Με τον Σενέρ Λεβέντ
Πέρασε η μπογιά του Χόλιγουντ. Δεν υπάρχουν πλέον ψεύτικες πολεμικές ταινίες. Υπάρχει ζωντανός πόλεμος. Αληθινός. Οι σφαίρες είναι αληθινές. Τα βλήματα είναι αληθινά. Οι βόμβες είναι αληθινές. Οι νεκροί είναι πραγματικά νεκροί. Το αίμα είναι πραγματικά αίμα. Άφησα κατά μέρος τις ταινίες τις οποίες έμπαινα στη σειρά για να παρακολουθήσω. Και παρακολουθώ το Κομπάνι μέχρι πρωίας. Περιμένω τις ειδήσεις που θα έρθουν από το Κομπάνι.
Τώρα είμαι και εγώ σαν τον ποιητή που είπε «η πίστη μου μεγαλώνει όσο πλησιάζει στη βρισιά». Νόμιζα ότι έχασα όλα τα ενδιαφέροντά μου, αλλά τώρα θα σκάσω από ενδιαφέρον. Σαστίζω για το πώς το ανέχεται αυτό το πράγμα η ανθρωπότητα και πώς μπορεί να παρακολουθεί με ψυχραιμία όλη αυτή τη θηριωδία. Τέλειωσαν πλέον οι ταινίες τρόμου και οι τραγωδίες. Πέρασε και αυτών η μπογιά τους. Κανέναν δεν μπορούν να τρομάξουν πλέον με τριξίματα της πόρτας και με ήχους από βήματα μέσα στην ήσυχη νύκτα. Δεν υπάρχουν ψεύτικοι φόβοι. Υπάρχει αληθινός φόβος. Δεν υπάρχει ψεύτικη τραγωδία. Υπάρχει αληθινή τραγωδία. Τι ήταν ο Τιτανικός; Ας μην κάνουν άδικο κόπο όσοι πρόκειται να γυρίσουν τις νέες του εκδοχές. Καθημερινά χάνουν τη ζωή τους σε τρικυμισμένες θάλασσες εκατοντάδες λαθραίοι πρόσφυγες, οι οποίοι γίνονται τροφή για τα σκυλόψαρα. Αν θα γυρίσουν ταινία, να πάνε να τη γυρίσουν εκεί που χάθηκε το αεροπλάνο της Μαλαισίας, όπου στα κομμάτια και αν έχει εξαφανιστεί. Δεν μπόρεσε να μας το πει ο Όλιβερ Στόουν. Αν μπορούν ας μας πουν εκείνοι ποιος πυροβόλησε τον Κένεντι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι το 2029. Κανείς δεν ξέρει ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε.
Κάθομαι και παρακολουθώ το Κομπάνι μέχρι πρωίας. Δεν βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς. Δίπλα μας είναι. Μόνο μια θάλασσα μας χωρίζει. Δεν κατάγομαι από το Κομπάνι. Είμαι Λευκωσιάτης. Αλλά σαν να κατάγομαι από το Κομπάνι εδώ και πολλά χρόνια. Πέρασα την παιδική μου ηλικία πίσω από τις αλογάμαξες. Μαζεύοντας σουτζούκι με τη μητέρα μου στα χωράφια. Πληγώνοντας τα γόνατά μου με τις τσουκνίδες στα τείχη. Και τρέχοντας πίσω από ένα λινγκρί. Και οι μητέρες στο Κομπάνι είναι μητέρες. Και οι πατέρες εκεί είναι πατέρες. Εδώ και βδομάδες βάλλονται με βαριά όπλα. Τους ρίχνουν βόμβες. Οι δολοφόνοι με το καλυμμένο πρόσωπο θα μπουν στην πόλη από στιγμή σε στιγμή. Το βλέπω και εγώ. Το βλέπει και όλος ο κόσμος. Το βλέπει όλη η ανθρωπότητα.
«Έρχονται Ταράντα Μπαμπού, έρχονται να σε σκοτώσουν», έλεγε ο Ναζίμ Χικμέτ. Να, έρχονται και αυτοί. Έρχονται να αποκεφαλίσουν το Κομπάνι. Εγώ το ξέρω ότι έρχονται για να σφάξουν. Το ξέρουν όλοι όπως εγώ. Το ξέρουν και οι ευρισκόμενοι στην Άγκυρα. Και οι ευρισκόμενοι στη Νέα Υόρκη. Και οι ευρισκόμενοι στο Λονδίνο. Και οι ευρισκόμενοι στο Παρίσι. Και ο κύριος Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ο οποίος γιορτάζει την 22η επέτειο του γάμου του. Το ξέρει και δεν κάνει τίποτα. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Πόσο λατρεύουν όλοι να παρακολουθούν μια ζωντανή εγκληματική ταινία. Ιδού και η τελευταία είδηση: Αποκεφάλισαν γυναίκες κουρδικής καταγωγής. Ιδού τα άψυχα, ακέφαλα σώματα. Μην βλέπετε. Να μην χάσετε την ησυχία σας. Να μην πληγεί η θετική σας ενέργεια.
Δεν θα τα ξεχάσω μέχρι να πεθάνω αυτά. Δεν θα φύγουν από το μυαλό μου μέχρι να φύγω από αυτό τον κόσμο. Άντε κύριοι, τουλάχιστον γυρίστε μιαν ταινία για το αεροπλάνο της Μαλαισίας και σώστε τα ταμεία. Ψάξτε το αεροπλάνο που χάθηκε. Και εμείς να ψάξουμε τον Μουσταφά Γκαζί, ο οποίος εξαφανίστηκε στη Λουρουτζίνα εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου