Δεν ήταν όμως οι μόνες αντιστάσεις στο κατεστημένο, ντόπιο και ξένο. Που αν είχαν επιλέξει άλλες συμπεριφορές, θα ήταν οι εκλεκτοί του…
Αν ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δεχθεί, κατά την επίσκεψή του το 1964 στην Ουάσινγκτον την ΕΝΤΟΛΗ-ΑΠΑΙΤΗΣΗ του Λίντον Τζόνσον, τότε Προέδρου των ΗΠΑ, να συναντηθεί με τον τότε τούρκο πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού, που περίμενε στο διπλανό δωμάτιο, θα συνέχιζε να είναι πρωθυπουργός και δεν θα ανατρεπόταν με την αποστασία του Μητσοτάκη. (Απευθυνόμενος στον διευθυντή του ιδιαίτερου γραφείου του, τον αξέχαστο και καλοκάγαθο Ανδρέα Μοθωνιό, που πανηγύριζε για το «όχι» στον Τζόνσον, του είχε πει: «Ανδρέα, άρχισε ο Γολγοθάς. Να εύχεσαι να προλάβω να γυρίσω στην Αθήνα πρωθυπουργός»…). Αν συναντιόταν με τον Ινονού, τα Ιουλιανά δεν θα είχαν συμβεί…
Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποδεχθεί τις έρευνες από το «Σισμίκ» στο Αιγαίο, δεν θα υπήρχε ο «Μάρτης του ʼ87» και δεν θα τον οδηγούσαν στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου…
Αντίθετα ο Σημίτης, λέγοντας «ναι» στην υποστολή σημαίας στα Ύμια, συνέχισε να είναι πρωθυπουργός. Ευχαρίστησε μάλιστα τους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής.
Αυτά σαν πρόκληση για σκέψεις και συμπεράσματα, βλέποντας την επίσκεψη, μετά βαΐων και κλάδων, του τούρκου πρωθυπουργού, με τα πολεμικά του αεροπλάνα να παραβιάζουν την εθνική μας κυριαρχία, στην Κύπρο 36 χρόνια να παραμένει ο «Αττίλας», στη Θράκη να ζητάει συνδιαχείριση και να θέλει βραχονησίδες μας και το μισό Αιγαίο…
Και με την απειλή του «casus belli» να παραμένει. Ο παππούς, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» και ο πατέρας, ο Ανδρέας, θα έκαναν αυτό που έκανε ο Γιώργος τους; Ε, τότε ήταν άλλες εποχές, θα πουν οι γνωστοί παρατρεχάμενοι. Ναι, γιʼ αυτό και φτάσαμε εδώ…
Δημοσίευση σχολίου