποίες αποτελούσαν τον καιρό εκείνο κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η πρώτη εξ αυτών μάλιστα ήταν, ως γνωστόν, από την εποχή της Αλώσεως από τον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή (29/5/1453), η πρωτεύουσα της αχανούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έδρα του Σουλτάνου, της Υψηλής Πύλης και του Διβανίου (Οθωμανική Κυβέρνηση).
Ο πολυχρονεμένος Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίντ Β΄ υπεδέχθη τον Κάϊζερ του Γερμανικού Ράϊχ – αυτής της νεοεμφανισθείσης, αλλά ραγδαία και εντυπωσιακά ανερχομένης Δυνάμεως στην «Μεσευρώπη» (Mitteleuropa) – με κάθε μεγαλοπρέπεια και όλες τις τιμές που αρμόζουν σε έναν κραταιό ηγεμόνα (και τις οποίες τιμές ένας Τούρκος οικοδεσπότης ξέρει καλά να επιδαψιλεύει στον εκάστοτε υψηλό φιλοξενούμενό του): πομπώδεις παρελάσεις στο Γιλντίζ-Κιόσκ, όπου είχε καταλύσει το γερμανικό αυτοκρατορικό ζεύγος και η ακολουθία του, μπροστά από τα επιβλητικά πορτραίτα του πατέρα και του παππού του Γουλιέλμου Β΄ καθώς και του περίφημου Στρατάρχου Φον Μόλτκε.
Ο Σουλτάνος είχε διατάξει να κρεμάσουν τα τελευταία, ακριβώς προκειμένου να διαδηλώσει την πίστη του στη συνέχεια των καλών σχέσεων μεταξύ Βερολίνου και Υψηλής Πύλης, οι οποίες ανάγονταν στην περίοδο της πρώτης Γερμανικής Στρατιωτικής Αποστολής που είχε αφιχθεί ποτέ στην Οθωμανική Τουρκία, υπό την διοίκηση του προαναφερθέντος Στρατάρχου Μόλτκε, μισόν αιώνα ενωρίτερα.
Στην Δαμασκό, στον τάφο του θρυλικού μεσαιωνικού ήρωα των Μουσουλμάνων Σαλλαδίνου (Σαλλαντίν) και εν μέσω φρενήρους ενθουσιασμού των μαζών, ο Γερμανός Αυτοκράτωρ ανακήρυξε, στις 8/11/1898, τον εαυτόν του και το Γερμανικό Ράϊχ φίλους και προστάτες των «300.000.000 Μωαμεθανών» επί της γης (την εποχή εκείνη – σήμερα είναι πολύ περισσότεροι!). Ανταποδίδοντας, ο προκαθήμενος των Ουλεμάδων και πνευματικός πατέρας του τότε Ισλαμικού Κόσμου, Σεΐχης Αμπντουλλά Εφφέντι, μετέδωσε «εν ονόματι του Κόσμου του Ισλάμ την ευλογία του Αλλάχ επί του Κάϊζερ, του Γερμανικού Ράϊχ και απάντων των Γερμανών» όπως σημείωσε ένας σύγχρονος συγγραφέας.
Εξ άλλου, ο Κάϊζερ και ο Σουλτάνος συνήψαν σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας στους τομείς των εμπορικών συναλλαγών και της ναυσιπλοΐας.
Άλλωστε, ήδη από το 1894 ο Γερμανός Καγκελλάριος, Κόμις Λέων φον Καπρίβι (Leo von Caprivi) διεκήρυξε ενώπιον του Ράϊχσταγκ (Reichstag: η τότε ονομασία της Γερμανικής Βουλής): «Η Μικρά Ασία είναι σημαντική για εμάς ως αγορά για την γερμανική βιομηχανία, για την επένδυση του γερμανικού κεφαλαίου και ως πηγή εφοδιασμού μας, και μάλιστα επιδεχόμενη αξιοσημείωτη επέκταση, με τέτοια βασικά αγαθά, τα οποία τώρα υποχρεούμεθα να αγοράζουμε από χώρες, από τις οποίες θα θελήσουμε, αργά ή γρήγορα, να απεξαρτηθούμε».
Το κυριώτερον, όμως, ήταν ότι οι δύο Μονάρχες επανεβεβαίωσαν την βούλησή τους να υλοποιηθεί ένα κολοσσιαίο έργο μείζονος οικονομικής, πολιτικής και στρατηγικής σημασίας: η κατασκευή της περιλάλητης σιδηροδρομικής «Γραμμής Βερολίνου-Βαγδάτης» (Berlin-Baghdad-Bahn) και η δι’ αυτού του τρόπου συγκοινωνιακή σύνδεση της καρδιάς της επίδοξης Ηγεμονικής Ηπειρωτικής Δυνάμεως της Μεσευρώπης (της Γερμανίας) με τις εσχατιές της Ανατολής και, συνάμα, με τα μόλις ανακαλυφθέντα πετρελαιοφόρα κοιτάσματα της περιοχής που σήμερα μάς είναι γνωστή ως Ιράκ – μιαν ανάσα σχεδόν από τις βρεττανικές κτήσεις των Ινδιών.
Και αυτά σε μιαν εποχή, όπου η μεταπήδηση στο πετρέλαιο αποτελούσε, κατά την αντίληψη ενός εξαιρετικά τολμηρού, φιλόδοξου και πεισματάρη Πρώτου Λόρδου της Θαλάσσης (ήγουν Υπουργού των Ναυτικών) της αχανούς Βρεττανικής Αυτοκρατορίας όρον εκ των ων ουκ άνευ για την διασφάλιση και διαιώνιση, και στην ανατέλλουσα νέα εποχή, της Κυριαρχίας των Θαλασσών (Command of the Seas) εκ μέρους του κραταιού «British Empire».
Μία «λεπτομέρεια» με σημασία: Ο περί ου ο λόγος φέρελπις πολιτικός, που ανήκε στην σκληροπυρηνική πτέρυγα των λεγομένων «Conservative Imperialists», άκουγε στο όνομα Σερ Ουΐνστον, Λόρδος Τσώρτσιλλ…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου