Με αφορμή το άρθρο της εφημερίδας Σημερινής ''Το θράσος των Τούρκων «Καθηγητών Αρχαιολογίας»'' μπήκα στην διαδικασία να κάνω μια μικρή έρευνα για την ιστοριά των Τούρκων όπως την παρουσιάζουν και την διδάσκονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσής τους.
Δεν μπορώ να πω ότι τρέφω οποιαδήποτε συμπάθεια για το τουρκικό έθνος. Ως λάτρης της Ιστορίας, η άποψή μου με τον καιρό επιβεβαιώνεται, και όσες προσπάθειες κι αν έχω κάνει, προσπάθειες που πηγάζουν από μία αίσθηση δικαιοσύνης, επιστημονικής μεθόδου, και ανθρωπισμού, αυτές συντρίβονται πάνω στην πληθώρα ιστορικών και πολιτισμικών στοιχείων που με πείθουν για την ορθότητα της γνώμης μου.
Εντάξει, ας μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, το παραδέχομαι, θεωρώ τους Τούρκους το πιο απολίτιστο έθνος που πάτησε ποτέ στη Γη. Δεν νιώθω άσχημα για την «μπρουτάλ» εικόνα που δίνω με αυτήν την πρόταση. 'Αλλωστε, κάποιο από όλα τα έθνη της Γης θα πρέπει να παίξει αυτόν τον άχαρο ρόλο. Αν διαφωνείτε με την εκλογή των Τούρκων, προτείνετε εσείς μία εναλλακτική λύση. Ποιοι άραγε έχουν αποδειχθεί πιο κτηνώδεις; Οι Αιγύπτιοι; Οι Κινέζοι; Οι Μεξικάνοι; Ή μήπως οι ... Ιρλανδοί; Τα πρόσφατα εγκλήματα των Γερμανών, 'Αγγλων και Αμερικανών μοιάζουν με γρατσουνιές μπροστά στις ανοικτές πληγές και τους ακρωτηριασμούς που έχουν προκαλέσει στο σώμα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού οι ανά τους αιώνες τουρκικές γενοκτονίες και καταστροφές.
Αν έχετε το κουράγιο και προ παντώς την υπομονή να διαβάσετε ένα κείμενο του οποίου οι συντάκτες έχουν δηλωμένη και ανερυθρίαστη άποψη για τα γραφόμενά τους, συνεχίστε.Η Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση
(Γενεαλογίκή ιστορία - Γλώσσα)
Η σύγχρονη και επίσημη ιστορική θέση του Τουρκικού κράτους σήμερα -εκ πρώτη όψεως- φαίνεται να ξεφεύγει αρκετά από τις παντουρκικές απόψεις που της εποχής του Ataturk. Το ενδιαφέρον φαίνεται να μεταφέρεται από το επίπεδο της ανθρώπινης φυσιολογίας (κρανιομετρήσεις κ.λπ.) στο πολιτισμικό επίπεδο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την καταγραφή της Τουρκικής ιστορίας όπως παρατίθεται στο κείμενο που ακολουθεί προέρχονται από το διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα από την επίσημη ιστορική ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας και την ιστορική ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Το γεγονός αυτό ενέχει δύο παραμέτρους που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Πρώτον ότι η ιστοσελίδες αυτές περιέχουν τη σημερινή επίσημη θέση του Τουρκικού κράτους και, δεύτερον, ότι ο Λόγος για την ιστορία που παράγεται μέσα από αυτό το υλικό δεν αποτελεί αναγκαστικά και τον Λόγο για την ιστορία που παράγεται στο εσωτερικό της χώρας, καθώς οι ιστοσελίδες στην Αγγλική προφανώς δεν απευθύνονται στους Τούρκους αλλά στους ξένους που αναζητούν ορισμένες πληροφορίες σχετικά με την Τουρκική ιστορία.
Η πρώτη επισήμανση που κάνει ο συγγραφέας -πολύ σημαντική για την τεκμηρίωση των απόψεων μας- αφορά τις δύο διαστάσεις της ιστορίας, την γεωγραφική και την ανθρωποκεντρική. Κοντολογίς, προκύπτει ένας προβληματισμός σύνδεσης του Χώρου (Ανατολία) με τα Τουρκικά φύλα. Συνοπτικά η κεντρική ιδέα που διέπει την επίσημη περιγραφή της τουρκικής ιστορίας είναι η ιδέα ενός γηγενούς πολιτισμού της Ανατολίας που ξεκινάει από τη περίοδο του ανθρώπου του νεάτερνταλ και ο οποίος διαχέεται πολιτισμικά σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις κυριαρχώντας πολιτισμικά, παρά τις οποίες φάσεις διέρχεται και τους όποιους κατακτητές περνούν σταδιακά από την Ανατολία. Οι κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού και συνεχιστές της παράδοσης είναι οι Τούρκοι. Σκοπός λοιπόν του συγγραφέα λοιπόν, δεν είναι να αναδείξει την ανθρωπολογική (φυλετική) συνέχεια ανάμεσα στους γηγενείς κατοίκους της Ανατολίας, αλλά να αναδείξει την πολιτισμική συνέχεια των λαών που έχουν ζήσει στην Ανατολία και να αποδείξει ότι αυτή η πολιτισμική περιοχή είναι η μήτρα όπου γεννήθηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός.
"Όταν αναφερόμαστε στην ιστορία είναι πάντα δύσκολο να προσδιοριστεί από ποια περίοδο θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Οι παλαιότεροι πολιτισμοί της Ανατολίας δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ορισμένοι ιστορικοί προσδιορίζουν την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολία τον 11ο αιώνα. Αν ήταν έτσι τότε η ιστορία περιορίζεται χρονολογικά από την έλευση των Τούρκων νομάδων. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι πολιτισμοί δεν χτίζονται χωρίς θεμέλια. Όπως ένας τοίχος από τούβλα, έτσι και οι πολιτισμοί δομούνται πάνω σε προηγούμενους πολιτισμούς. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύπτουμε ίχνη παλαιότερων πολιτισμών στους πολιτισμούς που ακολούθησαν. Εάν θέλουμε να μιλήσουμε για τη Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από αρχαιοτάτων χρόνων, καθώς η σημερινή Τουρκία είναι μια προέκταση των παλαιών πολιτισμών και ένα μίγμα ανθρώπων διαφορετικής προελεύσεως» .
Έτσι η ιστορία της Τουρκίας στην δικτυακή διεύθυνση του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών ξεκινάει με την εμφάνιση στη Ανατολία του Ανθρώπου του Νεάτερνταλ
Παλαιολιθική περίοδος 600000-10000π.Χ.
Τα σπουδαιότερα παλαιολιθικά ευρήματα στην Ανατολία βρέθηκαν στις περιοχές του Yarimburgaz κοντά στην Istanbul και την Αττάλεια. Το Karain είναι η μόνη γνωστή σπηλιά της Ανατολίας στην οποία ανακαλύφθηκαν ίχνη από όλες τις φάσεις της παλαιολιθικής περιόδου. Περιέχει δείγματα από διάφορα επίπεδα εξέλιξης αυτής της περιόδου.
Νεολιθική περίοδος 8000-5500 π.χ.
Το παλαιότερα ευρήματα της νεολιθικής αγροτικής ζωής στη περιοχή της Ανατολίας βρέθηκαν στο Hacilar 25 χιλιόμετρα από το Burdur και χρονολογούνται από το 7040 π.χ. Σιτάρι, κριθάρι και φακές όπως και κόκαλα από πρόβατα, γίδες και αγελάδες βρέθηκαν στα σπίτια του Hacilar. Ο σκύλος φαίνεται ότι ήταν το μοναδικό από τα ζώα που έμενε στο σπίτι. Η τοποθεσία αυτή είναι φημισμένη για τις πήλινες γυναικείες μορφές που παρουσιάζονται είτε μόνες είτε μαζί με ζώα ή παιδιά.
Η πιο γνωστή νεολιθική περιοχή στην εγγύς Ανατολή είναι το Catalhoyuk που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της και χρονολογείται γύρω στο 6.500-5.500π.X. Το Catalhoyuk είναι ένα χωριό που αποτελείται από ορθογώνια ξεχωριστά κτίσματα φτιαγμένα από χωμάτινα τούβλα που υποστηρίζονται από ξύλινα δοκάρια και σανίδες στο εσωτερικό. Οι οροφές ήταν επίπεδες και τα σπίτια είχαν αυλές. Οι είσοδος του σπιτιού ήταν στη οροφή και χρησιμοποιούσαν σκάλες. Ο τρόπος που κτίζονταν τα σπίτια με την είσοδο στην επίπεδη οροφή προσέφερε καλύτερη αμυντική θωράκιση και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για διάφορες εργασίες όπως επίσης και για την επικοινωνία των σπιτιών του χωριού μεταξύ τους.
Τα σπίτια είχαν κοινή διαρρύθμιση, ένα μεγάλο δωμάτιο, μια αποθήκη και μια κουζίνα. Εκτός από μορφές ζώων, όπως του ταύρου, που αντιπροσώπευαν τη γονιμότητα λατρευόταν και η μητέρα-θεά που συνήθως απεικονιζόταν με τις λεοπαρδάλεις της, λατρεία η οποία θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές από τους μετέπειτα πολιτισμούς της Ανατολία.
Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν υποδεικνύει ότι αυτός ο πολιτισμός προήλθε από κάπου αλλού πέραν της Τουρκίας» και συμπεραίνει ότι «οι άνθρωποι της Ανατολίας έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην Νεατερντάλεια επανάσταση».
Την εποχή του χαλκού 5000-3000π.Χ.
Η λατρεία της μητέρας-θεάς συνεχίστηκε. Οι απεικονίσεις της όμως τοποθετούνταν πιο κοντά στα σπίτια. Ένα ακόμα σύμβολο που χρησιμοποιείται από την εποχή του χαλκού είναι το σύμβολο του ταύρου. Το σύμβολο του ταύρου παίζει ένα σημαντικό ρόλο ως δεσμός μεταξύ της θρησκείας της νεολιθικής εποχής και της θρησκείας των Χαττών. «Συνεπώς η καταγωγή της θρησκείας των Χάττων και αργότερα των Χετταίων μπορεί να αναχθεί στην εποχή του ανθρώπου του νεάτερνταλ».
Οι Χάττοι ήταν μία φυλή γηγενών κατοίκων της κεντρικής Ανατολίας. Καθώς έζησαν τη προϊστορική περίοδο πριν την εύρεση της γραφής στην Ανατολία όσα ξέρουμε γι αυτούς μας έγιναν γνωστά από Χεττιτικές πηγές. Οι Χάττοι έδωσαν το όνομα Ανατολία η οποία ως τότε λεγόταν «η γη των Χαττών». Ακόμα και οι Χετταίοι ονόμαζαν τη γη τους «η γη των Χαττών». Η επίδραση του πολιτισμού των Χάττων είναι εμφανής στα θρησκευτικά έθιμα των Χετταίων, στη πολιτειακή και δικαιακή οργάνωση και στη μυθολογία. Παρόλο που δεν ανέπτυξαν ιθαγενή γραπτή παράδοση, αυτοί οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει ένα υψηλού επιπέδου γηγενή Ανατολιακό πολιτισμό. Ανέπτυξαν μια ποικιλόμορφη αγγειοπλαστική όπως επίσης και μνημειακή αρχιτεκτονική όπως για παράδειγμα το ισόγειο παλάτι εξήντα δωματίων στη περιοχή του Kultepe.
Η Ανατολία ήταν χωρισμένη σε φεουδαλικού τύπου πόλεις-κράτη κάτω από την ηγεμονία των γηγενών Χαττών, οι οποίες αποκαλούνταν Karum. Υπήρχαν είκοσι τέτοια Karum και ένα εμπορικό κέντρο το οποίο ήλεγχε τα υπόλοιπα το Kanis που τοποθετείται στο Kultepe. Πλήρωναν φόρους και ενοίκια και σε αντάλλαγμα είχαν εγγυημένη ασφάλεια από τοπικούς διοικητές. Μισθωμένα καραβάνια μετέφεραν αγαθά όπως κασσίτερο, αρώματα και κοσμήματα που τα αντάλλασαν με αγαθά από χρυσάφι και ασήμι.
Η αρχή της γραπτής ιστορίας της Ανατολίας ξεκινάει με την Ασσυριακή γλώσσα σε χειρόγραφα (cuneiform scripts) και κυλινδρικούς πάπυρους. Οι επιγραφές που χρονολογούνται από αυτή τη περίοδο είναι γραμμένες σε χειρόγραφα στην παλαιά Ασσυριακή γλώσσα. Γραφόντουσαν, ψήνονταν και μετά τοποθετούνταν σε φακέλους για να ξαναψηθούν, ένα παράδειγμα για τη πρώτη χρήση φακέλων στο κόσμο. Οι περισσότερες επιγραφές αφορούν τις εμπορικές συναλλαγές ενώ ορισμένες αφορούν την ιδιωτική ζωή κάποιων ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Οι Χετταίοι είναι ένας λαός που αναφέρεται συχνά στη παλαιά διαθήκη.
Ήταν μετανάστες που έφτασαν στη Ανατολία το 2000π.Χ. Χρειάστηκαν 250 χρόνια για να εγκαθιδρύσουν ένα βασίλειο στη κεντρική Ανατολία (1750). Η δυνατή αυτοκρατορία τους γνώρισε τη μεγαλύτερη της ανάπτυξη τον 14ο με 15οπ.Χ. αιώνα ώσπου καταλύθηκε από τους ανθρώπους της θάλασσας τον 12οπ.Χ. αιώνα.
Όταν οι Χετταίοι -που ζούσαν στα βόρεια της Μαύρης θάλασσας- μετανάστευσαν στην Ανατολία στη περιοχή ζούσαν οι αυτόχθονες Χάττοι. Η άφιξη και η εξάπλωση τους δεν χαρακτηρίζεται ως εισβολή διότι η συνάρθρωση των δύο πολιτισμών υπήρξε ειρηνική. Οι Χετταίοι ενσωματώθηκαν σε τέτοιο βαθμό στον πολιτισμό της Ανατολίας ώστε υιοθέτησαν την λατρεία αρκετών τοπικών θεοτήτων. Οι ίδιοι οι Χετταίοι ονόμασαν το κράτος τους ως «τη γη των Χαττών». Όπως επισημαίνει ο Naim Turfan η αποδοχή αυτής της ονομασίας από τους Χεττίτες οφειλόταν στη παραδοχή της ανωτερότητας του πολιτισμού των Χαττών. Επί 600 χρόνια οι Χετταίοι ανέπτυξαν πολιτισμό βασισμένο σε πολιτισμικά δάνεια.
Αλλο ένα σημείο τριβής μεταξύ των γλωσσολόγων αρχαιολόγων είναι το ζήτημα της Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας. Ο Rengrew υποστηρίζει (1987) ότι οι Ινδοευρωπαικές γλώσσες δεν γεννήθηκαν στη Ρωσία (Καύκασο) αλλά στην Ανατολία. Οι νεολιθικοί κάτοικοι της Ανατολίας μετέφεραν στην Ευρώπη και την Ινδία τις γλώσσες τους. Σε αυτή τη περίπτωση οι Χετταίοι μιλούσαν ήδη γλώσσες της Ανατολίας. Μέχρι τώρα ο ισχυρισμός του Renfrew είναι υπό αμφισβήτηση.
Το πάνθεον της Χεττιτικής θρησκείας περιελάμβανε χιλιάδες θεότητες πολλές από τις οποίες συνδέονταν με ποίκιλες Ανατολιακές τοπικές θεότητες. Το έμβλημα του κράτους προερχόταν από μία Ανατολιακή θεότητα την Θεά του Ηλίου Arinna, προστάτιδα της αυτοκρατορικής δυναστείας. Την διαρχία συμπλήρωνε ο Θεός του Καιρού των Χαττών. Στα ύστερα χρόνια της αυτοκρατορίας, η ισχυρή Hurrian επιρροή στη θρησκεία εμφανίστηκε με την εισαγωγή της θεάς Hepat που ταυτίστηκε με τη Θεά του Ήλιου και με τον Teshub ο οποίος ταυτίστηκε με τον Θεό του Καιρού. Η γυναίκα του Δία, Ήρα και η γυναίκα του Αδάμ, Εύα είναι το Ελληνικό και Εβραϊκό ανάλογο της Χεττιτικής θεάς Hepat. Δεν υπήρχε μια κοινή παράδοση στα ταφικά τους έθιμα και μπορεί να υπήρχε ταφή ή και πυρά. Πάντως ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι οι Χετταίοι θάβονταν με ζώα κυρίως άλογα.
Η εποχή του σιδήρου (1200-700 BC)
Είναι η εποχή ανάπτυξης της «τεχνολογίας» όταν ο σίδηρος αντικατέστησε τον χαλκό ως κύριο υλικό για εργαλεία και όπλα. Είναι η Τρίτη περίοδο αρχαιολογικής ταξινόμησης που είναι γνωστή ως το σύστημα των τριών εποχών: λίθινη, χαλκού και σιδήρου.
Ακολουθώντας την πτώση της Χετττιτικής δύναμης η Ανατολία μπήκε σε μια σκοτεινή περίοδο και δεν συνήλθε μέχρι το 800π.Χ. Οι περιοχές στη Συρία που πριν ηγεμονεύονταν από Χετταίους καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν από εισβολείς, αλλά γρήγορα αναδιοργανώθηκαν σε περισσότερα από δώδεκα νέα μικρά ανεξάρτητα βασίλεια, με Χεττιτικό πολιτισμό και Συριο-σημιτικές επιρροές. Τα βασίλεια αυτά είναι γνωστά ως νεοχεττιτικές πολιτείες. Πολλοί από τους κατοίκους ήταν πιθανά πρόσφυγες ή απόγονοι προσφύγων από τη Χεττιτική μητρική γη. Αυτοί οι νεοχεττίτες είναι οι Χετταίοι (ή οι γιοί του Heth) που αναφέρονται στη βίβλο. Οι νεοχεττιτικές πολιτείες προσαρτήθηκαν στην Ασσυριακή αυτοκρατορία στα τέλη του 8ουπ.Χ. αιώνα.
Οι Φρυγοί ήταν από εκείνους τους μετανάστες που ονομάζονταν «Ανθρωποι της Θάλασσας» και ευθύνονταν για την τελική πτώση της Χεττιτικής αυτοκρατορίας. Την περίοδο του βασιλιά Μίδα (8οςπ.Χ. αιώνας) ήταν ένα δυνατό βασίλειο και κυρίευσαν την κεντρική και νοτιοανατολική Ανατολία. Για τους ανθρώπους της Ελληνιστικής περιόδου η περίοδος του βασιλιά Μίδα έγινε θέμα μυθικών παραδόσεων. Το όνομα του Μίδα αναφερόταν στα έπη, όπως για παράδειγμα η ιστορία για το πώς έγινε βασιλιάς, το πως κόπηκε ο γόρδιος δεσμός και πως τα αφτιά του μεταμορφώθηκαν σε αφτιά γαιδάρου.
Στην αρχαιότητα Λυδία ήταν το όνομα μιας εύφορης περιοχής στην εύκρατη ζώνη της δυτικής Ανατολίας. Εκτεινόταν από την Καρία στο νότο μέχρι τη Μυσία στα βόρεια και συνόρευε με τη Φρυγία στα ανατολικά και με το Αιγαίο στα δυτικά. Το 680π.Χ. γνώρισε την πρώτη της περίοδο ακμής κάτω από την ηγεσία του Mermnad και εμποδίζοντας τους Κιμμέριους να εισβάλουν.Στη διάρκεια της βασιλείας του Κροίσου του δυνατού βασιλιά της Λυδίας (560-546π.Χ.) τα σύνορα της πολιτείας επεκτάθηκαν στα ανατολικά μέχρι το as Halys (στον ποταμό Kizilirmak). Το 546 ο Κροισός ηττήθηκε από τον Πέρση βασιλιά Κύρο και η Λυδία κατακτήθηκε από τους Πέρσες μέχρι την έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η χώρα έγινε μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 133π.Χ.
Οι Λύδιοι ισχυρίζονταν ότι είχαν ανακαλύψει παιχνίδια όπως τα ζάρια και το knucklebones τα οποία τα έμαθαν οι Έλληνες και μέσω αυτών ο υπόλοιπος κόσμος.
Το 640π.Χ. για πρώτη φορά στην ιστορία, νομίσματα από Ήλεκτρο (ένα φυσικό μίγμα χρυσού και άργυρου) χρησιμοποιήθηκαν για να ανταλλαχθούν με αγαθά διευκολύνοντας τις εμπορικές συναλλαγές των Λυδών. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη συμβολή της Λυδίας στην παγκόσμια ιστορία.
Οι Κάροι, εμφανίζονται στην ιστορία ως μισθοφόροι στην υπηρεσία του Αιγυπτίου βασιλιά. Τον 7οπ.Χ. αιώνα κατοικούσαν στην ενδοχώρα και οι περιοχές τους συνόρευαν με τις Ιωνικές πόλεις της Μίλητου και της Αλικαρνασσού.
Τον 5ο αιώνα η Καρία διοικούνταν από τύραννους και πρίγκηπες μερικοί από τους οποίους διάλεξαν την Περσική πλευρά την εποχή του Ιωνικής επανάστασης. Στο τέλος του 5ου αιώνα η Καρία άνηκε στη Δήλια συμμαχία. Φαίνεται ότι είχε μετατραπεί σε μια ξεχωριστή Περσική Σατραπεία. Ο Κάρος Σατράπης Μαυσωλός πήρε μέρος στο μεγάλο εξέγερση των δυτικών σατραπειών αλλά αργότερα άλλαξε πλευρά και κατέκτησε για λογαριασμό του Πέρση βασιλιά την Phaselis και την δυτική Λυδία. Ο Μαυσωλός έκανε την Αλικαρνασό Μητρόπολη της Καρίας. Η αρχιτεκτονική της πόλης συμπεριλαμβανομένου και του τύμβου του Σατράπη και του Μαυσωλείου (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου) θωρείται εξέχουσα. Το Μαυσωλείο σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Μαυσωλό αλλά κτίστηκε από την συνεργάτιδα και γυναίκα του, Αρτεμισία.
Από τον 11ο μέχρι τον 6οπ.Χ. αιώνα τα τρία ελληνικά φύλα:
Οι Ίωνες, οι Δωριείς και οι Αιολείς βρέθηκαν με ένα αυξανόμενο πληθυσμό που δεν μπορούσε να τραφεί από την ηπειρωτική χώρα. Πολλοί από αυτούς έφυγαν ιδρύοντας αποικίες στην δυτική Ανατολία και ορισμένα νησιά του Αιγαίου. Οι Ίωνες διακρίθηκαν αναπτύσσοντας σπουδαίες πόλεις κάτω από την επιρροή της προϋπάρχοντος Ανατολιακού πολιτισμού.
Ο όρος «Ιωνία» αναφέρεται αποκλειστικά στο κεντρικό μέρος της δυτικής Ανατολίας όπου μιλούσαν την Ιωνική ελληνική διάλεκτο, αν και μερικές φορές ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ολόκληρη της δυτική ακτή. Πολλοί μυκηναίοι μετανάστευσαν στην Ιωνία με σκοπό να ξεφύγουν από τους εισβολείς Δωριείς το 1100π.Χ. Είχαν στενές επαφές με τους πιο ανεπτυγμένους πολιτισμούς της Ανατολίας, όπως τους Λυδούς, τους Κάρες, τους Φρυγούς τους Χετταίους και τους Urartians, αναπτύσσοντας γρήγορα το επίπεδο του δικού τους πολιτισμού. Η ανταλλαγή στις τέχνες και την επιστήμη άνθισε στην Ιωνία, ιδιαίτερα στη Μίλητο. Το 800π.Χ. μια θρησκευτική και πολιτισμική ένωση έγινε από δώδεκα Ιωνικές πόλεις Μίλητος, Μυσία, Πριήνη, Σάμος, Έφεσος, Κολοφώνας, Λέβεδος, Τέως, Ερυθραία, Χίος, Κλαζομενές και Φωκαία.
Η Ιωνία υποτάχτηκε στο Κροισό, αρχηγό του επεκτεινόμενου βασιλείου των Λυδών. Με τη σειρά του ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος κατέκτησε το βασίλειο του Κροισού το 546 και την Ιωνία. Οι Ίωνες επιχείρησαν μια επανάσταση ενάντια στον Δαρείο τον 1ο από το 499-494 αλλά ηττήθηκαν και η Μίλητος καταστράφηκε.
Όταν οι Ιωνικές πόλεις βρέθηκαν υποτελείς τότε όλοι οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες μετανάστευσαν από την Ανατολία στην Αθήνα. Με άλλα λόγια όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Ekrem Akurgal τα θεμέλια του υψηλά εκτιμώμενου Ελληνικού πολιτισμού βρίσκονται στην Ανατολία. Τα πρώτα βήματα της Δημοκρατίας (που εγκαθιδρύθηκε αργότερα στην Αθήνα το 508π.Χ.) έγιναν στην Ιωνία.
Οι Ίωνες επανέκτησαν την ανεξαρτησία τους συμμετέχοντας στη Δήλια συμμαχία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τη Περσία το 334-325 και ελευθέρωσε την Ιωνία, αλλά οι κληρονόμοι του χώρισαν το βασίλειο του σε μοναρχίες. Όταν ένας από αυτούς ο ¶τταλος της Περγάμου πέθανε το 133π.Χ. κληροδότησε το βασίλειο του στη Ρώμη. Η Πέργαμος έγινε επαρχία της Ρώμης και οι Ίωνες έγιναν Ρωμαίοι πολίτες (δούλοι). Οι Ιωνικές πόλεις συνέχισαν να είναι πολιτισμικά και οικονομικά κέντρα.
Οι σκοτεινοί αιώνες της Ανατολίας (700-490 BC)
Μετά από 2.000 χρόνια σπουδαίου πολιτισμού ο ανατολικός κόσμος έπεσε στους σκοτεινούς αιώνες. Το κέντρο του πολιτισμένου κόσμου μεταφέρθηκε στις δυτικές Πε ριοχές. Σε αυτό το σημείο καμπής της παγκόσμιας ιστορίας ο πολιτισμένος Ανατολικός κόσμος εκπροσωπούνταν από τους Αιγύπτιους, τους Χετταίους, τους Φοίνικες, τους Βαβυλώνιους, τους Ασσύριους και τους Urartians. Οι Urartians είναι ο τελευταίος πολιτισμός αυτής της περιόδου.
Σε ότι αφορά τις απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο θα πρέπει να σημειωθεί τα εξής:
Ο πολιτισμός που αναπτύσσεται στην Ανατολία είναι ένας γηγενής πολιτισμός που ξεκινάει από την προϊστορική περίοδο.
Η έμφαση που δίνεται στην υπεροχή του πολιτισμού της Ανατολίας έναντι των υπολοίπων πολιτισμών και η πολιτισμική συνάφεια περίπου όλων των λαών που κατοικούν κατά καιρούς στη περιοχή..
Στην πολιτισμική συνέχεια της περιοχής της Ανατολίας παρά τις όποιες δημογραφικές και κοινωνικοπολιτικές αλλαγές με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση των κατακτητών και την υποταγή τους στη πολιτισμική ανωτερότητα του Ανατολιακού πολιτισμού.
Στην πολιτισμική διάχυση που προκαλείται από τον προεξάρχων πολιτισμό της Ανατολίας σε άλλες περιοχές.
Η ιστορία της Τουρκίας όπως παρουσιάστηκε από την Τουρκική Ιστορική Επιτροπή (Turk Tarih Tezi) το 1932 είναι η τουρκοκεντρική ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Οι πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την παρουσίαση της «Θέσης» προέρχονται κύρια από το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη Jr, Το Τουρκικό κράτος και η ιστορία . Παρά τους όποιους κινδύνους ενέχει μία τέτοια προσπάθεια, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε μέσα από το βιβλίο τα στοιχεία εκείνα που θα μας βοηθούσαν να διαμορφώσουμε την Τουρκική Ιστορική Θέση (Turk Tarih Tezi) όπως καταγράφηκε στο πρώτο Τουρκικό Ιστορικό Συνέδριο (Turk Tarih Kongresi) και σε όποια σημεία αυτό ήταν δυνατό να διασταυρώσουμε τα στοιχεία του βιβλίου με άλλες μελέτες που αναφέρονται στο θέμα . Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Τουρκική Ιστορική Θέση δεν ήταν και η μοναδική άποψη που αναπτύχθηκε στο Συνέδριο, αλλά αυτή που τελικά επικράτησε .
Καθώς σκοπός της παρούσης μελέτης δεν είναι η αντιπαράθεση απόψεων και η αμφισβήτηση της Τουρκικής ιστορίας και με δεδομένο ότι μια σειρά από Τούρκους ιστορικούς έχουν ασκήσει αυστηρή κριτική στην Τουρκική Ιστορική Θέση, θεωρούμε ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι σχετικά έγκυρο και δίνει μια εικόνα της ιστορίας της Τουρκίας όπως διαμορφώθηκε την εποχή του Πατριάρχη της σύγχρονης Τουρκίας
Το 1928 μια νεαρή ιστορικός η Afet Inan ( κόρη τού Κεμάλ ;; ) έδειξε στον Ataturk ένα Γαλλικό βιβλίο στο οποίο αναφερόταν ότι οι Τούρκοι άνηκαν στην κίτρινη φυλή και συνεπώς ήταν κατώτερος λαός και τον ρώτησε: «Έτσι είναι;». Εκείνος ατάραχος απάντησε «Όχι, δεν μπορεί. Ας ριχτούμε στη δουλειά γύρω από αυτό» . Θεώρησε το ζήτημα τόσο σοβαρό ώστε οργάνωσε μια μικρή βιβλιοθήκη με τα κατάλληλα εγχειρίδια και επιφόρτισε μια ομάδα από αξιωματούχους και δασκάλους να αρχίσουν έρευνες σχετικά με αυτό και να του αναφέρουν σε σχετικό χρόνο. Τα ερωτήματα που κύρια απασχολούσαν τον Ataturk, όπως τα κατέγραψε ένα σπουδαστής των ιστορικών θεωριών του, ήταν:
1. Ποιοι ήταν οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας;
2. Πως και από ποιους δημιουργήθηκε ο πρώτος πολιτισμός στη Τουρκία;
3. Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στη παγκόσμια ιστορία και στο παγκόσμιο πολιτισμό;
4. Η ίδρυση κράτους στην Ανατoλία από μία Τουρκική φυλή (Οθωμανούς) αποτελεί ένα ιστορικό μύθο. Στη περίπτωση αυτή πρέπει να βρεθεί μια άλλη ερμηνεία για το σχηματισμό του κράτους αυτού.
5. Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της ισλαμικής ιστορίας και ποιος ήταν ο ρόλος των Τούρκων σε αυτή;
Βεβαίως θα είναι αστείο να πιστέψει κανείς ότι το ενδιαφέρον του Ataturk για την Τουρκική ιστορία παρακινήθηκε από την πρόκληση μιας νεαρής φοιτήτριας. Ένα «μυθικό» περιστατικό όπως αυτό, μας βοηθά να σκιαγραφήσουμε την εικόνα που αποκόμιζε ένας νεαρός Τούρκος διανοούμενος που προσπαθούσε να μελετήσει ξένα κείμενα και ανακάλυπτε πως τις περισσότερες φορές η εθνικότητα του ήταν φορτισμένη με ιδιαίτερα αρνητικό περιεχόμενο . Επίσης, στο εσωτερικό της Τουρκίας, πολλές φορές το όνομα «Τούρκος» περιέγραφε τον άξεστο ή τον χωριάτη σε αντιπαράθεση με τον χαρακτηρισμό «Οθωμανός».
Ο πρώτος καρπός της εργασίας από την αρμόδια ομάδα που συγκέντρωσε ο Ατατούρκ δημοσιεύτηκε το 1930 (Turk tarihinin ana hatlari) δεν φαίνεται να τον ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1931 με την ευκαιρία της ίδρυσης της Τουρκικής Ιστορικής Επιτροπής ο Kemal Ataturk απευθυνόμενος στην ομάδα των επιστημόνων είχε πει:
«Οι πρόγονοι μας, που ίδρυσαν μεγάλα κράτη, έγιναν αφέντες μεγάλων και εκτεταμένων πολιτισμών. Είμαστε αναγκασμένοι να εξετάσουμε το ζήτημα αυτό, να διεξάγουμε έρευνες και να αναγγείλουμε τα αποτελέσματα τους στον Τουρκικό λαό και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Τούρκικη νεολαία, εφόσον θα γνωρίσει τους προγόνους της, θα βρει τη δύναμη να πραγματοποιήσει ακόμα μεγαλύτερα κατορθώματα .»
Η Τουρκική Ιστορική Επιτροπή με την συνεχή εποπτεία του ίδιου του Kemal άρχισε να «κατασκευάζει» τη Τουρκική ιστορία. Το 1932 έγινε το πρώτο συνέδριο Τουρκικής ιστορίας στην Ankara όπου διακηρύχτηκε τυπικά και επίσημα η Τουρκική Ιστορική θέση (Turk Tarih Tezi) που θα αποτελούσε από εκεί και πέρα το επίσημο κρατικό δόγμα και οι θέσεις της οποία συνοψίζονταν στα εξής:
Η ιστορία του τουρκικού έθνους όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστή, δεν συνίσταται μόνο στην οθωμανική ιστορία. Η τουρκική ιστορία είναι πολύ παλαιότερη. Το έθνος που διέδωσε τον πολιτισμό σε όλα τα άλλα έθνη είναι το τούρκικο.
Η τουρκική φυλή δεν είναι κίτρινη. Οι Τούρκοι είναι λευκοί και βραχυκέφαλοι. Εμείς που σήμερα διαφεντεύουμε τη πατρίδα μας είμαστε απόγονοι εκείνων που ίδρυσαν τον παλαιότερο πολιτισμό και οι οποίοι έφεραν το ίδιο όνομα με εμάς.
Οι Τούρκοι που μετέφεραν τον πολιτισμό στα μέρη όπου εγκαθίσταντω και που υπήρξαν οι πρώτοι θεμελιωτές του πολιτισμού του Ιράκ, της Ανατολία, της Αιγύπτου και του Αιγαίου κατάγονται από τη κεντρική Ασία. Εμείς, οι σημερινοί Τούρκοι, είμαστε απόγονοι κεντροασιατών .
Ο γενικός γραμματέας Τουρκικής ιστορικής εισηγητικής επιτροπής Resit Galip και μέλος του κοινοβουλίου ανέλαβε την εισηγητική έκθεση του Συνεδρίου. Η εργασία του έχει τίτλο «Μια γενική άποψη της ιστορίας της τουρκικής φυλής και του πολιτισμού».
Βάσει της ταξινόμησης του Γάλλου φυσιολόγου F. Bernier (1722) ο οποίος ξεχωρίζει τέσσερις φυλές στη βάση τριών χρωμάτων δέρματος (οι Λάπωνες σε ξεχωριστή κατηγορία) ο Galip κατατάσσει τους Τούρκους στην Ινδοευρωπαϊκή φυλή. Για να επιτύχει αυτή τη ταύτιση χρησιμοποιεί έναν φυσιολόγο-ανθρωπολόγο του Χάρβαρντ τον R. B. Dixon (The racial history of man) που στα 1923 ασχολείται ακόμα με την κρανιομετρία και την ανθρωπομετρία. Με μια αποτελεσματική εφαρμογή της μεθόδου του Dixon απόσπασε τους Τούρκους από την κίτρινη ή Mογγολική φυλή κατατάσσοντας τους στη βιολογική κατηγορία των «βραχυκέφαλων» λαών ή του λεγόμενου «αλπικού τύπου».
Επεκτείνοντας δε την επιχειρηματολογία του Dixon o Galip, ισχυρίζεται ότι η Anayurdu, η πατρίδα του αλπικού ανθρωπολογικού τύπου είναι η περιοχή που ορίζεται, στα βόρεια από το Baykal-Hazar, στα νότια από τα Ιμαλάια και στα δυτικά από τη Κασπία (Hazar). Επομένως τα ανατολικά οροπέδια (yaylar) του Τουρκεστάν είναι η αρχική κοιτίδα του παλαιοαλπικού τύπου, εφόσον μια πλειάδα φυσιολόγων (ανθρωπολόγων) μας διαβεβαιώνουν ότι οι Τούρκοι είναι βραχυκέφαλοι. Αυτοί οι γενάρχες των Τούρκων (Ata Turkler) και οι απόγονοι αυτής της θαυμαστής φυλής αποτελούν τη πηγή κάθε δύναμης και ικανότητας.
Οι άλλοι φυλετικοί τύποι μπορεί να φτάσουν σε ένα επίπεδο παραγωγής στοιχείων υψηλού πολιτισμού, μόνο έπειτα από μία διέγερση η οποία θα προκληθεί από τον αλπικό τύπο και ύστερα από την ανάμειξη τους με τη δημιουργικότητα του αλπικού και πάντα σε σχέση με τη δημιουργική και εξευγενιστική του μεγαλοφυία. Συνεπώς -καταλήγει ο Galip- όλοι οι πολιτισμοί, συμπεριλαμβανομένων της Κίνας, της Αιγύπτου, της Ιταλίας, της Ελλάδας, του Αιγαίου, των Χετταίων και της Ανατολίας- οφείλουν την ύπαρξη τους στους Τούρκους .
Βασιζόμενος στα γραπτά του Abel Remusat (1829) που υποστήριξε ότι οι Κινέζοι που εμφανίστηκαν στη κοιλάδα Ουέι άνηκαν στον αλπικό ανθρωπολογικό τύπο, στον Dixon που αρνείται την ύπαρξη Κινεζικής φυλής και στον Karlgren (1924) που υποστήριξε ότι εάν υπήρξε κάποιος πρωτοκινεζικός πολιτισμός αυτός προήλθε από τον τουρκικό, o Galip αρνείται την πρωτοτυπία του Κινέζικου πολιτισμού και υποστηρίζει ότι οι ιδρυτές του Κινέζικου πολιτισμού ήταν Τούρκοι.
Στηριζόμενος στον ισχυρισμό ότι οι κάτοικοι του Mohenjadarou και της Harappa ήταν βραχυκέφαλοι κεντροασιάτες διεκδικεί για λογαριασμό της Τουρκίας την Ινδία.
Διακηρύσσει ότι ο πολιτισμός της Μεσοποταμίας δεν ήταν σημιτικής προελεύσεως αλλά Σουμεριακής, υποστηρίζοντας ότι και οι Σουμέριοι ήταν βραχυκέφαλοι, τους ονόμαζαν Τουρανούς και στη πραγματικότητα άνηκαν στη Τουρκική φυλή.
Στην Αίγυπτο, οι γηγενείς δολιχοκέφαλοι που χρησιμοποιήθηκαν ως εργάτες διοικούνταν από τους Τούρκους βραχυκέφαλους .
Σε ότι αφορά τον Ελληνικό πολιτισμό ο Galip συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητος Ελληνικός πολιτισμός . Το γεγονός ότι οι αρχαίοι και οι σύγχρονοι Έλληνες είναι βραχυκέφαλοι είναι αρκετό για να αποδείξει ότι αποτελούν και αυτοί μέρος της μεγάλης Τουρκικής επικυρίαρχης «πολιτισμικής αυτοκρατορίας». Η ανακάλυψη αγγείων της νεολιθικής περιόδου που παρουσιάζουν ομοιότητες στη βόρειο Ελλάδα και νοτιοανατολική και κεντρική Ευρώπη με αντίστοιχα αγγεία που βρέθηκαν στη κοιλάδα του Δούναβη και το δυτικό Τουρκεστάν από τον H. Hall (1915) επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του.
Στη περίπτωση της Ιταλίας, η ανακάλυψη βραχυκέφαλων ανάμεσα στους δολιχοκέφαλους της νεολιθικής περιόδου συν το γεγονός ότι ο Carra de Vaux προσδιόρισε τους Ετρούσκους ως Τούρκους και με δεδομένη τη βασική συμβολή των Ετρούσκων στη διαμόρφωση του Ρωμαϊκού πολιτισμού κάνει φανερό ότι και ο Ρωμαϊκός πολιτισμός είναι προϊόν του Τουρκικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Βεβαίως θα πρέπει να σημειωθεί ότι και οι Ρωμαίοι προερχόμενοι από την Τροία είναι ούτως ή άλλως προϊόν της τουρκικής επιρροής.
Σημαντική για τη δόμηση της θεωρίας του Galip είναι η διασύνδεση των Χετταίων με τους Τούρκους που επιτυγχάνεται με διάφορες κρανιομετρήσεις που είχε στα χέρια του ο εισηγητής που απεδείκνυαν περίτρανα την ταύτιση Τούρκων και Χετταίων και τεκμηριώνουν τη θεωρία που ανέπτυξαν οι Dixon και William Ramsay οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο βραχυκέφαλος αλπικός τύπος βρίσκεται στην Ανατολία από αρχαιοτάτων καιρών χωρίς να έρθει σε επιμιξία, μέχρι κάποιο διάστημα, με καμιά άλλη φυλή .
Μετά την εισήγηση του Galip τον λόγο πήρε ο Hasan Cemil ο οποίος ασχολήθηκε με τον Αιγαιακό και τον Ελληνικό πολιτισμό. Ο Cemil υποστήριξε με τη σειρά του ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι Ιωνικός, ο οποίος εμπνεύστηκε και δημιουργήθηκε μόνο μέσα από την επαφή του με τον Χεττιτικό. «Παρά το μεγαλείο και τη λαμπρότητα -λέει ο Cemil- αυτών των παλαιών πολιτισμών, η ερμηνεία τους βρίσκεται στο γεγονός ότι το σπέρμα τους προήλθε κατά βάση από τη κοιτίδα του πολιτισμού (medeniyet ocagidan) (Σημ Συγ: δηλαδή την Ανατολία) και αναπτύχθηκε και σε εκείνα τα μέρη. (...) Αν προσθέσουμε ότι το αποκαλούμενο Ελληνικό θαύμα αποτελεί λανθασμένο και ανακριβή μύθο, επειδή οι Έλληνες πρέπει να θεωρούνται ένα μικρό μέρος της μεγάλης Τουρκικής οικογένειας, η οποία αποτελεί στη πραγματικότητα της πηγή της μεγαλοφυίας και των θαυμάτων. Η αναγνώριση του έργου των Ελλήνων πρέπει να περιορίζεται στο παραπάνω » Και καταλήγοντας συμπεραίνει ότι οι Έλληνες και οι αποκαλούμενοι πρόγονοι τους Πελασγοί, όντας βραχυκέφαλοι, είναι και αυτοί Τούρκοι.
Αυτή ήταν -σε γενικές γραμμές- η Τουρκική Ιστορική Θέση όπως διαμορφώθηκε στο πρώτο Τουρκικό Ιστορικό Συνέδριο. Εμφανώς η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στην διαμόρφωση αυτών των θέσεων έχει τις βάσεις της στην ανθρωπολογία (φυσιολογία) διεκδικώντας για λογαριασμό της Τουρκίας την παλαιοαλπική Άρια φυλή, τον βραχυκέφαλο δηλαδή, τύπο ανθρώπου.
Η ιδέα ενός τουρκικού πολιτισμού στη κεντρική Ασία
εκτός του ότι πρόσθεσε νέες θεωρίες στον Παντουρκισμό, δημιούργησε ταυτόχρονα μια ρομαντική νοσταλγία και επιθυμίες για κάποιες απομακρυσμένες χώρες και για το παρελθόν, επιτυγχάνοντας έτσι να παραμερίσει την αρνητική προκατάληψη για τις τρέχουσες συνθήκες διαβίωσης. Όλοι οι κατακτητές από τη κεντρική Ασία έγιναν εθνικοί ήρωες, οι ηρωικές τους πράξεις σχολιάστηκαν σαν εθνικές επιτυχίες. Η φυλή χρησιμοποιήθηκε ως κρίκος για να συνδεθούν οι Τούρκοι της κεντρικής Ασίας με τη Μικρά Ασία.
Βιβλία, θεατρικά έργα και δημοσιογραφικά άρθρα που γράφτηκαν πάνω στη θεωρία αυτή. Το Υπουργείο Παιδείας έγινε, και σε μεγάλο βαθμό παραμένει, το κέντρο αυτού του είδους του εθνικισμού. Ο εθνικισμός έγινες στην ουσία ένας τύπος θρησκευτικού πάθους και το έθνος ένας πολιτικός μύθος . Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι η πλημμύρα μιας τέτοιας ποικιλίας θρησκευτικών και συντηρητικών ιδεών μέσα στο τουρκικό εθνικισμό μεταξύ 1923 και 1945, συντέλεσε ώστε μερικές ομάδες της υπαίθρου να ταυτιστούν με το έθνος .
Ο συγγραφέας Tekil Alp έγραψε ότι οι τέσσερις τόμοι της τουρκικής και παγκόσμιας ιστορίας που χρησιμοποιούνται στα σχολεία της Τουρκίας από το 1930 περιέχουν «μια νέα θεώρηση του ρόλου του τουρκικού έθνους στην πολιτισμική ανάπτυξη της ανθρωπότητας από την προϊστορική περίοδο μέχρι τις μέρες μας». Μερικά από τα σημεία που χρήζουν αναφοράς σχετικά με αυτή τη νέα θεώρηση παρατίθενται εδώ:
«Η μητρική γη των τούρκων είναι η κεντρική Ασία, η οποία εκτείνεται από την κοιλάδα του Baikal διαμέσω των Αλταϊκών βουνών στην κοιλάδα του Ιτέλ, την Κασπία θάλασσα, το Ινδικό Kush, το Karakorum και τις γειτονικές περιοχές.
Ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα ζούσε σε σπηλιές ζώντας πρωτόγονη ζωή, οι Τούρκοι άρχισαν να μεταναστεύουν στην Ασία. Στην Ινδία, την Ασιατική ενδοχώρα, την Νότιο Αφρική και την Ευρώπη όπου μετέφεραν τον πολιτισμό που είχαν αναπτύξει στην πατρίδα τους. Αλλοι δρόμοι που διάλεξαν αυτοί οι μετανάστες τους οδήγησαν στα Ουράλια όρη, στην Κασπία θάλασσα και αργότερα στις βορειότερες περιοχές της Μαύρης θάλασσας» .
Δεν υπήρξε κανένας υψηλού επιπέδου πολιτισμός που να μην προήλθε από την δημιουργική και εξευγενιστική μεγαλοφυία του παλαιοαλπικού τύπου ανθρώπου, δηλαδή των Τούρκων.
Ο δεύτερος τομέας όπου ο Ατατούρκ επικέντρωσε τη προσοχή του ήταν στη γλώσσα και πιο συγκεκριμένα τη Τούρκικη γλώσσα. Το 1928 αντικαθίσταται το Αραβικό αλφάβητο που χρησιμοποιούταν μέχρι τότε στη οθωμανική αυτοκρατορία από το λατινικό . Την ίδια χρονιά που ιδρύθηκε η Turk Tarih Tetkit Heyeti ιδρύθηκε και η Turk Dil Tetkit Cemiyeti (Εταιρία Έρευνας της Τουρκικής Γλώσσας) στην οποία ανατίθεται το ζήτημα της εκκαθάρισης της Τουρκικής γλώσσας από ξένες επιρροές.
Η πρώτη περίοδος, μέχρι το 1934 χαρακτηρίζεται από μια πολιτική «εξαιρετικής καθαρότητας». Στη πρώτη συνεδρίαση οι «εξαγνιστές της γλώσσας» (Tasfiyesiler) είχαν την υπεροχή. Στο πρώτο Dil kurultay, συντάχθηκαν κανόνες λειτουργίας και η Εταιρία ξεκίνησε τη προετοιμασία για την εκκαθάριση της γλώσσας από ξένες επιρροές . Ανάμεσα στα προϊόντα της Εταιρίας ήταν και μια εργασία γνωστή ως Osmanlicadan turkeye soz karsiliklari tarama dergisi, δηλαδή ένα εγχειρίδιο που περιείχε τις αληθινές τουρκικές λέξεις για όσους επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν τις αντίστοιχες οθωμανικές . Καθώς δεν υπήρχαν κατευθυντήριες γραμμές για τη χρήση της τουρκικής γλώσσας εμφανίστηκε κάποια φαινόμενα γλωσσικής «αναρχίας» στον Τύπο και τον προφορικό λόγο .
Όταν συνήλθε το δεύτερο Die Kulturay το 1934 άλλαξε ακόμα και ο τίτλος της οργάνωσης από Turk Dil Tetkil Cemiyeti σε Turk Dil Arastirma Kurumu για να απαλλαγεί από τις δύο αραβικές λέξεις που περιείχε. Λέγεται ότι όταν ο Ataturk έγραψε στον Γουσταύο Αδόλφο της Σουηδίας χρησιμοποίησε 35 νεοεισαχθείσες λέξεις από το Tamara Dergisy.
Την περίοδο της «εξαιρετικής καθαρότητας» διαδέχτηκε η περίοδος του «ήπιου εξαγνισμού».
Η αποστολή της αδημοσίευτης εργασίας του Βιεννέζου γλωσσολόγου Herman F. Kverich προσωπικά στον Ataturk σηματοδότησε την έναρξη μιας νέα περιόδου. Λέγεται ότι τις βασικές ιδέες της θεωρίας ανέπτυξε ο ίδιος ο Ataturk και τη παρουσίασε στο τρίτο συνέδριο της Die kurultay το 1936. Tο όνομα της Εταιρίας άλλαξε και πάλι σε Turk Dil kurumu.
Ετσι, βάσει της εργασίας του Herman F. Kverich γίνεται η διακήρυξη της «ηλιακής θεωρίας της γλώσσας» (Gunes Di teorisi) η οποία επικράτησε πλήρως μέχρι το θάνατο του Ατατούρκκ, το 1938. Αυτή η περίοδος έθεσε τέρμα στην συνεχόμενη «εκκαθάριση» της τουρκικής γλώσσας διακηρύσσοντας ότι όσες λέξεις απέμεναν ήταν βασικά τουρκικής προελεύσεως ( Turkede kalacak kelimelerin aslindan turkce oldugu izah edimely) .
Δηλαδή αυτή η θεωρία υποστήριζε ότι όλες οι Ινδοευρωπαικές γλώσσες (σουμεριανή, χεττιτική, αραβική, περσική, λατινική κ.α.) προέρχονταν από την τουρκική, όπως ακριβώς όλοι οι πολιτισμοί προήλθαν από τον βραχυκέφαλο τύπο ανθρώπου που είναι οι Τούρκοι. Οι γλωσσολογικές λεπτομέρειες της θεωρίας διατυπώθηκαν με εξαιρετική σαφήνεια από τον I. N. Dilmen στο Turk Dili Belleten (no. 21-22).
Όπως υποστηρίζει ο Dilmen «Η Gunes dil teorisi είναι η λύση ενός μεγάλου προβλήματος που απασχολούσε του γλωσσολόγους ολόκληρου του κόσμου: τη προέλευση των γλωσσών» . Η «ηλιακή θεωρία της γλώσσας» προσπαθεί να αποκαλύψει εκείνο το σημείο όπου σημειώθηκε η ρήξη ανάμεσα στο άνθρωπο του ζωικού σταδίου και τον άνθρωπο που αναπτύσσει την αντίληψη και την εφυία. Ως σημείο αναφοράς χρησιμοποιείται ο ήλιος λόγω της φυσικής του υπεροχής στον φυσικό κόσμο.
Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την δύναμη του ήλιου και χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την συμβολική γλώσσα για να τη περιγράψει. Καθώς το (α) είναι το όπως λένε οι γλωσσολόγοι, είναι ο ευκολότερος ήχος γιατί απαιτεί την λιγότερη δυνατή κίνηση των φωνητικών χορδών και τα απλούστερα σύμφωνα είναι τα λαρυγγόφωνα και ιδιαίτερα εκείνα που μοιάζουν με τα φωνήεντα, όπως το ημισύμφωνο γ (g), η πρώτη λέξη που δημιουργείται συμβολικά για να περιγράψει τον ήλιο είναι ag (αγγ-ου).
Δεν θεωρούμε σκόπιμο να μπούμε στις λεπτομέρειες της «ηλιακής θεωρία της γλώσσας». Εκείνο που είναι σημαντικό στην χρήση αυτής της θεωρίας είναι ότι συνδέθηκε με τις τουρκικές ιστορικοανθρωπολογικές θεωρίες για να αποδείξει την ταύτιση τουρκικής και ινδοευρωπαικής φυλής. Ο Dilmen έγραφε: « Η ιστορία απέδειξε ότι ο πρώτος ανθρώπινος πολιτισμός γεννήθηκε από τους βραχυκέφαλους τούρκους ης Κεντρικής Ασίας, οι οποίοι τον διέδωσαν στην Ευρώπη, την Αφρική, την Αμερική και την Αυστραλία.
Είναι βέβαιο ότι βρίσκονταν σε πολύ πιο προηγμένο στάδιο πολιτισμού από ότι οι δολιχοκέφαλοι αφρικανοί. (.) Η Τουρκική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των πολιτισμένων γλωσσών . Γλωσσολογικά αυτό τεκμηριώθηκε στο ότι οι υποθετικές ρίζες των ινδοευρωπαικών γλωσσών μπορούν να ανακαλυφθούν στην τουρκική γλώσσα, συνεπώς η τουρκική γλώσσα είναι η ινδοευρωπαική γλώσσα. Επίσης αμφισβητείται η καταγωγή των ευρωπαϊκών γλωσσών από τη σημιτική γλώσσα καθώς η σύγκριση των σημιτικών γλωσσών με τη τουρκική αποδεικνύει ότι οι δεύτερες προήλθαν από τη πρώτη. Ο Dilmen προσθέτει ως τελική απόδειξη μια συγκριτική μελέτη των ριζών των ινδοευρωπαικών και των σημιτικών γλωσσών από την οποία προκύπτει πλήρη αντιστοιχία.
Η Σύγχρονη Τουρκική Ιστορική Θέση
(Παρουσίαση Ιστορικών Γεγονότων)
Αφού ξεδιαλύναμε το τοπίο, όσο αφορά την Γενεαλογία και την γλώσσα τους ας προχωρήσουμε. Παρά τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα που νιώθω για τους γείτονες που μας έλαχαν, πρέπει να παραδεχθώ ότι έχουν μεγάλη ιστορία, που όντως προσεγγίζει τα 2.000 χρόνια. Βέβαια, η ιστορία των Τούρκων είναι απλά η καταγραφή των εδαφικών τους κατακτήσεών, καθώς και η νεκρολογία των εθνών που αφάνισαν στο διάβα τους, αλλά αυτό ακριβώς το γεγονός την καθιστά άκρως ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες που έχουμε επηρεαστεί καταλυτικά από αυτή την ιστορική διεργασία.
Ενα πιστεύω αντιπροσωπετικό δείγμα του πως αντιλαμβάνοντε και διδάσκονται την ''ιστορία'' τους οι Τούρκοι μπορούμε να το βρούμε στο βιβλίο του Ζαν-Πωλ Ρου, ''ένα μεγάλο ανέκδοτο 395 σελίδων''.
Αν θεωρείτε ότι εγώ έχω άκαμπτη άποψη για τους Τούρκους, θα εκπλαγείτε από το μέγεθος της φιλοτουρκικής προπαγάνδας του Διευθυντή Έρευνας του C.N.R.S. (Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας), καθηγητού στη Σχολή του Λούβρου και μέλους του Ινστιτούτου Τουρκικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Από την άλλη, αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει...
Μέσα από αυτό, ο συγγραφέας προσπαθεί να αποκαθάρει τον κόπρο του Αυγεία, να δώσει δήθεν απάντηση στις κατηγορίες που προσάπτονται στους Τούρκους (από όσους έχουν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο ιστορίας), και να τους παρουσιάσει ως τους αδικημένους της παγκόσμιας ιστορίας, τα θύματα της ελληνικής, αρμενικής και ποιος ξέρει ποιας άλλης προπαγάνδας. Το έργο του, όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο. Πού να κρυφτεί τόσο αίμα; Από την εισαγωγή ακόμη, η αμηχανία είναι έκδηλη, τόσο πολύ που να γεννά αυθόρμητα ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη των μη αφελών αναγνωστών.
Παράδειγμα: «Η λέξη 'Τούρκος' δεν έχει τόσο καλή φήμη στη Γαλλία, [...] παρά τις χιλιάδες των τουριστών, οι οποίοι φεύγουν κάπως δύσπιστοι για την Τουρκία, αλλά επιστρέφουν καταγοητευμένοι».
Λες και ο τόπος μπορεί να ορίσει τους επήλυδες και οι καλοσυνάτοι - με το αζημίωτο - μαγαζάτορες στο κλειστό παζάρι της Κωνσταντινούπολης να αποτελούν χαρακτηριστικό κι ειλικρινές δείγμα Τούρκου.
Η φτηνή δικαιολόγηση των εγκλημάτων συνεχίζεται στο πρώτο κεφάλαιο. Κρατηθείτε: «Οι εχθροί τους τούς χαρακτηρίζουν φανατικούς. Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα πιο παλιά θέματα για τα οποία τούς κατηγορούν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Μπορεί να φαίνονται πράγματι φανατικοί, κυρίως όταν αγκαλιάζουν το Ισλάμ, τη στιγμή των εφόδων, όταν ακούγονται οι πολεμικοί τους ύμνοι και οι απειλές τους που θυμίζουν την Αποκάλυψη. Εντούτοις, όταν η μέθη του αίματος περάσει, όταν ολοκληρωθεί η λεηλασία των πόλεων, ξεχνάνε φανατισμούς ή μίση. Οι εκδηλώσεις φανατισμού που έχει καταγράψει η ιστορία σπάνια εκφράστηκαν αυθόρμητα. Ήταν το αποτέλεσμα διάφορων δολοπλοκιών που πρόσβαλαν τη συνείδησή τους».
Και: «ταοϊστές, χριστιανοί και μουσουλμάνοι επωφελούνται από τις παραχωρήσεις που τούς κάνουν [σ.σ. οι Τούρκοι], από τα προνόμια που τούς δίνουν και θεωρούν τούς εαυτούς τους αρμόδιους να ασκήσουν την τυραννία τους. Και γι' αυτό, φυσικά, κατηγορούνται οι Τούρκοι!»
Έχει κι άλλο: «Μερικές φορές, μάλιστα, κατά τη διάρκεια των σφαγών, της λεηλασίας και της καταστροφής των πόλεων, δίνυν διαταγές στους στρατιώτες να σεβαστούν και να φερθούν επιεικώς στους ιερείς».
Επιεικώς; Δηλαδή να μην διαμελίσουν τα πτώματά τους σε περισσότερα από 7 κομμάτια;
Και το καλύτερο: «Σε αντίθεση με την Ευρώπη, η οποία θέλει ο λαός να ακολουθεί τη θρησκεία του πρίγκηπά της, οι Τούρκοι προσπαθούν να επιβάλλουν τον οικουμενισμό, πιστεύοντας με σθένος στη δυνατότητα της ειρηνικής συνύπαρξης - κι εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη συμβολή τους στον παγκόσμιο πολιτισμό».
Και όποιος γκιαούρης δεν θέλει να συνυπάρξει ειρηνικά με τους δυνάστες του, να του πάρετε το κεφάλι! Μωραίνει Κύριος...
Η συμβολή των Τούρκων όμως στον παγκόσμιο πολιτισμό έχει και συνέχεια. Βέβαια! Ας ξεκινήσουμε από την χειραφέτηση των γυναικών:
«Παρά τα οθωμανικά χαρέμια, τα οποία είναι ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο [σ.σ. όντως, εμφανίστηκε με την ευκαιρία την συνάντησης με αλλόφυλες γυναίκες], η γυναίκα κατέχει στις τουρκικές κοινωνίες υψηλή θέση και απολαμβάνει σχετική ελευθερία. Καθώς η σεξουαλική εξουσία των αρσενικών είναι μεγάλη, η γυναίκα παίζει πάντοτε λιγάκι [σ.σ. προσοχή! λιγάκι μόνο! un peu στο γαλλικό κείμενο] το ρόλο του θύματος. Αλλά το θύμα αμύνεται μέσα από την καθημερινότητα, τις τελετουργίες, τους μύθους. Η κατάκτησή της αξίζει για τους Τούρκους όσο ο πόλεμος και το κυνήγι. Μας δίνεται συχνά η εντύπωση ότι το να αρπάζουν και να βιάζουν («το να σφίγγουν στο στήθος τους», όπως λένε τα κείμενα) τις γυναίκες, τις συζύγους και τις θυγατέρες των εχθρών τους είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν τον ζήλο των Τούρκων για τις κατακτήσεις».
Τόσο πολύ λοιπόν αγαπάνε οι Τούρκοι τις γυναίκες που έφτασαν από τον Ειρηνικό στη Μεσόγειο για να μπορέσουν να «σφίξουν» όσο το δυνατόν περισσότερες. Μετά από αυτό, πιστεύω πως η Τουρκάλα πρέπει να γίνει σύμβολο του παγκόσμιου φεμινισμού. Μόνο για τις φωτογραφίες παρακαλώ να βγάλει προσωρινά τον φερετζέ και τις αλυσίδες...
Όσο για τη συμβολή στις τέχνες, εδώ κι αν είναι οι Τούρκοι παγκόσμιοι πρωταθλητές: «Έχουν μία λογοτεχνία, η οποία είναι ακόμα αρκετά άγνωστη [σ.σ. έως ανύπαρκτη] και η οποία, κατά την οθωμανική εποχή, μειονεκτεί ως προς το ύφος της σε σύγκριση με τις αραβικές και τις περσικές σχολές. [...] Είναι καλλιτέχνες; Σίγουρα είναι ερωτευμένοι, παθιασμένοι με τις τέχνες, συλλέκτες και μαικήνες. Οι περισσότεροι, κατά τη διάρκεια των σφαγών και των λεηλασιών, φροντίζουν να φέρονται επιεικώς στους χειροτέχνες, ακριβώς όπως στους ιερείς, και συνηθίζουν να τους προσκαλούν - ή να τους μεταφέρουν - στην αυλή τους».
Πιάσε μου εκείνη την προτομή, θα δείχνει μούρλια δίπλα στο κρανίο του παλιού ιδιοκτήτη της...
Και το αιώνιο ερώτημα συνεχίζει να πλανάται δίχως απάντηση: Ονομάστε μού έναν Τούρκο ζωγράφο,ποιητή, λογοτέχνη. Και μην βιαστείτε να αναφέρετε τον Ναζίμ Χικμέτ, αυτός έχει ως γνωστόν αποκηρυχθεί από το ίδιο το τουρκικό κράτος, θα τον προβάλλουμε εμείς ως επίτευγμά του;
Γενικώς, η αμηχανία του συγγραφέα και η αγωνία του να δικαιολογήσει τον μισθό του είναι όπως είπαμε οραές διά γυμνού οφθαλμού. Όμως, Γάλλος είναι, πολίτης της χώρας που κάποτε απελευθέρωσε τα έθνη, δεν γίνεται να μην έχει τύψεις.
Σε μία κρίση ειλικρίνειας διαβάζουμε:
«χωρίς τον πόλεμο, δεν υπάρχει τουρκικό στοιχείο», «δεν μπορούμε να φανταστούμε ποια θα ήταν η τύχη των Τούρκων μέσα σ' έναν κόσμο παγκόσμιας ειρήνης», «υπάρχουν βέβαια και κάποιες ειρηνικές περίοδοι, ευεργετικές και υπέροχες, αλλά αυτό συμβαίνει συνήθως ανάμεσα σε δύο σφαγές», «οι Τούρκοι έχουν ιμπεριαλιστικές τάσεις να κατακτούν, να κυριαρχούν. Είναι οι κατ' εξοχήν ηγεμόνες της γης».
Ο συγγραφέας όμως υποπίπτει και σε σφάλματα τα οποία δεν είναι πια αστεία. Δείτε τι έχει να πει για τους Αρμένιους: «Μέσα σε μερικές δεκαετίες, οι Αρμένιοι σχεδόν εξαφανίστηκαν, είτε επειδή μετανάστευσαν στην Ευρώπη και στον Λίβανο, είτε επειδή αναδιπλώθηκαν στη Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας, είτε επειδή χάθηκαν κατά τη διάρκεια εμφυλίων και άλλων πολέμων, οι οποίοι ρήμαξαν τη χώρα τους. Ενάμισι περίπου εκατομμύριο Έλληνες επαναπατρίστηκαν».
Ούτε νύξη για τις γενοκτονίες Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσύριων! Ο προκλητικότατος Γάλλος παρακάτω έχει όμως το θράσος να επικαλεστεί γενοκτονία των Τούρκων της Κριμαίας από τους Ρώσους τον 18ο αιώνα. Ανήκουστο! Θα έπρεπε τουλάχιστον να υπήρχε μία προειδοποίηση για το θέμα αυτό από τους υπεύθυνους της ελληνικής έκδοσης.
Πιστεύω έχετε αντιληφθεί το γελοίο του πράγματος ως τώρα.
Τα θέματα παρουσιάζονται ασύνδετα, οι ονομασίες δεν ακολουθούν μία συγκεκριμένη μορφή, απουσιάζουν οι χρονολογίες, οι αναφορές είναι αλλού αποσπασματικές και αλλού εξαντλητικές και γενικώς άκρη δεν βγαίνει.
Το συμπέρασμα
Είναι πως αν θέλετε να μάθετε κάποια αληθινά πράγματα για την ιστορία των Τούρκων, το εν λόγω βιβλίο είναι ίσως η χειρότερη επιλογή που μπορείτε να κάνετε. καθότι είναι το καλύτερο παράδειγμα προπαγάνδας σήμερα στον κόσμο και αποτελεί ντροπή το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο υπάρχει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και δή των Ελληνικών χωρίς ανταγωνιστή.
Εν τέλει για να μην σας κουράζω άλλο πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να συμβιβαστούν οι Τούρκοι με το παρελθόν τους είναι να το αποδεχθούν ολοκληρωτικά και να ξεπεράσουν τις τύψεις τους.
Η ιστορία τους ως έθνος λοιπόν δεν εκτείνετε πέραν των παρακάτων γραμμών.>
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Πρέπει να πουν «ναι! αυτοί είμαστε, έχουμε αφανίσει μιλιούνια, πρόγονοι και είδωλά μας είναι ο Τζέγκις Χαν και ο Αττίλας, δεν θα σας πούμε ψέματα.
Τα ονόματά τους δίνουμε άλλωστε στα παιδιά μας. Δεν θεωρούμε τις πράξεις τους εγκλήματα, αλλά ικανότητα. Δεν είμαστε αναγκασμένοι να απολογηθούμε για καμία γενοκτονία».
Το θεωρητικό υπόβαθρο πάντως υπάρχει.
Για τους Τούρκους «τα εγκλήματα τιμωρούνται μόνο αν διαπράττονται στην κοινωνία στην οποία ανήκει ο «εγκληματίας». Οι ανθρωποκτονίες, οι κλοπές, η μοιχεία, οι βιασμοί δεν είναι εγκλήματα, όταν διαπράττονται στον εχθρό, στον ξένο, σ' αυτόν που δεν είναι φιλοξενούμενος».
Δημοσίευση σχολίου