Φτάσαμε στο σημείο μηδέν από ότι όλα δείχνουν. Από τις αμέτρητες αναλύσεις που έχουν γραφεί τον τελευταίο καιρό σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι αν η Ελλάδα κάνει πίσω τώρα, ανοίγει οριστικά και αμετάκλητα την “πόρτα του φρενοκομείου” και φυσικά ξεκινά την αντίστροφη μέτρηση για τον αφανισμό του Ελληνισμού. Σε περίπτωση που η Τουρκία στείλει ερευνητικά σκάφη νότια της Ρόδου και νοτιοανατολικά Καρπάθου και Κρήτης, η Ελλάδα θα πρέπει να τα βυθίσει… “Μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”. Θα τους προειδοποιήσουμε πρώτα…
Από το 1976 της φράσης “βυθίσατε το Χόρα”, έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας. Και είναι πολλοί αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι πλέον τέτοιες φράσεις δεν μπορούν να ξεστομίζονται από Έλληνες αξιωματούχους. Για ποίο λόγο όμως δεν μπορούν να ξεστομίζονται τέτοιες φράσεις; Έστω και για το “Θεαθήναι”… Τι έχει αλλάξει από τότε στα ελληνοτουρκικά;
Πολλά ομολογουμένως, πέρα από το πληθυσμιακό μέγεθος των δύο χωρών. Η Ελλάδα εισήλθε στην ΕΟΚ το 1979. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πίστευε ότι η “Ευρωπαϊκή οικογένεια” θα λειτουργούσε ως μία πρόσθετη ασπίδα του Ελληνισμού απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Μετά από μισό αιώνα τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι μόνο αυτό δεν συνέβη…
Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν έχει κοινή εξωτερική πολιτική, όχι μόνο δεν έχει αναπτύξει αμυντική βιομηχανία με κοινούς στόχους και (αναλογική…) ισοκατανομή έργου, όχι μόνο δεν έχει συγκροτήσει κοινό μηχανισμό άμυνας ικανό να καλύψει κάθε κράτος-μέλος της, αλλά τροφοδοτεί με πράξεις την τουρκική βουλιμία επέκτασης προς τη Δύση. Με κύριο εκπρόσωπό της τη Γερμανία από την πλευρά της Ε.Ε. και τη Βρετανία, εκτός Ε.Ε. πλέον…
Για την Ελλάδα η ένταξη στους κόλπους της “ευρωπαϊκής οικογένειας” πρακτικά έφερε την πλήρη αποβιομηχάνιση και με την αμέριστη συνδρομή των εγχώριων ελίτ, τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε χαμηλού κόστους τουριστικό προορισμό για τους βορειοευρωπαίους ¨εταίρους¨ μας.
Σεβαστό ως προϊόν μεν το τουριστικό, αλλά εξαιρετικά ευάλωτο στις ενέργειες του βουλιμικού γείτονα και όχι μόνο. Συν τοις άλλοις δεν μπορεί να είναι και το μόνο που θα κρατά εσαεί στη ζωή την ελληνική οικονομία όπως αποδείχθηκε πρόσφατα με την πανδημία του κορονοϊού. Με την Τουρκία οι Ευρωπαίοι “εταίροι” μας έκαναν κάτι πιο έξυπνο και φυσικά πολύ πιο βολικό για αυτούς και τις βιομηχανίες τους…
Συνεχίζουν τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, χωρίς να τις τερματίζουν επί δεκαετίες, αλλά μέσω της τελωνειακής σύνδεσης Ε.Ε. – Τουρκίας η οποία μάλιστα επιδιώκεται (όχι μόνο από Τουρκία, αλλά κυρίως από την Ε.Ε.) να ενισχυθεί πλέον, απέκτησαν πρόσβαση στα φτηνά τουρκικά εργατικά χέρια. Τα οποία μέσω της κατρακύλας της τουρκικής λίρας τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει… ακόμη πιο φτηνά!
Στην Ενωμένη Ευρώπη επομένως, όπως αυτή έχει μεταλλαχθεί, η Τουρκία έχει ισχυρούς συμμάχους και όπως αντιλαμβάνεστε από αυτή την Ευρώπη η Ελλάδα έχει να περιμένει μόνο εμπόδια και “τρικλοποδιές” στον αγώνα επιβίωσης που δίνει. ΟΧΙ ουσιαστική συνδρομή και βοήθεια.
Σε ό,τι αφορά στην εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα στα ελληνοτουρκικά, παλαιότερα όντως οι ισορροπίες διαμορφώνονταν στο Αιγαίο με βάση την πολιτική “ίσων αποστάσεων” και φυσικά μέσω της ΝΑΤΟϊκής πρόσβασης στους μηχανισμούς “παραγωγής” εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και των δύο χωρών.
Η ειδοποιός διαφορά σήμερα είναι ότι αυτή η αμερικανική πρόσβαση μέσω του ΝΑΤΟ δεν υπάρχει πλέον στην Τουρκία. Το παλιό στρατιωτικό κατεστημένο της γείτονος βρίσκεται εκτός ενεργείας ή ακόμα και στη φυλακή. Οι ΗΠΑ και όχι μόνο η Ε.Ε. άρα, δεν έχουν καμία ουσιαστική πρόσβαση στο καθεστώς Ερντογάν. Τουλάχιστον όχι με τη μορφή που αυτή είχε παλαιότερα…
Επομένως ούτε και στη διαμεσολάβηση του αμερικανικού παράγοντα μπορούμε με βεβαιότητα να υπολογίζουμε. Σε περίπτωση που η Τουρκία προκαλέσει τετελεσμένα χωρίς ουσιαστική ελληνική αντίδραση, ο “πυροσβεστικός” ρόλος των ΗΠΑ στην καλύτερη των περιπτώσεων θα σημάνει κατοχύρωση, σε βάθος χρόνου, όσων κατακτήθηκαν από την πρώτη. Θυμόμαστε τη “διαπραγμάτευση” μετά τα Ίμια υπό το βάρος τετελεσμένου της απόβασης;
Συνέβη κατ’ επανάληψη στο παρελθόν σε περιόδους που η Τουρκία δεν είχε καν εκβιάσει το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ με “αλλαγή στρατοπέδου” και σύσφιξη σχέσεων με τη Ρωσία. Ποιος θα μπορούσε ποτέ πειστικά να μας εγγυηθεί ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και τώρα; Μπορεί η χώρα να ποντάρει σε αυτό;
Και ερχόμαστε στα δικά μας… Έχει γραφτεί πολλές φορές σε αυτό τον ιστοχώρο, ότι η ανάμιξη του ξένου παράγοντα (είτε του ευρωπαϊκού, είτε του αμερικανικού) στα ελληνοτουρκικά ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ σε καμία περίπτωση τις επιλογές του ελληνικού πολιτικού συστήματος από το 1974 μέχρι σήμερα.
Τα γεγονότα, ακόμα και τώρα που πλέον είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο, “φωνάζουν” ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα προτιμά το ρόλο του “τοποτηρητή” και αρνείται πεισματικά να παράξει Στρατηγική για το παρόν και το μέλλον και κατ΄ επέκταση σχεδιασμό για το χτίσιμο αποτελεσματικής αποτρεπτικής ισχύος.
Κατάφερε κατά συνέπεια να πείσει τον Ερντογάν ότι η συγκυρία είναι κατάλληλη για να πάρει μέρος από αυτά που θέλει. Όχι ο ίδιος, μη μπερδευόμαστε! Μιλάμε για την ΙΔΙΑ και ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΗ τουρκική εξωτερική πολιτική από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα καλούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα λανθασμένων επιλογών ολόκληρων δεκαετίων.
Και οι εναλλακτικές που έχουμε είναι δύο:
- Ή θα πληρώσουμε με αίμα την παράταση της επιβίωσής μας, απαγορεύοντας την επικράτηση της Τουρκίας στη θάλασσα…
- Ή θα επιταχύνουμε τον αφανισμό μας επιτρέποντας της να πλέει ελεύθερα και να κάνει επίδειξη ισχύος, να ερευνά και να εκμεταλλεύεται τον υποθαλάσσιο πλούτο, όχι μόνο εντός των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά και εντός των χωρικών μας υδάτων.
Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με όσα διαδραματίζονταν σε καθημερινή βάση από το 2015 και μετά. Τα νούμερα είναι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της αλλαγής στην ελληνική πολιτική.
Θεωρούμε ότι πλέον καλείται (η παρούσα κυβέρνηση) να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα καταγραφεί το πέρασμά της στην Ιστορία. Και μαζί με αυτό καλείται να αποφασίσει ποιο θα είναι το μέλλον του Ελληνισμού. Το αφήγημα της “συνολικής διευθέτησης” με την Τουρκία είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχει καμία λογική βάση πλέον για να αποτελεί προσδοκία οποιουδήποτε.
Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια με γεγονότα που αποδεικνύουν ότι για την Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ και εξακολουθεί να μην τίθεται καν ζήτημα “συνολικής διευθέτησης”. Τίθεται ΜΟΝΟ ζήτημα ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου