«Αξιολόγηση» είναι ο νέος μπαμπούλας στον χώρο της δημόσιας διοίκησης και της δημόσιας εκπαίδευσης. Ως τώρα ο μόνος που αξιολογούσε τον δημόσιο υπάλληλο ήταν ο... χρόνος. Αδέκαστος, ως γνωστόν, για τις ρυτίδες αλλά αδιάφορος για ικανότητες και δεξιότητες. Με την πάροδο του χρόνου έρχονταν και οι προαγωγές, ίδιες για όλους από τη στιγμή που είχαν τα ίδια χρόνια υπηρεσίας. Οι δεξιότητες είχαν μπει για πάντα στο ράφι. Ετσι κι αλλιώς το Δημόσιο ευνοούσε την ισοπέδωση προς τα κάτω.
Ειδικά στην εκπαίδευση η κατάργηση των πρότυπων δημόσιων σχολείων στον πρώτο κιόλας χρόνο διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ στηριζόταν στο λαϊκιστικό επιχείρημα ότι στη δημόσια εκπαίδευση δεν μπορούν να υπάρχουν σχολεία και επομένως καθηγητές και μαθητές δύο ταχυτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει απελπιστικά το επίπεδο των δημόσιων σχολείων. Στην πτώση συνέβαλε τότε και η κατάργηση του θεσμού του επιθεωρητή, ένα είδος εξωτερικού ελεγκτή, που δρούσε ως αξιολογητής της σχολικής μονάδας, και η αντικατάστασή του από τον σχολικό σύμβουλο, που σε εκείνη τη μακρινή εποχή του βαθέος ΠαΣοΚ δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας πρασινοφρουρός.
Τώρα η κυβέρνηση επαναφέρει την αξιολόγηση. Και την επαναφέρει με έναν τρόπο σοφιστικέ. Με δόκιμους, με μέντορες, με τριμελείς επιτροπές αξιολόγησης, με ανοιχτές διαδικασίες στο Διαδίκτυο και με πιστοποιητικά επάρκειας. Ξέρουμε βέβαια ότι η κοινωνία μας έχει την ικανότητα να μετατρέπει το σοφιστικέ σε κουρελού. Οπως ξέρουμε ότι η απόσταση από την εξαγγελία ενός μέτρου ως την εφαρμογή είναι τεράστια. Τόσο τεράστια ώστε η εφαρμογή να ακυρώνει το μέτρο.
Αγνοούμε πώς θα λειτουργήσει ο θεσμός του μέντορα, που μας φαίνεται πολύ αγγλοσαξονικός, προϋποθέτοντας μια ιεραρχία που είναι σεβαστή και αποδεκτή, ιεραρχία όχι βαθμών αλλά γνώσης. Αλλά, ανεξαρτήτως του πώς θα υλοποιηθούν αυτά τα μέτρα, η αντίδραση στην αξιολόγηση, ακόμη και στο επίπεδο των εξαγγελιών, είναι λυσσαλέα. Είναι ο μπαμπούλας του «εργασιακού βίου», όπως αναφέρεται στη δήλωση κάποιου συνδικαλιστή, δηλαδή ο νεκροθάφτης του ως τώρα μόνου αξιολογητή, του... πανδαμάτορος χρόνου.
Το Δημόσιο ήταν ως τώρα ελκυστικότατο γιατί εξασφάλιζε τη διά βίου... εξασφάλιση χωρίς κανέναν κόπο. Από τη στιγμή που έμπαινε κάποιος στο Δημόσιο δεν είχε ανάγκη ούτε από επιδόσεις ούτε από επιμόρφωση για να πάει μπροστά. Αρκούσε ο χρόνος. Αν γινόταν κάτι οφειλόταν στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Η αξιολόγηση είναι όμως η λυδία λίθος για όλη τη δημόσια διοίκηση και τον δημόσιο τομέα. Τώρα που εκ των πραγμάτων σπάζουν ορισμένα αβγά- όχι τόσα ώστε να φτιαχτεί μια χορταστική ομελέτα- είναι καιρός να γίνει η αξιολόγηση συστατικό στοιχείο του δημόσιου ταμείου.
Δημοσίευση σχολίου