Όπου φύγει φύγει;...

Η «μεγάλη φυγή» στο εξωτερικό προς αναζήτηση προσωπικής επαγγελματικής διεξόδου είναι ήδη μια μεγάλη τάση κυρίως στους νέους (ειδικά σε μια μερίδα νέων επιστημόνων ή κατόχων μεταπτυχιακών και διδακτορικών) ή σε στελέχη καριέρας, αν και δεν είναι γνωστό αν όσοι κάνουν αυτή τη σκέψη θα την ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Από την άλλη τα κακά νέα κυκλώνουν όλη την Ευρώπη. Οι περικοπές και η λιτότητα με κατεύθυνση από το μεσογειακό Νότο προς τον Βορρά έχει ξεκινήσει. Μπορεί η Ελλάδα, με το ΔΝΤ στον σβέρκο, να υφίσταται την πιο αυστηρή λιτότητα μακράν (by far) - αν και στην ουσία η λέξη «λιτότητα» αποτελεί ευφημισμό, γιατί στην πραγματικότητα μιλάμε για σαρωτική επιδρομή στην εργασία, το κοινωνικό κράτος και όλη την υποδομή της χώρας.


Όμως ένα μήνα μετά τη δική μας υπαγωγή στο ΔΝΤ όλη η Ευρώπη έχει συρθεί στην αβεβαιότητα. Η κρίση ελλείμματος και χρέους αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία. Ήδη μετράμε άλλες οκτώ χώρες του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τις οποίες οι πέντε ανήκουν στην ευρωζώνη (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ιρλανδία και Δανία), που μπαίνουν σε επίσημο καθεστώς λιτότητας, ενώ η Ουγγαρία μετά από δύο χρόνια ΔΝΤ είναι στα ίδια χάλια με μας αν όχι και χειρότερα. Ήδη οι μαζικές διαδηλώσεις σε Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, και αλλού είναι γεγονός.



Στο μεταξύ πάνω από το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας και της Γαλλίας επικρέμαται η απειλή των πτωχεύσεων του Νότου, καθώς οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων δημοσίου χρέους αυτών των χωρών και το τίναγμα μίας οικονομίας στον αέρα μπορεί να φέρει καταστροφικό ντόμινο σε όλη την Ευρώπη.

Τα παραπάνω τα επικαλούμαστε για να περιγράψουμε ένα σκηνικό όπου η ανεργία θα ανεβαίνει σε όλη την Ευρώπη, επομένως η εσωτερική μετανάστευση δεν θα έχει ιδιαίτερο νόημα, άλλωστε ποιες χώρες θα μπορέσουν να την αντέξουν… Κι αν το κάνουν αυτό θα είναι πάντα στο πλαίσιο ενός πρεσαρίσματος δικαιωμάτων προς τα κάτω. Θα χρειάζεται κανείς να φύγει πολύ μακριά για να μπορέσει να διασώσει την προσωπική του ευημερία γιατί η κοινωνική ευημερία αυτή τη στιγμή δεν είναι στην πολιτική ατζέντα των κυβερνήσεων της Ευρώπης (και όχι μόνο), ούτε ως υποσημείωση. Ποια κυβέρνηση στο εξής θα φροντίσει για τους μετανάστες όταν δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να θυσιάσει ικανό κοινωνικό σώμα στο βωμό των τραπεζών;

Και για να προσγειώσουμε το θέμα στις καθημερινές κουβέντες του τελευταίου διαστήματος, είναι πολύ διαδεδομένη σε μερίδα κυρίως νέων ανθρώπων η αντίδραση «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα; Θα πάω να ζήσω αλλού». Αυτό το «αλλού» όμως όλο και συρρικνώνεται για να μας δείξει ότι πλέον η λύση δεν είναι στη φυγή, στην κοπάνα από το πρόβλημα, το οποίο στο κάτω κάτω εκδηλώνεται παντού πλέον και επηρεάζεται από διάφορους αστάθμητους παράγοντες σε ένα πλανητικό σκηνικό που αναδιατάσσεται ολοσχερώς με άγνωστη κατάληξη…Καλώς η κακώς η ιστορία μας τραβάει από το μανίκι (αν όχι απ’ το αυτί) και μας ζητάει να αντιληφθούμε ότι το πέρασμά μας από τη ζωή είναι συναρτημένο με συνθήκες που ξεπερνούν τον ατομικό μας βίο, είτε μας αρέσει είτε όχι. Άρα μήπως η λύση δεν είναι στις μονάδες που φεύγουν αλλά στις ομάδες που μένουν…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ