Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Το ελληνικό επιχειρηματικό μοντέλο της δεκαετίας του ΄80 είναι βαθιά άρρωστο. Αναπαράγει διαφθορά, διαπλοκή και αποτελεί σοβαρό εμπόδιο σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια. Τα λεγόμενα "νέα τζάκια" δεν ήταν παρά η ταφόπλακα της επιχειρηματικότητας. Η δημοκρατία των μεταπρατών είναι ακόμη πανίσχυρη και αρνείται πεισματικά να πέσει. Θα συμμαχήσει ακόμη και με ένα καθεστώς τύπου Χότζα, αρκεί να συνεχίσει να υπογράφει συμβάσεις για δημόσια έργα.
Κάποτε υπήρχανε σε αυτή την χώρα βιομήχανοι. Κάτι αφελείς, δηλαδή, που πίστευαν ότι η παραγωγή είναι απαραίτητη για την επιβίωση μιας χώρας. Το κακό γι΄ αυτούς ήταν το γεγονός ότι στα μάτια των γενειοφόρων υπουργών της πρώτης σοσιαλιστικής κυβέρνησης τους ΠΑΣΟΚ οι βιομήχανοι αυτοί ήταν δεξιοί. Λες και ήταν ποτέ δυνατόν να ήταν μαοϊστές και να επιχειρηματολογούν για το πως θα περάσουν τα μέσα παραγωγής στον λαό...
Κι επειδή οι βιομήχανοι δεν μπορούσαν να γίνουν αριστεροί, η αριστερή κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει αριστερούς μεγιστάνες. Γιοί, εγγονοί και μπατζανάκηδες πρώην οπλαρχηγών της "αντίστασης" έγιναν σε μία νύκτα εθνικοί προμηθευτές. Δεν ήσαν ανόητοι και αφελείς για να γίνουν βιομήχανοι, διότι η βιομηχανία έχει ρίσκο! Το "άλλο", όμως, το παιγνίδι του αέρα, ήταν περισσότερο ασφαλές! Αγόραζε ο προμηθευτής το προϊόν με 10 ευρώ, το πουλούσε στο δημόσιο με 50 κι έτσι γινότανε μεγιστάνας.
Το Παπανδρεϊκό παρακράτος δημιούργησε τα νέα τζάκια για να κουρσέψει τα δημόσια ταμεία. Μόνο που τα νέα τζάκια έγιναν πολύ ισχυρά, ξεπέρασαν τους δημιουργούς τους και κατόρθωσαν να εξαγοράσουν σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Αυτό πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για πολύ ακόμη.
Βρίσκονται παντού, δεξιά και αριστερά. Ελέγχουν σχεδόν τα πάντα. Και δεν διστάζουν σε τίποτα, αρκεί να μπορούν να κυβερνούν αυτό τον τόπο. Ακόμη κι αν η Ελλάδα θα έχει μείνει η μισή απ΄ ό,τι είναι σήμερα. Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. Τους είναι αρκετό να μείνει η Μύκονος υπό την ελληνική διοίκηση για να διασκεδάζουν οι γόνοι τους...
Μέσα σε αυτό το κλίμα στραγγαλίστηκαν υγιείς επιχειρηματικές προσπάθειες, επειδή τα παραγόμενα προϊόντα ήσαν φθηνότερα και καλύτερα ποιοτικά από αυτά που οι εθνικοί μας προμηθευτές πωλούσαν στο ελληνικό δημόσιο.
Έτσι έχουμε φτάσει να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα ελληνικών εταιρειών που πουλάνε προϊόντα τους σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Ελλάδα. Λίγες είναι αυτές οι εταιρείες. Οι περισσότερες δεν άντεξαν τον "ανταγωνισμό". Επιβίωσαν μόνο εκείνοι που κατάλαβαν έγκαιρα τι συνέβαινε και έστρεψαν την προσοχή τους στις αγορές του εξωτερικού.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη αν δεν δώσουμε στην επιχειρηματικότητα τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνεύσει. Τον αέρα που της έχουν στερήσει οι κάθε είδους "εθνικοί πρωταθλητές". Δεν χρειαζόμαστε μεγιστάνες που να αυγατίζουν τα λεφτά τους με την δική μας χρηματοδότηση (ακόμη και σήμερα συμβαίνει). Επιχειρηματίες χρειαζόμαστε που να έχουν το όραμα να γίνουν μεγάλοι και ισχυροί κατακτώντας τις αγορές κι όχι τα δημόσια ταμεία. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν και μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα. Αρκεί να μπορέσουν να αναπνεύσουν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου