Καραμπελιάς Γιώργος
Ήταν σχεδόν δύο χρόνια πριν, όταν εκδηλώθηκε η υβριδική επίθεση της Τουρκίας στον Έβρο με όπλο παράνομους μετανάστες. Η απρόσμενη για πολλούς ελληνική αντίδραση μπορεί να είχε χειροκροτηθεί με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό, αλλά είχε ανησυχήσει και θορυβήσει διεθνή και εγχώρια κέντρα, που έχουν κάνει το μεταναστευτικό ιδεολογία και επάγγελμα. Κατ’ εξοχήν είχε θορυβήσει το “σύστημα Σόρος”, το διεθνές δίκτυο του μεγαλοχρηματιστή, την Open Society.
Παράρτημα της στην Ελλάδα είναι η οργάνωση Solidarity Now που ασχολείται προνομιακά με το μεταναστευτικό και έχει ως διακηρυγμένο στόχο μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μέσω της ανάμειξης των πληθυσμών. Αυτό το δίκτυο είναι εξαιρετικά ισχυρό, διότι έχει μεγάλη διείσδυση σε όλη σχεδόν την ευρωπαϊκή και αμερικανική κεντροαριστερά και κεντροδεξιά. Τωόντι, ο Σόρος ανήκει σε εκείνη την πτέρυγα του διεθνούς κατεστημένου που θεωρεί πως η Τουρκία πρέπει να συγκρατηθεί στα πλαίσια της Δύσης με κάθε τίμημα, ώστε να αποφευχθεί η προσέγγισή της με τη Ρωσία. Ειδικά τώρα, με το Ουκρανικό σε έξαρση, τη θέση αυτή συμμερίζεται και η κυβέρνηση Μπάιντεν.
Ο Σόρος διατηρεί προνομιακές σχέσεις με πολλούς πολιτικούς και διανοουμένους της Δύσης, ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστοί οι δεσμοί του με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιάννη Βαρουφάκη. Ελέγχει δε άμεσα, ή επηρεάζει ένα μεγάλο μέρος των πλέον εμβληματικών ΜΜΕ της Δύσης, ιδιαίτερα τα λεγόμενα φιλελεύθερα, όπως είναι οι New York Times και η Le Monde. Έτσι, είχε μέσω δημοσιευμάτων στηρίξει την Τουρκία του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα, μετά την αποτροπή της απόπειρας εισβολής. Στις δε 4 Μαρτίου 2020, είχε δημοσιεύσει άρθρο στους Financial Times με τον εύγλωττο τίτλο “Η Ευρώπη πρέπει να στηρίξει την Τουρκία μπροστά στα ρωσικά εγκλήματα πολέμου στη Συρία”.
Καταιγίδα συκοφαντικών άρθρων
Σ’ αυτό υπογράμμιζε πως η κρίση του προσφυγικού-μεταναστευτικού οφείλεται στα ρωσικά εγκλήματα και πως πρέπει να στηριχτεί η Τουρκία από την ΕΕ. Αυτό το άρθρο είχε δημοσιευτεί ενώ εξελίσσονταν οι τουρκικές προβοκάτσιες στον Έβρο. Aίφνης είχε ακολουθήσει μια πλημμυρίδα άρθρων, παρεμβάσεων και συλλογικών κειμένων εναντίον της Ελλάδας σε όλη τη Δύση, κυρίως από έντυπα και φορείς που συνδέονται με το “σύστημα Σόρος”.
Το συκοφαντικό άρθρο των New York Times (10 Μαρτίου 2020) με τίτλο “‘We Are Like Animals’: Inside Greece’s Secret Site for Migrants” (το υπέγραφαν οι Ματίνα Στεβή-Gridneff, Patrick Kingsley, Haley Willis, Sarah Almukhtar and Malachy Browne) ήταν το επιστέγασμα σειράς ανάλογων δημοσιευμάτων. Ήδη, στις 7 Μαρτίου, η Ματίνα Στεβή-Γκριντνέφ, σε άρθρο της, μιλούσε για παραστρατιωτικούς που στρέφονται εναντίον των μεταναστών («Vigilantes in Greece Say “No More” to Migrants»).
Στις 3 Μαρτίου, η ίδια απέδιδε τον θάνατο του μωρού μετά το βούλιαγμα της βάρκας στους Έλληνες («Child Dies at Sea as Greece Cracks Down on Migrants From Turkey»). Όσο για την τουρκική απειλή εναντίον της Ελλάδας και της Ευρώπης, αποδίδεται, ήδη στις 29 Φεβρουαρίου σαν «κραυγή αγωνίας» της Τουρκίας. (Βλέπε Ματίνα Στεβή-Γκριντνέφ, Patrick Kingsley, «Turkey, Pressing E.U. for Help in Syria, Threatens to Open Borders to Refugees»).
Ανάλογα άρθρα δημοσιεύονται στη γαλλική Le Monde: Στις 4 Μαρτίου, η Marina Rafenberg αναφέρει ότι οι μετανάστες βασανίζονται και ληστεύονται από τους Έλληνες, σύμφωνα με δηλώσεις τους («A la frontière en état de siège entre Grèce et Turquie: Nous avons été battus, dépouillés, nous n’avons plus nos téléphones»). Η ίδια αναφέρεται στο θέμα που ανέκυψε από τα ψεύδη των Νew York Times στις 13 Μαρτίου υπό τον τίτλο «En Grèce, les refoulements des migrants à la frontière indignent les ONG». Και θα μπορούσα να συνεχίσω με σειρά άλλων κειμένων.
Το “σύστημα Σόρος” στην Ευρώπη
Πάντως, το αποκορύφωμα αυτής της προπαγάνδας αποτελεί κείμενο Ευρωπαίων διανοουμένων, το οποίο είχε δημοσιευτεί στη Le Monde, στις 10 Μαρτίου 2020 και απηχούσε ανοικτά τις τουρκικές θέσεις. Το κείμενο ήταν συντεταγμένο προφανώς από τους Έλληνες υπογράφοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι νυν ή πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας σημειωθεί ότι το κείμενο είχε σχεδόν κρατηθεί “μυστικό” στην Ελλάδα, με την έννοια ότι δεν το είχαν μεταφράσει.
Δεκάδες Ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι καλούσαν την ΕΕ όχι απλώς να πάψει να στηρίζει την Ελλάδα, αλλά και να παρέμβει εναντίον της ελληνικής Δημοκρατίας, επιβραβεύοντας ανοικτά την τουρκική πολιτική της εργαλειοποίησης των μεταναστών και της παραβίασης των συνόρων. Το κείμενο εκείνο είχαν υπογράψει “βαριά ονόματα” της αριστερής ευρωπαϊκής δικαιωματιστικής διανόησης (Γιούργκεν Χάμπερμας, Εντγκάρ Μορέν, Γκρέγκορ Γκύζι(!), Ετιέν Μπαλιμπάρ κ.ά.). Και προφανώς έχει συνταχθεί από ανθρώπους σχετικούς με το ζήτημα και όχι προφανώς από τον Μπαλιμπάρ, τον 92άχρονο Χάμπερμας, ή τον 100χρονο Εντγκάρ Μορέν.
Οι Έλληνες υπογράφοντες ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς: Ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που κατά δήλωσή του «γνώρισε τον Σόρος στον Τσίπρα», έχει μιλήσει επανειλημμένα για τον «αποκλεισμό» που κάνει η Ελλάδα στην Τουρκία στο Αιγαίο, καθώς και στο ζήτημα των αγωγών. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, μέλος του “Κέντρου Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων”, έχει “διακριθεί”, εδώ και δεκαετίες, σε όλες της απόπειρες εθνοαποδόμησης, από το Σχέδιο Ανάν μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Το 2014, ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε πρωτοστατήσει στον αποκλεισμό από το ευρωψηφοδέλτιο της Σαμπιχά Σουλεϊμάν ως “αντιτουρκικής” υποψηφιότητας. Υπογράφει επίσης η Ελληνογαλλίδα και διδάσκουσα στην Οξφόρδη, Καλυψώ Νικολαΐδη, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου από 1996 έως το 2004, η Αθηνά Αθανασίου, πανεπιστημιακός με ειδίκευση στις “σπουδές φύλου”, καθώς και οι Αριστείδης Μπαλτάς και Κώστας Δουζίνας, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα επαίσχυντο κείμενο
Το κείμενο εκείνο κατηγορούσε την Ελλάδα για το κλείσιμο των συνόρων και για προσωρινή την αναστολή των διαδικασιών χορήγησης ασύλου, χαρακτηρίζοντάς τα «ηθικό σκάνδαλο». Kαλούσε την ΕΕ, ή οποιαδήποτε χώρα της Ένωσης, να επέμβει ανοικτά και να επιβάλει στην Ελλάδα άνοιγμα των συνόρων και την αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών!
Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία… Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της».
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, «κάποια απατηλή ομοφωνία»! Στο κείμενο, “παραδόξως”, δεν γινόταν καμία αναφορά στην Τουρκία και την εργαλειοποίηση των μεταναστών και προσφύγων, ένα κράτος-δολοφόνο, που καταγγέλλεται συνεχώς και από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για πληθώρα εγκλημάτων. Τον ανοικτά φιλοτουρκικό χαρακτήρα εκείνου του κειμένου αποκαλύπτει και μια ακόμα σκανδαλώδης αναφορά, εκπορευόμενη κατ’ ευθείαν από το οπλοστάσιο που χρησιμοποιεί το “σύστημα Σόρος”, η οποία τα φορτώνει όλα στον «εγκληματία Άσαντ», έτσι ώστε να γίνεται και το απαραίτητο αντιρωσικό “άνοιγμα” προς την Τουρκία και το ΝΑΤΟ:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετέθεσε τις ευθύνες της στην Τουρκία, χαιρετίζει τον ρόλο της “ασπίδας” (σύμφωνα με την έκφραση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) ενός κράτους-μέλους της, της Ελλάδας, εναντίον του κύματος των μεταναστών, καθιστώντας αδύνατη την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν από τη φρίκη ενός πολέμου που διεξάγεται εναντίον τους από ένα εγκληματικό κράτος».
Οι υπογράφοντες έβλεπαν εγκλήματα μόνον στο συριακό κράτος και όχι στην ισλαμοφασιστική Τουρκία, που έχει εισβάλει σε ξένο κράτος, ή στους γενοκτόνους τζιχαντιστές. Και προφανώς οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι της δικαιωματιστικής Αριστεράς δεν θα είχαν –από όσο γνωρίζουμε από άλλες τοποθετήσεις τους– καμία αντίρρηση να καταγγείλουν την πολιτική της Τουρκίας. Απλώς, μέσα στην “ανθρωπιστική” ευκολία τους, υπέγραψαν ένα ακόμα κείμενο, μια και τους το είχε ζητήσει ο Yanis!
Μήπως όμως οι συντάκτες εκείνου του κειμένου είχαν συμβουλευτεί τον “διανοούμενο” συνυπογράφοντα, Γκρέγκορ Γκύζι, με την πλούσια προϋπηρεσία του στη Στάζι; Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, συμμετείχαν στον υβριδικό πόλεμο του Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας. Γνωρίζαμε τον βαθύτατο ξεπεσμό της δικαιωματιστικής διανόησης της κάποτε Αριστεράς. Απλά, πριν δύο χρόνια ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Όσο για τους εμπνευστές εκείνου του επαίσχυντου κειμένου, μένουμε εδώ στην προφανή κι αδιαμφισβήτητη συμπόρευση με τη λογική που έχει όχι μόνο το “σύστημα Σόρος”, αλλά και ο Ερντογάν.
Πάντως, το αποκορύφωμα αυτής της προπαγάνδας αποτελεί κείμενο Ευρωπαίων διανοουμένων, το οποίο είχε δημοσιευτεί στη Le Monde, στις 10 Μαρτίου 2020 και απηχούσε ανοικτά τις τουρκικές θέσεις. Το κείμενο ήταν συντεταγμένο προφανώς από τους Έλληνες υπογράφοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι νυν ή πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας σημειωθεί ότι το κείμενο είχε σχεδόν κρατηθεί “μυστικό” στην Ελλάδα, με την έννοια ότι δεν το είχαν μεταφράσει.
Δεκάδες Ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι καλούσαν την ΕΕ όχι απλώς να πάψει να στηρίζει την Ελλάδα, αλλά και να παρέμβει εναντίον της ελληνικής Δημοκρατίας, επιβραβεύοντας ανοικτά την τουρκική πολιτική της εργαλειοποίησης των μεταναστών και της παραβίασης των συνόρων. Το κείμενο εκείνο είχαν υπογράψει “βαριά ονόματα” της αριστερής ευρωπαϊκής δικαιωματιστικής διανόησης (Γιούργκεν Χάμπερμας, Εντγκάρ Μορέν, Γκρέγκορ Γκύζι(!), Ετιέν Μπαλιμπάρ κ.ά.). Και προφανώς έχει συνταχθεί από ανθρώπους σχετικούς με το ζήτημα και όχι προφανώς από τον Μπαλιμπάρ, τον 92άχρονο Χάμπερμας, ή τον 100χρονο Εντγκάρ Μορέν.
Οι Έλληνες υπογράφοντες ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς: Ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που κατά δήλωσή του «γνώρισε τον Σόρος στον Τσίπρα», έχει μιλήσει επανειλημμένα για τον «αποκλεισμό» που κάνει η Ελλάδα στην Τουρκία στο Αιγαίο, καθώς και στο ζήτημα των αγωγών. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, μέλος του “Κέντρου Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων”, έχει “διακριθεί”, εδώ και δεκαετίες, σε όλες της απόπειρες εθνοαποδόμησης, από το Σχέδιο Ανάν μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Το 2014, ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε πρωτοστατήσει στον αποκλεισμό από το ευρωψηφοδέλτιο της Σαμπιχά Σουλεϊμάν ως “αντιτουρκικής” υποψηφιότητας. Υπογράφει επίσης η Ελληνογαλλίδα και διδάσκουσα στην Οξφόρδη, Καλυψώ Νικολαΐδη, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου από 1996 έως το 2004, η Αθηνά Αθανασίου, πανεπιστημιακός με ειδίκευση στις “σπουδές φύλου”, καθώς και οι Αριστείδης Μπαλτάς και Κώστας Δουζίνας, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα επαίσχυντο κείμενο
Το κείμενο εκείνο κατηγορούσε την Ελλάδα για το κλείσιμο των συνόρων και για προσωρινή την αναστολή των διαδικασιών χορήγησης ασύλου, χαρακτηρίζοντάς τα «ηθικό σκάνδαλο». Kαλούσε την ΕΕ, ή οποιαδήποτε χώρα της Ένωσης, να επέμβει ανοικτά και να επιβάλει στην Ελλάδα άνοιγμα των συνόρων και την αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών!
Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία… Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της».
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, «κάποια απατηλή ομοφωνία»! Στο κείμενο, “παραδόξως”, δεν γινόταν καμία αναφορά στην Τουρκία και την εργαλειοποίηση των μεταναστών και προσφύγων, ένα κράτος-δολοφόνο, που καταγγέλλεται συνεχώς και από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για πληθώρα εγκλημάτων. Τον ανοικτά φιλοτουρκικό χαρακτήρα εκείνου του κειμένου αποκαλύπτει και μια ακόμα σκανδαλώδης αναφορά, εκπορευόμενη κατ’ ευθείαν από το οπλοστάσιο που χρησιμοποιεί το “σύστημα Σόρος”, η οποία τα φορτώνει όλα στον «εγκληματία Άσαντ», έτσι ώστε να γίνεται και το απαραίτητο αντιρωσικό “άνοιγμα” προς την Τουρκία και το ΝΑΤΟ:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετέθεσε τις ευθύνες της στην Τουρκία, χαιρετίζει τον ρόλο της “ασπίδας” (σύμφωνα με την έκφραση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) ενός κράτους-μέλους της, της Ελλάδας, εναντίον του κύματος των μεταναστών, καθιστώντας αδύνατη την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν από τη φρίκη ενός πολέμου που διεξάγεται εναντίον τους από ένα εγκληματικό κράτος».
Οι υπογράφοντες έβλεπαν εγκλήματα μόνον στο συριακό κράτος και όχι στην ισλαμοφασιστική Τουρκία, που έχει εισβάλει σε ξένο κράτος, ή στους γενοκτόνους τζιχαντιστές. Και προφανώς οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι της δικαιωματιστικής Αριστεράς δεν θα είχαν –από όσο γνωρίζουμε από άλλες τοποθετήσεις τους– καμία αντίρρηση να καταγγείλουν την πολιτική της Τουρκίας. Απλώς, μέσα στην “ανθρωπιστική” ευκολία τους, υπέγραψαν ένα ακόμα κείμενο, μια και τους το είχε ζητήσει ο Yanis!
Μήπως όμως οι συντάκτες εκείνου του κειμένου είχαν συμβουλευτεί τον “διανοούμενο” συνυπογράφοντα, Γκρέγκορ Γκύζι, με την πλούσια προϋπηρεσία του στη Στάζι; Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, συμμετείχαν στον υβριδικό πόλεμο του Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας. Γνωρίζαμε τον βαθύτατο ξεπεσμό της δικαιωματιστικής διανόησης της κάποτε Αριστεράς. Απλά, πριν δύο χρόνια ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Όσο για τους εμπνευστές εκείνου του επαίσχυντου κειμένου, μένουμε εδώ στην προφανή κι αδιαμφισβήτητη συμπόρευση με τη λογική που έχει όχι μόνο το “σύστημα Σόρος”, αλλά και ο Ερντογάν.
Δημοσίευση σχολίου