TOY ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
Είναι στιγμές που το γεωπολιτικό γίγνεσθαι οδηγεί σε ανακατανομή της ισχύος, που ο χάρτης ανασχεδιάζεται που τα πιόνια στην διεθνή σκακιέρα ανατοποθετούνται και ο κόσμος αλλάζει μορφή. Είναι στιγμές μεταβάσεως που οδηγούν σε “αποκαλύψεις” σε νέες πραγματικότητες. Τέτοιες ώρες τα έθνη έχουν τις ιστορικές ευκαιρίες τους. Αυτά τα έθνη που οι ηγεσίες τους έχουν την διορατικότητα να αντιληφθούν τις κυοφορούμενες εξελίξεις και που έχουν την τόλμη να μην φοβηθούν την ρευστότητα των καταστάσεων και να προβούν στα βήματα που επιβάλλουν οι καιροί, θα βγούν κερδισμένα. Τα άλλα απλώς “θα χάσουν το τραίνο”. Σε μια τέτοια στιγμή, ευρίσκεται σήμερα ο κόσμος. Και όπως πάντα, πολλά θα κριθούν στην Μεσόγειο.
Όσοι πίστευαν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα ήταν μια γρήγορη υπόθεσις και είτε η μία είτε η άλλη πλευρά θα μπορούσε να επιβληθεί, ήδη πρέπει να έχουν αναθεωρήσει τις απόψεις τους. Στην Γάζα εξελίσσεται ο μακρότερος πόλεμος τον οποίο έχει διεξαγάγει ποτέ το κράτος του Ισραήλ και προοπτικές τερματισμού δεν διαφαίνονται. Οι πόλεμοι είναι πληγές. Όσο μένουν ανοικτές μεγαλώνει ο κίνδυνος να κακοφορμίσουν. Και αυτή την στιγμή, μια ξεχασμένη ομάδα μαχητών, οι Χούθι της Υεμένης, την ύπαρξη των οποίων πολλοί μπορεί να αγνοούσαν, έχει πυροδοτήσει ένα ντόμινο εξελίξεων η κατάληξις του οποίου είναι ακόμη απροσδιόριστη.
Η Ελλάς ευρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των εξελίξεων και όμως τα κύρια ζητήματα για τον πολιτικό μας κόσμο είναι οι γάμοι των ομοφυλοφίλων και τα μη κρατικά πανεπιστήμια! Ακούγονται και κάποιες φωνές που ζητούν “να μην εμπλακούμε σε περιπέτειες”, νομίζοντας ότι έχουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε. Πιο κοντόφθαλμη στάσις δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Εξ ίσου κοντόφθαλμο βέβαια είναι βαυκαλιζόμεθα ότι σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο υπάρχουν “νησίδες σταθερότητος” και ότι είμαστε μια από αυτές! Η γεωγραφία μας έχει καταδικάσει να είμαστε σε ένα από τα κέντρα των παγκοσμίων αλλαγών. Ιστορικά δεν υπήρξε μεγάλη ανακατάταξις που να μην μας επηρέασε. Αν δεν το καταλάβουμε εγκαίρως και δεν αναλάβουμε κάποιες πρωτοβουλίες για να καθορίσουμε εμείς την μοίρα μας, θα συρθούμε από τις εξελίξεις και θα καταλήξουμε σε ατραπούς τις οποίες άλλοι θα μας καθορίσουν.
Εκ της γεωγραφικής μας θέσεως, αλλά και εκ του χαρακτήρος του λαού μας τοποθετούμεθα στην ομάδα των θαλασσίων δυνάμεων. Στον σχηματισμό των λεγομένων δυτικών χωρών που και αυτές στην παρούσα φάση φαίνονται αποπροσανατολισμένες, άτολμες και διστακτικές. Οχυρώνονται πίσω από ζητήματα διαδικαστικά και γραφειοκρατικά για να δικαιολογήσουν την αναβλητικότητά τους και τις καθυστερήσεις στην λήψη ζωτικών αποφάσεων. Οι εξελίξεις όμως δεν περιμένουν. Ούτε προσαρμόζονται στους ρυθμούς νωχελικών κυβερνήσεων που ελπίζουν ότι ως δια μαγείας αύριο θα ξημερώσει ένας κόσμος γαλήνης σταθερότητος και ασφαλείας. Οι ισορροπίες του κόσμου είναι δυναμικές, συνήθως όμως είναι προβλέψιμες.
Αλλά ελάχιστοι είναι οι ηγέτες που έχουν το ανάστημα να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, να διαβλέψουν τις εξελίξεις και να λάβουν τις τολμηρές αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν το μέλλον των εθνών. Η κινεζική έκφρασις για αυτό το οποίο ονομάζουμε κρίση, περιλαμβάνει και την έννοια της ευκαιρίας. Είναι μια παράμετρος την οποία ο δυτικός τρόπος σκέψεως τείνει να παραγνωρίζει. Στην Ελλάδα δε τα τελευταία χρόνια έχουμε μια τάση αποφυγής των ευθυνών τις οποίες θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα αναλάβουν άλλοι για λογαριασμό μας. Χρόνια τώρα η κυβερνητική τακτική μας προσομοιάζει μάλλον με αποικία παρά με κυρίαρχο Κράτος. Μιλάμε και προσβλέπουμε προς την Ευρώπη σαν να είναι η Μητρόπολις, ενώ ούτε είναι, ούτε θέλει να είναι, ούτε και μπορεί να είναι. Μπορεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεργασίας μεταξύ κυριάρχων κρατών αλλά δεν μπορεί να διαμορφώσει έναν αξιόπιστο στρατιωτικό βραχίονα στον οποίο να στηριζόμαστε για την ασφάλειά μας.
Εδώ δεν μπορεί να καθορίσει μια μακρόπνοη πολιτική για την Ουκρανία και για την Μέση Ανατολή και σύρεται αντιδρώντας στις καθημερινές αλλαγές των καταστάσεων. Έτσι όμως χάνονται ευκαιρίες για λύσεις και το αποτέλεσμα είναι οι κρίσεις να βαθαίνουν, τα προβλήματα να οξύνονται και στο τέλος θα έλθουν οι “τολμηροί” να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις.
Το ερώτημα είναι, θέλει η Ελλάς να είναι ένας από αυτούς τους τολμηρούς; Υποστηρίζουμε ως χώρα, ότι θέλουμε να διαδραματίζουμε ρόλο στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο. Έχουμε ανοικτό το ζήτημα της Κύπρου. Τα προβλήματα με την Τουρκία, όχι μόνον είναι υπαρκτά, αλλά ανά πάσαν στιγμήν μπορεί οι γενικώτερες αστάθειες να τα οδηγήσουν σε έξαρση. Και ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι εάν οι συνθήκες συντρέξουν, η Τουρκία θα σπεύσει να τις εκμεταλλευθεί. Εμείς έχουμε σχέδιο για το τι θα κάνουμε αν μας προκύψει μια τέτοια κατάστασις;
Και όμως, βλέποντας τα σύννεφα να πυκνώνουν, θα έπρεπε ήδη να διαμορφώνουμε συνθήκες επιβολής της παρουσίας μας στην ανατολική Μεσόγειο.
Και το πρώτο βήμα θα ήταν η αναβίωσις και άμεση εφαρμογή του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου. Σε δεύτερη φάση θα πρέπει να απαιτήσουμε ακύρωση του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου. Αφού δεν είχαμε την νοημοσύνη να θέσουμε την κατάργησή του ως προϋπόθεση για την λεγομένη Διακήρυξη των Αθηνών, ας θέσουμε τώρα ζήτημα ακυρώσεως της Διακηρύξεως όσο το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο παραμένει σε ισχύ. Και ας μην θεωρήσει κανείς ότι είμαστε υπερβολικοί ή ακραίοι. Απλώς δεν είμαστε φοβικοί. Και πιστεύουμε ότι η πολιτική της πατρίδος μας δεν πρέπει να καθοδηγείται από φοβικά σύνδρομα. Ιδιαιτέρως σε εποχές κατά τις οποίες οι εξελίξεις προδιαγράφονται ραγδαίες. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας για να το δούμε.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου