Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Παρόλο που το κρεσέντο των απειλών της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο, η Ελλάδα δείχνει να ανακόπτει την εξοπλιστική της προσπάθεια, καθώς οι ανάγκες χρηματοδότησης της κοινωνίας για να τα βγάλει πέρα με τις συνέπειες μιας ενεργειακής κρίσης, στο ξέσπασμα της οποίας συμβάλλαμε με τις ιδεοληψίες και τις ανοησίες μας, δεν επιτρέπουν την άμεση υλοποίηση εξαιρετικής σημασίας για την αποτρεπτική αξιοπιστία και τη μαχητική μας ισχύ, εξοπλιστικών προγραμμάτων. Στην επικαιρότητα βρίσκεται το Πολεμικό Ναυτικό…
Μεγάλη φασαρία γίνεται με τις κορβέτες, οι οποίες σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν. Θα προχωρήσει υποτίθεται το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των φρεγατών MEKO 200HN, ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν τη μαχητική ισχύ του ελληνικού στόλου για μια ακόμη δεκαετία τουλάχιστον.
Σκέψεις φέρονται να γίνονται και για την προώθηση των άκρως απαραίτητων προγραμμάτων εκσυγχρονισμού των υποβρυχίων Type 214… ώστε να παραμείνουν υπερσύγχρονα και των τορπιλοπυραυλακάτων (ΤΠΚ) κλάσης Roussen (Super Vita). Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθούν σε νέες περιπτώσεις φρεγατών ΜΕΚΟ, τις οποίες σκεφτόμαστε να αναβαθμίσουμε σε μια εποχή που θα έπρεπε να ξεκινά το τέλος του επιχειρησιακού βίου τους… πάντως δεν διάγουν τη “μέση ζωή” τους.
Αυτά είναι όμως λίγο-πολύ γνωστά. Ο λόγος που καταγράφονται, εισαγωγικά, είναι διότι κυκλοφορούν κι άλλες πληροφορίες που αφορούν υποτίθεται τις σκέψεις που κάνουν στο Πολεμικό Ναυτικό με τα χρήματα που έχουν περισσέψει που ανέρχονται σε 2 δισ. ευρώ. Υπάρχει λίγος χρόνος ώστε η κυβέρνηση να αντιληφθεί ότι πρέπει να γίνει μέχρι το Α’ Εξάμηνο του 2023, να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός του Ναυτικού και να υλοποιηθούν αμφότερα τα προγράμματα. Θα αναφερθούμε στη συνέχεια…
Εισαγωγικά όμως, θα πρέπει να τονιστεί ότι η ανώτατη ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού είναι ενωμένη, αν και εκεί υπάρχουν δυο επιμέρους “τάσεις” που αφορούν στο ερώτημα κορβέτες ή τέταρτη φρεγάτα. Τα επιχειρήματα είναι ισχυρά εκατέρωθεν και αφορούν τη διεξαγωγή στο Ναυτικό μιας άκρως εποικοδομητικής συζήτησης περί τα επιχειρησιακά, όπως θα συνέβαινε σε κάθε υγιή οργανισμό.
Από τον «κουμπαρά» φαίνεται πως λείπουν περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ για να μπορέσει να προχωρήσει σε λίγους μήνες το πρόγραμμα των κορβετών μαζί με μια “αξιοπρεπή” αναβάθμιση των MEKO 200HN. Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές του DP, διατυπώνεται η αισιοδοξία ότι τα χρήματα αυτά θα βρεθούν και η τελική απόφαση θα ληφθεί περί τα τέλη του έτους ή τις αρχές του επομένου.
Αυτό όμως σημαίνει ότι το δικαίωμα προαίρεσης (option) για την απόκτηση τέταρτης φρεγάτας FDI Belharra HN δεν θα ασκηθεί. Πάντα με τα τωρινά οικονομικά δεδομένα, παρότι από τη στιγμή που αποφασίστηκε η επένδυση σε αυτό τον τύπο φρεγάτας, η απόκτηση άλλης μία συνεπάγεται οικονομίες κλίμακος. Συν τη (γεω)πολιτική παράμετρο που έχει αποδείξει πως μπορεί να αλλάξει πολλά μέσα… σε ένα βράδυ.
Επίσης, δεν θα πρέπει να παραληφθεί να αναφερθεί ότι η τιμή που έχει κατοχυρωθεί συμβατικά θα πρέπει να υπολογίζεται με «καπέλο» κατ’ ελάχιστον 30%, εάν παρέλθει η προθεσμία και αποφασιστεί μεταγενέστερα η ναυπήγηση κι άλλων, με δεδομένη τη δραματική αύξηση των διεθνών τιμών των πρώτων υλών. Εάν η κατάσταση εξομαλυνθεί και οι τιμές αποκλιμακωθούν μελλοντικά, ασφαλώς θα υπάρξουν άλλα δεδομένα.
Ας επιστρέψουμε όμως στις κορβέτες. Συνυπολογίζοντας τις πληροφορίες ότι ο Μάριο Ντράγκι έχει στα χέρια του πρόταση για να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών της Ιταλίας, εκτιμάται ότι τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να αναγεννήσει την προοπτική των κορβετών FCX-30 DOHA της Fincantieri, σε συνδυασμό με το πρόγραμμα διάσωσης των Ναυπηγείων Ελευσίνας, που έτσι κι αλλιώς παίρνει χρόνο.
Θα αποδεχθεί άραγε ο «σούπερ Μάριο» την πρόταση ενός κυβερνητικού συνασπισμού που έχει δείξει ως κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος από τη δική του κοσμοαντίληψη; Μοιάζει δύσκολο, όμως στη ζωή ποτέ μη λες ποτέ. Ας μην ξεχνάμε και το ότι η ελληνική πλευρά προσδοκούσε να επαναλάβει το πρότυπο της διμερούς αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία με την υπογραφή παρόμοιας συμφωνίας.
Μια ακόμα πληροφορία όμως που υπάρχει έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και συνδέεται με τη διαμόρφωση των κορβετών που θα επιλεγούν. Διότι ακόμα δεν υπάρχει δεδομένη απόφαση για οποιαδήποτε πρόταση. «Η πενία τέχνας κατεργάζεται» υποστηρίζει και το Πολεμικό Ναυτικό φέρεται από τις ίδιες πληροφορίες να κάνει το κουμάντο του με βάση αυτή την αρχή.
Οι κορβέτες θα αποκτηθούν με τη βασική διαμόρφωση του συστήματος μάχης και των αισθητήρων που θα επιλεγούν, ενώ ο οπλισμός τους θα προέλθει από αποθέματα που υπάρχουν (π.χ. πυροβόλα) και τα βλήματα που αξιοποιούνται τώρα (Harpoon, ESSM και στο μέλλον αναβάθμιση σε ESSM Blk II).
Τι γίνεται όμως εάν δεν μας προκύψει η εξέλιξη με τον Ντράγκι ή η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας δεν έχει παρόμοια γεωστρατηγική οπτική με την προηγούμενη; Γίνεται μονόδρομος η ολλανδική λύση με τις Sigma 10514; Διότι με τις γαλλικές Gowind ο οπλισμός αυτός δεν μπορεί να ενσωματωθεί με όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής.
Η γαλλική λύση έχει το πλεονέκτημα της ομοιοτυπίας με τις Belharra και μειονέκτημα το έργο για την ελληνική ναυπηγική και γενικότερα την αμυντική βιομηχανία. Ενώ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) θεωρεί σημαντική την άμεση απόφαση απόκτησης άλλης μια φρεγάτας, λόγω της «κλειδωμένης» τιμής και των προσδοκιών που συνοδεύουν την επένδυση.
Το DP θα επιμείνει σε όλους τους τόνους, ότι η πολιτική ηγεσία οφείλει να θέσει ως εκ των κορυφαίων της προτεραιοτήτων την υλοποίηση αμφοτέρων των προγραμμάτων (κορβέτες+option), μαζί με έναν πιο ορθολογικό σχεδιασμό για το μέλλον για του Ναυτικού και του ελληνικού ναυπηγικού τομέα. Αυτό οφείλει να το επικοινωνήσει στην ελληνική κοινωνία και θα εκπλαγεί με τον βαθμό ευαισθητοποίησης.
Θα ήταν η συνέχεια της πρωθυπουργικής δήλωσης “δεν έκανα εκλογές, παρότι μας συνέφερε, διότι προείχε η σταθερότητα“. Να πει, “ΠΡΕΠΕΙ να επανεξοπλίσουμε το Ναυτικό, ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ“. Στην ιστορία δεν γράφονται οι επιδοτήσεις, αλλά γενναίες πολιτικές αποφάσεις τις οποίες δικαιώνει ένα μέλλον που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς. Στέλνει όμως τα κατάλληλα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση και διαμορφώνει τους βέλτιστους όρους υπέρβασης των δυσκολιών…
Εν ολίγοις, η εικόνα παραμένει μπερδεμένη και τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται ακόμα δεδομένο…. πέραν ίσως της οικονομικής στενότητας, αφού το ζήτημα με τις εθνικές προτεραιότητες εξακολουθούμε να το αντιμετωπίζουμε μόνο επιδερμικά, σε μια πιο «light» εκδοχή του «θα το ρισκάρουμε». Ας το εξηγήσουμε…
Όταν διατυπώθηκε η φημισμένη -για τη μωρία της- ρήση, η παρόξυνση των Τούρκων δεν είχε λάβει τέτοια χαρακτηριστικά. Σήμερα ποια δικαιολογία υπάρχει; Ή μήπως πιστεύουμε ότι θα ασχολούνταν σοβαρά πολιτικοί και κοινωνία, εάν δεν φρόντιζαν Ερντογάν και Τουρκία να μας δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο; Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας δηλαδή.
Όταν εξαγγέλλεται πρόγραμμα στήριξης 12 δισ. ευρώ και δεν βγάζουν στην άκρη τα δυο για να υλοποιήσουν άμεσα όσα εξοπλιστικά έπρεπε να έχουν ολοκληρώσει χθες, τι άλλο να σκεφτεί κανείς… Όπως π.χ. φονικά βλήματα για όλους τους Κλάδους, κατά απόλυτη προτεραιότητα, διότι θα καταστήσουν ανεπίκαιρα τα επιθετικά σχέδια των Τούρκων.
Όλα αυτά αφορούν το Πολεμικό Ναυτικό. Οι ανάγκες όμως, όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, δεν περιορίζονται μόνο εκεί. Σε μια φυσιολογική διαδικασία, προτεραιότητα θα είχαν συστήματα όσο το δυνατόν άμεσης απόδοσης, σε όρους ενίσχυσης της αποτρεπτικής αξιοπιστίας των Ενόπλων Δυνάμεων, συνεπεία απόκτησης αξιόπιστων καταστρεπτικών δυνατοτήτων. Σε αυτά θα επανέλθουμε…
Δημοσίευση σχολίου