Ο τίτλος της καμπάνιας είναι «Προορισμός: Τουρκία», στόχος του οποίου είναι να επικοινωνήσει τις υψηλές επιδόσεις της Τουρκίας στους τομείς της Έρευνας
και Τεχνολογίας και να πείσει τους Τούρκους επιστήμονες στο εξωτερικό να επιστρέψουν στην πατρίδα τους να συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια.
Για το λόγο αυτό εκπρόσωποι των μεγαλύτερων τουρκικών βιομηχανιών επισκέφτηκαν τους ομοεθνείς τους επιστήμονες στις ΗΠΑ, με πρώτες στάσεις στη Βοστόνη και το Μίσιγκαν, για να τους παρουσιάσουν τις ευκαιρίες που έχει πλέον η Τουρκία. Ενδεικτικά, μερικές από τις εταιρείες που εκπροσωπήθηκαν ήταν η ASELSAN, η FNSS, η Turk Telekom, το Ινστιτούτο Υψηλής Τεχνολογίας της Σμύρνης, το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών του TUBITAK, ενώ από τα ακαδημαϊκά ιδρύματα μεταξύ άλλων ήταν τα Πανεπιστήμια της Άγκυρας, του Αιγαίου, το Σαμπαντζί και άλλα.
Στη συνάντηση παρευρέθηκαν περισσότεροι από 100 Τούρκοι και ξένοι επιστήμονες, ακαδημαϊκοί και άλλοι ενδιαφερόμενοι που εργάζονται ή σπουδάζουν στις περιοχές αυτές. Οι Τούρκοι επιχειρηματίες έδειξαν στους επιστήμονες ότι τα τμήματα έρευνας και τεχνολογίας των εταιρειών και τα εργαστήριά τους δεν υπολείπονται σε ποιότητα από αυτά των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ενώ οι μισθοί είναι άκρως ανταγωνιστικοί.
Στη συνάντηση συμμετείχε και η ASELSAN με τον γενικό διευθυντή Μη-Επανδρωμένων Συστημάτων, Μπουλέντ Μπιλγκίν, ο οποίος αναφέρθηκε στη μεγάλη σημασία που έχουν οι ερευνητές από το εξωτερικό στο να φέρουν προστιθέμενη αξία στις εταιρείες.
Για τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και για τη σημερινή που βλέπει… οράματα περί ανάπτυξης και μετατροπής της Ελλάδας σε τεχνολογικό παράδεισο, δε θα πούμε κάτι καινούριο. Εξάλλου δε θα ήταν σωστό να τους ξυπνήσουμε απότομα από τον ύπνο τους. Μετά από 13 μήνες διακυβέρνησης και συγγραφής, θεωρητικά πάντα, του κυβερνητικού προγράμματος για πέντε χρόνια - όσο ήταν αντιπολίτευση - δεν έχει γίνει τίποτα.
Το λυπηρό είναι ότι πολλοί βουλευτές, υπουργοί, ακόμα και αυτοί που διετέλεσαν υπουργοί Παιδείας, στέλνουν τα παιδιά τους από το προπτυχιακό επίπεδο ακόμα, στο εξωτερικό. Οι ίδιοι με τις πράξεις τους αποξενώνονται από τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, ζώντας σε μια δική τους «γυάλα», σε μια εικονική πραγματικότητα, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση του τι συμβαίνει στο επίπεδο του απλού καθημερινού πολίτη.
Αν και με σημαντική δόση υπερβολής, θυμίζουν αμερικανοτραφείς πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες μη δημοκρατικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής προηγουμένων ετών ή τους σοβιετικοτραφείς πρώην σοβιετικών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένου του Αφγανιστάν!
Κάποια από αυτά τα παιδιά μπαίνουν στην πολιτική ως «αλεξιπτωτιστές»… κληρονομώντας την έδρα του μπαμπά τους και παριστάνουν τους σωτήρες του έθνους! Χωρίς να έχουν δουλέψει. Χωρίς να έχουν «ματώσει» όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, είτε στο τέλος «βρήκαν την άκρη τους» είτε όχι.
Ενίοτε καταλήγουν να κυβερνούν τη χώρα. Πώς να κάνουμε έτσι προκοπή; Μήπως καλό είναι όταν βλέπουμε ένα υγιές μοντέλο να το αντιγράφουμε, έστω κι αν προέρχεται από τη χώρα που θεωρούμε – δικαίως – ότι απειλεί την εθνική μας ασφάλεια; Ή μάλλον για την ακρίβεια, κυρίως διότι προέρχεται από εκεί. Διότι η ανάπτυξη και η αύξηση των δυνατοτήτων μιας χώρας, την φέρνει πιο κοντά στην υλοποίηση των στόχων της. Κάπου εκεί αρχίζει και το πρόβλημα για εμάς. Δε νομίζετε;
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου