του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Τι θα έκαναν ο κ. Σαμαράς, o κ. Λαζαρίδης, ο κ. Μεϊμαράκης, οι υπουργοί και βουλευτές, αν τα παιδιά τους δεν είχαν να φάνε ή παρουσίαζαν συμπτώματα υποσιτισμού; Υποθέτουμε ότι κάτι θα έκαναν. Κάτι θα έκανε ο πρωθυπουργός αν δεν έβρισκε το φάρμακο που χρειάζεται για το μάτι του και κινδύνευε να το χάσει. Αυτά που ο κ. Σαμαράς πράττει για τον εαυτό του και τα παιδιά του, ως άτομο, δεν τα πράττει όμως για τον ελληνικό λαό, που του έκανε την τιμή να τον εκλέξει πρωθυπουργό! Υπολογίζονται σε 2.2 εκατομμύρια οι νεόπτωχοι ‘Ελληνες που απευθύνθηκαν στη ΜΚΟ ''Αποστολή'' της Αρχιεπισκοπής για ανθρωπιστική βοήθεια.
Περίπου δηλαδή το ένα πέμπτο του πληθυσμού της χώρας. Στα σχολεία της Ελλάδας, το 2012 και εντός ευρώ, παιδιά λιποθυμάνε από υποσιτισμό.
Θα περίμενε κανείς ο πρωθυπουργός μιας χώρας να αντιδράσει σε τέτοια στοιχεία φωνάζοντας αμέσως υπουργούς, συμβούλους και λοιπούς παρατρεχάμενους και λέγοντάς τους: «Κόφτε το λαιμό σας, βρείτε λύση, να σταματήσουμε αυτό το κακό». Ακόμα κι αν δεχτούμε τις μνημονιακές περικοπές και φορολογίες ως αναγκαίο κακό, δεν είναι δυνατόν, ούτε και νόμιμο, να φτάνουμε στο σημείο να περικόπτουμε από τους ανθρώπους τα προς το ζην! Ας κοπεί οτιδήποτε άλλο, αλλά να μη μείνει ούτε ένας άνθρωπος χωρίς φαί, χωρίς περίθαλψη, χωρίς τη δυνατότητα να προστατευθεί στοιχειωδώς από τον χιονιά.
Τι κάνει ο πρωθυπουργός για το ζήτημα αυτό; Απολύτως τίποτα! Πόσες συσκέψεις έγιναν στο Μαξίμου ή στα υπουργεία για να μη πεθαίνουν οι ‘Ελληνες από την πείνα; Ούτε μία. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, ο πρωθυπουργός κάνει κάτι, μαζί με τον υπουργό του των Οικονομικών: προσπαθούν και οι δύο να μας τρελλάνουν. Δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε, τους ακούμε να μιλάνε για ανάκαμψη και ανάπτυξη, σε μια χώρα που γνωρίζει το μεγαλύτερο ρεκόρ ύφεσης στη δυτική οικονομική ιστορία σε ειρηνική περίοδο.
Το χειρότερο δε είναι ότι, σταδιακά, εξοικειωνόμαστε κι εμείς όλοι με την πραγματικότητα των συνανθρώπων μας που ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε, με τον ίδιο τρόπο που οι εργαζόμενοι στα χοιροστάσια εξοικειώνονται με τη μυρωδιά της κοπριάς των γουρουνιών. Που δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα ενός κράτους και μιας κοινωνίας που καταρρέουν καθημερινά.
Οι εικόνες της ντροπής χρησιμοποιούνται όχι για να κινητοποιήσουν κοινωνία και ηγεσία, αλλά για να τρομάζουν ακόμα περισσότερο τα ανθρωπάκια που γίναμε όλοι μας, να κυττάμε την «πάρτη» μας, αδιαφορώντας για τον θάνατο της χώρας μας. Ξεχνώντας ότι η καμπάνα του διπλανού χτυπάει για μας, ότι κινδυνεύουμε να πάθουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα σε άλλους, κι ότι, τότε, όπως είπε κι ο Μπρεχτ για τον φασισμό, δεν θα υπάρχει κανείς να μας δείξει έλεος και αλληλεγγύη, να κάνει κάτι για μας, που δεν κάναμε για κανένα. Γιατί κανείς δεν θα μείνει στο τέλος ανεπηρέαστος από το επερχόμενο, δραματικό τέλος της Ελλάδας, που τόσο λίγα έως τίποτα πράττουμε, όλοι μας, για να αποτρέψουμε.
‘Όταν ο δημοσιογράφος ρωτά τον κ. Στουρνάρα αν μπορεί να ζήσει με 500 ευρώ, ο Υπουργός Οικονομικών του απαντά «φυσικά και όχι». ‘Ισως ο κ. Στουρνάρας να νομίζει την απάντηση ευφυή και ειλικρινή. Εμείς τη βρίσκουμε, ας μας επιτραπεί, βλακώδη και θρασεία. Αλλά και ο δημοσιογράφος δεν του κάνει την επόμενη λογική ερώτηση: «Δηλαδή κ. Στουρνάρα, τι ακριβώς μας λέτε, ότι ακολουθείτε μια πολιτική εξόντωσης του ελληνικού λαού;». Γιατί αυτό σημαίνει κυριολεκτικά η απάντηση του Υπουργού.
‘Όλα αυτά αποδεικνύουν την αναμφισβήτητη χρεωκοπία των μνημονιακών πολιτικών. Αλλά δεν θα σταθούμε εκεί. Η κυβέρνηση κι ο Σαμαράς έκαναν τις επιλογές τους. Φαντάζομαι όμως ότι δεν θα ισχυρισθούν ότι αυτές οι επιλογές επιτρέπουν ή επιβάλλουν να πεθάνουν ο ελληνικός λαός από ασιτία ή έλλειψη περίθαλψης! Να κινδυνεύουν οι άστεγοι και να διαλύεται η εθνική άμυνα. Πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση, να θέσει, πριν από την κατά προτεραιότητα ικανοποίηση του χρέους, των αξιώσεων των πιστωτών, να θέσει την ικανοποίηση των πιο ζωτικών αναγκών επιβίωσης του λαού.
Αν η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά συνεχίζει μια πολιτική που αυξάνει διαρκώς τον αριθμό των πεινασμένων, των άστεγων και των ασθενών χωρίς περίθαλψη, πρέπει η αντιπολίτευση να εξετάσει την ανάγκη να πάρει αυτή τις σχετικές νομοθετικές και πολιτικές πρωτοβουλίες και να πιέσει την κυβέρνηση, επιδιώκοντας, σε αυτό το ζήτημα, την ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη των κοινωνικών και επιστημονικών δυνάμεων, και της Εκκλησίας, αλλά και τη μεταφορά σε όλα τα σχετικά ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα και επίπεδα της ανάγκης αντιμετώπισης της ελληνικής ανθρωπιστικής κρίσης.
«Ούτε ένας άνθρωπος χωρίς φαί, περίθαλψη και στέγη», μπορεί να είναι το μότο μιας καμπάνιας που θα καταλήξει σε μια νομοθετική πρωτοβουλία, για μια απογραφή της πραγματικής κατάστασης στη χώρα και ένα σύστημα εξασφάλισης φαγητού και στοιχειώδους καταλύματος για όλους. Ακόμα και στη σημερινή της κατάσταση, η Ελλάδα έχει αρκετό πλούτο για να εξασφαλίσει τις πιο ζωτικές ανάγκες των κατοίκων της και οφείλει να το κάνει κατά απόλυτη προτεραιότητα, πριν από την εξυπηρέτηση δηλαδή των πιστωτών, που νομοθετεί η κυβέρνηση με τα διάφορα ΤΑΙΠΕΔ και Ταμεία Αποκρατικοποιήσεων. Και αν οι πιστωτές και η ΕΕ διαφωνήσουν με μια τέτοια λύση, είναι και μια θαυμάσια ευκαιρία να τους εκθέσουμε δημόσια και διεθνώς και να αποκαλύψουμε τον χαρακτήρα της ασκούμενης στην Ελλάδα πολιτικής. Κατ’ απόλυτη επίσης προτεραιότητα πρέπει να εξασφαλίζονται οι δαπάνες για την περίθαλψη των πολιτών, να πληρωθούν τα χρέη του ΕΟΠΠΥ κλπ.
Είναι θαυμάσιο, άξιο συγχαρητηρίων το έργο που προσφέρουν οι δομές αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας – όχι βέβαια ο εξοργιστικός κυνισμός όσων επιδίδονται σε φιλανθρωπκό έργο προς τα θύματα των πολιτικών που στήριξαν με νύχια και με δόντια. Αλλά η επιβίωση του πληθυσμού δεν μπορεί να αφεθεί στη φιλανθρωπική διάθεση ανθρώπων και φορέων. Είναι υποχρέωση του κράτους. Και ένα κράτος ή καθεστώς που δεν τις παρέχει, έχει φάει τα ψωμιά του, είναι ζήτημα χρόνου η κατάλυσή του....
πηγή
Δημοσίευση σχολίου