Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἐν αυτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο. Σὲ προσκυνεῖν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν , Κύριε δόξα Σοι.» Οι καμπάνες σε λίγες ώρες θα σημάνουν… Τη γέννηση του Κυρίου και τη λύτρωση του ανθρώπου… Κάθαρση και εξαγνισμός!!! Άφεση αμαρτιών…
Προσπάθησα να βρω μέσα στη ψυχή μου, αυτό το δέος που λογικά, θα «έπρεπε» να νιώθω… Να «συναντήσω», την κατάνυξη και την ευλάβεια… Δεν τα κατάφερα… Σκέφτηκα, πως, ίσως τελικά, ξημερώνει μια άλλη Τετάρτη… Απλά οι δρόμοι και τα σπίτια είναι στολισμένα σαν ένα γλυκό δίχως γεύση, σε ένα όμορφο περιτύλιγμα… Χαίρομαι, απλά, που βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και στεναχωριέμαι που βρίσκομαι, μακριά από άλλους… Συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι η ουσία καταχωρήθηκε στα τυπικά και τα «άλλα», ξεχάστηκαν κάπου στα ανεπιθύμητα…
Διαβάζεις, σκέψεις «κορδέλας» (τι θα μαγειρέψω, τι θα φορέσω, που θα πάω, που θα βγω, που θα διασκεδάσω, κλπ)… Δεν ακούς το πώς θα σώσω τη ψυχή μου; Πως θα γίνω καλύτερος (και όχι για δώδεκα μέρες)… Σε τι έσφαλλα, να το διορθώσω… Πως θα σφίξω το χέρι στο διπλανό μου, ακόμα κι αν αυτός διστάζει να στο δώσει… Είτε πλούσιοι είμαστε, είτε φτωχοί είμαστε… Όλοι ψυχή έχουμε… Το θέμα είναι, τη διαθέτουμε;
Από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμα διαφορετικοί άνθρωποι σε μια τόσο σκληρή εποχή, πιστεύω πως τη διαθέτουμε… Το πρωί της Δευτέρας, στη Βαρβάκειο, οκτώ «ΚΥΡΙΕΣ», αγνώστων στοιχείων, πλήρωσαν τα ψώνια σε άπορους συμπολίτες μας… Οι «καλές νεράιδες» σύμφωνα με μαρτυρίες, στάθηκαν μπροστά στα ταμεία, και όταν έβλεπαν κάποιον να παραγγέλνει μικρή ποσότητα κρέατος, όχι μόνο πλήρωναν την παραγγελία αλλά τον παρότρυναν και για άλλες αγορές… Υποκλίνομαι!!! Όχι μόνο στο μεγαλείο της πράξης τους αλλά και στο γεγονός ότι κράτησαν την ανωνυμία τους μέχρι τέλους… Γιατί όταν «μια συμφορά συμφέρει λογάριαζε την για πόρνη»… Και δεν είναι μόνο αυτές οι οκτώ… Υπάρχουν κι «άλλες»… που για χρόνια, πλήρωναν και πληρώνουν, ενοίκια και τρόφιμα, μηνιαίως και εβδομαδιαίως… Ανώνυμα και όχι επώνυμα… Συναντάς ανθρώπους, που δε μοιράζονται το περίσσευμα, αλλά τη φραντζόλα, το κρέας, το ψωμί, τη ζάχαρη, στα δυο, στα τρία, στα τέσσερα, στα όσα…
Γράμματα παιδιών προς τον Άγιο Βασίλη, έχουν αλλάξει, δεν είναι πια τα ίδια, σαν αυτό της εντεκάχρονης Ελένης Θωμά… Το κοριτσάκι που νίκησε το «θεριό» που λέγεται λευχαιμία…
« Άγιε μου Βασίλη, φέτος τα Χριστούγεννα, δε θέλω να μου φέρεις κάτι… Εκτός του ότι έχω μεγαλώσει, ότι ζητήσω το έχω και κυρίως πρόσφατα απέκτησα ότι πιο πολύτιμο και ότι πιο σημαντικό, είχα για λίγο χάσει… Δόξα τω Θεώ, δε μου λείπει κάτι… Έτσι δεν είναι ανάγκη να έρθεις σε μένα όπως συνηθίζεις κάθε Χριστούγεννα… Μην «πετάς» τα λεφτά σου για κάτι που εγώ δε χρειάζομαι… Υπάρχουν παιδάκια που δεν θα επισκεφτείς… Οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να σου στείλουν γράμμα… Κράτησε τα «δικά μου» και πήγαινε τα σ’ αυτά…. Ελπίζω να κατάλαβες το νόημα του γράμματος μου… Δε θέλω τίποτα άλλο παρά να με αγαπάς… Ελπίζω, με τα λόγια μου να κατάφερα να εκφράσω αυτό που νιώθω…»
Τελικά σα να κάτι άλλαξε… Η αγάπη αλλάζει πολλά… Γιατί πάντα κάπου, υπάρχει κάποιος που μας αγαπά και μας νοιάζεται… Κι ας υπάρχουν και στιγμές που δεν το βλέπουμε… Χρόνια μας πολλά!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου