«Η βία της κυριαρχίας έχει μιά δεσμευτική δύναμη.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μιά ποινή για την διάπραξη κάποιου αδικήματος.
Είναι η πρωτογενής έκφραση της απαραβίαστης, αξιολάτρευτης εξουσίας.
Η βία κρατά τον θάνατο παρόντα, διατηρεί τον θάνατο παρόντα, στον οποίον στηρίζεται η αυθεντία της εξουσίας».
W.Sofsky
Πραγματεία περί της βίας.
Τα γεγονότα διαψεύδουν όσους φαντάστηκαν ότι μετά το 1989, το μέλλον του κόσμου θα είναι ειρηνικό, ασφαλές, καπιταλιστικό και δημοκρατικό, ένας επίγειος παράδεισος της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε αυτό το καινοφανές διεθνές τοπίο, το σύγχρονο σημερινό Ευρωπαϊκό σύστημα των εθνικών κρατών, διαμορφώθηκε με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, ύστερα από τριάντα χρόνια πολυαίμακτων πολέμων.
Η συνθήκη της Βεστφαλίας συνομολογήθηκε το 1648, μεταξύ της Σουηδίας και της Γαλλίας από τη μία πλευρά και της Αγίας Ρωμαϊκής (Γερμανικής) Αυτοκρατορίας, της Ισπανίας και των κάτω χωρών από την άλλη, για τον τερματισμό του Τριακονταετούς πολέμου.
Ουσιαστικά, η συνθήκη αυτή σηματοδότησε το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και περιείχε τα ψήγματα της δημιουργίας των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών μεταξύ των οποίων το Βέλγιο και η Ολλανδία.
Ο κ. Michael T. Klare, καθηγητής των Five College Consortium, σε σπουδές της ειρήνης και της παγκόσμιας ασφάλειας στο Hampshire College, μάς λέει ότι, «τις προσεχείς δεκαετίες θα εμπλακούμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, σε έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στις κυριότερες μορφές ενέργειας, στις επιχειρήσεις οι οποίες θα τις παρέχουν και στις χώρες οι οποίες θα τις διαθέτουν».
Και το μεγάλο ερώτημα το οποίο προκύπτει είναι: Ποιος θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια προσφορά ενέργειας στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού πρώτου αιώνα ;;;
Οι νικητές αυτού του πολέμου θα καθορίσουν πώς και πόσο άσχημα ή καλά θα ζούμε, εν ολίγοις την ποιότητα ζωής μας, πώς θα εργαζόμαστε και πώς θα “παίζουμε” στο όχι και τόσο απώτερο μέλλον.
Οι νικητές θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη, οι δέ ηττημένοι θα παραμεριστούν ή και θα διαλυθούν.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, βέβαια, πώς θα είναι η νέα εκδοχή της Συνθήκης της Βεστφαλίας ανά τον κόσμο, ύστερα από τον επικείμενο παγκόσμιο ενεργειακό πόλεμο, ή ποιοι θα είναι οι νικητές και οι ηττημένοι.
Ούτε μπορεί να ξέρει ποιες θα είναι οι μορφές ενέργειας οι οποίες θα κυριαρχήσουν το 2040.
Στελέχη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων διέγνωσαν προ πολλού την απειλή την οποίαν συνιστά η σταδιακή μείωση των αποθεμάτων πετρελαίου για το αξιόμαχο των αμερικανικών στρατευμάτων.
Χαρακτηριστικός δε, είναι ο τίτλος έρευνας του αμερικανού επιστήμονα Μάικλ Χόρνιτσεκ για λογαριασμό του Πενταγώνου «War Without Oil» (Πόλεμος Χωρίς Πετρέλαιο), έρευνας η οποία έγινε το 2006.
Όπως επίσης και η πρόσφατη ανακοίνωση προθέσεων του κ. Ρέι Μάμπους, αμερικανού υπουργού πολεμικού ναυτικού, να μειώσει στο μισό την κατανάλωση ορυκτών πηγών ενέργειας των ενόπλων δυνάμεων της χώρας του, έως το 2020.
Το αμερικανικό Πεντάγωνο είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής πετρελαίου παγκοσμίως. Παράλληλα όμως είναι και ο πρωτοπόρος στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, αντικατάστασης του πετρελαίου ως βασική πηγή ενέργειας και κατανάλωσης.
Οι πολιτικές θεωρήσεις ή Δόγματα, όταν διατυπώνονται από ηγέτες και οδηγούνται στην εφαρμογή τους ώς “projects εφαρμογής” ή υπό μορφή πολιτικού Δόγματος υφίστανται την “βάσανον” της κρίσης σε πραγματικό χρόνο (real time).
Και μόνον ο χαρακτηρισμός μιάς πολιτικο-οικονομικής θεώρησης ως Δόγμα της προσδίδει αυτόματα ανελαστικότητα και μονολιθικότητα.
Όταν πρωτοδιατυπώθηκε αυτό το ουδόλως καινοφανές στην ουσία του “δόγμα Κλίντον”, το 1992, το ευρώ υπήρχε μόνο ως πολιτικός στόχος.
Μερικά χρόνια αργότερα, υλοποιήθηκε ως κατεξοχήν πολιτικό εγχείρημα, ένα θεμέλιο για τον επόμενο στόχο, ο οποίος ήταν η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Στην πορεία όμως, ωστόσο, εντάχθηκε με άνεση στο «δόγμα Κλίντον», καθώς αποδείχθηκε άκρως επικερδές. Και κάπως έτσι αυτονομήθηκε από τον αρχικό του σχεδιασμό κι υπακούει σε οικονομικούς κανόνες, όπως κάθε νόμισμα ανά τον πλανήτη.
Τα πάντα λοιπόν είναι “οικονομία”, η πολιτική δεν υφίσταται ή τουλάχιστον υποχωρεί ενώπιον της “οικονομίας” κατά τον κ. William Jefferson "Bill" Clinton.
Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου, ότι το αποκαλούμενο και “δόγμα Κλίντον” δηλαδή το δόγμα του οποίου η “μετάφραση” στην γλώσσα της γεωπολιτικής “περί υπεροχής των ανθρώπινων ελευθεριών έναντι της εθνικής κυριαρχίας”, (the primacy of human liberties against national sovereignty), ουσιαστικά νομιμοποιεί τις οποιεσδήποτε και οπουδήποτε επιλεκτικές “επεμβάσεις” των ΗΠΑ, στο όνομα των “ανθρώπινων ελευθεριών” ήδη έχει αρχίσει να υλοποιείται.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα “ανεφυές” και “ευτελές” υποκατάστατο του “δόγματος Τρούμαν”, στην υπηρεσία της αμερικανικής εθνικής στρατηγικής και πολιτικής.
Έλεγε ο κ. William Jefferson "Bill" Clinton, «οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να παίζουν τον μοναδικό ηγετικό ρόλο τους στον κόσμο μέσω πολυεθνικών οργάνων, όπως ο ΟΗΕ, τα οποία κατανέμουν το κόστος και εκφράζουν την ενιαία βούληση της διεθνούς κοινότητας (σ.σ. μιάς υπερεθνικής ελίτ, είναι αυτή η ελίτ την οποίαν ο Γιωργάκης ονόμαζε ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ).»
Το “πρότυπο”, το οποίο καθιέρωνε το δόγμα αυτό ήταν, ότι οποτεδήποτε η “υπερεθνική ελίτ” θεωρούσε ότι ήταν δυνατή η άσκηση της εξουσίας της, χωρίς να αντιμετωπίζει αποτελεσματική αντίδραση από το «αντικείμενο» της ειρηνευτικής της αποστολής, τότε η ηγεμονική δύναμη μέσα στην υπερεθνική ελίτ, η Αμερικανική εν προκειμένω, δεν θα δίσταζε να αναλάβει επιθετική στρατιωτική δράση, μετά από ψήφισμα του ΟΗΕ.
Το Αμερικανικό Πεντάγωνο σύντομα πήρε τη μορφή μιας “αυτοκρατορικής” αστυνομικής δύναμης, παρόμοιας με αυτήν του Βρετανικού στρατού τον 19ο αιώνα, ώστε να μπορεί να διεκπεραιώνει αποτελεσματικά τον ρόλο τον οποίον του ανέθεσε το δόγμα Κλίντον, ως τον εν έσχατη ανάγκη εκτελεστή των αποφάσεων του ΟΗΕ.
Στο πλαίσιο αυτού του “δόγματος Κλίντον”, ο βαλκανικός χώρος ισοπεδώνεται στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, με στόχο μια "πολιτική" αναδόμηση και “αναδιανομή” στα μέτρα των αμερικανικών σχεδιασμών, με αποκλειστικό και μοναδικό κριτήριο την “οικονομία”.
Το “Δόγμα Κλίντον” συνοψίζεται στην φράση την οποίαν είπε ο κ. William Jefferson "Bill" Clinton, τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, “itʼs the economy, stupid !!!”.
Το τί περιλαμβάνει το “δόγμα” του “δημοκρατικού” Κλίντον για τα Βαλκάνια επομένως και για την χώρα μας, μάς έδωσε μία πρόγευση ο “φίλος” του, ο σοσιαλ(η)στής τέως πρωθυπουργός της χώρας, Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου.
Η φράση αυτή έχει χρησιμεύσει για να υποδηλώσει ότι επί το πλείστον, η εξήγηση των περισσοτέρων γεγονότων και εξελίξεων, τάσεων κι αποφάσεων, σε μικρο και μακρο-επίπεδο, έχουν να κάνουν με την οικονομία, σε αντιδιαστολή, εννοείται, με την πολιτική.
Το Κέντρο Στρατηγικών και δημοσιονομικών εκτιμήσεων (CSBA) είναι ένα ανεξάρτητο, ακομμάτιστο ερευνητικό ινστιτούτο παραγωγής πολιτικής το οποίο θεσπίστηκε για την προώθηση της καινοτόμου σκέψης και της συζήτησης, σχετικά με την στρατηγική εθνικής ασφάλειας και τις επενδυτικές επιλογές.
Στόχος του CSBA είναι να επιτρέψει σε αυτούς οι οποίοι χαράσσουν πολιτική, να λαμβάνουν ενημερωμένες αποφάσεις, σχετικά με τα θέματα της στρατηγικής, της ασφάλειας, της πολιτικής και της κατανομής των πόρων.
Η ανάλυση και η προβολή του CSBA, επικεντρώνεται σε βασικά ζητήματα
τα οποία σχετίζονται με τις υφιστάμενες και τις αναδυόμενες απειλές για την ασφάλεια των ΗΠΑ σε εθνικό επίπεδο.
Ο πρέσβης κ. Eric S. Edelman αποσύρθηκε ως υπουργός εργασίας από τις ΗΠΑ, από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης την 1 Μάη 2009. Έχει υπηρετήσει σε ανώτατες θέσεις στο Τμήματα του κράτους και Άμυνας, καθώς και το Λευκό Οίκο, όπου οδήγησε τους οργανισμούς οι οποίοι παρέχουν την ανάλυση, την στρατηγική, την ανάπτυξη της πολιτικής, και της ασφάλειας, τις υπηρεσίες, την υπεράσπιση του εμπορίου, της ευαισθητοποίησης του κοινού, των υπηρεσιών και τίς σχέσεις των πολιτών με το Κογκρέσο.
Ως Υφυπουργός Άμυνας αρμόδιος για την προαναφερόμενη Πολιτική (Αύγουστος 2005-Ιανουάριος 2009) επέβλεψε την ανάπτυξη στρατηγικής, ως ανώτερος και επιβλέπων του Υπουργείου Άμυνας, της επίσημης πολιτικής με παγκόσμια ευθύνη για τις διμερείς σχέσεις της άμυνας, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τις πωλήσεις όπλων, και τους ελέγχους εμπορικής άμυνας.
Ο Δρ Edelman υπηρέτησε ως πρέσβης των ΗΠΑ προς τις Δημοκρατίες της Φινλανδίας, της Τουρκίας, κατά την περίοδο της προεδρίας Κλίντον και Μπους και ήταν ο κύριος αναπληρωτής Βοηθός του Αντιπροέδρου για τις υποθέσεις εθνικής ασφάλειας.
Ο πρέσβης κ. Eric S. Edelman είναι ο συντάκτης της έκθεσης του CSBA, στο δεύτερο κεφάλαιο της οποίας, στο Assessment of Great Powers (Αξιολόγηση των μεγάλων Δυνάμεων) εκτός των άλλων γράφει και ερωτά, είναι το τέλος της μονοπολικής στιγμής και η έλευση ενός πολυπολικού κόσμου ;"
Η πολυπολικότητα θα υποδηλώνει ότι και άλλες δυνάμεις, είτε μόνες τους, είτε σε συνδυασμό, θα έχουν αρκετή “δύναμη” στο διεθνές σύστημα για την εξισορρόπηση των Ηνωμένων Πολιτειών ;;;
Τα κράτη και οι άλλες χώρες θα μπορούσαν να συσπειρώσουν μαζί σε κάποια στιγμή μία ρητή, αντι-αμερικανική συμμαχία ;;;
Ο ρόλος των ΗΠΑ στις παραδοσιακές "ειδικές σχέσεις" με χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ, σε μία δεύτερη μονοπολική εποχή θα απαιτήσει επίσης επανεξέταση δηλώνει ο κ. Eric S. Edelman.
Η ανάπτυξη του Ιράν με πυρηνικά όπλα θα αναγκάσει την επανεξέταση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου.
“Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να διαχειριστούν με επιτυχία τις προκλήσεις μιάς προσβαλλόμενης χώρας η στιγμή για να ξεκινήσει η συζήτηση σχετικά με τη στρατηγική την οποίαν θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ σε ότι αφορά την δύναμη της και τις συμμαχίες της οδεύοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, είναι τώρα” καταλήγει ο πρέσβης κ. Eric S. Edelman.
Οι ΗΠΑ, κατά τη διατύπωση του προέδρου Μπους β!, «φιλοδοξούν να διαμορφώσουν τον κόσμο, αντί να τον αφήσουν να διαμορφωθεί αφ’ εαυτού∙ φιλοδοξούν να επηρεάσουν τα γεγονότα, αντί να αφεθούν στο έλεος των γεγονότων».
Η αποτυχία του “Δόγματος Κλίντον” ήταν και είναι δεδομένη και ώς πολιτικο-οικονομική θεώρηση και διάσταση και ως γεωπολιτικό δόγμα. Την διαψεύδει καθημερινά η “ζωή”, την ακυρώνει η βούληση των λαών για αυτοδιάθεση, την ισοπεδώνει η ίδια η πολιτική τάξη, οι αντιθέσεις των υπερεθνικών ελίτ, εφαρμόζοντας και “λειτουργώντας” πολιτικά, λειτουργεί ο άγραφος νόμος της απαίτησης Δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων της εκάστοτε εξουσίας.
Η απόφαση του Eurogroup του Δεκεμβρίου του 2012, σε ότι αφορά την Ελλάδα, ήταν αμιγώς πολιτική και σε ύστερο βαθμό “οικονομική”, όπως και η Ένταξη της Ελλάδος στην ζώνη του Ευρώ ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ και όχι οικονομική.
Η πολιτική επιβάλει σήμερα τη διάσωση της Ελλάδας και τη διατήρησή της στην ευρωζώνη, με την ίδια άνεση όμως, μπορεί αύριο να επιβάλει την εγκατάλειψή της και την περιθωριοποίησή της.
Η βάση για την επιβίωση της χώρας εντός του ευρωζωνικού, και ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι οι επιδόσεις της ελληνικής πολιτικής, της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας.
Η αποσύνδεση της συσσώρευσης του κεφαλαίου από την μαζική κατανάλωση
και το κοινωνικό κράτος αναθέρμανε τις διαδικασίες διεθνοποίησης του κεφαλαίου (παγκοσμιοποίηση), μετατόπισε τους συσχετισμούς δυνάμεων, αποκατέστησε την οικονομική ισχύ των ΗΠΑ και εισήλθε βίαια στις πολιτικές όλων των κομμάτων εξουσίας, τα οποία αναζητούσαν την έξοδο από την κρίση ιδεολογικο-πολιτικής ταυτότητος.
Οι νεοφιλελεύθερες “ροές” της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, οι κοινωνικοπολιτικές τους επιπτώσεις και η κατάρρευση του σοβιετικού μπλόγκ, μετέτρεψαν την ιμπεριαλιστική προοπτική σε κρίσιμη οικονομική εφαρμογή.
Ο κυρίαρχος ρόλος των ΗΠΑ στο διεθνές σκηνικό έγινε αδιαμφισβήτητος, χάρη στην ανανεωμένη οικονομική ευρωστία, την ιδεολογική τους ηγεμονία, και την στρατιωτική τους υπεροχή.
Για πρώτη φορά μετά το 1648 από την συνθήκη της Βεστφαλίας οι διακρατικές σχέσεις δεν στηρίζονται στην “ισορροπία δυνάμεων”.
Το δόγμα Κλίντον εμπλούτιζε τον ηθικοπολιτικό χαρακτήρα της Αμερικανικής ηγεμονίας. Στο νεοφιλελεύθερο πεδίο ιδεών προσετέθη μία μεγάλη "καινοτομία", η αρχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ξαφνικά οι περίπατοι θανάτου πάνω από τα Βαλκάνια (τέως Γιουγκοσλαβία) έγιναν ευεργετικοί ιμπεριαλιστικοί περίπατοι προς αναμόρφωση των “βαρβάρων”.
Μιά «pax americana», στην οποίαν κυριαρχούν ή επιβάλλονται δια της βίας, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” και η "οικουμενική δικαιοσύνη".
Και μη χειρότερα !!!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου