Στη «Διεθνή» των G-Riots, όπως ονομάστηκε η εξέγερση από το Greece και Riots, δεν ανήκουν μόνο οι ευαισθητοποιημένοι Ελληνες του εξωτερικού που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο συντονισμό των κινητοποιήσεων.Δεν γέμισαν μόνο τα Εξάρχεια, οι συνοικίες της Αθήνας και οι πόλεις της Ελλάδας από νέους που διαμαρτύρονταν βίαια για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή αλλά και για ό,τι ρημάζει τη δική τους ζωή.Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δεκάδες αστικά κέντρα, ακόμη και μικρές πόλεις -από τα Βαλκάνια και την Τουρκία ώς τη Ρωσία και την Κορέα....... από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι το Μεξικό και την Αυστραλία- πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους «εξεγερμένους της Ελλάδας»: συγκεντρώσεις σε ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, πορείες, συζητήσεις, καταλήψεις, ειρηνικές καθιστικές διαμαρτυρίες, αλλά και βίαιες δράσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις. Το διεθνές κύμα αλληλεγγύης στην ελληνική νεολαία τροφοδοτήθηκε από ένα διεθνές δίκτυο αντιπληροφόρησης, κυρίως μέσα από το ίντερνετ, με μεταφράσεις κειμένων και προκηρύξεων, συνεχή ενημέρωση για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και στις πόλεις του εξωτερικού, με αναλύσεις, φωτογραφίες, σχόλια, αναδημοσιεύσεις. Κι όταν οι σπασμένες βιτρίνες έπαψαν να καπνίζουν, ό- ταν κυβερνήσεις και τηλεοράσεις πρόσταξαν «επιστροφή στην κανονικότητα», πολλοί αρνήθηκαν να ξεχάσουν.
Οι διεθνείς κινήσεις συμπαράστασης συνεχίστηκαν, απαιτώντας πλέον ελευθερία στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη, όπως ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, με πράξεις αλληλεγγύης και χιλιάδες υπογραφές από όλο τον κόσμο. Το σύνθημα για «λευτεριά στους φυλακισμένους του Δεκέμβρη» εξακολουθεί να ισχύει και έξω από την Ελλάδα, στο πρόσωπο των έξι αναρχοσυνδικαλιστών από τη Σερβία, που αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες για «διεθνή τρομοκρατία» για την υποτιθέμενη συμμετοχή τους σε επίθεση στην ελληνική πρεσβεία του Βελιγραδίου, όπου σημειώθηκαν ελάχιστες φθορές.
Το ερώτημα «Μήπως μπορεί να συμβεί κι εδώ;», που έθεταν με φόβο αρκετές ευρωπαϊκές εφημερίδες τις ημέρες εκείνες, απαντήθηκε με άλλον τρόπο - στην Ιταλία από το κίνημα «Anomala Onda» ενάντια στην εκπαι- δευτική μεταρρύθμιση της Βελτρόνι, που φώναξαν «Το αίμα του Αλέξη είναι αίμα όλων μας»· από αλληλέγγυους στην Τουρκία, που χαιρέτισαν τους Ελληνες λέγοντας «Μιλάμε άλλη γλώσσα, αλλά οι σφαίρες που μας σκοτώνουν είναι οι ίδιες»· από Ρώσους και Ουκρανούς, που επέμειναν ότι «Οι μπάτσοι δεν δολοφονούν μόνο στην Ελλάδα»· από ισπανούς διαδηλωτές σε πολυάριθμες δυναμικές πορείες, με συλλήψεις και προφυλακίσεις.
Τις ίδιες μέρες που ο σουμπκομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας έστελνε αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην «εξεγερμένη Ελλάδα» από το Φεστιβάλ Οργής και Αξιοπρέπειας στην Τσιάπας του Μεξικού, η βρετανική «Guardian» έβλεπε με μια δόση αποικιοκρατικού σνομπισμού «την αθηναϊκή δημοκρατία στα συντρίμμια», αποδίδοντας τις ταραχές στην πολιτική σήψη και την κυβερνητική διαφθορά. «Ταραχές; Οχι, κύριε, είναι επανάσταση!» υπερθεμάτιζε ο γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ντανιέλ Ριό, προειδο- ποιώντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι αν δεν κάνουν κάτι να ενσωματώσουν την οργισμένη, χτυπημένη από την κρίση νεολαία, θα ζήσουν σύντομα τα ίδια.
«Ο,τι έγινε στην Ελλάδα, θα μπορούσε να συμβεί στη Γαλλία» προειδοποιούσε τον Σαρκοζί, τις πρώτες ημέρες της ελληνικής εξέγερσης, ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός Λοράν Φαμπιούς. «Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και κοινωνικής απόγνωσης -όπως οι σημερινές- αρκεί μια σπίθα».
Ο ελληνικός Δεκέμβρης βρήκε τη γαλλική νεολαία να διαδηλώνει ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και στις περικοπές των δαπανών για την παιδεία. Με περισσότερα από 100 σχολεία υπό κατάληψη και κινητοποιήσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας, η δολοφονία του 15χρονου Ελληνα και ό,τι επακολούθησε ξύπνησαν στους Γάλλους τις νωπές αναμνήσεις του Νοέμβρη του 2005 - τότε που ο Σαρκοζί είχε αποκαλέσει περιφρονητικά «αποβράσματα» τους νέους των εργατικών προαστίων, όταν η Γαλλία φλεγόταν για σχεδόν έναν μήνα.
«Νοέμβρης 2005 - Δεκέμβρης 2008, η φωτιά διαδίδεται» έγραφαν τα πανό των διαδηλωτών στο Παρίσι την Τετάρτη 10 του Δεκέμβρη, μία μέρα μετά την κηδεία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ενώ είχαν προηγηθεί συγκεντρώσεις και κατάληψη του ελληνικού προξενείου. Επειτα κι από τις διαδηλώσεις που έφτασαν ώς την τουριστική Champs-Elysees, με οδοφράγματα και κυνηγητό από τα CRS (τα πάνοπλα γαλλικά ΜΑΤ), εν μέσω κλίματος έντασης, ο γάλλος υπουργός Παιδείας αποσύρει τελευταία στιγμή το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, για να μη γίνει «της Ελλάδας». Κι όμως, έναν μήνα αργότερα, η Γαλλία παραλύει από γενικές απεργίες, με εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους.
Τις ίδιες ημέρες, ο κοινωνιολόγος Γιοχάνες Μπέκερ καθησύχαζε την κοινή γνώμη σε συνέντευξή του στην Deutsche Welle, ότι «κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί» στη Γερμανία, ακόμη και αν η ανεργία των νέων είναι υψηλή, καθώς «η αστυνομία ξέρει να αντιμετωπίζει τέτοια περιστατικά» και επειδή «η εξατομίκευση της ενοχής εξασφαλίζει την τάξη και την ηρεμία». Φαίνεται πως οι νεαροί Γερμανοί βαρέθηκαν να νιώθουν ένοχοι για την αποτυχία του κράτους και βγήκαν φέτος μαζικά στους δρόμους, απαιτώντας δυναμικά «λεφτά για την εκπαίδευση και όχι για τις τράπεζες» και «δωρεάν παιδεία για όλους».
Στην Αμερική, που τις μέρες του Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε ολιγοήμερη κατάληψη στο New School της Νέας Υόρκης, πραγματοποιούνται τώρα καταλήψεις στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας και κινητοποιήσεις ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων και στην εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Ακόμη και το μαχητικό κίνημα των Ρώσων antifa, που θρηνεί νεκρούς από τους νεοναζί, εμπνεύστηκε μετά τον ελληνικό Δεκέμβρη, όπως δήλωσε πρόσφατα στο ΕΨΙΛΟΝ μοσχοβίτισσα αντιφασίστρια.
«Μήπως οι ελληνικές εξεγέρσεις δεν είναι παρά η πρόγευση όσων θα επακολουθήσουν;» αναρωτιόταν μετά την πρώτη εβδομάδα των ταραχών η βρετανική «Independent». Διανοούμενοι όπως ο Ζίγκμπουντ Μπάουμαν, ο Μάικ Ντέιβις, πρόσφατα ο Αλέν Μπαντιού, σε συνεντεύξεις τους στον ελληνικό Τύπο επιβεβαίωσαν ο καθένας με τον τρόπο του κάτι που πολλοί νιώθαμε, είδαμε να γράφεται σαν σύνθημα στους τοίχους, ακούσαμε να διατυπώνεται πότε σαν κραυγή, πότε σαν λυγμός: πως όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες δεν ήταν παρά η πρώτη σπίθα μιας φωτιάς που έρχεται από το μέλλον. Κι αν το μέλλον διαρκεί πολύ, η λάμψη της εξέγερσης διαρκεί περισσότερο.
«Ανησυχία. Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008»
* Τι θυμάστε έναν χρόνο μετά τον Δεκέμβρη; Το πρόσωπο του παιδιού που δολοφόνησαν; Τη μυρωδιά των χημικών και του καμένου λάστιχου; Το πένθος, την οργή, την καταστροφή - ή μήπως θυμάστε και τη συντροφικότητα, την απόπειρα για μια ζωή δημιουργική, πέρα από τους εκβιασμούς της επιβίωσης;
* Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κυριακόπουλος και ο φωτογράφος-γραφίστας Ευθύμιος Γουργουρής βρέθηκαν στο δρόμο από το πρώτο βράδυ. Για ένα μήνα συνέλεγαν και φωτογράφιζαν αφίσες, κείμενα, πεταμένα φέιγ βολάν και έντυπα, στένσιλ και ζωγραφιές, αυτοκόλλητα και συνθήματα. Οχι για να τα αξιοποιήσουν, αλλά από προσωπική ανάγκη να καταγράψουν το αυθόρμητο.
* Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι αυτό το υλικό, που το σκούπιζαν τα συνεργεία του δήμου την επόμενη μέρα, που δεν έδειξαν οι τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, δεν πρέπει να χαθεί. Με την ενθάρρυνση του Λευτέρη Παπαδόπουλου και την εμπιστοσύνη του Θανάση Νιάρχου, συγκέντρωσαν τις έντυπες αναμνήσεις τους σε ένα λεύκωμα με τίτλο «Ανησυχία» (εκδ. Καστανιώτη), απ' το οποίο αντλήσαμε τις εικόνες γι' αυτό το αφιέρωμα. «Αν δεν το εξέδιδε κανείς, θα το ανεβάζαμε σε μπλογκ, θα το τυπώναμε μόνοι μας, κάτι θα το κάναμε».
Δημοσίευση σχολίου