Λάμπρος Καλαρρύτης
Το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη σημειώνονται ορισμένες αλλαγές οι οποίες δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Στη Γερμανία πχ η προοπτική ανάδειξης για πρώτη φορά «πράσινης καγκελαρίου» στις εκλογές της 26 ης Σεπτεμβρίου, της 40χρονης Αναλένα Μπέρμποκ την οποία οι Πράσινοι επέλεξαν ως μόνη υποψήφια εγκαταλείποντας τη λογική των δίδυμων ηγετικών σχημάτων, είναι μια προοπτική η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί και πρωτοφανής.
Υπάρχουν πολλές προεκτάσεις, με στοιχεία ανατροπής δεδομένων δεκαετιών μία τέτοιας εξέλιξης, αν επιβεβαιωθεί στην κάλπη, αλλά για λόγους οικονομίας το άρθρου ας μείνουμε στις θέσεις των Πρασίνων για την Τουρκία οι οποίες δεν είναι καλά νέα για την Άγκυρα. Μεταξύ άλλων έχουν ταχθεί κατά της παράδοσης των έξι νέων σύγχρονων υποβρυχίων στην Τουρκία που ναυπηγεί η Γερμανία και υπέρ της επιβολής καθολικού εμπάργκο όπλων στη γείτονα. Έχει ενδιαφέρον επίσης ότι φέρονται διατεθειμένοι να συζητήσουν το θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.
Στη Γαλλία η επιστολή-κεραυνός των στρατηγών προς τον Πρόεδρο Μακρόν την οποία υπογράφουν χιλιάδες εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί και με την οποία ζητείται σκληρή αντι-ισλαμική αλλά και αντι-τουρκική πολιτική, προειδοποιώντας ότι αν η Γαλλική Δημοκρατία αδρανήσει η χώρα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε εσωτερική ανάφλεξη από τις ισλαμικές κοινότητες εξέλιξη που θα καταστήσει αναπόφευκτη την παρέμβαση του Στρατού (πραξικόπημα), δεν είναι ένα συνηθισμένο γεγονός, όπως και να το προσεγγίσει κάποιος.
Ειδικότερα για την Τουρκία οι Γάλλοι στρατηγοί είναι απόλυτοι, ότι δεν έχει καμία θέση στο ευρωπαϊκό και στο ευρωατλαντικό οικοδόμημα, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, όσο δεν έχει και το ισλάμ γενικότερα στις Δυτικές πολιτικές, πολιτισμικές και θεσμικές δομές.
Στην Ιταλία η ανάληψη της εξουσίας από τον Μάριο Ντράγκι ο οποίος και ως επικεφαλής της ΕΚΤ είχα τηρήσει σθεναρή στάση έναντι των ορέξεων του Βερολίνου συνοδεύτηκε με το «καλημέρα» από πυρά κατά του Ερντογάν. Έτσι δεν είναι μόνο ο Σαλβίνι πλέον ο οποίος υποστηρίζει μία αντι-τουρκική στροφή της Ιταλίας, καθώς ο Ντράγκι παρά την προφανή και αυτονόητη διαφορά ύφους, επί της ουσίας έχει αρχίσει την υπόγεια πίεση για έξωση της Τουρκίας από τη Λιβύη.
Στην Ισπανία η εκλογική επικράτηση στις περιφερειακές εκλογές στη Μαδρίτη της δεξιάς, θρησκευόμενης καθολικής, με «τραμπικό» αέρα Ισαβέλ Ντίας Αγιούσο, η οποία εξελέγη με πρόταγμα την αψίφηση των… μέτρων για την πανδημία, πέραν από τη λαϊκίστικη παράμετρο, εκτιμάται ότι σηματοδοτεί ευρύτερες πολιτικές διεργασίες και στροφή προς τα δεξιά σε εθνικό επίπεδο. Εξάλλου η ηχηρή παραίτηση από τα πολιτικά πράγματα του επικεφαλής των Podemos, Ισπανού «Τσίπρα», Πάμπλο Ιγκλέσιας, την επομένη των εκλογών αποτελεί παραδοχή ευρύτερης και όχι σημειακής ήττας.
Υπάρχουν πολλές επιμέρους εξελίξεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης οι οποίες αν αθροιστούν συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον αναδυόμενο σκηνικό το οποίο έχει βάθος και μέλλον. Χωρίς να συνυπολογίσουμε την εκδηλούμενη αλλαγή προσέγγισης των ΗΠΑ προς την Τουρκία η οποία επί του παρόντος εκφράζεται με αρκετά άγριο τρόπο για την Άγκυρα.
Τα επισημαίνουνε αυτά, ενδεικτικά, για να υπενθυμίσουμε αυτό που λέμε και γράφουμε εδώ και καιρό, ότι συντελούνται αλλαγές δομικού χαρακτήρα σε πολλά επίπεδα, άλλες ορατές και θορυβώδεις, άλλες υπόγειες και σιωπηρές που διαμορφώνουν ένα τοπίο αξιοποίησης ευκαιριών για την Ελλάδα υπό την προϋπόθεση ότι θα επιδείξει τα ανάλογα αντανακλαστικά. Μέχρι στιγμής, σε γενικές γραμμές, τα σημάδια είναι θετικά. Αλλά είναι στη διάρκεια και στη αποφασιστικότητα που θα κριθεί το αποτέλεσμα.
Το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη σημειώνονται ορισμένες αλλαγές οι οποίες δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Στη Γερμανία πχ η προοπτική ανάδειξης για πρώτη φορά «πράσινης καγκελαρίου» στις εκλογές της 26 ης Σεπτεμβρίου, της 40χρονης Αναλένα Μπέρμποκ την οποία οι Πράσινοι επέλεξαν ως μόνη υποψήφια εγκαταλείποντας τη λογική των δίδυμων ηγετικών σχημάτων, είναι μια προοπτική η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί και πρωτοφανής.
Υπάρχουν πολλές προεκτάσεις, με στοιχεία ανατροπής δεδομένων δεκαετιών μία τέτοιας εξέλιξης, αν επιβεβαιωθεί στην κάλπη, αλλά για λόγους οικονομίας το άρθρου ας μείνουμε στις θέσεις των Πρασίνων για την Τουρκία οι οποίες δεν είναι καλά νέα για την Άγκυρα. Μεταξύ άλλων έχουν ταχθεί κατά της παράδοσης των έξι νέων σύγχρονων υποβρυχίων στην Τουρκία που ναυπηγεί η Γερμανία και υπέρ της επιβολής καθολικού εμπάργκο όπλων στη γείτονα. Έχει ενδιαφέρον επίσης ότι φέρονται διατεθειμένοι να συζητήσουν το θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.
Στη Γαλλία η επιστολή-κεραυνός των στρατηγών προς τον Πρόεδρο Μακρόν την οποία υπογράφουν χιλιάδες εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί και με την οποία ζητείται σκληρή αντι-ισλαμική αλλά και αντι-τουρκική πολιτική, προειδοποιώντας ότι αν η Γαλλική Δημοκρατία αδρανήσει η χώρα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε εσωτερική ανάφλεξη από τις ισλαμικές κοινότητες εξέλιξη που θα καταστήσει αναπόφευκτη την παρέμβαση του Στρατού (πραξικόπημα), δεν είναι ένα συνηθισμένο γεγονός, όπως και να το προσεγγίσει κάποιος.
Ειδικότερα για την Τουρκία οι Γάλλοι στρατηγοί είναι απόλυτοι, ότι δεν έχει καμία θέση στο ευρωπαϊκό και στο ευρωατλαντικό οικοδόμημα, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, όσο δεν έχει και το ισλάμ γενικότερα στις Δυτικές πολιτικές, πολιτισμικές και θεσμικές δομές.
Στην Ιταλία η ανάληψη της εξουσίας από τον Μάριο Ντράγκι ο οποίος και ως επικεφαλής της ΕΚΤ είχα τηρήσει σθεναρή στάση έναντι των ορέξεων του Βερολίνου συνοδεύτηκε με το «καλημέρα» από πυρά κατά του Ερντογάν. Έτσι δεν είναι μόνο ο Σαλβίνι πλέον ο οποίος υποστηρίζει μία αντι-τουρκική στροφή της Ιταλίας, καθώς ο Ντράγκι παρά την προφανή και αυτονόητη διαφορά ύφους, επί της ουσίας έχει αρχίσει την υπόγεια πίεση για έξωση της Τουρκίας από τη Λιβύη.
Στην Ισπανία η εκλογική επικράτηση στις περιφερειακές εκλογές στη Μαδρίτη της δεξιάς, θρησκευόμενης καθολικής, με «τραμπικό» αέρα Ισαβέλ Ντίας Αγιούσο, η οποία εξελέγη με πρόταγμα την αψίφηση των… μέτρων για την πανδημία, πέραν από τη λαϊκίστικη παράμετρο, εκτιμάται ότι σηματοδοτεί ευρύτερες πολιτικές διεργασίες και στροφή προς τα δεξιά σε εθνικό επίπεδο. Εξάλλου η ηχηρή παραίτηση από τα πολιτικά πράγματα του επικεφαλής των Podemos, Ισπανού «Τσίπρα», Πάμπλο Ιγκλέσιας, την επομένη των εκλογών αποτελεί παραδοχή ευρύτερης και όχι σημειακής ήττας.
Υπάρχουν πολλές επιμέρους εξελίξεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης οι οποίες αν αθροιστούν συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον αναδυόμενο σκηνικό το οποίο έχει βάθος και μέλλον. Χωρίς να συνυπολογίσουμε την εκδηλούμενη αλλαγή προσέγγισης των ΗΠΑ προς την Τουρκία η οποία επί του παρόντος εκφράζεται με αρκετά άγριο τρόπο για την Άγκυρα.
Τα επισημαίνουνε αυτά, ενδεικτικά, για να υπενθυμίσουμε αυτό που λέμε και γράφουμε εδώ και καιρό, ότι συντελούνται αλλαγές δομικού χαρακτήρα σε πολλά επίπεδα, άλλες ορατές και θορυβώδεις, άλλες υπόγειες και σιωπηρές που διαμορφώνουν ένα τοπίο αξιοποίησης ευκαιριών για την Ελλάδα υπό την προϋπόθεση ότι θα επιδείξει τα ανάλογα αντανακλαστικά. Μέχρι στιγμής, σε γενικές γραμμές, τα σημάδια είναι θετικά. Αλλά είναι στη διάρκεια και στη αποφασιστικότητα που θα κριθεί το αποτέλεσμα.
Δημοσίευση σχολίου