Όταν ο πρώην επικεφαλής του Ιράν, Αγιατολάχ Χομεϊνί, παρέδωσε τη φιλοσοφία του για πολιτική διακυβέρνηση στο πλαίσιο της Σιιτικής Σαρία στο έθνος του, εννοούσε σίγουρα ότι όλα τα ίχνη του προϊσλαμικού Ιράν, δηλαδή οι Ιρανοί Ζωροαστρικής πίστης, έπρεπε να αντικατασταθούν από ένα ορθόδοξο ισλαμικό έθνος.
Αυτό σήμαινε αντίφαση σε δύο σημεία.
Πρώτον, οι βαθιά ριζωμένες προ-ισλαμικές παραδόσεις δεν θα εξαφανίζονταν τόσο σύντομα, και δεύτερον, θα παρέμενε ο διάχυτος αντίκτυπος μιας εποχής επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, την οποία το ιρανικό έθνος είχε αγκαλιάσει κατά τη διάρκεια του καθεστώτος των Παχλαβί.
Ήρθε πολιτισμική σύγκρουση
Πολλοί ειδικοί στο Ιράν πιστεύουν ότι ακόμη και μετά τον προσηλυτισμό στην ισλαμική πίστη τον 7-8ο αιώνα, οι Ιρανοί παρέμειναν περήφανα νοσταλγικοί για την προ-ισλαμική ιστορία και τον πολιτισμό τους.
Ωστόσο, μια προσηλυτισμένη κοινότητα έχει τον ψυχολογικό καταναγκασμό να καυχιέται ότι είναι πιο πιστή από τον βασιλιά.
Η εχθρότητα του Ιράν εναντίον του εβραϊκού κράτους δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία εκτός από το ότι όλη η οργή στρέφεται προς τους Άραβες – ειδικά τους Σαουδάραβες – ότι διακυβεύουν την κορανική εντολή του «μίσητος και καταστροφής των Kafirs και του Yahoo».
Διαφορετικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος για το Ιράν να είναι καθαρός εχθρός του Ισραήλ. Η αντι-ισραηλινή αφήγηση του Ιράν πηγάζει από αυτόν τον καταναγκασμό.
Η μεσολάβηση της Κίνας για την προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας έχει μοναδικό σκοπό να σφυρηλατήσει η Κίνα την ενότητα μεταξύ των ισλαμιστών ως προπύργιο ενάντια στην αμερικανική επιρροή στη Μέση Ανατολή.
Ο φόβος των κληρικών του Ισλάμ για την επιβίωσή τους
Η αντιμοναρχική στάση του Χομεϊνί, κέρδισε τεράστια υποστήριξη από την ιρανική αριστερά.
Λειτούργησε επειδή ο Χομεϊνί είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον αγροτικό πληθυσμό του Ιράν. Αλλά στο τέλος της ημέρας, η ιρανική αριστερά προδόθηκε και για πρώτη φορά στην ιστορία του Ιράν, η πολιτική εξουσία αρπάχτηκε από τους Αγιατολάχ.
Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η ιρανική μεσαία τάξη ούτε θα καλωσόριζε το Ισλάμ ούτε θα είχε αποστασιοποιηθεί από την ένδοξη ιστορία του παρελθόντος, το κληρικό καθεστώς ήταν πάντα αμφίβολο για τη διαιώνισή του.
Αυτός είναι ο λόγος που, από την αρχή, το κληρικό καθεστώς κατέφυγε στην καταστολή και την καταπίεση των φιλελεύθερων και πραγματικά εθνικιστικών στοιχείων, ιδιαίτερα των γυναικών του Ιράν.
Υποβάλλοντας τις Ιρανές γυναίκες σε καταπίεση, οι Αγιατολάχ επικαλέστηκαν τη μπερδεμένη σαρία συν τη φετβά (διατάγματα) τους για να επιβάλουν σχεδόν απάνθρωπους περιορισμούς στις γυναίκες του Ιράν.
Η ιστορία τεσσάρων δεκαετιών κληρικής διακυβέρνησης στο Ιράν είναι γεμάτη με αντεθνικές και αντιφιλελεύθερες επιχειρήσεις από διάφορες κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας και οργανώσεις ειδικής ομάδας εργασίας εντός της χώρας.
Για παράδειγμα, η ηθική αστυνομία έχει την εξουσία να τιμωρεί τις γυναίκες που δεν τηρούν αυστηρά το υποχρεωτικό πέπλο και άλλους περιορισμούς.
Επιπλέον, το Ιράν έχει συγκεντρώσει αντιπροσώπους της τρομοκρατίας στο όνομα της υποστήριξης των ισλαμικών κινημάτων σε ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής για να πυροδοτήσουν τη βία κατά του Ισραήλ παριστάνοντας τους υποστηρικτές τους.
Στην πραγματικότητα, αυτοί οι πληρεξούσιοι εργάζονται ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ, με τις οποίες το Ιράν βρίσκεται σε διαμάχη από την απέλαση του Μοχάμεντ Ρέζα Σαχ Παχλαβί.
Εναντίον των Κούρδων
Διαμαρτυρία για τους τουρκικούς βομβαρδισμούς στους Κούρδους της βόρειας Συρίας
Οι εθνικοί Κούρδοι κατοικούν στην περιοχή όπου συναντώνται τα σύνορα τριών κρατών—Ιράν, Ιράκ και Τουρκίας.
Αν και ομολογούν τη σουνιτική ισλαμική πίστη, είναι η πιο φιλελεύθερη, πολιτιστικά στενή και ενωμένη ομάδα.
Έχουν ένα σταθερό πολιτικό φόρουμ που αναζητά μια πατρίδα για τους Κούρδους – μια φιλοδοξία που απορρίπτεται σκληρά και από τις τρεις συνεχόμενες χώρες.
Όπως οι Αφγανοί, έτσι και οι Κούρδοι είναι σκληρά ανεξάρτητοι και δεν μπορούν να υποτιμηθούν από καμία γειτονική δύναμη.
Το καθεστώς των Αγιατολάχ δεν ήταν ποτέ ευγενικό και συμπαθητικό με τον κουρδικό εθνοτικό πληθυσμό του Βόρειου Ιράν, επειδή στάθηκαν στις πολιτιστικές παραδόσεις και τις φιλοδοξίες τους.
Οι διαμαρτυρίες για την Αμίνι και οι εκτελέσεις εκατοντάδων ανθρώπων
1979 Διαμαρτυρίες των Ιρανών για την Ημέρα της Γυναίκας ενάντια στους υποχρεωτικούς νόμους για το χιτζάμπ – Wiki
Η ιστορία της σύλληψης και του θανάτου της Τζίνα Μαχσά Αμίνι, μιας κουρδικής κοπέλας, από την ιρανική αστυνομία ηθικής είχε ως αποτέλεσμα μια πανεθνική διαμαρτυρία στο Ιράν. Στα βίαια αντίποινα από τις δυνάμεις της κρατικής ασφάλειας και ηθικής που ακολούθησαν τη διαμαρτυρία, περισσότερες από 400 γυναίκες σκοτώθηκαν σε κρατικές ενέργειες. Οι Κούρδοι έγιναν τα νέα θύματα των διακρίσεων και της καταπίεσης της κρατικής εξουσίας.
Τους πρώτους 11 μήνες του 2023, το Ιράν εκτέλεσε 746 άτομα, με αποτέλεσμα ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες να παρατηρήσει ότι «το Ιράν τις εκτελούσε με ανησυχητικό ρυθμό», ανέφεραν οι Asia Times στις 11 Μαρτίου.
Πρόσθεσε ότι μέχρι στιγμής το 2024, το Ιράν είχε εκτελέσει τουλάχιστον οκτώ Κούρδους πολιτικούς κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων στις 24 Ιανουαρίου 2024, οι οποίοι καταδικάστηκαν για αμφίβολες κατηγορίες όπως «διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Θεού και διαφθορά στη Γη».
Η Haidar Khazri, μια κουρδικής καταγωγής λόγια και καθηγήτρια Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα, έχει γράψει στο παρελθόν για το «Γυναίκες, Ζωή, κίνημα Ελευθερίας και τις Κούρδισσες μαχήτριες που επικεντρώνονται στην προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών και τις διαμαρτυρίες του ιρανικού λαού ενάντια στην κυβέρνησή του».
Λέει ότι αυτές οι διαδηλώσεις περιλάμβαναν διαμαρτυρίες ενάντια στη χρήση της θανατικής ποινής από το Ιράν, οι οποίες, σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ του 2022, «επηρέασαν δυσανάλογα τις θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες».
Στις βουλευτικές εκλογές της 1ης Μαρτίου 2024, οι κληρικοί διατήρησαν τον έλεγχο του κράτους.
Όμως, η κατάσταση των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων παραμένει μια συνεχιζόμενη τραγωδία χωρίς τέλος.
Θα θυμόμαστε ότι υπήρξε ένα πανεθνικό μποϊκοτάζ αυτών των εκλογών και η προσέλευση των ψηφοφόρων υπολογίστηκε σε λιγότερο από 41 τοις εκατό, που ήταν το χαμηλότερο από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979.
Η Διεθνής Αμνηστία προειδοποίησε το 2023 ότι «οι ιρανικές αρχές είχαν ξεκινήσει ένα ξεφάντωμα εκτελέσεων.
Τον Νοέμβριο του 2023, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανέφεραν έντονες καταστολές διαδηλωτών σε δύο κουρδικές πόλεις.
Στο Μαχαμπάντ, οι αρχές κήρυξαν στρατιωτικό νόμο. Στο Τζαβανρούντ, άνθρωποι σφαγιάστηκαν και η κυβέρνηση κατηγορήθηκε για εθνοκάθαρση, σύμφωνα με το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ιράν και το Δίκτυο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Κουρδιστάν.
Χιλιάδες διαδηλωτές διέκοψαν την κυκλοφορία στο Ιράν στις 19 Σεπτεμβρίου 2022, για να διαμαρτυρηθούν για τον θάνατο της Μαχσά Αμινί . Η κουρδική περιοχή του Ιράν υπήρξε το επίκεντρο πανεθνικών διαδηλώσεων που ξέσπασαν τον Σεπτέμβριο του 2022.
Οι διακρίσεις κατά της κουρδικής εθνοτικής μειονότητας στο Ιράν παραμένουν υπερφορτωμένες και κατοχυρώνονται ακόμη και στο σύνταγμα.
Διαμαρτυρία για το φόνο της Κούρδισσας Μαχσά Αμινί
Στο Ιράν, οι άνθρωποι μη περσικών εθνοτήτων αποτελούν περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού και μιλούν σχεδόν 100 διαφορετικές διαλέκτους, όταν το άρθρο 15 του ιρανικού Συντάγματος αναγνωρίζει μόνο τα περσικά/φαρσί ως «επίσημη γλώσσα» και γραφή του Ιράν.
Αυτό σημαίνει ότι σε εθνικές μειονότητες όπως οι Κούρδοι απαγορεύεται να μάθουν ή να διδάξουν τη γλώσσα τους.
Το 2020, για παράδειγμα, το Ισλαμικό Επαναστατικό Δικαστήριο του Ιράν καταδίκασε τη Ζάρα Μουχαμάντι σε δέκα χρόνια φυλάκιση επειδή δίδασκε κουρδικά, τη μητρική της γλώσσα.
Δέκα χρόνια νωρίτερα, ο Κούρδος δάσκαλος του δημοτικού σχολείου Φαρζάντ Καμανγκάρα εκτελέστηκε επειδή υποστήριξε μεγαλύτερη πολιτιστική και πολιτική αυτοδιάθεση για τους Κούρδους.
Αυτό το επίπεδο διακρίσεων και καταπίεσης της κουρδικής εθνοτικής μειονότητας από το κληρικό καθεστώς του Ιράν εγείρει ένα σχετικό ερώτημα:
Πρέπει ή δεν πρέπει ο ΟΗΕ να εκδιώξει το Ιράν από το μέλος του ΟΗΕ με την κατηγορία της εθνοκάθαρσης;
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου