Το 1979 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε στο Ζάππειο Μέγαρο, την πράξη προσχώρησης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ την μετέπειτα ΕΕ.
Στην ομιλία του κατά την “ιστορική” τελετή, αναφέρθηκε πολλές φορές, στην «οργανική ένταξη της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αποδεχόμενη την ιστορική πρόκληση, διατηρώντας την εθνικής της ταυτότητα».
Τό εάν μέσα στην διατήρηση της Εθνική της ταυτότητας εννοούσε και την διατήρηση της Εθνικής της ανεξαρτησίας, μένει να το διερευνήσει επισταμένα ο ιστορικός του μέλλοντος.
Η μετατροπή του πολιτικού δόγματος “Ανήκωμεν στην Δύσην” στο “Ανήκωμεν στην Ευρώπη” επιλέχθη ως ο πολιτικός στρατηγικός στόχος του ριζοσπαστικού ρεύματος της ελληνικής εκδοχής του φιλελευθερισμού, του λεγόμενου και “λαική δεξιά”, αλλά και του Ελληνικού νεοφιλελευθερισμού, ήδη από τη δεκαετία του 1930, με βάση και τις παραδόσεις του “Νεοελληνικού Διαφωτισμού”. Το πολιτικό δόγμα του “Ανήκωμεν στην Ευρώπη ήταν η “συμπόρευση” της Ελλάδας με τις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Οι λόγοι ήταν πολιτισμικοί, οικονομικοί αλλά κυρίως γεωπολιτικοί.
Μετά τη δημιουργία της ΕΟΚ και της ΕΖΕΣ, υπήρξε έντονος προβληματισμός, σε ποια από τις δύο θα έπρεπε να επιδιώξει να ενταχθεί η χώρα.
Τελικά, οι κυβερνήσεις του Κων/νου Καραμανλή, επέλεξαν την πρώτη, κυρίως διότι έδινε έμφαση στα αγροτικά προϊόντα, ενώ η δεύτερη έδινε έμφαση ιδιαιτέρως στη βαριά βιομηχανία την οποίαν όμως η Ελλάδα δεν διέθετε.
Κατά την μεταπολίτευση, μετά το 1974 διανύσαμε ως χώρα μία περίοδο … “soft” Δημοκρατίας, είμαστε στην ΕΟΚ από το 1979 (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο !!!) και στο ευρώ από το 2001 (για μία Ευρώπη των λαών !!!), το 2009 είμαστε οι τελευταίοι σε ανταγωνιστικότητα, είμαστε οι πρώτοι σε διαφθορά, είμαστε μία χώρα χωρίς σοβαρές υποδομές, βουτηγμένοι στα σκάνδαλα και στη διαπλοκή, και σήμερα, εν έτη 2012, “παίζεται” και το μέλλον της χώρας “αναμένοντας” ολόκληρο το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, την απόφαση της συνόδου κορυφής, των Ευρωπαίων εταίρων κατά τα άλλα.
Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, με τη συμμετοχή ιδίως των Ε. Αβέρωφ, Γ. Πεσμαζόγλου και Ξ. Ζολώτα, υπογράφηκε η Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΕ, και η Ελλάδα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο “μέλος” (βλέπε προτεκτοράτο !!!) με την ΕΟΚ, την 1η Νοεμβρίου 1962.
Όμως ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, ο Κων/νος Καραμανλής, ο “Εθνάρχης”, δεν θεωρούσε την ένταξη στην ΕΟΚ ώς έναν Εθνικό αυτοσκοπό, αλλά ένα “σκαλί” στη διαδικασία εκσυγχρονισμού της χώρας, θεωρούσε την ένταξη στην ΕΕ, ως έναν στόχο στρατηγικής σημασίας για την χώρα, όχι όμως Εθνικό αυτοσκοπό, όχι πλήρη αφομοίωση (οικονομική και πολιτική) και επομένως και Εθνική αφομοίωση.
Ήθελε την Ελλάδα ενταγμένη στην ΕΕ αλλά διατηρώντας την Εθνική της “ταυτότητα-αυτοτέλεια”.
Οι ενσκήψαντες όμως “πρόθυμοι σωτήρες” της χώρας, “αγάπησαν” την ένταξη στην ΕΕ και την αναγόρευσαν ως κυρίαρχο Εθνικό αυτοσκοπό, προφανώς διότι “είδαν” το “τυρί”, τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) και τα Πακέτα της ΕΟΚ, και αργότερα τα ΕΣΠΑ, δεν “είδαν” όμως την “φάκα”.
Τα πακέτα τα οποία τους εξασφάλισαν μεν, τα προς το (εύ)ζειν, τις βίλες, τα κότερα, τους εξωχώριους λογαριασμούς, τις “μίζες” και συγχρόνως την διασφαλισμένη δια νόμου (ο νόμος περί ευθύνης υπουργών) ες αεί “ατιμωρησία” ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Ουδόλως δε, συνέβαλαν στην εδραίωση ενός σωστά διαρθρωμένου παραγωγικού κράτους, ούτε όμως και κατ` ελάχιστον στον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της χώρας.
Ήταν όλα επίπλαστα και εύθραυστα, εξαρτώμενα πλήρως από την καλή ή “κακή” “διάθεση” των εκάστοτε πιστωτών της χώρας.
Εξάρτησαν πλήρως την Εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον “πλούτο” της Ελλάδος, και εν ολίγοις την ευημερία ενός λαού και των επόμενων γενεών του, από τα “κελεύσματα” και την διάθεση των εκάστοτε πιστωτών μας, ιδιώτες ή κράτη, εταίρους ή εχθρούς.
Εάν αυτό δεν αποτελεί προδοσία ενός Έθνους, ενός ολόκληρου λαού, τότε η λέξη “προδοσία” έχει χάσει την έννοιά της και την αναφορά της, στο Ελληνικό λεξιλόγιο.
Την ίδια ώρα κατά την οποίαν, το ελληνικό κράτος κατέρριπτε παγκόσμιο ρεκόρ δανεισμού, διεκδικώντας από τις “αγορές”, το ποσό του 1 δισ. ευρώ την εβδομάδα προκειμένου να εξυπηρετεί τις λήξεις των ομολόγων του, τους τόκους του δημόσιου χρέους και τα «φρέσκα» ελλείμματα τα οποία δημιουργούσε ένα αντιπαραγωγικό κράτος, ογκώδη κουτιά με έγγραφα περνούσαν τις πύλες της Βουλής για να αποτελέσουν το αντικείμενο εξεταστικών επιτροπών, των επιτροπών συγκάλυψης και ασυλίας των υπευθύνων της τραγικής πορείας της χώρας.
Το Προεδρικό διάταγμα το οποίο υπέγραψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας και θυροκολλήθηκε τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής «επέβαλλε» τη λήξη των εργασιών της Βʼ τακτικής συνόδου της ΙΒʼ περιόδου της Βουλής και κατʼαυτόν τον τρόπο εξασφάλισε την παραγραφή των ποινικών ευθυνών για όσες αποφάσεις ελήφθησαν την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή – μεταξύ του έτους 2004 και του 2007.
Αποτελεί κοινό μυστικό όμως ότι εισηγητής και αρχιτέκτονας της οικονομικής στρατηγικής και πολιτικής η οποία ακολουθήθηκε μετά το 2004 ήταν ο κ. Γ. Αλογοσκούφης (Καθηγητής Οικονομικής Επιστήμης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1990 γαρ).
Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, (ο οποίος δεν είχε και ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις) του είχε αναθέσει σχεδόν εν λευκώ τον τομέα της οικονομίας, ενώ ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου είχε στελεχωθεί από συνεργάτες του κ. Αλογοσκούφη.
Μόλις το καλοκαίρι του 2008, όπως αναφέρουν οι καλά γνωρίζοντες τα γεγονότα, ο κ. Καραμανλής άρχισε να αποκτά μια διαφορετική εικόνα από αυτήν την οποίαν του παρουσίαζε για την πορεία της οικονομίας ο υπουργός του.
Και πάλι όμως, περίμενε περίπου έξι μήνες (στις αρχές του 2009) για να τον αντικαταστήσει.
Τα δομημένα ομόλογα δεν ήταν μόνο η αιτία της αιφνιδιαστικής λήξης των εργασιών της Βουλής τον Μάιο του 2009. Ηταν ταυτόχρονα η αιτία της προκήρυξης πρόωρων εκλογών τον Αύγουστο του 2007.
Στις 13 Αυγούστου του 2007, η Εισαγγελία Πρωτοδικών επικαλέστηκε το τυπικό γεγονός ότι το πόρισμα “Ζορμπά” δεν είχε υπογραφεί από όλα τα μέλη της Αρχής (αλλά μόνο από τον κ. Ζορμπά). Το αποκάλεσε «μη σύννομο» και το επέστρεψε στην Αρχή (την Επιτροπή καταπολέμησης της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας την αποκαλούμενη επιτροπή για το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος), αντί να το προωθήσει στη Βουλή.
Τα δομημένα ομόλογα επανεμφανίστηκαν το 2009 και αμέσως μετά «εξαφανίστηκαν» με τη διάλυση της Βουλής από τον Κ. Καραμανλή και την προκήρυξη νέων εθνικών εκλογών.
Τα αδικήματα παραγράφηκαν και μια τελείως ανώδυνη “παρωδία” κοινοβουλευτικής συζήτησης έγινε το 2010 επί πρωθυπουργίας ΓΑΠ, με θέμα τα δομημένα ομόλογα χωρίς κανένα επί της ουσίας, αποτέλεσμα.
Οι ευθύνες παραγράφηκαν οριστικώς με υπογραφές και “ψήφους” βο(υ)λευτών του Ελληνικού κοινοβουλίου, και οι υπεύθυνοι “γλεντούν” ακόμη, την κλοπή του Ελληνικού Δημοσίου, του Έλληνα πολίτη.
Οι Πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες το 2003 ήταν 30 δις ευρω, το 2009 ήταν 60 δισ ευρω, το Δημόσιο Χρέος το 2003 ήταν 168 δις και το έτος 2009 ήταν 300δις.
Το έλλειμμα των ασφαλιστικών Ταμείων τριπλασιάστηκε, επίσης τριπλασιάστηκε η φαρμακευτική δαπάνη, προσελήφθησαν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι επιπλέον, απο το “παράθυρο” (με την καταργηση του ΑΣΕΠ).
Και το “πλιάτσικο” από ένα πολιτικό προσωπικό συνεχίζεται εις βάρος και δια λογαριασμόν του Έλληνα πολίτη.
Οι πολιτικοί “ταγοί” μας, επιχειρούν δια πολλοστήν φοράν να αποκρύψουν, εκτός των άλλων, το γεγονός ότι σήμερα έχουμε χειρότερες προοπτικές ως χώρα και από τη Σλοβακία. Μια χώρα η οποία έως το 1989 ήταν μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, μπήκε στην ΕΕ το 2004 και στο ευρώ φέτος, και η οποία λίαν προσφάτως “απαιτεί” και την αποχώρησή μας από την Ευρωζώνη.
Αναβαθμίστηκε πλέον από τον Δεκέμβριο του 2010 και ο μηχανισμός ελέγχου των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης ("πόθεν έσχες"), έτσι ώστε να είναι πλέον ουσιαστικός ο έλεγχος των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης, οι οποίες στοιβάζονται ανέλεγκτες κάθε χρόνο κατά χιλιάδες στο κτίριο του Αρείου Πάγου.
«Η Ελλάδα αργά αλλά σταθερά πραγματοποιεί διαρθρωτικές αλλαγές δημοσιονομικού χαρακτήρα υπό την πίεση των Ευρωπαίων και παρά την αναιτιολόγητη αντίδραση του πολιτικού προσωπικού της χώρας» δηλώνει ο κ. Σόιμπλε.
Με δεδομένη την αντίθεση της Γερμανίας και των άλλων περί αυτής χωρών, ο συμβιβασμός ο οποίος εξετάζεται, εστιάζει σε ένα μείγμα δράσεων, με το οποίο θα επιτυγχάνεται βραχυπρόθεσμα ο στόχος της διασφάλισης της βιωσιμότητας, και ο οποίος περιλαμβάνει την επαναγορά ομολόγων, τη μείωση επιτοκίων, όπως και την επιστροφή στην Ελλάδα κερδών τα οποία έχουν αποκομίσει η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης από τα ελληνικά ομόλογα.
Μέχρι στιγμής, η Γερμανία δεν έχει πληρώσει ούτε σεντ για την Ελλάδα, αλλά είναι πιθανό τελικά να καταβάλει τις εγγυήσεις τις οποίες έχει αναλάβει, «προειδοποιεί» ο επικεφαλής των αντιπολιτευόμενων Σοσιαλδημοκρατών (SPD) Πέερ Στάινμπρουκ σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη Bild η οποία προδημοσιεύεται το περασμένο Σάββατο.
Η Ελλάδα, συνέχισε, δεν θα επιστρέψει στις αγορές στα επόμενα χρόνια και θα χρειαστεί «γέφυρες χρηματοδότησης, για τις οποίες θα πρέπει να φροντίσουμε εμείς, και αυτό κοστίζει».
Αυτά τα οποία υποστήριζε στην περιγραφή της ελληνικής "τραγωδίας" ένας "αυτόπτης μάρτυρας", ο καθηγητής και πρώην υπουργός, ο κ. Π. Ρουμελιώτης.
Ο κ. Π. Ρουμελιώτης περιγράφει αναλυτικά τη λειτουργία του μηχανισμού του ΔΝΤ και των Ευρωπαικών μηχανισμών οι οποίοι αποφάσισαν την εμπλοκή του στην υπόθεση του ελληνικού χρέους, τον τιμωρητικό και εκδικητικό ρόλο τον οποίον διαδραμάτισαν "εταίροι" όπως οι Γερμανοί και οι Φιλανδοί, και ανοίγει μεγάλη συζήτηση για τις ευθύνες της τότε πολιτικής ηγεσίας της χώρας, του Γ. Α. Παπανδρέου, του Γ. Παπακωνσταντίνου, και των κηπουρών των, οι οποίοι χειρίστηκαν την κρίση χρέους.
Το απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Π. Ρουμελιώτη είναι αποκαλυπτικό των ευθυνών του ΓΑΠ και του Γ. Παπακωνσταντίνου, αναφέρει λοιπόν "... Το Μνημόνιο ήταν ένα μέσο για να μετατραπεί το χρέος της Ελλάδας προς ιδιώτες σε χρέος προς κυβερνήσεις. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών χωρών, οι ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν στην κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου θα προσπαθούσαν να τα ρευστοποιήσουν, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, ώστε να περιορίσουν τις απώλειές τους, από μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας...".
Δυόμισι χρόνια μετά το διάγγελμα του ΓΑΠ στις 23 Απριλίου του 2010 από το Καστελόριζο, για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό του ΔΝΤ, μετά από τρεις κυβερνήσεις και αντίστοιχους πρωθυπουργούς η κατάσταση στην Ελλάδα δείχνει και είναι τραγική και συνεχώς επιδεινούμενη.
Ανεργία, "λουκέτα" σε επιχειρήσεις, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και ανάλγητα εισπρακτικά και φορολογικά μέτρα συνθέτουν την εικόνα της σχεδόν "αυτονόητης" σημερινής πραγματικότητας για τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι πλέον τα βγάζουν πέρα με πολύ μεγάλη δυσκολία.
Αυτά συνθέτουν σήμερα την εικόνα της χώρας, αυτό είναι το αποτέλεσμα της “σωτηρίας” του ΓΑΠ, των κηπουρών του αλλά και νεόκοπων προθύμων σωτήρων της χώρας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου