Η χώρα του Νείλου που αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο στη δυτική στρατηγική στη Μέση Ανατολή περνά μια πρωτόγνωρη κρίση. Βέβαια η Αίγυπτος δεν είναι Ιράν και ο στρατός διατηρεί την κεντρική θέση στα πράγματα.
Όμως η αστάθεια που υπάρχει οδηγεί τους δυτικούς και το Ισραήλ σε δραματική επανεκτίμηση της όλης κατάστασης γεγονός
που αλλάζει τα δεδομένα και για την Ελλάδα, αλλά και για την Κύπρο στην περιοχή μιας και είναι τα μόνα ευρωπαϊκά (και μη μουσουλμανικά) κράτη της ευρύτερης περιοχής.
Γεγονός που τους προσδίδει σταθερότητα, αλλά και δυνατότητες στρατηγικής σύγκλισης με το Ισραήλ και τους δυτικούς στόχους στην περιοχή.
Ακόμα και αν η «μετάβαση» στη νέα κατάσταση στην Αίγυπτο πραγματοποιηθεί ομαλά πολλά αλλάζουν στους συσχετισμούς της Μέσης Ανατολής αυτή την περίοδο.
Και αυτό καταγράφεται και από τις διαδοχικές παρεμβάσεις στην αιγυπτιακή περίπτωση τόσο των μετριοπαθών ισλαμιστών της Τουρκίας όσο και των σκληρών ισλαμιστών του Ιράν.
Δεν είναι τυχαίο πως τόσο ο Ερντογάν όσο και οι Αγιατολάδες του Ιράν προσπαθούν να παρέμβουν στην αιγυπτιακή κρίση καθένας προς τη μεριά του.
Είχαν προηγηθεί εδώ και καιρό οι αυξανόμενες παρεμβάσεις της «νέο-οθωμανικής» Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.
Αρχικά με την κρίση που προκλήθηκε με τον τουρκικό «στόλο της ελευθερίας» με το Ισραήλ. Η Τουρκία αποφάσισε να ξαναβρεί το «στρατηγικό της βάθος» στη Μέση Ανατολή.
Ο «ανθρωπισμός» απλώς χρησιμοποιήθηκε ως ισχυρό ιδεολογικό όπλο, μαζί με τον ισλαμισμό, για την παρέμβαση στα μεσανατολικά δεδομένα.
Εδώ και καιρό, λοιπόν, η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, βρίσκονται μπροστά σε οριακές αποφάσεις.
Και ήδη τα γεγονότα της Αιγύπτου επιταχύνουν τις καταστάσεις. Πολλά βεβαίως εξαρτώνται από τον τρόπο που θα γίνει η αλλαγή στη στρατηγικά κρίσιμη διεθνώς χώρα του Νείλου.
Μια χαοτική αλλαγή μπορεί να οδηγήσει τους σκληρούς ή τους ισλαμιστές στο τιμόνι της Αιγύπτου. Σε μια τέτοια περίπτωση οι συμφωνίες με το Ισραήλ θα καταγγελθούν και η αστάθεια θα γενικευτεί στην περιοχή.
Όμως, όλα δείχνουν πως ο ισχυρός αιγυπτιακός στρατός και η δυτικόφιλη ηγέτιδα τάξη της χώρας ίσως αλλάξουν την πολιτική σκηνή χωρίς να αλλάξουν και διεθνή προσανατολισμό.
Όλα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει ήδη εδώ και ένα χρόνο τη Δύση και το Ισραήλ σε αλλαγή της στρατηγικής πλεύσης.
Τα σημερινά γεγονότα της Αιγύπτου απλώς επιταχύνουν τις αποφάσεις.
Ήδη αναπτύσσεται πλέον ενισχύεται παντοιοτρόπως ο άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας.
Δεν είναι τυχαίες οι συνεχείς συναντήσεις Νετανιάχου-Παπανδρέου, ούτε η πρόσφατη πολυήμερη επίσκεψη Λίμπερμαν στην Αθήνα.
Δεν είναι τυχαίοι φυσικά οι χάρτες και οι περιγραφές που έδωσαν οι Εβραίοι για τον αγωγό του κοιτάσματος Λεβιάθαν που περνάνε από την κυπριακή και την ελληνική ΑΟΖ. Ούτε τυχαία είναι η επίσκεψη του προεδρείου του αμερικανο-ισραηλινού λόμπι στην Αθήνα.
Πρακτικά οι Εβραίοι αναγνώρισαν πρώτοι την ελληνική ΑΟΖ, πριν ακόμα την ανακηρύξει η Ελλάδα.
Ήδη όμως από το περασμένο φθινόπωρο η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα με ρηματική διακοίνωση επιβεβαίωσε τις θέσεις της ελληνικής πλευράς για το Καστελόριζο (Ο Κόσμος του Επενδυτή, 28/11/2010, σελ. 14).
Μένει τώρα να στην ελληνική πλευρά να ξεπεράσει τα φοβικά σύνδρομα των πολιτικών προϊσταμένων του ΥΠΕΞ και να ορίσει την ελληνική ΑΟΖ ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας.
Στην κατεύθυνση αυτή πιέζει και η ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων αερίου νοτίως της Πάφου.
Ήδη η Κύπρος αναδεικνύεται σε ενεργειακό κόμβο και κανείς στη Δύση και το Ισραήλ δεν θέλει να σκέφτεται μια πιθανή υποθαλάσσια διέλευση των αγωγών προς την Ευρώπη από μια ισλαμική χώρα όπως η Τουρκία.
Συνεπώς το Καστελόριζο επιτρέπει την απρόσκοπτη διέλευση των αγωγών έξω από τα ασταθή πολιτικά εδάφη του Ισλάμ.
Προς την κατεύθυνση αυτή ήταν και οι πρόσφατες επισκέψεις της κ. Μέρκελ σε Κύπρο και Ισραήλ. Αλλά και η σκληρή λεκτική αντιπαράθεση της Μέρκελ με την τουρκική ηγεσία για την Κύπρο είχε το ίδιο παρασκήνιο.
Όλα αυτά την ώρα που ο αντισημιτισμός στην Τουρκία είναι στα ύψη και οι κάποτε στρατηγικές σχέσεις των δύο χωρών είναι πλέον στο ναδίρ.
Όλα τα παραπάνω δένουν και με τη μεγάλη εθνική στήριξη που βρίσκει πλέον η Κύπρος στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και με την οικονομική στήριξη που βρίσκει η Ελλάδα από την Γερμανία και τη Γαλλία στην κρίση χρέους της.
Ήδη ακόμα και οι κινήσεις για την οικονομική ολοκλήρωση της ευρωζώνης που θα δρομολογηθούν μέχρι τον Μάρτιο εμπεριέχουν πολλές από αυτές τις διεθνείς αναγκαιότητες που εξελίσσονται αυτές τις δύσκολες μέρες.
Κυοφορείται πρακτικά μαζί με την εθνική στήριξη και μια οικονομική διέξοδος που στα επόμενα χρόνια αναμένεται να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις όταν ανοίξουν και πρακτικά οι ενεργειακές στρόφιγγες της Ανατολικής Μεσόγειου προς την Ευρώπη.
Δημοσίευση σχολίου