Σάκης Μουμτζής
Προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός απαντώντας στον Νίκο Ανδρουλάκη υπενθύμισε πως επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη η Ελλάδα αναγνώρισε και τυπικά το Ισραήλ. Μέχρι τότε ήταν το μοναδικό κράτος της ΕΟΚ που δεν είχε πλήρεις διπλωματικές σχέσεις μαζί του. Αυτή είναι η αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι ότι και όλες οι προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις, συντηρητικές ως επί το πλείστον, απέφυγαν να το πράξουν από τη στιγμή που ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ (Μάιος 1948) έως και τον Απρίλιο του 1990. Αιτία η ψήφος των αραβικών κρατών στον ΟΗΕ για το Κυπριακό και ο γνωστός υφέρπων αντισημιτισμός ενός μέρους της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την κατάσταση παρέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1981.
Ήταν γνωστές οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για το Παλαιστινιακό πρόβλημα και γνωστές και οι σχέσεις του Ανδρέα με τον Αραφάτ. Συνεπώς, η φιλοξενία του στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1982, όταν τα ισραηλινά στρατεύματα εισήλθαν στη Βηρυτό, ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ως γνωστόν ΚΑΝΕΝΑ αραβικό κράτος δε δεχόταν στο έδαφός του την παλαιστινιακή ηγεσία, διότι απ΄ όπου περνούσαν οι Παλαιστίνιοι άφηναν πίσω τους συντρίμμια.
Αυτά λίγο-πολύ είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτήν την πολιτική. Απολύτως τίποτα. Απεναντίας εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης δύο φορές, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, Παλαιστίνιοι τρομοκράτες κτύπησαν στην Ελλάδα. Την πρώτη φορά στις 14 Ιουνίου 1985 έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της TWA, Αθήνα - Ρώμη και τη δεύτερη φορά με την καταδρομική επιχείρηση στο τουριστικό σκάφος City of Poros με 8 νεκρούς, στις 11 Ιουλίου 1988.
Και οι δύο τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν εν μέσω τουριστικής περιόδου και είχαν σημαντικές συνέπειες για τα τουριστικά έσοδα. Μάλιστα, μετά την αεροπειρατεία η κυβέρνηση Ρέηγκαν εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία για την Ελλάδα.
Συνεπώς, μπορεί οι σχέσεις του Ανδρέα με τον Αραφάτ να ήταν άριστες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι μικρότερες τρομοκρατικές παλαιστινιακές οργανώσεις που δεν αναγνώριζαν την ηγεσία του κτυπούσαν όπου μπορούσαν. Και η Ελλάδα ήταν ένας από τους στόχους τους από τη δεκαετία του 1960 ως και το 1991, όταν είχαμε τη φονική έκρηξη στην Πάτρα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου στην τρίτη πρωθυπουργική θητεία του -εκείνη η κυβέρνηση ήταν μια από τις καλύτερες της Μεταπολίτευσης- βρήκε την πρόταση του Ισραήλ για στρατιωτική συνεργασία.* Ο τότε υπουργός Εθνικής Αμύνης Γεράσιμος Αρσένης στάθηκε θετικά σε αυτή την πρόταση, όμως τελικά οι φιλοπαλαιστινιακές αναστολές του Ανδρέα οδήγησαν στην απόρριψη της πρότασης. Στη συνέχεια το Ισραήλ συνήψε τέτοια συμφωνία με την Τουρκία.
Η Ελλάδα από αυτή την πολιτική του Ανδρέα σίγουρα δε βγήκε κερδισμένη. Όπως δε βγήκε κερδισμένη και από τις συνεχείς διαφοροποιήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά από ζητήματα εξωτερικής πολιτικής -Γιαρουζέλσκι, κατάρριψη νοτιοκορεατικού τζάμπο από τους Σοβιετικούς- καθώς ο Α. Παπανδρέου ασκούσε εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο και κυρίως προς το ΚΚΕ. Η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ήταν μια πομφόλυγα.
ΥΓ. Οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ αναβαθμίστηκαν επί Γιώργου Παπανδρέου και Βενιαμίν Νετανιάχου το 2010. Για να τα λέμε όλα.
Το Ισραήλ ήθελε για αεροπορικές ασκήσεις τον ελληνικό εναέριο χώρο.
Δημοσίευση σχολίου