Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια κινητικότητα στο αριστερό και στο δεξιό κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μια κινητικότητα, που σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία νέων σχημάτων. Ειδικότερα, και ξεκινώντας από τη ριζοσπαστική ανανεωτική αριστερά που έχει μια θλιβερή παράδοση διασπάσεων, έχουμε και λέμε: Ο Αλέκος Αλαβάνος σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» [20-12-2009] αναφέρει πως «για μένα η περίοδος του Συνασπισμού με τις καλές και τις κακές φάσεις του έχει ολοκληρωθεί».....Ο Λεωνίδας Κύρκος εδώ και καιρό ζητάει τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και καλεί την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ να προχωρήσει στη συγκρότηση νέου κόμματος εφόσον δεν καταφέρει ν’ ανατρέψει τους αρνητικούς γι' αυτήν συσχετισμούς. Ο Φώτης Κουβέλης μιλώντας στη «Real news» [20-12-2009] δεν αποκλείει το ενδεχόμενο διάσπασης του ΣΥΝ. Οι εξελίξεις στην Αριστερά μπορεί να έχουν ενδιαφέρον για ένα τμήμα του πληθυσμού, ωστόσο δεν επηρεάζουν καθοριστικά την πορεία του τόπου. Αντιθέτως, οι διεργασίες στη σοσιαλδημοκρατία και στη Δεξιά έχουν μεγάλη σημασία γιατί αυτοί οι δύο πόλοι κυβερνούν τη χώρα. Για την ώρα, από την περιοχή του ΠΑΣΟΚ δεν εκδηλώνονται τάσεις αυτονόμησης στελεχών, παρά μόνο οι συνήθεις τριβές μεταξύ υπουργών. Ο Γ. Παπανδρέου είναι πανίσχυρος, οι αντίπαλοί του δεν διανοούνται να προκαλέσουν προβλήματα και οι ψηφοφόροι του κινήματος τον στηρίζουν χωρίς υποσημειώσεις.
Στο διπλανό μαγαζί εξουσίας -στη συντηρητική παράταξη- οι ισορροπίες είναι ασταθείς. Ο πρώην υπουργός Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε συνέντευξή του στην Αυγή, πριν από το αποτέλεσμα της εσωκομματικής σύρραξης στη Νέα Δημοκρατία, είχε σημειώσει ότι «με την εκλογή Σαμαρά θα δημιουργηθεί πολιτικό κενό στο χώρο της κεντροδεξιάς». Την ίδια άποψη έχουν και άλλοι "άδέσποτοι" παράγοντες του φιλελευθερισμού και του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, αλλά τους λείπει το εκτόπισμα για να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και η έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού όλες οι απόπειρες που έκαναν στο παρελθόν για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, απέτυχαν παταγωδώς. Έτσι, η προσοχή εστιάζεται στην ηττημένη της εσωκομματικής κόντρας, τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Η πρώην υπουργός Εξωτερικών διανύει μια περίοδο περισυλλογής και δείχνει να σταθμίζει τα πράγματα. Ψυχολογικά δεν είναι έτοιμη να λειτουργήσει σαν αναπληρωματικό βιολί στην ορχήστρα που διευθύνει ο Α. Σαμαράς. Συναισθηματικά νιώθει ξένο σώμα. Αυτά, όμως, δεν αρκούν για να προχωρήσει στο διάβημα. Η δημιουργία νέου κόμματος θέλει πολλά παραπάνω: σαφή ιδεολογική πλατφόρμα -διακριτή από τις υπάρχουσες- καθαρή πολιτική πρόταση, διαθέσιμο πολιτικό προσωπικό για να ακολουθήσει και εκλογικό ακροατήριο για να ακούσει και να βάλει πλάτη. Όλα αυτά είναι ζητούμενα.
Η ιστορία του τόπου είναι γεμάτη με απελπισμένες προσπάθειες προσωπικοτήτων που πίστεψαν ότι θα διεμβολίσουν το πολιτικό σκηνικό με μοναδικά όπλα την πικρία τους και την πεποίθηση ότι αυτές εκφράζουν αυθεντικά τις παρακαταθήκες των ιδρυτών. Στα αραχνιασμένα ράφια του μουσείου των κομμάτων "αναπαύονται" τα εγχειρήματα του Γ. Αρσένη [ΕΣΚ], του Α. Τρίτση [ΕΡΚ], του Α. Σαμαρά [ΠΟΛΑΝ] και του Δ. Τσοβόλα [ΔΗΚΚΙ]. Η περίπτωση του Γ. Καρατζαφέρη είναι διαφορετική. Το ΛΑΟΣ ευδοκίμησε γιατί ήρθε σε μια στιγμή ευνοϊκή για την εδραίωση ξενοφοβικών αντιλήψεων και ευτύχησε να γίνει ο χώρος υποδοχής της δυσαρέσκειας που γεννούσε η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Και ο Γ. Καρατζαφέρης, όμως, δεν τόλμησε να αποκοπεί τελείως από τον κόσμο της παράταξης. Απόδειξη η περιλάλητη «θεωρία της πολυκατοικίας». Παρ’ όλα αυτά, το στοίχημα της επιβίωσης ακόμη δεν το έχει κερδίσει. Η συνοχή του ΛΑΟΣ θα δοκιμαστεί από τις πλαγιοκοπήσεις της νέας ηγεσίας της Ν.Δ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος φλέρταρε με το ενδεχόμενο σχηματισμού νέου κόμματος αμέσως μετά την ήττα του στις 11 Νοεμβρίου. Μέρος των οπαδών του και ορισμένα από τα στελέχη που τον πλαισίωναν πίεζαν προς αυτή την κατεύθυνση. Οι συζητήσεις είχαν προχωρήσει αρκετά, αλλά τα νούμερα δε βγήκαν. Στην αρχή, το επιτελείο του πρώην υπουργού ήταν σίγουρο ότι θα προσχωρούσαν πάνω από 20 βουλευτές. Στη συνέχεια, και μόλις άρχισε να ξεδιπλώνεται η επιχείρηση ωμών εκβιασμών από την πλευρά της ηγεσίας στους υποψήφιους για αποσκίρτηση, οι 20 έγιναν δέκα για να μείνουν στο τέλος μόνον τρεις. Έτσι το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Η κ. Μπακογιάννη δεν είναι χτεσινή πολιτικός. Ξέρει ότι οι μεγάλες παρατάξεις έχουν βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Ξέρει, επίσης, ότι όσα λέγονται σε στιγμές εκνευρισμού και απογοήτευσης από τους φίλους της, δηλαδή τα βαρύγδουπα λόγια, οι μεγάλες υποσχέσεις και οι προτροπές για ρήξη είναι πολύ πιθανόν να αποδειχτούν φούσκες. Υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει χωρίς στηρίγματα και να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού θανάτου της.
Βεβαίως, τα πάντα θα εξαρτηθούν από τη στάση του Α. Σαμαρά. Αν προσπαθήσει να την ενσωματώσει χωρίς να την ταπεινώσει, οποιαδήποτε κίνησή της θα μείνει αδικαίωτη. Αν όμως επιλέξει την τακτική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αν με τη συμπεριφορά του σπρώξει την κ. Μπακογιάννη και τους οπαδούς της στην έξοδο, τότε η ευθύνη της διάσπασης θα ανήκει σ’ αυτόν. Θα κοντύνει το κόμμα του και θα θολώσει την προοπτική επανόδου στην εξουσία. Θα φανεί τόσο ανόητος; Η λογική λέει πως όχι. Ωστόσο, ο φανατισμός είναι κακός σύμβουλος. Και κάποιοι συνεργάτες του κ. Σαμαρά δεν διακρίνονται για τη σωφροσύνη τους.
Δημοσίευση σχολίου