του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Τις τελευταίες ημέρες στην ανατολή της Γηραιάς Ηπείρου παίζεται ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Η Ουκρανία, πάντοτε πεδίο μαχών στην ιστορία της, πάντα ένα κομμάτι γής που συνεχώς γίνεται στόχος είτε της Ρωσίας, είτε ευρωπαϊκών είτε ακόμη και ασιατικών δυνάμεων που θέλουν να εισβάλλουν στην Ευρώπη, για μία ακόμη φορά έρχεται στο επίκεντρο. Ευρωπαϊκή Ένωση και Ρωσία, δείχνουν να κονταροχτυπιούνται για το ποίος θα αποτελέσει την επικυρίαρχη δύναμη επί της Ουκρανίας. Στο τραπέζι έχουν πέσει όλα τα όπλα, από τα “κινήματα πολιτών” και τις ΜΚΟ, μέχρι τις διακρατικές συμφωνίες και την πιθανότητα εκλογών. Όποιος όμως θεωρεί αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ουκρανία πιο σημαντικό από γεωπολιτικής άποψης, από το γεωπολιτικό παιχνίδι που λαμβάνει χώρα στην νοτιοανατολική Μεσόγειο βρίσκεται σε οικτρή πλάνη.
Και αυτό διότι η πολυδιαφημισμένη υπόθεση της Ουκρανίας, δεν αποτελεί παρά έναν επί της ουσίας “φιλικό” αγώνα μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας. Αντιθέτως στα δικά μας εδάφη οι εξελίξεις είναι εντελώς διαφορετικές και σίγουρα θα επηρεάσουν έως έναν βαθμό το τι μέλλει γενέσθαι στην περιοχή τα επόμενα χρόνια. Ας ξεκινήσουμε με ένα δεδομένο. Για αρκετούς – και διαφορετικούς λόγους – οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν σιγά σιγά την περιοχή, όχι μόνον της ανατολικής Μεσογείου αλλά και της ευρύτερης Ευρώπης και Ρωσίας. Οι λόγοι πολλοί.
Σίγουρα η έλλειψη αγωνιστικού ηθικού από πλευράς ενός λαού ο οποίος εκλέγει για πρόεδρο τον Ομπάμα είναι ένας από τους βασικούς. Η οικονομική δυσπραγία των ΗΠΑ ένας ακόμη λόγος, καθώς η εμπλοκή τους στον “αγώνα κατά της τρομοκρατίας” τους έχει στερήσει από πόρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλού. Τρίτος και ίσως σημαντικότερος λόγος που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, η ανάδυση της κινέζικης υπερδύναμης και η απόπειρά της τους τελευταίους μήνες να βγεί στον Ειρηνικό Ωκεανό, ερχόμενη σε κόντρα τόσο με την Ιαπωνία όσο και την Νότιο Κορέα, τις μοναδικές σταθερές βάσεις και ταυτόχρονα πολλαπλασιαστές της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή.
Εξίσου σημαντικός όμως είναι και ο ρόλος της ανερχόμενης δύναμης στην Ευρασία, της Ρωσίας. Η “ήττα”, ή μάλλον η μή πρόθεση των Αμερικάνων να ανταγωνιστούν την Ρωσία για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, ανιχνεύεται ολοφάνερα στην περίπτωση της Γεωργίας το 2008. Όταν αυτή η χώρα θέλησε να κάνει μια “επίδειξη τσαμπουκά” κατά της Ρωσίας. Το συμπέρασμα, τότε, όλων των δυτικών “αναλυτών”: Μπορεί η Ρωσία να είναι αδύναμη, όμως ακόμη είναι αρκετά δυνατή ώστε να μπορεί να κάνει κουμάντο στην “πίσω αυλή” της, όπως χαρακτηρίστηκε η Γεωργία. Αυτή η πίσω αυλή της Ρωσίας όμως συνεχώς μεγαλώνει και πλέον έχει φτάσει μέχρι την... Συρία, χάρις και στις δυνατότητες του ρωσικού πολεμικού ναυτικού.
Ως εκ τούτου, οι πορτοκαλί επαναστάσεις τελείωσαν. Η απόπειρα των Αμερικανών το 2004 -με στύλ Τζόρτζ Σόρος- να φέρουν υπό τον έλεγχό τους την Ουκρανία απέτυχε. Και το κατάλαβαν. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία όμως είναι διαφορετικά. Και αυτό γιατί ΕΕ και Ρωσία αποτελούν στρατηγικούς “συνεταίρους” και πολύ δύσκολα θα υπάρξει σύγκρουση μεταξύ τους. Πρόκειται, όπως προείπα για ένα... φιλικό ματς, που ίσως θα βοηθήσει τον νικητή να έχει λίγο ψηλότερη θέση στις μετέπειτα συμφωνίες. Γερμανία και Ρωσία σήμερα απολαμβάνουν τις καλύτερες σχέσεις που είχαν νομίζω στην ιστορία των δύο χωρών.
Η πυρίτιδα βρίσκεται στην Μεσόγειο! Και αν οι Αμερικανοί τα βρόντηξαν και έφυγαν αφήνοντας εκτεθειμένους τους “προστατευόμενους” τους σε χώρες όπως η Ουκρανία ή η Γεωργία, δεν συμβαίνει το ίδιο ακριβώς και με την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Και αυτό λόγω... Ισραήλ. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να “παρατήσουν” το Ισραήλ όπως έκαναν με την Γεωργία. Και αυτό διότι το Ισραήλ δεν αποτελεί μόνον τον πιο στενό τους σύμμαχο, αλλά ελέγχει και ένα μεγάλο ποσοστό των εσωτερικών εξελίξεων στις ΗΠΑ, μέσω της δύναμης του ισραηλινού λόμπυ.
Το τι κάνουν τον τελευταίο καιρό είναι σαφές. Μετά το φιάσκο της αραβικής άνοιξης που χειραγωγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ισλαμιστές, φέρνοντας αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ανέμεναν οι ΗΠΑ, οι τελευταίες έχουν επικεντρωθεί στο να εξασφαλίσουν την έστω βραχυχρόνια “ειρήνη” για το Ισραήλ. Έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι συμφωνίες για την Συρία, οι συμφωνίες με το Ιράν και φυσική η απόσυρση της στήριξης στους “εξεγερμένους” στην Αίγυπτο και η αποδοχή του στρατού ως κύριου πυλώνα εξουσίας στην χώρα. Γιατί μπορεί οι στρατιωτικοί να μην φέρουν την απόλυτη υποταγή στις ΗΠΑ, όπως θα μπορούσαν να έκαναν οι “φιλελεύθεροι”, “φιλοδυτικοί” εξεγερμένοι, αλλά τουλάχιστον δεν θα ξεκινήσουν επιθέσεις κατά του Ισραήλ, όπως θα έκαναν οι ισλαμιστές εξεγερμένοι.
Το κενό που θα δημιουργηθεί από την ελάττωση της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή καλείται να το καλύψει το Ισραήλ, το οποίο εξασφαλίζοντας – όσο και εάν γκρινιάζει – σχετική ηρεμία με το Ιράν, θα προσπαθήσει να αυξήσει τις δικές τους γεωπολιτικές δυνατότητες. Στο πλαίσιο αυτό στηρίζεται και η όλη προσπάθεια της “ελληνοϊσραηλινής φιλίας” που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό και η οποία κορυφώνεται και με ελληνοϊσραηλινές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Και ας πούμε την αλήθεια απλά: Με το πρόσχημα του αντιτουρκισμού, γίνεται μια προσπάθεια η χώρα μας να μετατραπεί σε πυλώνα προβολής της ισραηλινής γεωπολιτικής ισχύος!
Η Τουρκία έχει φυσικά την δική της ατζέντα και βρίσκεται σε κόντρα με το Ισραήλ για την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Η σύγκρουσή τους όμως είναι – και αφού ξεπεράστηκε το ζήτημα του Mavi Marmara – σαν την σύγκρουση μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας στην Ουκρανία. Και εάν όχι φιλική, τουλάχιστον ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ. Όσοι πιστεύουν ότι δένοντας την χώρα μας στο άρμα του Ισραήλ, θα εξασφαλιστούμε από τυχόν τουρκικές επιθετικές κινήσεις κάνουν σημαντικό λάθος. Και αυτό διότι εάν οι Τούρκοι έχουν λάβει τα “πράσινα φώτα” για μια κίνηση κατά της Ελλάδος σε στρατιωτικό επίπεδο – κάτι που επί της ουσίας δεν χρειάζεται να κάνουν αυτή την στιγμή – είναι βέβαιο ότι το Ισραήλ θα έχει ήδη “ουδετεροποιηθεί” με κάποιο τρόπο.
Και την ίδια στιγμή, το “δέσιμο” αυτό με το Ισραήλ θα αποκόψει τις πιθανότητες για μία ισοβαρή στρατηγική συμμαχία της χώρας μας, ως μέλος της ΕΕ, με την Ρωσία. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Και γίνονται ακόμη δυσκολότερα εάν λάβουμε υπόψιν μας τον απρόβλεπτο παράγοντα του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού. Οι εκπρόσωποι του οποίου στην χώρα μας αυξάνονται πληθύνονται μαζί με τον αριθμό των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου