Το 1939 ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Γαλλία, η νικήτρια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Γαλλία, ήταν σίγουρη πως ο στρατός της που κέρδισε τόση δόξα με μεγάλο τίμημα σε αίμα το 1914-18, θα μπορούσε και πάλι να επικρατήσει χάρη και στη μεγάλη πανάκεια, τη Γραμμή Μαζινώ.
Η εν λόγω οχυρωματική γραμμή κάλυπτε μέρος των γαλλικών βορειοανατολικών συνόρων εκτεινόμενη στη μεθόριο από την Ελβετία μέχρι το Λουξεμβούργο, περίπου. Η κατασκευή της κόστισε απίστευτα ποσά, χρόνο και κυρίως δημιούργησε στους Γάλλους, λαό και στρατό, μια απατηλή αίσθηση ασφάλειας.
Η υπεύθυνη στρατιωτική ηγεσία δήλωνε βέβαιη για την συντριβή τυχόν χιτλερικής επίθεσης στο τείχος της Γραμμής Μαζινώ. Η πολιτική ηγεσία συμφωνούσε, ο Τύπος μιλούσε για «λευκό Μάρνη» (αναίμακτη νίκη) και ο λαός ακολουθούσε. Μόνο ένας Ντε Γκολ τόλμησε να πει το αυτονόητο αλλά λοιδορήθηκε και ως άλλη Κασσάνδρα απλώς έγινε παρατηρητής και καταγραφέας της επικείμενης καταστροφής.
Ο γαλλικός στρατός ήταν ιδιαίτερα ισχυρός και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να αντέξει στη γερμανική επίθεση. Οι Γερμανοί όμως μετέβαλαν τις συνθήκες, τις κατέστησαν μη φυσιολογικές, ή καλύτερα ασύμφωνες με το γαλλικό στρατιωτικό δόγμα και μοιραία σάρωσαν τους αντιπάλους τους πριν αυτοί συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό.
Αυτά έχει καταγράψει η ιστορία, η οποία έχει την κακή συνήθεια να επαναλαμβάνεται, ενίοτε ως φάρσα. Το αντίστοιχο της τότε Γαλλίας είναι φυσικά η σημερινή Ελλάδα. Οι πολλοί είναι παντελώς αδιάφοροι, άλλοι, ακόμα χειρότερα, έχουν μια αίσθηση ασφάλειας και υπεροχής έναντι του δεδομένου αντιπάλου που όμως εκπορεύεται μόνο από το συναίσθημα. Και το συναίσθημα όσο εύκολα κερδίζει, τόσο εύκολα κουράζεται, ξεφουσκώνει.
Και αν η Γαλλία του 1940 υστερούσε ελαφρώς, αριθμητικά και μόνο, αλλά δεν υστερούσε ούτε σε ποιότητα, ούτε σε επάρκεια οπλικών συστημάτων, της Γερμανίας, η Ελλάδα που υστερεί έναντι της Τουρκίας αριθμητικά, σε δραματικό βαθμό και έχει αφήσει τις ένοπλες δυνάμεις της να «γεράσουν» τι οφείλει να περιμένει;
Σε μια περίοδο που όλα τα εθνικά θέματα, μας αρέσει ή όχι, είναι ορθάνοιχτα γιατί στο παιχνίδι παίζουν δύο και ενίοτε περισσότεροι και μάλιστα εντολείς, και ο απέναντι θέλει να τα κρατά ανοιχτά, είτε συμφωνεί η Αθήνα, είτε όχι, η Ελλάδα θα όφειλε να μεταβάλει καταρχήν δόγμα. «Όποιος αμύνεται, πεθαίνει», έλεγαν, όχι άδικα, οι Ρωμαίοι.
Όπως είναι σήμερα οι συνθήκες η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να υποχωρήσει διότι, όπως έλεγε ο Μπίσμαρκ, «η ισχύς δημιουργεί δίκαιο» και η Ελλάδα ισχύ έχει περιορισμένη, έναντι ενός αντιπάλου που μέχρι τη δεκαετία του 1980 «τον είχε» μόνη της. Τώρα περιμένει από τους ξένους να σωθεί, στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα όμως δεν υπάρχει Ναυαρίνο. Οι συνθήκες δεν είναι πάντα ευνοϊκές και μάλιστα όταν στο τιμόνι απέναντι υπάρχει ένας Χίτλερ με ξεκάθαρα διατυπωμένες αναθεωρητικές βλέψεις που η απόλυση κακήν – κακώς του συναδέλφου Αμπατζή δεν μπόρεσε να κρύψει.
Ο απρόβλεπτος σουλτάνος ήρθε και μας τα είπε και κατά πρόσωπο, αλλά εμείς το θεωρήσαμε επιτυχία…και επέστρεψε στην πτρίδα τους έχοντας φυτέψει, στο έδαφός μας τον σπόρο της αμβισβήτησης.
Οι λοιπές φανφάρες περί “αιώνιας” ισχύος της Συνθήκης της Λωζάννης είναι για εσωτερική κατανάλωση. Διαχρονικά στην ιστορία, όλες οι συνθήκες άλλαξαν με νέες που όμως επέβαλαν οι εκάστοτε νικητές. Η Λωζάννη είναι ένα κείμενο, δεν είναι η ασπίδα, η Γραμμή Μαζινώ της Ελλάδας. Αν η περί ισχύος της Λωζάννης θέση ήταν λογική ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα ξεσπούσε ποτέ, θα τον σταματούσαν τα κείμενα της Συθήκης των Βερσαλλιών.
Δημοσίευση σχολίου