Και είναι ο νέος μονόδρομος μακρύς, ακανθώδης και δύσβατος.
Επί τουλάχιστον τρία-τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα λειτουργεί υπό την παρακολούθηση και καθοδήγηση υπερεθνικών οργανισμών και δυνάμεων, με συγκεκριμένες πεποιθήσεις και αντιλήψεις για το ελληνικό πρόβλημα και τη λύση του.
Η διαπραγμάτευση που αρχίζει τη Δευτέρα θα στηρίζεται στην πεποίθησή τους ότι το ελληνικό κράτος και η οικονομία του δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και πρέπει να τεθούν υπό συνεχή έλεγχο και γενικευμένη αναδιάρθρωση, ώστε κάποια στιγμή να μπορούν αυτόνομα και πάλι να ενταχθούν στο διεθνές οικονομικό σύστημα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις πεποιθήσεις των εγγυητριών δυνάμεων, το ελληνικό κράτος οφείλει τάχιστα να γίνει λιτό ως προς τις δαπάνες και τη διαχείρισή του και ταυτόχρονα πλούσιο σε εισπράξεις και έσοδα.
Και μαζί ο ιδιωτικός τομέας να ισορροπήσει σε χαμηλότερα επίπεδα κόστους, ώστε να είναι ικανός να προσφέρει αγαθά και υπηρεσίες σε χαμηλότερες και πιο ανταγωνιστικές τιμές. Ο συνδυασμός των παραπάνω βασικών προϋποθέσεων παραπέμπει σε χαμηλότερα εισοδήματα, μικρότερες συντάξεις, περισσότερους φόρους και λιγότερο κράτος. Ουσιαστικά οι εταίροι και οι δανειστές μάς λένε ότι δεν μπορείτε να συνεχίσετε έτσι και πως, αν το επιχειρήσετε, δεν θα βρείτε πρόθυμους υποστηρικτές ούτε στην Ευρώπη ούτε στις διεθνείς αγορές.
Επί της ουσίας μάς λένε ότι πρέπει να κατεβάσουμε τον πήχη των προσδοκιών και να συμβιβαστούμε με μια πιο ταπεινή, πιο φτωχή, πιο πειθαρχημένη και νοικοκυρεμένη ζωή.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτή η μετάπτωση από τη χαλαρότητα και την ευημερία στον λιτό και μετρημένο βίο μπορεί να επιβληθεί σε μια χώρα η οποία επί σχεδόν τρεις δεκαετίες ζει εντελώς διαφορετικά. Και, το σημαντικότερο, αν η πολιτική ηγεσία της χώρας έχει την κουλτούρα και διαθέτει το απαιτούμενο κουράγιο για μια τόσο δραστική μετάπτωση από τις συνθήκες δημοσιονομικού εκτροχιασμού σε καθεστώς απόλυτης δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Θα επιχειρήσει άραγε την προσαρμογή ή θα περιπέσει στη δίνη των αντιφάσεών του και θα καταρρεύσει μαζί με το καταρρέον οικονομικό μοντέλο των προηγούμενων δεκαετιών;
Τα προγνωστικά δεν είναι τα καλύτερα. Πολλοί προβλέπουν ότι τον προσεχή Σεπτέμβριο η χώρα θα ζει σε εφιάλτη πολιτικών συγκρούσεων και ταραχών. Εκτός και αν το ελληνικό καλοκαίρι αποδειχθεί ζωογόνο και... αυτοθεραπευτικό.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δημοσίευση σχολίου