Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Η Ελλάδα που βάλλεται και λοιδορείται πανταχόθεν, πρόκειται με τη στάση της να επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον και την τύχη της ΕΕ, του αγγλοσαξονικού κόσμου αλλά και της επιβίωσης του γαλλο-γερμανικού άξονα.
Αυτή τη στιγμή απλοί άνθρωποι από την Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστραλία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, το Βέλγιο αλλά και πολλές άλλες χώρες και περιοχές του πλανήτη, φαίνεται να ενώνουν τη φωνή τους κατά των τεκταινομένων στην χώρα μας και υπέρ του λαού μας και του έθνους μας, το οποίο για ακόμα μία φορά, δικαίως ή αδίκως – αυτό είναι τελείως αδιάφορο σε όρους διεθνών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων – χτυπιέται πανταχόθεν με δικαιολογία τα «πεπραγμένα» ή τα «μη-πεπραγμένα» του. Γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «δικαιολογία»;
Πολύ απλά στην ουσία το αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με μια κρίση χρέους μίας, δύο ή τριών χωρών μέσα στην ευρωζώνη, και πως αυτή θα αντιμετωπιστεί από τους… αδιάφθορους της «εταίρους» (σε πολλά εισαγωγικά). Στην πραγματικότητα ζούμε το αποκορύφωμα ενός παγκοσμίου νομισματικού πολέμου στον οποίο λαμβάνουν μέρος η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Ε.Ε. ο οποίος εάν «ξεφύγει» (;) από τον έλεγχο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία πραγματικά παγκόσμια σύγκρουση αποκαλυπτικών διαστάσεων. Το «πρόβλημα», και συγχρόνως η «άγρια ομορφιά» της συγκεκριμένης σύγκρουσης ερμηνεύεται με το ότι ενώ η Ρωσία, η Κίνα και οι ΗΠΑ ακολουθούν μία συνεπή πολιτική, η Ε.Ε. πολύ απλά δεν έχει πολιτική, διότι η ΕΕ δεν είναι αυτό που επικαλείται μέσω του ονόματός της, δεν είναι μία πραγματική ένωση.
Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό από το γεγονός πως η νομισματική «ένωση» – μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας και των συν αυτώ συμπαρομαρτούντων, είναι δομημένη έτσι ώστε να ικανοποιεί αντικρουόμενα συμφέροντα. Κυρίως αυτών της Γαλλίας η οποία για να επιτρέψει την ενοποίηση της Γερμανίας το 1989 αξίωσε η νομισματική ένωση να επιταχυνθεί με αποτέλεσμα να μην υπάρξει πραγματική «εμβάθυνση» και της Γερμανίας η οποία για να της επιτραπεί να ενοποιηθεί υπέκυψε στις γαλλικές απαιτήσεις (οι οποίες υποστηρίζονταν και από τους Αγγλοσάξονες – ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο), ενώ γνωρίζοντας πως η οικονομική της πρωτοκαθεδρία στην ευρωπαϊκή χερσόνησο (και όχι ήπειρο) ήταν απλώς θέμα χρόνου δημιούργησε ένα σύστημα στο οποίο να εξάγει τα προϊόντα της δημιουργώντας πλεονάσματα, ενώ ταυτοχρόνως, τα αντίστοιχα ελλείμματα στις χώρες που πούλαγε, δεν θα ήταν επιτρεπτό να καλύπτονται από μία κεντρική τράπεζα, τύπου σαν αυτή των ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, η Γαλλία το 1989, λόγω του φόβου της πως η Γερμανία θα γίνει μετά την ενοποίηση ανεξέλεγκτη βιάστηκε να την «κλείσει στο μαντρί» μέσω μίας συμφωνίας η οποία είχε πολλά θολά σημεία, η δε Γερμανία με μία πολιτική «μονά- ζυγά δικά μου» δημιούργησε ένα νόμισμα το οποίο της επέτρεπε να υποκαταστήσει το Μάρκο, να το επιβάλει με τους δικούς της όρους στους «φτωχούς συγγενείς» του… Νότου, να τους πουλάει τα προϊόντα της ενώ στις δυσκολίες να μην κουνήσει το δακτυλάκι της για να επιδείξει την εταιρική «αλληλεγγύη». Κι όπως είχε αναφέρει κάποτε ο πολύς Χένρι Κίσιντζερ, «η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για την Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο»… Δηλαδή, η δημιουργία προβλημάτων στην Ευρώπη λόγω της γερμανικής ισχύος είναι σχεδόν νομοτελειακή, τα οποία προβλήματα όταν αναχθούν στο παγκόσμιο επίπεδο εμπλέκοντας τα συμφέροντα ισχυρότερων πόλων του διεθνούς συστήματος, η γερμανία απλώς εξαφανίζεται…
Με αυτά και αυτά, το σύστημα λειτούργησε «ομαλά» και όπως «προβλεπόταν» την εποχή των «παχιών αγελάδων» την πρώτη δηλαδή δεκαετία του 21ου αιώνα, όμως όπως και Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης επισημαίνει, για να καταλάβεις το λόγο της καταστροφής για κάτι δεν έχεις παρά να πας και να εξετάσεις τις συνθήκες της δημιουργίας του. Όταν λοιπόν ο οικονομικός κύκλος γύρισε και ήρθε η εποχή της κρίσης πολύ απλά φάνηκε πως ο «Βασιλιάς είναι γυμνός». Την ώρα της κρίσης, όπως στην Ελλάδα το κάθε κακώς κείμενο άρχισε να βγάζει το «πύον» του, έτσι και στην ΕΕ έγινε κατανοητό πως το σύστημα της νομισματικής ένωσης δεν μπορεί – ως έχει – να περάσει στο «stress test», της σκληρής πραγματικότητας, αφού στην ουσία δεν είχε από την αρχή υποστηριχτεί με τα κατάλληλα εργαλεία για να επιβιώσει μίας «τέλειας καταιγίδας», όπως αυτής που βιώνουμε σήμερα.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η μεν Ευρωζώνη να χωριστεί σε Βορρά και… γουρούνια (PIIGS), δηλαδή Νότο, ολόκληρη δε η Ε.Ε. (εντός και εκτός ευρωζώνης) να χωριστεί σε χώρες οι οποίες λειτουργούν ως οι «σφουγγοκωλάριοι» – στην κυριολεξία – του Βερολίνου ενώ οι υπόλοιποι να φαίνεται πως λειτουργούν ως οι «επαίτες» της Γερμανίας. Επιπροσθέτως, μέσα στη Γερμανία να παρατηρείται μία σοβαρότατη διχογνωμία: θα πρέπει να προχωρήσουν μόνο με τους «υποτελείς» ή θα πρέπει να πετάξουν και ένα κόκαλο στους «ζητιάνους»; Τέλος, ως ειδική κατηγορία θα πρέπει να χαρακτηριστούν οι Αγγλοσάξονες οι οποίοι εάν κάποιος ισχυριστεί πως «στεναχωρούνται» για τα δεινά των Γερμανών, θα πρέπει να μην διαθέτει βασικές γνώσης Ιστορίας, γεωπολιτικής και γεωοικονομίας – άρα να είναι επικίνδυνος όχι να κυβερνήσει αλλά να εκφέρει απλά άποψη – αλλά και οι Γάλλοι οι οποίοι και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να μείνουν μόνοι τους σε μία Ευρωζώνη που θα αποτελείται μόνο από την Γερμανόφωνη «κεντρο-ευρώπη», θα τους κάνει να αυτοκτονήσουν στα νερά του… Σηκουάνα. Με άλλα λόγια, η διάλυση του Νότου της Ευρωζώνης θα αφήσει τους Γάλλους «έρμαιο» αυτού που δημιούργησαν, δηλαδή μίας νομισματικής ένωσης η οποία θα ελέγχεται από τη Γερμανία και θα τους μετατρέψει σε οικονομικό – τουλάχιστον – δορυφόρο τους.
Τι προσπαθούμε να πούμε με αυτό; Ένα «μικρό»… μυστικό το οποίο εάν γίνει κατανοητό και αντιληπτό από τους Έλληνες πολλά πράγματα θα ξεκαθαρίσουν, θα μπουν στη θέση τους και επιτέλους θα αποκτήσουμε μία «σταθερά» για να ακολουθήσουμε την βέλτιστη πολιτική που θα υπερασπίσει το εθνικό μας συμφέρον: Σε περίπτωση που ο Νότος, καταρρεύσει, δηλαδή σε περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει, το Παρίσι δεν πρόκειται να μείνει μόνο του σε μία Γερμανική Ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, εάν η Ελλάδα «βγει» από το Ευρώ, θα καταρρεύσει μαζί και ολόκληρη η ΕΕ, αφού η έξοδος όλου του Νότου από την ευρωζώνη θα οδηγήσει τελικά και στην έξοδο της Γαλλίας από την Γερμανική «Ένωση». Η εξέλιξη αυτή στην ουσία θα κονιορτοποιήσει ολόκληρο το raison d’être της ύπαρξης της Ε.Ε. η οποία δημιουργήθηκε μόνο για να ελέγξει τη γερμανική ισχύ, να αποτρέψει έναν νέο γαλλο-γερμανικό πόλεμο…Κατά συνέπεια, είναι σαφές πως οι «εταίροι» μας, ειδικά οι Γάλλοι «μπλοφάρουν» όταν μας απειλούν αφού ξέρουν πως άμα μας πετάξουν έξω στην ουσία θα αναγκαστούν και οι ίδιοι να φύγουν από την ευρωζώνη καταστρέφοντας αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν και επαναφέροντας στην δυτική Ευρώπη συνθήκες 19ου αιώνα, με αποτέλεσμα – στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν για ακόμα μία φορά την Γερμανία – να δεθούν για ακόμα μία φορά στο άρμα των Αγγλοσαξόνων. Οι Γερμανοί, επίσης «μπλοφάρουν» διότι γνωρίζουν πως ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Αγγλοσάξονες θα τους άφηναν ποτέ «ανεξέλεγκτους» σε μία νέα γερμανική Κεντρε-Ευρώπη, δεδομένης της Ιστορία, εκτός βέβαια και εάν μέσα στην αλαζονεία τους πιστεύουν πως είναι σε θέση να ελέγξουν τόσο την γαλλική «γερμανο-φοβία» και την αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεώρηση μίας πολυπολικής Ευρώπης, όσο και τη ρωσική ελπίδα ενοποίησης της Ευρασίας υπό την ηγεσία τους. Εάν η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβανόταν, έστω και ψήγμα από τις βασικές αυτές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές πραγματικότητες, είναι σαφές πως δεν θα «διαπραγματευόταν» όπως… διαπραγματεύθηκε.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου