ΖΟΛΩΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται, πλησίον, δε, άλλου, συμπαρασύρει και τούτον. Έτσι εχαρακτήρισε ο Πολωνός πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki τις σχέσεις μεταξύ Ουκρανίας και Δύσεως. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και η χώρα μας, η εν κατακλείδι επιλέξασα την λάθος πλευρά της Ιστορίας. Σήμερα, αμφότερες φοβούνται μήπως – κοινώς – τους “πέσει η μύτη”!
Είναι, όμως, πλέον κοινό μυστικό, ότι η νυν κυβέρνηση των ΗΠΑ έβαλε την Ουκρανία να προκαλέσει την Ρωσία, ώστε δια της αμέσου στρατιωτικής και οικονομικής στηρίξεως της πρώτης και εμμέσου, δια των υπό της Δύσεως επιβαλλομένων κυρώσεων, να επιτευχθεί η κατάρρευση της Ρωσίας. Το αίμα του πολέμου, λοιπόν, είναι στα χέρια κανενός άλλου παρά της Δύσεως.
Η Ελλάς, ωστόσο, δεν είχε λόγω να προστρέξει και δη πρωτοστατήσει σε στρατιωτική σύμπραξη μετά της Δύσεως, πόσο μάλλον τηρουμένης της επισφαλούς αυτής θέσεως (casus belli), ωσάν η γείτονα να μην απoτελεί πλέον απειλή. Τοιαύτη πολιτική είναι έτι ατυχέστερη, όταν καλείται να έρθει σε ρήξη μετά της συμπράξασας τα μέγιστα πέραν πάσης άλλης συμμάχου Ρωσίας εις το να καταστεί αυτή κράτος.
Διότι, όταν η Μεγάλη Αικατερίνη συννελάμβανε το “Ελληνικό Σχέδιο” (1780), όπερ κληρονόμησε ο μετέπειτα βασιλεύσας εγγονός αυτής τσάρος Νικόλαος Α΄, οι μετέπειτα σύμμαχοι Αγγλία συναλλάσσονταν αγαστώς μετά της Τουρκίας, η δε Γαλλία υπήρξε ακόμη άτολμος. Και μόνον όταν η Ρωσία κατετρώποσε την Τουρκία τα έτη 1828-1829, ήτοι μετά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τότε εξοβελίσθηκε παντελώς ο τουρκικός κίνδυνος (Συνθήκη Ανδριανουπόλεως, 14.09.1829). Σημειωτέον, επί ‘Α Παγκοσμίου – μέχρις της Μπολσεβικής Επαναστάσεως (Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ, 03.03.1919) – και διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου και μετά τούτου, η Ρωσία μάς υπεστήριζε, τελευταίως, δε, τόσον επί του Κυπριακού, όσον και επί των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο.
Σήμερα, Ρωσία εξέρχεται πάλι νικήτρια, τόσον επί του στρατιωτικού, όσον και επί του οικονομικού πεδίου, ως ανεφαίνετο εξ αρχής (2022). Οι εν λόγω μαρτυρίες επιβεβαιούνται δια της προσφάτου ακαθέκτου καταθέσεως του Ρώσου ηγέτου Βλαδίμηρου Πούτιν, κατά την από 06.02.2024 συνέντευξη τούτου στον Αμερικανό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον, ότι ήττα της Ρωσίας είναι «αδύνατος»: «Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Φρονώ πως και οι κυβερνώντες της Δύσεως είναι συνειδητοποιημένοι περί αυτού»˙ όλο δε και περισσότερα κράτη (2/3) αρνούνται να εφαρμόσουν κυρώσεις έναντι της Ρωσίας.
Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται, πλησίον, δε, άλλου, συμπαρασύρει και τούτον. Έτσι εχαρακτήρισε ο Πολωνός πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki τις σχέσεις μεταξύ Ουκρανίας και Δύσεως. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και η χώρα μας, η εν κατακλείδι επιλέξασα την λάθος πλευρά της Ιστορίας. Σήμερα, αμφότερες φοβούνται μήπως – κοινώς – τους “πέσει η μύτη”!
Είναι, όμως, πλέον κοινό μυστικό, ότι η νυν κυβέρνηση των ΗΠΑ έβαλε την Ουκρανία να προκαλέσει την Ρωσία, ώστε δια της αμέσου στρατιωτικής και οικονομικής στηρίξεως της πρώτης και εμμέσου, δια των υπό της Δύσεως επιβαλλομένων κυρώσεων, να επιτευχθεί η κατάρρευση της Ρωσίας. Το αίμα του πολέμου, λοιπόν, είναι στα χέρια κανενός άλλου παρά της Δύσεως.
Η Ελλάς, ωστόσο, δεν είχε λόγω να προστρέξει και δη πρωτοστατήσει σε στρατιωτική σύμπραξη μετά της Δύσεως, πόσο μάλλον τηρουμένης της επισφαλούς αυτής θέσεως (casus belli), ωσάν η γείτονα να μην απoτελεί πλέον απειλή. Τοιαύτη πολιτική είναι έτι ατυχέστερη, όταν καλείται να έρθει σε ρήξη μετά της συμπράξασας τα μέγιστα πέραν πάσης άλλης συμμάχου Ρωσίας εις το να καταστεί αυτή κράτος.
Διότι, όταν η Μεγάλη Αικατερίνη συννελάμβανε το “Ελληνικό Σχέδιο” (1780), όπερ κληρονόμησε ο μετέπειτα βασιλεύσας εγγονός αυτής τσάρος Νικόλαος Α΄, οι μετέπειτα σύμμαχοι Αγγλία συναλλάσσονταν αγαστώς μετά της Τουρκίας, η δε Γαλλία υπήρξε ακόμη άτολμος. Και μόνον όταν η Ρωσία κατετρώποσε την Τουρκία τα έτη 1828-1829, ήτοι μετά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τότε εξοβελίσθηκε παντελώς ο τουρκικός κίνδυνος (Συνθήκη Ανδριανουπόλεως, 14.09.1829). Σημειωτέον, επί ‘Α Παγκοσμίου – μέχρις της Μπολσεβικής Επαναστάσεως (Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ, 03.03.1919) – και διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου και μετά τούτου, η Ρωσία μάς υπεστήριζε, τελευταίως, δε, τόσον επί του Κυπριακού, όσον και επί των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο.
Σήμερα, Ρωσία εξέρχεται πάλι νικήτρια, τόσον επί του στρατιωτικού, όσον και επί του οικονομικού πεδίου, ως ανεφαίνετο εξ αρχής (2022). Οι εν λόγω μαρτυρίες επιβεβαιούνται δια της προσφάτου ακαθέκτου καταθέσεως του Ρώσου ηγέτου Βλαδίμηρου Πούτιν, κατά την από 06.02.2024 συνέντευξη τούτου στον Αμερικανό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον, ότι ήττα της Ρωσίας είναι «αδύνατος»: «Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Φρονώ πως και οι κυβερνώντες της Δύσεως είναι συνειδητοποιημένοι περί αυτού»˙ όλο δε και περισσότερα κράτη (2/3) αρνούνται να εφαρμόσουν κυρώσεις έναντι της Ρωσίας.
Tί πρέπει να κάνει η Ελλάδα
Τί θα κόστιζε, λοιπόν, στην ελληνική κυβέρνηση, έστω και τώρα, την ύστατη ώρα, να προβάλλει στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλες την διαφοροποιό θέση της Ελλάδος, προσφερομένης να συνδράμει μόνον δια της αποστολής ανθρωπιστικής βοηθείας; Έπειτα, εξέτασε επαρκώς η ελληνική κυβέρνηση τα αίτια της κρίσεως, ώστε να σταθμίσει αρκούντως τις εκατέρωθεν θέσεις;
Είναι δυνατόν να εξομοιώνουμε ελαφρά τη καρδία την Μαριούπολη – ονομασθείσα έτσι υπό της Ρωσίδος αυτοκράτειρος Μαρίας Φιοντόροβνα, κατ’ έμπνευση και της εικόνος της Παναγίας της Οδηγήτριας – μετά της εξόδου του Μεσολογγίου κατά των στυγνών Οθωμανών, όταν οι Ρώσοι εισέδυσαν νομίμως στην Ουκρανία (“Responsibility to Protect” και άρθρο 51 Καταστατικού ΟΗΕ), επί σκοπώ της προστασία των αδερφών τούτων από της διαπραττομένης υπό του Κιέβου γενοκτονίας, αρχής γενομένης από την κατάλυση (23.02.2014) νόμων περί ισοτίμου μεταχειρίσεως τούτων (Kivalov-Kolesnichenko/03.06.2012), πυροδοτήσα διαμαρτυρίες, δια την κατάπνιξη των οποίων εξαπελύθησαν οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, αποτελούμενες και εκ νεο-Ναζί;
Την 8ετία 2014-2022, έως προ της ρωσικής εισβολής (24.02.2022), εκ των υπό του Κίεβου συνεχών βομβαρδισμών των Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (στο 47:25 της συνέντευξης), θανατώθησαν 10.000 άμαχοι και 4.000 στρατιωτικοί (Jacques Baud – The Postil Magazine). Η Μαρία Ζαχάροβα, την 17.02.2022, δεν έλαβε απάντηση από την Τζεν Σάκι δια τους τάφους των αμάχων στο Ντονμπάς.
Αφού οι Συμφωνίες του Μινσκ (12.02.2015) απέτυχαν υπαιτιότητα της Δύσεως (στο ~00:50 της συνέντευξης), όπερ επέτρεψε στην Ουκρανία να εξοπλισθεί καταλλήλως, υιοθετούσα παραλλήλως νόμους ρατσιστικούς κατά των Ρώσων (“Νόμος περί Δικαιωμάτων των Αυτοχθόνων Λαών”/22.07.2021), εφάμιλλους της Νυρεμβέργης κατά των Εβραίων την 10ετία του 1930, οι Δημοκρατίες του Ντονμπάς ηναγκάσθησαν, δια δημοψηφισμάτων των 23-27.09.2022, να προσχωρήσουν στην Ρωσία. Πώς θα παρέμεναν εντός χώρας διακειμένης υπονομευτικώς και εχθρικώς έναντί τους; Θα εξέσπα έτερος εμφύλιος. Εξ’ ου και η ουκρανική αντεπίθεση, πέραν της ματαιότητος αυτής στρατιωτικώς, είναι και πολιτικώς, στην υποτιθεμένη περίπτωση επιτυχίας αυτής, άνευ αντικρίσματος.
Σημειωτέον, όπως επί Κυπριακού, έτσι και επί Ουκρανικού, ο ρωσικός λαός έχει επίσης δικαίωμα στην αυτοδιάθεση περιλαμβανομένης της αποσχίσεως, κατά τον αείμνηστο πρέσβυ Αλέξη Α. Κύρου (Κύρου, Α. “Ελληνική Εξωτερική Πολιτική”, εκδ. ΕΣΤΙΑ, 1955, σελ. 349: «πρόκειται περί της (…) αυτοδιαθέσεως, (…) τίποτε απολύτως δεν αντιτίθεται στο ενδεχόμενο της ενώσεως» και νυν τον καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου και εμπειρογνώμονος του ΟΗΕ Αλφρέντ Ντε Ζάγιας.
Γιατί ο έγκριτος, τότε υπουργός Εξωτερικών μας Νίκος Δένδιας, να παίξει το χαρτί υπέρ της Ουκρανίας ως της υποστάσας εισβολή Κύπρου – όπου η μειονότης των Τούρκων ουδέποτε υπέστη αν μη τί άλλο γενοκτονία υπό των Ελλήνων, ως οι τελευταίοι υπό των πρώτων ανά τους αιώνες – και όχι της στηρίξεως της αυτοδιαθέσεως των Ρώσων, ως επί Κυπριακού την 10ετία του 1950; Εάν οι Κύπριοι εδικαιούντο της ενώσεως μετά της Ελλάδος, διατί όχι και οι Ρώσοι της Ουκρανίας, μετά της μητρός πατρίδος αυτών, αποτελούντες την μεγάλη πλειοψηφία της Κριμαίας και των λοιπών Δημοκρατιών της 23-27.09.2022;
Ενοχλητικές αλήθειες για την Δύση
Κατόπιν των ανωτέρω, φοβούμεθα, ότι θα καταστούμε περίγελοι, ιδία εμείς, εκ της ιστορικότητος της σχέσεώς μας μετά της Ρωσίας, πολλώ, δε, όταν τα πολεμικά μας αποθέματα είναι αναντικατάστατα και απολύτως αναγκαία δια να παρέχονται στην Ουκρανία. Τοιαύτη, δε, συνδρομή, ως προαναφέραμε, είναι άνευ αποτελέσματος˙ ήδη, από της προεδρίας Μπαράκ Ομπάμα, απεκλείσθη οιαδήποτε εμπλοκή των ΗΠΑ – Δόγμα Ομπάμα – εκ του ότι σε κάθε περίπτωση η Ρωσία θα διατηρεί την «κυριαρχία επί της κλιμακώσεως» (“escalatory dominance”) στην Ουκρανία.
Σήμερα, οι εξαντλήσασες τα ίδια αποθέματά τους ΗΠΑ, επαφίενται μεταξύ άλλων στην Ελλάδα. Η αντικατάσταση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων Valery Zaloujny αποτελεί επίσης σημείο τοιαύτης εξελίξεως˙ ο Χίτλερ, κατά την εκστρατεία του κατά της Ρωσίας (22.06.1941), την σφυρηλατήσασα το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αντικαθιστούσε τους διαφωνούντες αρχηγούς του. Έγκριτοι ακαδημαϊκοί, διατελέσαντες σύμβουλοι κυβερνήσεων των ΗΠΑ τάσσονται διαρρήδην κατά του πολέμου, υπογραμμίζοντες, ότι το επί πλέον κονδύλιο των 61 δισεκατομμυρίων, που η κυβέρνηση Μπάιντεν επιχειρεί πεισματωδώς να περάσει, «ουδεμία διαφορά θα κάνει επί του πεδίου της μάχης, παρά θα παρατείνει τον πόλεμο, θα προκαλέσει ακόμη 10δες χιλιάδες απωλειών και θα οδηγήσει στην περαιτέρω ισοπέδωση της Ουκρανίας».
Πρέπει κάποιος να πει στην Ουκρανία, ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και πως το διέπον την Ουκρανία καθεστώς είναι ζωτικής σημασίας δια την Ρωσία (στο 03:30 της συζήτησης). Μία καλή πρώτη κίνηση θα ήταν, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένκσι ν’ανακαλέσει την άρνησή του να συνομιλήσει μετά του Ρώσου ομολόγου του, ως ο τελευταίος δήλωσε κατά την συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον, η οποία επεβεβαιωσε όσα κακοπίστως περιφρονούσαν τα συστημικά ΜΜΕ. Ήδη, η Ρωσία κατέχει το 20% της Ουκρανίας.
Ως ο πρόεδρος Πούτιν πάλι εδήλωσε, δεν επιθυμεί να βαδίσει δυτικότερα. Αν, όμως, η Δύση συνεχίσει να εξοπλίζει την Ουκρανία, θ’ αναγκασθεί. Η Ελλάς έχει τις περγαμηνές να επιχειρήσει το αποφασιστικό τόλμημα: O Ιωάννης Καποδίστριας, υποστηριζόμενος υπό της Ρωσίας, ενέπνευσε στην Ελβετία την ουδετερότητά της˙ τοιαύτη ουδετερότητα πρέπει να πείσομε τους Εταίρους και Συμμάχους πως αρμόζει και στην Ουκρανία, όσο είναι καιρός και δι’όσα εδάφη της εναπομένουν.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου