Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αυτοί που τόσα χρόνια κατασκεύαζαν τις πλαστές διαχωριστικές γραμμές εντός του πελατειακού καθεστώτος (ΠΑΣΟΚ εναντίον ΝΔ), υπηρετώντας την διαπλοκή, τώρα που καταρρέει ο δικομματισμός εφηύραν άλλες ψευδοδιαχωριστικές γραμμές, για να διατηρήσουν τα ηνία του κράτους στα βρώμικα χέρια τους. Απίθανοι ……..
σαλτιμπάγκοι με τα μυαλά στα κάγκελα, ποδοσφαιροποιούν σε άλλη βάση αυτή τη φορά την πολιτική ζωή, διαχωρίζοντάς την σε Ευρωδυνάμεις και δραχμοδυνάμεις, οι οποίες δήθεν μάχονται για την κατάκτηση της εξουσίας…για να βάλουν δηλαδή γκόλ, σύμφωνα με την έννοια που κυριαρχεί στην ακαλλιέργητη, χυδαία γλώσσα τους!
Οι πρώτοι (Ευρωδυνάμεις) αναπαριστούν τις δυνάμεις του φωτός, ενώ οι δεύτεροι (δραχμοδυνάμεις) είναι οι δυνάμεις του σκότους, μας λέει τώρα η διαταγμένη διαπλοκή και επιχειρεί κακόγουστα και απολιτικά ως συνήθως να τοποθετήσει την αριστερά στις δραχμοδυνάμεις σε αντιδιαστολή με την κεντροδεξιά και κεντροαριστερά που εμφανίζονται ως οι δυνάμεις της αρετής και της σωφροσύνης – με άλλα λόγια ως συνετές Ευρωδυνάμεις. Ιδού ο νέος φαντασιακός ΔΙΧΑΣΜΟΣ, να το νέο Cleavage, για το οποίο έγραφα όταν ξεκίνησε η κρίση και εσείς νομίζατε ότι αμπελοφιλοσοφούσα! Δεχθείτε τώρα τη νέα πλύση εγκεφάλου πάνω στην πλέον εκχυδαϊσμένη (απολιτική) βάση που θα μπορούσε να διανοηθεί ένας λογικός άνθρωπος με στοιχειώδη ηθική και γνωσιολογική συγκρότηση.
Η πλάκα είναι ότι η αριστερά κόμπλαρε και επιχειρεί να απαντήσει ορθολογικά και ιδεολογικά στη νέα αλητεία του καθεστώτος. Να, γιατί η αριστερά θα παραμείνει στη γωνία: διότι αποτελείται είτε από αγνούς και σοβαρούς πολιτικοποιημένους ανθρώπους, είτε από γενικώς επαναστατημένες μορφές, είτε από θεματοφύλακες του κεφαλαίου του Μαρξ, έτσι όπως το κατάλαβε ο Λένιν και η παρέα του! Συγνώμη σύντροφοι, αλλά πληγώνομαι όταν βλέπω να σας παγιδεύουν οι παγιδευμένοι στο αδιέξοδο που κατασκεύασαν. Επιτέλους, εξευτελίστε τους απατεώνες, αν δεν έχετε και εσείς κάποιο λόγο να οχυρώνεστε πίσω από αυτά τα απολύτως πλαστά χαρακώματα αντιπαράθεσης που κατασκευάζει η διαπλοκή.
Η αριστερά και η προοδευτική κοινωνία κατασκεύασαν το ψευδοδίλημμα Ευρώ ή Δραχμή ή οι παράγοντες του καθεστώτος; Ήταν στη δραχμή η Ελλάδα και συζητούμε για την ένταξη μας στο ευρώ ή το αντίστροφο; Πώς φτάσαμε να κουβεντιάζουμε τέτοιο ζήτημα; Η μη-δαπλεκόμενη προοδευτική κοινωνία πτώχευσε την χώρα; Αυτή κυβερνούσε και ήλεγχε τους κυβερνώντες; Με ποια μέσα; Ποιος άθλιος ενέταξε σε χρεοστάσιο την χώρα, ποιος προκάλεσε κλονισμό στην ευρωζώνη και ποιοι με την στάση τους και την συμπεριφορά τους απείλησαν την ισχύ του ευρώ. Ποιοι ήταν αυτοί που προπαγάνδισαν διεθνώς την διατήρηση του ευρώ στα επίπεδα μιας «δραχμής»; Ποιος είναι αυτός που «ρουφάει» το ευρώ από την τσέπη του οικογενειάρχη στην Ελλάδα, σκορπίζοντας ανεργία και επιπλέον απελπισία στην αγορά; Ποιος είναι τούτος που απειλεί με άδεια ράφια στα καταστήματα τροφίμων, την ώρα που αναπτύσσει πολιτικές αδειάσματος των ραφιών του ψυγείου του κάθε μισθοσυντήρητου νοικοκυριού;
Θα έπρεπε αντί για πλαστές διαχωριστικές γραμμές να ψάξουν για αντισώματα στο θράσος οι ανεκδιήγητοι της διαπλοκής. Αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα αυτό η κοινωνία θα πλημμυρίσει από κάλπικους ευρωμύθους, ακριβώς σαν τις κάλπικες προσωπικότητες που συνεχίζουν να τον διακονούν σε ολοένα και περισσότερο τρομοκρατική μορφή. Όχι, σε αυτό το σημείωμα δεν θα αναλύσω εκ νέου πώς το καθεστώς διολίσθησε εκτός ευρωζώνης, πώς επιδιώκει να θολώσει αυτή την εικόνα δίνοντας μάλιστα όρκους πίστεως στο ευρώ – που σύμφωνα με όλους στην ΕΕ, το υπονόμευσε και το υπονομεύει – δεν θα ξαναπώ ότι αυτό γίνεται για να υπηρετηθεί η μεθόδευση του διπλού νομισματικού συστήματος που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της τυχοδιωκτικής μεταπρατικής τάξης της χώρας μας, θα τονίσω απλώς τη αθλιότητα της νέας εξαπάτησης του λαού. Δεν είναι οι προοδευτικές-κοινωνικές δυνάμεις που έθεσαν θέμα επιστροφής στο ευρώ. Αυτές έθεσαν το ζήτημα ένταξης μας στην ευρωζώνη, πριν ενταχθούμε σε αυτήν, αλλά τότε κανείς δεν έδωσε σημασία.
Ο λαός ήταν ξετρελαμένος με τον μύθο του ευρώ που συνδυάσθηκε με το «παραμύθι» της Ολυμπιάδας για να δοθεί ιδεαλιστική κάλυψη σε μια δραματική συσσώρευση και στην μεγαλύτερη «αρπαχτή» που διαπράχτηκε ποτέ στο Ελληνικό κράτος. Σίγουρα, σύντομα και έτσι απλά μάζεψαν τα λεφτά κάνοντας «αγαπούλες», ενώ τώρα καλείσαι εσύ μισθοσυντήρητε, αλλά κι εσύ έντιμε αυτοαπασχολούμενε και επιχειρηματία να καλύψεις το κενό της φούσκας που έσκασε. Πρόσεχε όμως μη σε παρασύρουν οι δραχοδυνάμεις και δεν επιτελέσεις το έργο σου: μέσω της κλιμακούμενης εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή, να συμβάλεις στην σταδιακή κάλυψη της μεγάλης τρύπας που δημιούργησε το καθεστώς και για την οποία δεν πρόκειται να πληρώσει κανείς ξένος πλέον!!
Μέσα σε αυτή την παραζάλη, όπου ο κάθε ντερμπεντέρης μπορεί να λέει με δήθεν αυθεντικότητα ότι σαχλαμάρα του κατέβει, προδίδοντας την έλλειψη συστηματικής εκπαίδευσης. Εδώ που η οικονομία ξέπεσε σε σκέτο νεοφιλελεύθερο μάρκετινγκ, και στον τόπο όπου η επιστήμη της πολιτικής καθώς και η τεχνολογία της κατάντησαν φάρσα στο στόμα κάθε αστοιχείωτου, που προβάλλεται στην TV και από τις φυλλάδες που την υποστηρίζουν, λογικό είναι να αποκτήσει διλημματικό χαρακτήρα και ο πλέον παράλογος ισχυρισμός. Καμία αριστερά και κανείς προοδευτικός άνθρωπος δεν τρελάθηκε. Το καθεστώς είναι που στην αγωνία της κατάρρευσης του παραφρόνησε.
Η προοδευτική κοινωνία – στο βαθμό που θεωρώ ότι την εκφράζω – λέει κάτι απλό και αφάνταστα ορθολογικό: από τη στιγμή κατά την οποία η χώρα πτώχευσε και δεν υπάρχει ευρωπαϊκός μηχανισμός που θα τροφοδοτήσει την ανάπτυξη μέσω της παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά απλώς ένας μηχανισμός προσαρμογής στο αντιπληθωριστικό μοντέλο μέσω της καταστροφής και αδιανόητης φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και ξεπουλήματος των παραγωγικών πόρων, η ανάπτυξη ενός εθνικού νομισματικού – και όχι διπλού νομισματικού – συστήματος είναι η μόνη σοβαρή λύση αξιοπρεπούς επιβίωσης. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος δεν μπορεί να ισχυρισθεί με αντικειμενικά στοιχεία το αντίθετο. Η αριστερά ομιλεί τη γλώσσα της λογικής και της επιστήμης και όχι φυσικά τη γλώσσα του τραπεζίτη και του χρηματιστή όπως οι υπόλοιποι, ασχέτως αν σε αρκετές περιπτώσεις εκφράζεται με έναν τραχύ, ξύλινο λόγο.
Οι υπόλοιποι αριστεροί, που δεν ομιλούμε την δογματική διάλεκτο, μήπως δεν λέμε τα ίδια στην ουσία με τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, τους εναπομείναντες λογής-λογής σοσιαλιστές, αλλά κάνοντας προτάσεις και επιχειρηματολογώντας στο πλαίσιο της σύγχρονης κριτικής ανάλυσης, η οποία ασφαλώς δεν προτάσσει τον ιδεολογικό παράγοντα, αν και τον υπονοεί; Ή μήπως εμείς που δείχνουμε την εξαπάτηση του ελληνικού λαού από την διαπλοκή δεν είμαστε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ούτε γενικώς τίποτε συγκεκριμένο; Δεν πειράζει καλύτερα έτσι, εδώ που φτάσαμε! Πείτε μας άτομα αδιευκρίνιστης κομματικής ταυτότητας, και πολιτικά «στελθ», αλλά καταλάβετε τι λέμε δίχως να κακομεταχειρίζεστε και να διαστρέφετε τις ιδέες και τις προτάσεις μας. Λίγη εντιμότητα δεν θα έβλαπτε, αλλά από ποιους ζητώ τώρα τι!!
Τώρα που κατέρρευσε ο μύθος της διαπλοκής περί χωρών που δεν χρεοκοπούν εντός της ευρωζώνης και περί αέναης, διασφαλισμένης ανάπτυξης και οικονομικής προόδου με το ευρώ στο χέρι, ξεκίνησαν οι απειλές για επιστροφή στη δραχμή. Τούτοι, δηλαδή, που αποδείχθηκε ότι σε εξαπάτησαν με την ένταξη στην ευρωζώνη, δοκιμάζουν σήμερα να σε παραπλανήσουν εκ νέου διακηρύσσοντας καταστροφικά σενάρια με δραχμές, ενώ χρεοκοπούν την χώρα με ευρώ και γνωρίζουν ότι αν δεν βάλουν το χέρι βαθιά στη τσέπη οι Κεντροευρωπαίοι θα «αναγκασθούν» να προσθέσουν στην εσωτερική υποτίμηση και άλλα δημοσιονομικά εργαλεία με την μορφή κάποιου είδους διπλού νομισματικού συστήματος! Έτσι θα ισοπεδώσουν εντελώς την ελληνική κοινωνία για πολλά-πολλά χρόνια, παραμένοντας οι ίδιοι στα πράγματα και κατηγορώντας για την συγκεκριμένη εξέλιξη την Μέρκελ και την αριστερά που ήθελε δήθεν την δραχμή. Θα εισαγάγουν την «δραχμή» από την πίσω πόρτα και θα καταριούνται τις δραχμοδυνάμεις και το Τέταρτο Ράιχ, οι καραγκιόζηδες! Φοβάμαι μάλιστα ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα πέσουν στην παγίδα, καθώς έτσι υπαγορεύει η κουλτούρα τους ή το συγκυριακό μικροσυμφέρον τους.
Προσέξτε, το καθεστώς μέσω της διαλεκτικής «ευρωδυνάμεις εναντίον δραχμοδυνάμεων», μιλάει τη γλώσσα της κατανάλωσης και του χρηματιστή. Αυτή γνωρίζει και τούτη είναι που οδήγησε στην παραγωγική διάλυση και στην απόλυτη παραγωγική και πολιτική εξασθένηση την Ελλάδα. Η προοδευτική αριστερά μιλάει τη γλώσσα της παραγωγής και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Εγώ, ενώ ομιλώ άπταιστα την γλώσσα του λειτουργισμού στοχάζομαι και προτείνω στη βάση του πολιτικού Κονστρουκτιβισμού. Δηλαδή, κρίνω αναλύοντας την δομή του κεφαλαιοκρατικού κράτους και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος ηγεμονίας αναφερόμενος σε παραγωγικές όμως πολιτικές, σε αντιδιαστολή με τον καθεστωτικό, νεοφιλελεύθερο λειτουργισμό, τον οποίο εντάσσω στις σχέσεις παραγωγής, ίσως λίγο διαφορετικά από τον Μαρξ. Η λειτουργία υπάρχει και αναλύεται στη δική μου προσέγγιση για να φωτίσει τις σχέσεις εντός ενός μεταβιομηχανικού ηγεμονικού πλαισίου. Κάνω με άλλα λόγια ότι κάνει η αριστερά από τότε που γεννήθηκε, αλλά όχι με δογματική πολιτική αφετηρία. Σχολιάζω την λειτουργία ενός αγοραίου, «λειτουργιστικού μοντέλου» για να δείξω τις πολιτικές σχέσεις που αυτό καλλιεργεί και αναπαράγει. Μιλάω για τις σχέσεις στην αγορά για να δείξω το δομικό μοντέλο που τις ορίζει. Αυτό μπερδεύει όσους θεωρούν την ιδεολογία ντεμοντέ, αλλά και όσους την θεωρούν την αρχή και το τέλος της πολιτικής διαδικασίας. Όσοι μπερδεύονται σε αυτό είναι φυσικό να μπερδευτούν και στη νέα απάτη του καθεστώτος υπό τον τίτλο: «Ευρωδυνάμεις εναντίον Δραχμοδυνάμεων».
Παραγωγική ανασυγκρότηση με σκληρό ευρώ, από τη στιγμή που χρεοκόπησες με αυτό, ενώ παράλληλα διαπράττεις μια απίθανα πρόστυχη και αντεθνική/αντικοινωνική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέος, δεν μπορείς να πετύχεις. Αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε. Οι παραγωγικές δυνάμεις θα αναζητήσουν θέλοντας και μη ένα εθνικό νομισματικό σύστημα ως απάντηση στην χρεοκοπία. Να το ξανασημειώσω με κεφαλαία αυτή τη φορά: ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια και γελοιότητες. Αυτοί που χρεοκόπησαν την χώρα έχουν κάθε λόγο να το παίζουν αγανακτισμένες Ευρωδυνάμεις με τα …μυαλά στα κάγκελα σαν τον Γιώργο Παπανδρέου, είτε Παπαδήμους τους λένε, είτε Σαμαράδες, είτε φούφουτους! Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή έπρεπε να τεθεί σοβαρά πριν από μια δεκαετία και βάλε, σήμερα ακούγεται και λειτουργεί σαν τραγική φάρσα. Επιτέλους σοβαρευτείτε και αφήστε την φαρσοκωμωδία στην πάντα!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου