Φαίνεται πως, για τους δυτικούς, μετά την μαύρη σημαία του ναζισμού και την κόκκινη του κομμουνισμού, εμφανίζεται μια νέα απειλή ή πρόκληση: Η πράσινη σημαία του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Όπου οι αραβικές μάζες, ανίκανες να απελευθερωθούν και να γνωρίσουν τη δημοκρατία από μόνες τους, χρειάζονται «καθοδηγητές» και «προστάτες». Λίγοι, πολύ λίγοι θα προδίκαζαν πριν λίγα χρόνια τα της «Αραβικής Άνοιξης» και την ανατροπή των γεωστρατηγικών δεδομένων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ακόμη λιγότεροι θα φαντάζονταν πως η μισητή για την πλειοψηφία των Αράβων Τουρκία θα διεκδικούσε τον ρόλο του νέου «αφεντικού», με ισλαμικό μάλιστα μανδύα, στην περιοχή.
Ας εξετάσουμε τον περίγυρο, σε μια περιοχή κοντινή στην Ελλάδα και γειτνιάζουσα με εθνικό χώρο (Κύπρος), με εξελίξεις που, θέλοντας και μη, θα μας επηρεάσουν άμεσα. Ιδίως αν η ερντογανική Τουρκία αρχίσει και πετυχαίνει τους υπερφιλόδοξους στόχους της.
Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, αρχικά προσπάθησαν να διατηρήσουν τα παλιά, παραδοσιακά τους ερείσματα στον αραβικό κόσμο. Όταν όμως συνειδητοποίησαν ότι ο Μουμπάρακ ήταν «τελειωμένος» και ότι η αιγυπτιακή αναταραχή απειλούσε να εξελιχθεί σε πραγματική επανάσταση με ανυπολόγιστες συνέπειες, οι ΗΠΑ αγκάλιασαν την εξέγερση, ελπίζοντας ότι θα την ελέγξουν. Βασικό στοιχείο της νέας αυτής στρατηγικής ήταν η συνεννόηση με το μετριοπαθές, πολιτικό Ισλάμ αλλά και πρώην ορκισμένους εχθρούς, στελέχη της ίδιας της Αλ Κάιντα.
Γιατί προσέγγισαν, πρωτίστως οι ΗΠΑ, το σουνιτικό Ισλάμ; Σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό σιιτικό Ισλάμ του Ιράν, το σουνιτικό ρεύμα π.χ. των «Αδελφών Μουσουλμάνων» υπήρξε παραδοσιακά εχθρικό προς κάθε μορφή λαϊκής επανάστασης. Το σουνιτικό Ισλάμ είχε συγκρουσθεί με τον αντι-ιμπεριαλισμό π.χ. του Νάσερ, και είχε συνεργαστεί με τους Αμερικανούς στην αντισοβιετική τζιχάντ στο Αφγανιστάν. Ειδικά στην Αίγυπτο, ο συμβιβασμός των «Αδελφών Μουσουλμάνων» με τη στρατιωτική κυβέρνηση ήταν καθοριστικός στην προσωρινή εκτόνωση της κατάστασης.
Η Σαουδική Αραβία, μπροστάρισσα του σουνιτικού Ισλάμ, έχει ξεκινήσει από πλευράς της εδώ και μήνες μια έντονη αντεπίθεση, προκειμένου να εξουδετερώσει τις επιπτώσεις των αραβικών εξεγέρσεων, ενισχύοντας οικονομικά ισλαμικές οργανώσεις. Το Ριάντ έχει καλέσει ακόμα και τη Συρία για μεταρρυθμίσεις, όταν η Σαουδική μοναρχία θεωρείται από τις πιο αυταρχικές χώρες στον κόσμο, καθώς έχει στερήσει από το λαό της και τις πιο στοιχειώδεις ελευθερίες. Το Ριάντ προσπαθεί να ενώσει τα αραβικά κράτη, όχι σε σταυροφορία εναντίον του Ισραήλ, αλλά εναντίον των σιιτών του Ιράν, εναντίον της Συρίας.
Η μετα-κανταφική Λιβύη πάλι, φαίνεται πως θα περάσει στη φάση του οικονομικού κατατεμαχισμού της, ενώ η Συρία με σκληρά μέτρα καταστολής επιμένει στην κοσμική πολιτική της έκφανση, αρνούμενη να στοιχηθεί στο άρμα της Τουρκίας.
Στο μεταξύ, και σύμφωνα με επανειλημμένες πληροφορίες του διεθνούς τύπου, αυξάνουν οι επαφές μεταξύ της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» και των ΗΠΑ, για την πολιτική «νομιμοποίηση» της πανισλαμικής αυτής οργάνωσης, ιδιαίτερα παρούσας σήμερα στην Αίγυπτο, στη μετα-κανταφική Λιβύη, στη Συρία, και σε μικρότερο βαθμό στην Τυνησία, και της οποίας «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» το παλαιστινιακό παρακλάδι δεν είναι άλλο από τη Χαμάς. Φαίνεται πως το σκληρό εξτρεμιστικό Ισλάμ, μέχρι πρότινος ορκισμένος εχθρός της Δύσης, προσεγγίζεται σήμερα από τις ΗΠΑ και όχι μόνο, στην προσπάθεια ελέγχου της «Αραβικής Άνοιξης».
Η Τουρκία στοχεύει από πλευράς της να γίνει ο μεγάλος περιφερειακός παίκτης, με όχημα την νεο-οθωμανική διπλωματία της. Ο βασικός προσανατολισμός του ΑΚΡ και του ηγέτη του Ταγίπ Ερντογάν έχει άμεση σχέση με τον τουρκικό εθνικισμό και επεκτατισμό. Το ΑΚΡ αποτελεί ένα σκληρά εθνικιστικό κόμμα, που εκτρέφει στο εσωτερικό του και τον ισλαμισμό. Ο Ερντογάν εκπροσωπεί αυτό που θα αποκαλούσαμε τουρκο-ισλαμισμό, μια σκληρής μορφής τουρκο-ισλαμική σύνθεση (turk-islam sentezi).
O Τούρκος ηγέτης, μέσα από αυτό τον ιδεολογικό του παρονομαστή, κατέρριψε πολύ γρήγορα τους παραισθησιογόνους μύθους μεγάλου τμήματος των ελλαδικών και κυπριακών πολιτικών ελίτ, περί «κακών στρατηγών» και του «καλού Ερντογάν». Αμφότεροι, στρατογραφειοκρατία και ισλαμιστές, αποδείχθηκαν εξ’ ίσου επικίνδυνοι για όλες τις χώρες που συνορεύουν με την Τουρκία. Εμείς εκτιμούμε πως ο τουρκο-ισλαμισμός του Ερντογάν, είναι πιο επικίνδυνος από τον επεκτατισμό των στρατηγών, για λόγους που θα καταδειχθούν ευθύς παρακάτω.
Παρ΄ ότι το κουρδικό εξακολουθεί να αποτελεί το βασικότερο πρόβλημα της Τουρκίας, το οποίο επηρεάζει τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική της πολιτική, μετά την εξουδετέρωση της κεμαλιστικής στρατογραφειοκρατίας ο εντογανικός, νταβουτόγλειος επιθετικός παροξυσμός εκδηλώνεται ολιστικά προς πάσα κατεύθυνση. Ο νέος τουρκικός εθνικισμός, με ισλαμικό μανδύα, έχει προσανατολισμό προς όλες τις κατευθύνσεις και «χτυπάει» παντού: Σε ανατολή, δύση, βορρά, νότο. Τι κάνει η Άγκυρα; Ουκ ολίγα:
-Στέλνει φρεγάτες έξω από το Σούνιο, προχωρά σε εικονικούς βομβαρδισμούς κατοικημένων ελληνικών νησιών, οργιάζει στην ελληνική Θράκη, ανακαλύπτει «καταπιεσμένους ομογενείς» σε Ρόδο και Κω, στέλνει με αμείωτους ρυθμούς μέσω Έβρου χιλιάδες λαθρομετανάστες από σκληρά ισλαμικές χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν κτλ), προς υλοποίηση της ρήσης του Τουργκούτ Οζάλ: «Δεν θα χρειαστεί να ξανακάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους και τους τελειώσαμε».
-Εκβιάζει και απειλεί την Κύπρο αλλά και την ίδια την Ε.Ε., επειδή η Λευκωσία είχε το «θράσος» να ασκήσει τα από το Διεθνές Δίκαιο κυριαρχικά της δικαιώματα.
-Πουλάει αντι-σημιτισμό στους Άραβες, για να καταστεί ηγέτιδα δύναμη στον σουνιτικό κόσμο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να γίνει το «απόλυτο αφεντικό» στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, κάτι που περνά μέσα από την μείωση της ισχύος του Ισραήλ. Η σύγκρουση με το Ισραήλ αποτέλεσε το πιο αξιόπιστο «διαβατήριο» για τον Ερντογάν, ώστε να συγκινήσει την πάντοτε καχύποπτη αραβική κοινή γνώμη. Η διεκδίκηση από την Τουρκία ηγεμονικού ρόλου στο μουσουλμανικό κόσμο, περνά υποχρεωτικά μέσα από τη σύγκρουση και την αντιπαράθεσή της με το Ισραήλ.
Στο Ισραήλ υποστηρίζεται ότι πίσω από τα γεγονότα της επίθεσης στην ισραηλινή πρεσβεία στο Κάιρο, κρύβονταν άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας (ΜΙΤ), οι οποίοι συνεργάσθηκαν με την οργάνωση των «Αδελφών Μουσουλμάνων», οργάνωση που έχει μεγάλη διείσδυση ιδιαίτερα στην Αίγυπτο. Εδώ, οι επιδιώξεις των ΗΠΑ, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τους Τούρκους, κοντράρονται με τα συμφέροντα του Ισραήλ, απειλώντας την ίδια την ύπαρξη του εβραικού κράτους. Θυμίζουμε πως πολύ πρόσφατα ο πρόεδρος της Συρίας Άσσαντ, απαντώντας στις απειλές της Άγκυρας, ξεκαθάρισε πως εάν δεχθεί τουρκική επίθεση, θα εξουδετερώσει το ίδιο το Ισραήλ.
-Η Άγκυρα «χοντραίνει» το παιχνίδι, οικονομικά και όχι μόνο, διείσδυσης στα Βαλκάνια. Απεργάζεται σχέδια για αύξηση του αριθμού των «Τούρκων» στη FYROM και τη μετατροπή τους σε μια στρατηγική μειονότητα, που να έχει καθαρά τουρκικά χαρακτηριστικά. Για αυτό ο Ερντογάν, κατά την τελευταία του επίσκεψή του στην FYROM, τόνισε προς τους τουρκογενείς «να κρατήσουν την εθνική τους ταυτότητα και να αγνοήσουν τις πιέσεις». Στη Βουλγαρία, η μουσουλμανική μειονότητα έχει ήδη από ετών καταστεί στρατηγικό εργαλείο, ενώ η διείσδυση των Τούρκων στην Αλβανία συνεχίζεται εντατικά. Στο σερβικό Σάντζακ, ο εκεί μουφτής, επικεφαλής της ισλαμικής κοινότητας στη Σερβία Μουαμέρ Ζούκορλιτς, μιλάει ανοιχτά «…για ένα ιστορικό γεγονός, για τη δημιουργία της αυτονομίας, κατά κύριο λόγο στη συνείδηση των πολιτών, αυτονομίας που στην πραγματικότητα είναι ήδη ορατή». Το Ισλάμ και η Τουρκία, απειλούν ξανά την σερβική ακεραιότητα, αφού πρώτα χρησιμοποιήθηκαν από τη Δύση και το ΝΑΤΟ για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
-Η Άγκυρα εργάζεται εντατικά στους κόλπους της Ισλαμικής Διάσκεψης προς αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτος, προς το οποίο εξέφρασε πρόσφατα τη στήριξή του ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης Εκμελεντίν Ιχσάνογλου, κατά τη συνάντηση που είχε με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου, στη Νέα Υόρκη.
-Αποσταθεροποιητικά εργάζονται οι Τούρκοι και προς ανατολάς. Η Αρμενία ήταν και θα είναι εμπόδιο στις παντουρανικές φιλοδοξίες των Ερντογάν-Νταβούτογλου. Όμως, το πρόπλασμα κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ, είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης της Άγκυρας. Στον Καύκασο, μετά τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας ανάμεσα στις ρωσικές δυνάμεις και τους μουσουλμάνους αυτονομιστές, η εξέγερση μετατράπηκε σταδιακά σε ένα ένοπλο ισλαμιστικό κίνημα. Αυτό επεκτάθηκε σε όλο τον βόρειο Καύκασο. Θυμίζουμε δημοσίευμα της «Χουρριέτ», σύμφωνα με το οποίο τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχουν βρεί το θάνατο στην Τουρκία έξι Τσετσένοι, πρώην διοικητές των ισλαμιστών ανταρτών. Κατά το τουρκικό δημοσίευμα όλοι τους είχαν ενεργή ανάμειξη στον ρωσο-τσετσενικό πόλεμο. Τυχαία βρέθηκαν όλοι τους στην Τουρκία;
Ούτε η μακρινή Κίνα όμως έχει «γλυτώσει» από τις άκρατες και ακράτητες φιλοδοξίες των Τούρκων, που αυτοαναγορεύονται «νονοί» όχι μόνο των Βαλκάνιων ή των Τσετσένων μουσουλμάνων αλλά ακόμη και αυτών των «εξωτικών» Ουιγούρων, στη δυτική Κίνα.
Τι κάνουν οι ευρωπαικές κοινωνίες απέναντι στην ισλαμική απειλή, που για ορισμένα κράτη (π.χ. Γερμανία, Ολλανδία) είναι καθαρά τουρκική, λόγω μεταναστών; Ότι δεν κάνει η «προοδευτική» Ελλάδα.
Στην Ολλανδία ξεκίνησε ο δημόσιος διάλογος ως προς το να διεξαχθεί δημοψήφισμα για να απαγορευθεί η ανέγερση μιναρέδων, μετά τη λήψη του μέτρου αυτού από τις αρχές της Ελβετίας. Η οποία Ελβετία απαγόρευσε την ανέγερση νέων μιναρέδων σε τεμένη από το 2009, μέτρο που είχε προκαλέσει την διεθνή κατακραυγή την εποχή εκείνη. Στη Γαλλία έχουμε πλέον απαγόρευση της μουσουλμανικής προσευχής σε ανοιχτούς χώρους (στο δρόμο δηλαδή), ένδειξη των προβλημάτων της χώρας ως προς την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων, που ανέρχονται ήδη σε 5 εκατομμύρια. Για την αλλεργία της Γερμανίας (πολιτικοί και κοινή γνώμη) στο ενδεχόμενο μιας πλήρους τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε., γνωρίζουν όλοι.
Ο Καναδός πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ δηλώνει ότι «…η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια του Καναδά είναι η ισλαμική τρομοκρατία», ενώ ο Αυστραλός ομόλογός του χαρίζει στους λαθρομετανάστες της δικής του χώρας «…ένα σπουδαίο δικαίωμα, την επιλογή να φύγουν, αν δεν τους αρέσει η Αυστραλία».
Τώρα, το πώς γίνεται στην «καθυστερημένη» Ευρώπη, που δεν έχει σύνορα με τη Τουρκία, να λαμβάνονται αυστηρά μέτρα κατά της ισλαμικής διείσδυσης, και στην «προχωρημένη» Ελλάδα που είναι πρώτη στη λίστα επικινδυνότητας να προχωρούμε σε ανέγερση τζαμιών και μαζικές εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, αυτό μένει στην κρίση των αναγνωστών.
Όπως και να έχει, για να επιστρέψουμε στα της «γειτονιάς» μας, με την Τουρκία να βρίσκεται ήδη σε τροχιά ρήξης με το Ισραήλ, το Παλαιστινιακό να παραμένει άλυτο και τον αραβικό κόσμο σε ρευστότητα, η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο εμφανίζεται επικίνδυνα απρόβλεπτη. Η Δύση, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, όλοι οι διεθνείς παίκτες, οφείλουν να γνωρίζουν πως το παιχνίδι με το Ισλάμ ενέχει υψηλό ρίσκο. Ιδίως αν του ισλαμικού κόσμου φιλοδοξεί να ηγείται η ερντογανική, νεο-οθωμανικήΤουρκία. Κανείς και τίποτα δεν εγγυάται ότι οι σημερινοί απρόθυμοι ισλαμιστές συνοδοιπόροι της Αμερικής, δεν θα μετατραπούν σε αυριανούς εχθρούς της.
Είναι σαφές πως η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας θα την καθιστά περισσότερο αλαζονική και διεκδικητική απέναντι σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, απέναντι στη διεθνή έννομη τάξη. Το αποτέλεσμα είναι να περιορίζονται οι πιθανότητες του «έντιμου συμβιβασμού» που επιζητούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Και ενώ η Τουρκία στρέφει πλέον την πλάτη της στην Ε.Ε., εξουδετερώνεται σταδιακά το διπλωματικό όπλο που διέθετε η Ελλάδα (και ουδέποτε χρησιμοποίησε), αυτό της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.
Τι φοβόμαστε; Το μακρύ χέρι της Άγκυρας, δεν αποδεικνύεται μέχρις στιγμής αποτελεσματικό προς ανατολάς. Η Ελλάδα ήταν και είναι μαζί με την Κύπρο, οι «συνήθεις ύποπτοι» προς εκτόνωση του τουρκικού -και ισλαμικού πλέον- επεκτατισμού. Εποικισμένη από 250.000 Τούρκους κουβαλητούς η ημικατεχόμενη Κύπρος, και από 2.500.000 μουσουλμάνους λαθρομετανάστες η Ελλάδα, είναι ευάλωτες όσο ποτέ στην ισλαμική απειλή, ιδίως ο μητροπολιτικός ελληνικός χώρος.
Αυτό είναι που φοβόμαστε. Τι θα εμποδίσει π.χ. τον Ερντογάν και την παρέα του να εξαργυρώσουν τις αποτυχίες τους στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο με κάποιο «αντάλλαγμα» στο Αιγαίο ή τη Θράκη; Κάποιο «δωράκι» εκτόνωσης που ενδεχομένως θα έκαναν οι ΗΠΑ στην Τουρκία, οι ΗΠΑ που δεν εννοούν να καταλάβουν πως η Άγκυρα, από ένα σημείο και μετά θα νιώθει τόσο ισχυρή και σίγουρη που θα είναι εκτός ελέγχου;
Για τις καταπιασμένες αραβικές μάζες, το ριζοσπαστικό Ισλάμ ήταν το όπλο αντίστασης κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού. Για την Τουρκία του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, το Ισλάμ είναι το όπλο για να κυριαρχήσουν στην Ανατολή και στα Βαλκάνια, το όπλο που στρέφεται εναντίον μας.
Η χώρα μας και η Κύπρος πρέπει να επιδιώξουν ρόλους στον τομέα της ασφάλειας, ρόλους ως σταθεροποιητικοί παράγοντες, που θα συνομιλούν με όλες τις πλευρές και θα προχωρούν σε συνεννοήσεις ή και συμμαχίες με όλα τα κράτη που επίσης απειλούνται από τον τουρκο-ισλαμικό επεκτατισμό: Σερβία και Βουλγαρία, Ισραήλ, Αρμενία, κουρδική κοινότητα, Ρωσία, Κίνα και το σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., Γερμανία και Γαλλία, χώρες που έχουν δεχθεί εκατομμύρια μουσουλμάνων μεταναστών.
Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να παρακολουθούν ενεργά, από του να απέχουν επιδεικτικά. Για την, έστω παραπαίουσα οικονομικά Ελλάδα, οι εξελίξεις στην περιοχή αποτελούν μεγάλη πρόκληση. Η οικονομική κατάρρευση δεν πρέπει επ’ ουδενί να μεταφραστεί και σε γεωστρατηγική, με ότι αυτό θα επιφέρει...
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου