Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το δρόμο της εκτροπής επέλεξαν οι «καθεστωτικές» πολιτικές δυνάμεις, αρνούμενες να δώσουν το λόγο στον ελληνικό λαό και επιχειρώντας να σχηματίσουν μια κυβέρνηση (αντ)εθνικής ενότητας, εν μέσω μιας κωμικοτραγικής παρωδίας «αναζήτησης πρωθυπουργού», που κατάφερε να κάνει ακόμα και τον στυφό Σόιμπλε να γελάει δημοσίως και που δεν έχει τελειώσει ακόμα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
«Οι μάσκες έπεσαν», δήλωσε εύστοχα ο Αντώνης Σαμαράς, μόνο που αυτό αφορά και τη δική του. Ελπίζουμε να μας διαψεύσει, έστω και την υστάτη, αλλά δεν φαίνεται πολύ πιθανό.
Αν τελικά η κυβέρνηση σχηματισθεί και υπό όποιον σχηματισθεί, ένα είναι βέβαιο: δεν θα είναι ελληνική και θα συνεχίσει επί τα χείρω την καταστροφική πολιτική των Μνημονίων. Τα δύο κόμματα και οι διάφοροι «δορυφόροι» τους, από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Κουβέλη, λένε πάλι ότι θα σώσουν έτσι τη χώρα από τη χρεωκοπία και θα τη διατηρήσουν εντός ευρωζώνης. Το αντίθετο κινδυνεύει να γίνει. Να κάνουν αναπόφευκτη τη χρεωκοπία και την έξοδο, υπό πολύ δυσμενέστερους όμως για την Ελλάδα οικονομικούς, πολιτικούς και νομικούς όρους.
‘Εναντι ενός ασήμαντου κουρέματος, 28% του συνολικού χρέους, μεγάλο μέρος του οποίου μάλιστα αφορά ομόλογα στα χέρια ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων, η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση να συνεχίσει τη γενοκτονία του λαού της, ξεπουλώντας τα πάντα έναντι πινακίου φακής και παραιτούμενη από το τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί που έχει σήμερα, την υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο. Θα τεθεί υπό ξένη, ουσιαστικά αποικιακή διοίκηση. Γιατί θα τα κάνει αυτά; Για να βρεθεί το 2020, κατεστραμμένη και λεηλατημένη, με χρέος σε ύψος 120% του ΑΕΠ, όσο το 2009, κατά τις δικές τους, τελείως αβέβαιες εκτιμήσεις.
Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου θα έχει καλύτερη τύχη από αυτή της 21ης Ιουλίου. Οι δεσμεύσεις όμως που αναλαμβάνει η Ελλάδα θα την ακολουθούν.
Η πρώτη δανειακή σύμβαση δεν ψηφίστηκε από τη Βουλή και μπορεί εύκολα να προσβληθεί. Ψήφιση της νέας σύμβασης από 180 βουλευτές θα της προσδώσει αυξημένη τυπική ισχύ, έστω και αν είναι συζητήσιμης συνταγματικότητας η δυνατότητα οποιασδήποτε πλειοψηφίας να υπογράψει τέτοια σύμβαση, όπως και αυξημένη πολιτική ισχύ, αφού θα την έχει επικυρώσει ένας πολύ μεγάλος αριθμός βουλευτών. Για να αρνηθεί τις υποχρεώσεις της, όπως θα αναγκαστεί κάποια στιγμή και σύντομα να κάνει, η Ελλάδα κινδυνεύει να πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής ή της Οκτωβριανής Επανάστασης ή της Κούβας, με τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Πρέπει όμως να πάρουμε την έκτη δόση, μερικά δις ευρώ, απαντά έμφοβο το πολιτικό σύστημα της χώρας, εκφραστής των συμφερόντων ενός εγχώριου «λαμογιστάν», που ουδόλως εθίγη στα δύο έτη της κρίσης. Σε τρεις μήνες τι θα γίνει; Θα πρέπει να κόψουμε τα κεφάλια μας ή να πουλήσουμε τα νεφρά μας για να πάρουμε την έβδομη δόση; Τι θεραπεία είναι αυτή που χώνουν τον άρρωστο στην εντατική και του αφαιρούν το ένα όργανο μετά το άλλο;
‘Οσο για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, είναι ένα θέμα που η ίδια η κυβέρνηση Παπανδρέου προκάλεσε, ενεργώντας με την έγκριση ή προτροπή των διεθνών χρηματιστικών κύκλων που την «καθοδηγούν», από την αρχή μέχρι το τέλος, σε ένα παιχνίδι καταστροφής της Ελλάδας και της ΕΕ. Μην υπερασπιζόμενη τον εαυτό της, η Αθήνα έχει γίνει «πράκτωρ του χάους» σε ολόκληρη την ΕΕ, γιατί η ΕΕ είναι «ατελής», δεν έχει άλλο μηχανισμό προστασίας των εθνικών συμφερόντων από τις ίδιες τις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν προβλέφθηκε μηχανισμός προστασίας των ευρωπαϊκών εθνών από τους κυβερνήτες τους! Οι εγχώριοι προεστοί των δύο κομμάτων και της ευρύτερης (ο Θεός να την κάνει) «ελίτ», φιλοαμερικανοί ευρωπαϊστές και καθόλου Ευρωπαίοι, με την υποτέλεια στο μεδούλι τους, αποδεικνύονται πανηγυρικά ανίκανοι να υπερασπίσουν τη χώρα και την Ευρώπη, οικονομικά και πολιτικά, μετατρεπόμενοι, με τη μεγαλύτερη ευκολία σε όργανα δυνάμεων που απεργάζονται την υποδούλωση και καταστροφή όλης της ηπείρου. Το είδαμε με τον Παπανδρέου, το ξαναβλέπουμε με τον Σαμαρά.
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί άναρχη χρεωκοπία της χώρας. Μια εθνική ηγεσία, ακριβώς για να την αποφύγει ει δυνατόν, την οργανώνει, έχει plan B, εξαντλεί προηγουμένως τις δυνατότητες απόσπασης ευνοϊκότερων λύσεων, κινητοποιεί όλα τα χαρτιά της χώρας. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε τίποτα τέτοιο, οργανώνει στην πραγματικότητα τις καταστροφές για να εκβιάζει τους ‘Ελληνες! Και νάθελε άλλωστε, δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρόμοιο ένα πολιτικό προσωπικό αποτελούμενο, στη μεγάλη πλειοψηφία, αν θέλουμε νάμαστε ειλικρινείς, από αμόρφωτους, αδίστακτους, διεφθαρμένους πολιτικούς, άμεσα εκβιάσιμους από ξένες δυνάμεις, χωρίς ίχνος αγάπης για την πατρίδα τους. Με τέτοιο προσωπικό έχουμε εξασφαλισμένη τη ρήξη με το διεθνές σύστημα, υπό τους χειρότερους όρους. Η απομάκρυνσή του συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης, περισσότερο από οποιαδήποτε δόση.
Ισχυρές πιέσεις
Ο Σαμαράς έχασε την ευκαιρία να γίνει ‘Ελληνας Ντε Γκωλ, ξεπερνώντας τα στενά πλαίσια της τάξης του και καθιστάμενος ηγέτης του έθνους. Επιβεβαίωσε όσους εκτιμούν ότι δεν μπορεί να αντισταθεί σε μεγάλη πίεση. Δεν ήταν άλλωστε προετοιμασμένος. Μετά το ‘Όχι του 2010, η ΝΔ δεν παρουσίασε καμιά σοβαρή δράση/ιδέα για το τι θα μπορούσε να αντιτάξει στη μνημονιακή λογική. Το οικονομικό της πρόγραμμα στερείται σοβαρότητας, ούτε επέδειξε δραστηριότητα προς Ευρώπη ή Ρωσία. Μόνο με το Ισραήλ ανέπτυξε σχέσεις, όπως και το ΠΑΣΟΚ.
Η ελληνική ιθύνουσα τάξη αδυνατεί, υπό ισχυρή πίεση, να παράγει εθνικές λύσεις εντείνοντας τα βαθιά ιστορικά χαρακτηριστικά της υποτέλειας (19ος αιώνας, διχασμός, 1941). Το καθεστώς, που εκπροσωπήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας μετά το 1974, μπαίνει, υπό την πίεση διεθνών δυνάμεων, μόνο του, στο δρόμο του χαμού του, απειλώντας να συμπαρασύρει την Ελλάδα. Μπλοκάροντας την εκλογική διέξοδο που προσφέρει η ατελής δημοκρατία μας, αφήνει στον ελληνικό λαό δύο εναλλακτικές: είτε την αποδοχή της καταστροφής του, είτε εξέγερση για να διακόψει αυτή την πορεία.
Στη λογική του Μνημονίου εμπεριέχεται μεσοπρόθεσμα η ανοιχτή δικτατορία, αναγκαία για να εφαρμοσθούν μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας και εθνικής υποδούλωσης. Αρκετοί ‘Ελληνες πολιτικοί θάταν διατεθειμένοι για όλα, στον κρατικό μηχανισμό αλωνίζουν οι ξένες υπηρεσίες, δεν αποκλείονται προβοκάτσιες πολύ μεγαλύτερες, εσωτερικά ή εξωτερικά, από αυτή που πιθανότατα ερμηνεύει την υπόθεση Μαρφίν πέρυσι (πιθανώς και την έκρηξη στο Μαρί). Δεν έχουν όμως ακόμα συγκεντρωθεί οι πολιτικές προϋποθέσεις. Με τα λαμόγια ούτε δικτατορία δεν μπορεί να γίνει! Υπάρχει ακόμα μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θέλει να διατηρήσει το δημοκρατικό πολίτευμα. Το τι θα γίνει όμως στο χάος μιας πιθανής μείζονος εθνικής κρίσης, δεν μπορεί να προβλεφθεί τώρα.
‘Ηδη, η υπάρχουσα κοινοβουλευτική δημοκρατία, το πνεύμα αν όχι το γράμμα του συντάγματος παραβιάζονται ωμά (η ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή θα είναι μείζων εκτροπή). Η πρώτη εκτροπή έγινε με την ωμή παραβίαση της λαϊκής εντολής και το Μνημόνιο. Η δεύτερη με την αποφυγή προσφυγής στις κάλπες, παρά την προφανή, κολοσσιαία δυσαρμονία λαϊκής εντολής και μνημονιακής πολιτικής. Ελπίζουμε ότι η Ελλάδα δεν θάναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θα εγκαινιάσει τον «κύκλο αίματος» που θα συνοδεύσει πιθανώς την διεθνή οικονομική κρίση. Από το 2008 άλλωστε έχει προβλέψει τέτοιες εξελίξεις, ακόμα και για τις ΗΠΑ, η κυβέρνησή τους, γι’ αυτό και διέθεσε, από τότε, δεκάδες χιλιάδες Εθνοφρουρούς σε καθήκοντα «καταστολής ταραχών». Εξαιτίας της ποιότητας της ηγεσίας της και των δομικών της προβλημάτων, η Ελλάδα μοιάζει ιδανική για να ξεκινήσει πιλοτικά εφαρμογή νεοφασιστικών λύσεων, αν κριθούν απαραίτητες για τη μαζική φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών. ‘Ηδη γίναμε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα με καθαρό πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας.
Εθνική επιβίωση
Η ανάγκη εθνικής επιβίωσης επιβάλλει χωρίς καθυστέρηση την ενότητα στη δράση όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, καθιστώντας ακατανόητη, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο, την πολιτική προπάντων του ΚΚΕ. Επιβάλλει δημιουργία ενός πλατιού μετώπου, όπως στον καιρό της γερμανικής κατοχής, για τη σωτηρία του ελληνικού λαού, όπως και τη συγκρότηση μιας πραγματικής Διεθνούς των ευρωπαϊκών λαών, αφού Βερολίνο και Παρίσι μετετράπησαν πρακτικά σε όργανα του νέου «χρηματοπιστωτικού φασισμού» των «αγορών» που απειλεί όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις μετά το 1945, αν όχι τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό, υποσχόμενος να μεταβάλλει όλο τον κόσμο σε θάλασσα σκλάβων της νέας «αριστοκρατίας του Χρήματος».
Απαραίτητα, τα ‘Όχι δεν είναι και επαρκή. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα χρειάζεται επειγόντως πρόγραμμα εθνικής ανόρθωσης, επιβίωσης του ελληνικού λαού, βαθιάς δημοκρατικής μεταρρύθμισης των κρατικών/κοινωνικών δομών.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου