ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε καμιά στροφή της πορείας του προς την κατάκτηση της πολιτικής κορυφής (να σου δίνει ο Economist να γράψεις by invitation πώς κανείς καταπολεμά στην Ευρώπη τον λαϊκισμό αποτελεί βάλσαμο, ακριβώς μετά το ψήφισμα-κράξιμο του Ευρωκοινοβουλίου για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην επαρχία Ελλάς) δεν έδειξε να επιχειρεί να τραβήξει επάνω του την μνήμη πολιτικής διαχείρισης Κώστα Μητσοτάκη. Το αντίθετο μάλιστα: σταθερά πήγε να βγει από την σκιά του, να διαφοροποιηθεί.
Αυτό ακόμη κι όταν έδειχνε την (μεγάλη) θέα από το πατρογονικό στο Ακρωτήρι σε τιτλούχους όπως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Μάικ Πομπέο ή (πιο βιαστικά) ο Άντονι Μπλίνκεν – αλλά χωρίς να “πιάνει” την τονικότητα της εκεί επίσκεψης του Προέδρου Τζώρτζ Μπους/πατρός. Πάντως, οι σημερινοί άνθρωποι της επικοινωνίας προσδοκούν να αντισταθμίσουν τα τωρινά δυσάρεστα με την ομιλία Κυριάκου στην πανηγυρική κοινή συνεδρίαση Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων και το όρθιο χειροκρότημα στα αρχαία τσιτάτα περί δημοκρατίας…
Ωστόσο, υπάρχουν δυο σημεία από την πρόσφατη πολιτική διαδρομή που περπάτησε ο Κυριάκος, από κοντά και η κυβέρνησή “του”, από κοντά κι η χώρα –έτσι είναι τα πρωθυπουργοκεντρικά συστήματα, ακόμη κι όταν δεν το έχουν πλήρως πάρει απόφαση να αποπειραθούν μετεξέλιξη σε καθεστώτα– που παραπέμπουν σε Κώστα Μητσοτάκη.
Το πρώτο είναι η επιλογή (προσοχή όμως! επιλογή δεύτερης τετραετίας) να συσσωρευθούν τα μέτωπα που ανοίγονται. Και μάλιστα χωρίς να είναι βέβαιο, ούτε και πολύ πιθανόν να ανταποκρίνονται στα βαθύτερα αντανακλαστικά του κόμματος, επικεφαλής του οποίου κέρδισε τη δημοσκοπική και μηντιακή κυριαρχία (από τα μέσα του 2016). Εν συνεχεία η πολιτική επικράτηση (από το 2019) και τέλος η τωρινή εκδοχή πολιτικής κυριαρχίας (41% με τα συνεπακόλουθα). Μετρήστε:
Ιδιωτικά/μη-κρατικά ΑΕΙ, με την διόλου αδιάφορη προσπάθεια παράκαμψης του άρθρου 16 και με αποδοχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων/καταλήψεων, την (μέσω Εισαγγελίας, πάντα ανεπίληπτα ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη) απόπειρα πειθάρχησης των πανεπιστημιακών οργάνων κοκ.
Απόπειρα ευγενικής αγνόησης των αγροτικών κινητοποιήσεων, με την διακήρυξη «δεν υπάρχουν άλλοι πόροι» και με την διατήρηση μιας αδιάφορης ηγεσίας στο υπουργείο Γεωργίας (φτιασιδωμένο σε Αγροτικής Ανάπτυξης), παρά το παράδειγμα π.χ. Μακρόν στην οπισθοχώρηση ή/και φον ντερ Λάϊεν στο άγαρμπο “κλάδεμα” πτυχών της πράσινης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Αυτό ακόμη κι όταν έδειχνε την (μεγάλη) θέα από το πατρογονικό στο Ακρωτήρι σε τιτλούχους όπως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Μάικ Πομπέο ή (πιο βιαστικά) ο Άντονι Μπλίνκεν – αλλά χωρίς να “πιάνει” την τονικότητα της εκεί επίσκεψης του Προέδρου Τζώρτζ Μπους/πατρός. Πάντως, οι σημερινοί άνθρωποι της επικοινωνίας προσδοκούν να αντισταθμίσουν τα τωρινά δυσάρεστα με την ομιλία Κυριάκου στην πανηγυρική κοινή συνεδρίαση Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων και το όρθιο χειροκρότημα στα αρχαία τσιτάτα περί δημοκρατίας…
Ωστόσο, υπάρχουν δυο σημεία από την πρόσφατη πολιτική διαδρομή που περπάτησε ο Κυριάκος, από κοντά και η κυβέρνησή “του”, από κοντά κι η χώρα –έτσι είναι τα πρωθυπουργοκεντρικά συστήματα, ακόμη κι όταν δεν το έχουν πλήρως πάρει απόφαση να αποπειραθούν μετεξέλιξη σε καθεστώτα– που παραπέμπουν σε Κώστα Μητσοτάκη.
Το πρώτο είναι η επιλογή (προσοχή όμως! επιλογή δεύτερης τετραετίας) να συσσωρευθούν τα μέτωπα που ανοίγονται. Και μάλιστα χωρίς να είναι βέβαιο, ούτε και πολύ πιθανόν να ανταποκρίνονται στα βαθύτερα αντανακλαστικά του κόμματος, επικεφαλής του οποίου κέρδισε τη δημοσκοπική και μηντιακή κυριαρχία (από τα μέσα του 2016). Εν συνεχεία η πολιτική επικράτηση (από το 2019) και τέλος η τωρινή εκδοχή πολιτικής κυριαρχίας (41% με τα συνεπακόλουθα). Μετρήστε:
Ιδιωτικά/μη-κρατικά ΑΕΙ, με την διόλου αδιάφορη προσπάθεια παράκαμψης του άρθρου 16 και με αποδοχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων/καταλήψεων, την (μέσω Εισαγγελίας, πάντα ανεπίληπτα ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη) απόπειρα πειθάρχησης των πανεπιστημιακών οργάνων κοκ.
Απόπειρα ευγενικής αγνόησης των αγροτικών κινητοποιήσεων, με την διακήρυξη «δεν υπάρχουν άλλοι πόροι» και με την διατήρηση μιας αδιάφορης ηγεσίας στο υπουργείο Γεωργίας (φτιασιδωμένο σε Αγροτικής Ανάπτυξης), παρά το παράδειγμα π.χ. Μακρόν στην οπισθοχώρηση ή/και φον ντερ Λάϊεν στο άγαρμπο “κλάδεμα” πτυχών της πράσινης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Απόκρουση/άρνηση/απόπειρα υποτίμησης των αιτιάσεων για την συσσώρευση προσβολών εκείνων που εις τας Ευρώπας αποκαλούνται κράτος δικαίου και ελευθερία του λόγου (επαναλαμβάνουμε: εις τας Ευρώπας, πλην Ουγγαρίας/Πολωνίας, όχι στην Τουρκία, ή την Ρωσία ή την Ουκρανία ή πολλώ μάλλον την Κίνα έναντι των οποίων είμαστε όντως πρότυπο δημόσιας λειτουργίας).
Σταθερή – μετά κάποια στραβοπατήματα εκκίνησης – προώθηση της νομοθέτησης του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της συνακόλουθης γονεϊκότητας (πιστέψτε μας: αυτή είναι η νομικά δόκιμη και πολιτικώς ορθή διατύπωση), με αποδοχή της ενόχλησης έως οργίλης εξέγερσης του άμβωνα και της μειοψηφίας 1/3+ των τροφίμων του κοινοβουλευτικού μαντριού ΝΔ.
Ο προηγούμενος πόλεμος
Θα σημείωσε, μάλλον, ο αναγνώστης ότι κανένα απ’ αυτά τα μέτωπα δεν ανήκει στα “μεγάλα” – στην (κατά την κρατούσα πολιτική άποψη της Μεταπολίτευσης) κυριαρχία της “τσέπης” στις προκρινόμενες πολιτικές, ή πάλι στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και επιλογών του “ανήκειν”, ή ακόμη και στα ζητήματα ασφάλειας στην καθημερινότητα – να δούμε βέβαια πώς θα ζυγιάσει τώρα η υπουργία Μιχάλη Χρυσοχοΐδη την επανεμφάνιση της αληθινής τρομοκρατίας με τα συμπαθητικά σώου του ΟΠΠΙ στα πανεπιστήμια ή των ΟΔΟΣ στις διαδηλώσεις, πώς θα ξεκλέψει αστυνομικούς από την φύλαξη υψηλών και όχι και τόσο υψηλών πλην σωστά δικτυωμένων προσώπων για να εξασφαλίσει κοινή αστυνόμευση.
Η εξήγηση της αρχής αυτού του σημειώματος: Όταν συζητούσε κανείς με τον Κώστα Μητσοτάκη τις νευρικές –θεωρούμενες νευρικές– επιλογές της δικής του κολοβής τετραετίας, κάτι με το «το κράτος είσαστε εσείς» προς το αμφιθέατρο Σωμάτων Ασφαλείας, κάτι με το σπρώξιμο όλων των εκδοχών ιδιωτικοποίησης παράλληλα (από την κινητή τηλεφωνία και την απόπειρα για ΟΤΕ ή το Αεροδρόμιο μέχρι τα αστικά λεωφορεία), ένα επικαλείτο: Ό,τι –μετά τα χρόνια Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα– έπρεπε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε «με τον προηγούμενο πόλεμο».
Αυτό θεωρούσε ότι έκανε, αυτό πάντως επιχείρησε! Στις κάλπες, σίγουρα δεν ανταμείφθηκε – με την βοήθεια βέβαια της αποσκίρτησης Σαμαρά/Πολιτικής Άνοιξης, αλλά και την δυσανεξία των (σοβαρών) οικονομικών κέντρων της εποχής. Συν ότι το μιντιακό σύστημα ακολουθούσε τα εν λόγω κέντρα (το ίδιο, εν πολλοίς, που είχε γκρεμίσει το οικοδόμημα ΠΑΣΟΚ-Ανδρέα Παπανδρέου, σημειώστε/θυμηθείτε).
Το σενάριο 4+2+4
Το δεύτερο είναι ότι –αντίθετα με ό,τι και τότε (δεκαετία του 1990) πιστευόταν και ό,τι τώρα πολλοί φιλότιμοι οπαδοί της διακυβέρνησης Κυριάκου πιστεύουν– το ενδιαφέρον για υστεροφημία, για legacy, αμφότερων των Μητσοτάκηδων δεν φαίνεται να είναι μεγάλο. Ούτε –ούτε!– η εκτίμηση στην γνώμη των “ξένων”: υπ’ αυτήν την έννοια, άλλωστε, ακόμη και προτού καεί με την έκθεση-κράξιμο του Ευρωκοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα – νοτιότατη χώρα της Βαλκανικής, δείτε τον χάρτη!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έβλεπε την φυγή προς την Ευρώπη, που πολλοί καλοθελητές προωθούσαν (εγχώριοι και οθνείοι), παρά ως αυτό ακριβώς: “Φυγή”. Και εδώ, θα ήταν μάχη του παρελθόντος. Ενώ, π.χ., το “σενάριο 4+2+4” θα ήταν κίνηση μέλλοντος. Τι είναι πάλι το “σενάριο 4+2+4”; η ιδέα να πάει κόντρα στην κόντρα σε εθνικές εκλογές σε κάποιους μήνες μετά τις ευρωεκλογές, επιδιώκοντας επόμενη 4ετία με συμμαχίες ανάγκης.
Να κλείσουμε με μια αναφορά, πάλι, σε Κώστα Μητσοτάκη: όταν του αναφέρθηκαν σενάρια –ανόητα πλην σενάρια– περί απομάκρυνσης του Ανδρέα Παπανδρέου μέσω προσφοράς οφίτσιου στις (τότε) Βρυξέλλες, με δεδομένη μάλιστα την χαμηλή εκτίμηση που είχε ο ίδιος στον Ανδρέα, είχε πει αυθόρμητα: «ε, όχι και μετά από πρωθυπουργός στην Ελλάδα, διακοσμητικό στις Βρυξέλλες».
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου