ΓΡΑΦΕΙ Ο Α. ΛΥΚΑΥΓΗΣ
ΤΗΝ ΩΡΑ που ο Ελληνισμός περισπάται από εσωστρεφείς αγκυλώσεις και αναδιπλώνεται πάνω οπό τραυματικά σύνδρομα, η Άγκυρα προχωρεί αθόρυβα σε νέες γεωστρατηγικές επιλογές, που εξικνούνται ήδη πέραν και του Ιονίου!
Όπου με διεύρυνση των στρατηγικών της προσεγγίσεων (με την Αλβανία, τη Βοσνία και άλλους στην περιοχή) προάγει με ουσιαστικούς τρόπους τις απαιτούμενες υποδομές Οι οποίες και θα υπηρετήσουν συγκεκριμένες κι εν πάση περιπτώσει ευανάγνωστες προοπτικές που στηρίζονται οι έκδηλες
νέο-οθωμανικές βλέψεις.
Και οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση περνούν από σχεδιασμούς, οι οποίοι αποβλέπουν στην πολιτική ποδηγέτηση των Βαλκανίων. Με στρατηγική διείσδυση, μέσω κυρίως των μειονοτικών ερεισμάτων που διαθέτει (Βουλγαρία, Ελλάδα, Κόσσοβο κ .ά.) και αναλόγως αξιοποιεί.
ΕΑΝ με βάση τις θεωρίες Νταβούτογλου η Άγκυρα θα τεντώσει στο έπακρο τη χορδή του τουρκικού τόξου προς ανατολάς με στόχο να διεισδύσει όσο βαθύτερα στη Δύση, τότε η βαλκανική της στρατηγική καθίσταται προφανέστερα Κι όσο προς ανατολάς η Ελλάδα διάγει με την
αγωνία του Κυπριακού (και βεβαίως του Αιγιακού) άλλο τόσο πρέπει ν’ ανησυχεί και με όσα τόσο αθόρυβα τεκταίνονται εντεύθεν του Αιγαίου.
Καθώς η Θράκη διαλαμβάνεται & αυτούς τους έωλους σχεδιασμούς Και στην οποία ήδη από τουρκικής πλευράς ενεργοποιούνται κάποιες μεθοδεύσεις, που δημιουργούν άμεσους κινδύνους. Στην προοπτική των οποίων συνυπάρχουν δυναμικές στρατηγικών τετελεσμένων.
Με τη μειονότητα να διεκδικεί δικαίωμα συλλογικού εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
ΜΑΚΑΡΙ αυτές οι διαλεκτικές ν’ αποδειχθούν ανεδαφικές Μακάρι διότι εάν έστω κι επ’ ελάχιστον αυτά όντως συμβαίνουν (και τελικά επιτύχουν), θα οδηγήσουν δυνάμει στη δημιουργία συνθηκών έως και αυτονομήσεως.
Με στοιχεία του Κυπριακού ν’ αναπαράγονται κι εδώ. Και ομοιότυπες μεθοδεύσεις να προωθούνται, προκειμένου η Τουρκία να δημιουργήσει επιθυμητά στρατηγικά προγεφυρώματα Υπό το φως αυτών των προδήλως αυτονόητων, εάν είναι να δούμε (και να πούμε) με ρεαλισμό τα πράγματα,
τότε η στυγνή αλήθεια είναι ότι:
Στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Ελληνισμός, δεν είναι δυνατόν να υποστηριχθεί επαρκής εθνική στρατηγική για την αντιμετώπιση και κυρίως την εξουδετέρωση τέτοιας εξωτερικής απειλής
Εάν κατά τον Θουκυδίδη «ο αδύνατος χάνει τόσα όσα του επιβάλλει
τελικά η αδυναμία του», τότε η μόνη και αυτονόητη διέξοδος είναι η κατά
το δυνατόν περιστολή αυτής της αδυναμίας.
Δημοσίευση σχολίου