Το νεοδημοκρατικό έλλειμμα ....

Μαίνεται από τις εκλογές και εντεύθεν ο νεοδημοκρατικός πόλεμος για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι υποψήφιοι αρχηγοί επιτίθενται κατ΄ αλλήλων, περιγράφουν διαφορές, πολιτικές και ιδεολογικές, φαντάζονται το κόμμα τους άλλοι κλειστό και άλλοι ανοιχτό, περισσότερο φιλελεύθερο ή λιγότερο δεξιό, οι μισοί υπερασπίζονται την πειθαρχία και την κομματικότητα της Ντόρας και οι αντίπαλοί της τής καταλογίζουν οικογενειακή ευθύνη για τα έργα και τις ημέρες του πατέρα της.....
Οι άλλοι πάλι εμφανίζουν τον Αντώνη Σαμαρά ως έκφραση (άκουσον, άκουσον) αντισυστημική, ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται ως έκφραση αλλαγής και οι εχθροί του υπενθυμίζουν το μεγάλο κακό που έκανε το 1993, όταν βύθισε, όπως λένε, την παράταξη και την απομάκρυνε δέκα χρόνια από την εξουσία. Ταυτόχρονα όλοι μαζί αναρωτιούνται πώς έχασαν την εξουσία, ομνύοντας την ίδια στιγμή στον Κώστα Καραμανλή και στην πρωθυπουργία του. Γενικώς πολυλογούν άνευ ουσίας και σημασίας για όλα τα άλλα εκτός από την τύχη και το μέλλον της δύσμοιρης χώρας, την οποία όλοι μαζί έφεραν στα πρόθυρα της πτώχευσης και της απόλυτης αναξιοπιστίας.

Είναι αυτό ίσως το μεγαλύτερο έλλειμμα της νεοδημοκρατικής διεκδίκησης. Ούτε κουβέντα ως τώρα από την κυρία Μπακογιάννη και τον κ. Σαμαρά για το χάλι της οικονομίας, για το παραγωγικό και διαρθρωτικό αδιέξοδο της χώρας, για τη μεγάλη κρίση που δεν έχει τελειωμό, πολύ περισσότερο ούτε νύξη για τα πιθανά μέτρα και τις πολιτικές εξυγίανσης και ανάταξης της βυθιζόμενης ελληνικής οικονομίας.

Ούτε ίχνος επίσης αυτοκριτικής για τα νεοδημοκρατικά πεπραγμένα, για το ξεφτισμένο μοντέλο, για όσα δήθεν μεταρρυθμιστικά και ριζοσπαστικά υπεράσπιζαν πριν από λίγες εβδομάδες από τα τηλεπαράθυρα. Τώρα προέχει η διεκδίκηση της ηγεσίας, λένε οι υποστηρικτές τους, δεν είναι καιρός για τέτοια. Να πάρουμε την ηγεσία και μετά βλέπουμε, είναι το κοινό δόγμα των δύο υποψηφίων αρχηγών. Γι΄ αυτό και οι δύο είναι χαμένοι από χέρι. Θα την πάρουν την εξουσία, η μία ή ο άλλος, μα δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Θα ψάχνουν και θα ψάχνονται μετά, θα αποζητούν συμμαχίες και υποστήριξη, θα δεσμεύονται και θα αλυσοδένονται και όταν πάρουν, αν την πάρουν, την εξουσία δεν θα ξέρουν ποιον να φροντίσουν πρώτο.

Διαρκές το αδίκημα και όχι μόνο νεοδημοκρατικό.

Κάπως έτσι οι ηγεσίες είναι λειψές και το έλλειμμα μεγαλώνει, το χρέος υπερυψώνεται, ο λαός φτωχαίνει και η χώρα δεσμεύεται, χάνει βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Ας το γνωρίζουν οι υποψήφιοι ηγέτες της Νέας Δημοκρατίας και οιονεί διεκδικητές της πρωθυπουργίας: Με κουβέντες γενικές και αόριστες δεν χτίζονται πολιτικές, δεν διαμορφώνονται συνειδήσεις, ούτε κερδίζονται υποστηρικτές άδολοι, παρά μόνο περιστασιακοί δόλιοι σύμμαχοι, που στο δημόσιο χρήμα στοχεύουν και σε τίποτε άλλο.