Από την αρχή της ομιλίας του στη Βουλή, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, για το θέμα των υποβρυχίων, των δύο πυραυλακάτων, Νο 6 & Νο 7 τύπου “Ρουσσέν” και των Ναυπηγείων, έδωσε το στίγμα. Ευχήθηκε να είναι η τελευταία τροπολογία που κατατίθεται, αποκαλύπτοντας έτσι έμμεσα ότι εάν δεν ετίθετο θέμα ύψιστης εθνικής ανάγκης για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού, οι ενέργειες θα ήταν διαφορετικές. Πόσα παραπάνω χρήματα από το συμβατικό τίμημα κόστισαν στον φορολογούμενο αυτές οι ναυπηγήσεις; Αποτελεί και μια έμμεση “ομολογία”, για λογαριασμό του πολιτικού συστήματος για τις αθλιότητες που γίνονται εδώ και δεκαετίες στον ναυπηγικό και ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, με αποτέλεσμα το σημερινό απόλυτο χάος.
Φυσικά, ο υπουργός δεν θα μπορούσε να αναπτύξει περισσότερο τις σκέψεις του για να αντιληφθεί η ελληνική κοινωνία εάν υπάρχει πλέον στην ηγεσία συναίσθηση των εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί με απόλυτη ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Ίσως και να μην επιθυμούσε να πει την αλήθεια σε όλη της τη διάσταση, αφενός διότι ο ίδιος προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα έχοντας κληρονομήσει αποφάσεις ασύλληπτης μωρίας, πολλές εκ των οποίων βαραίνουν και το κυβερνών κόμμα.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι αναφορές του στα δυο μεγάλα Ναυπηγεία της χώρας, την Ελευσίνα και τον Σκαραμαγκά και τέλος για τα υποβρύχια Type 214, από την οποία “έδωσε τίτλους” στα σχετικά δημοσιεύματα, καθώς ανέφερε ότι οι Τούρκοι ακόμα τα ψάχνουν… Ναι, αυτά που δήθεν έγερναν και από το σημείο εκείνο ξεκίνησε μια αλυσίδα ανερμάτιστων αποφάσεων που κατέστρεψαν το μεγαλύτερο ναυπηγείο της Μεσογείου, που καταδικάστηκε διακομματικά σε θάνατο από τον πολιτικαντισμό και την ανυπαρξία ηγεσίας με πραγματική αγωνία για το μέλλον του Κλάδου και των εργαζομένων του.
Για να εμπλακεί ο μεγάλος επενδυτής DFC χρηματοδοτώντας την επένδυση της ONEX στην Ελευσίνα, πρέπει το ναυπηγείο να περάσει από τον Πτωχευτικό Νόμο, ώστε “ελεύθερο βαρών” να επιχειρηθεί η ανάταξή του, ασφαλώς και με “προίκα” ναυπηγήσεις του Πολεμικού Ναυτικού. Όσοι στην αίθουσα της Βουλής γννώριζαν ακούγοντας τον ΥΕΘΑ, ότι Ελευσίνα και Σκαραμαγκάς για να ξεκινήσουν φυσιολογική λειτουργία, απαιτούν επένδυση ύψους 150 εκατ. ευρώ “με το καλημέρα”; Επειδή εδώ όλα τα βρίσκουμε αυτονόητα και απλά…
Στον Σκαραμαγκά τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Εκεί ένα θέμα είναι η ολοκλήρωση των εργασιών στα τέσσερα Type 214 του Πολεμικού Ναυτικού και το δεύτερο το μέλλον των “Ελληνικών Ναυπηγείων” (ΕΝΑΕ). Όπως είπε απαιτείται επιπλέον χρηματοδότηση για τα υποβρύχια παρά τις δυο παρατάσεις μόνο κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του τόπου από τη Νέα Δημοκρατία. Ο ΥΕΘΑ υπενθύμισε, ότι το Πολεμικό Ναυτικό, σύναψε σύμβαση με τους εργαζόμενους με έγκριση και τη συναίνεση της ιδιοκτησίας των ναυπηγείων (Privinvest, Ισκάνταρ Σάφα), έτσι ώστε να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Ο κύριος υπουργός μάλλον ΔΕΝ έχει ενημερωθεί στο σημείο αυτό ορθώς, αφού τα περί συναίνεσης της ιδιοκτησίας ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ. Εξάλλου, το ελληνικό Δημόσιο, διά του Πολεμικού Ναυτικού, υπέγραψε ατομικές συμβάσεις με τους εργαζομένους, αποκλείοντας την εταιρία. Αντίθετα με τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, όπου η συμφωνία ήταν τριμερής (Πολεμικό Ναυτικό, εταιρία και εργαζόμενοι).
Δευτερολογώντας, αναφέρθηκε στην ανάγκη “να καταρρίψουμε οριστικά και αμετάκλητα τον μύθο «των υποβρυχίων που γέρνουν», δεδομένου ότι είχα χρηματίσει μέλος της εξεταστικής επιτροπής που εξήτασε τα έργα και τις ημέρες τεσσάρων ή πέντε Υπουργών που χειρίστηκαν τις συμβάσεις των υποβρυχίων. Ήταν τέσσερις ή πέντε και στη διάρκεια της θητείας όλων υπήρξαν στάδια μερικής ή ολικής παραλαβής ή αξιολόγηση ή πιστοποίηση των συστημάτων για αυτά τα υποβρύχια”. Κρατήστε τα αυτά, διότι ακολούθως θα αποδειχθεί ότι οι εθνοπατέρες δεν ήξεραν “που παν τα τέσσερα”… όχι τα τέσσερα υποβρύχια εν προκειμένω.
Αυτά που είπε ο υπουργός στη συνέχεια για τα υποβρύχια, ήταν εξαιρετικά σημαντικά. Δεν “έγερναν” ποτέ: “Το πρωτότυπο, σε κάποιες πρώτες δοκιμές στην ανοιχτή θάλασσα και κάτω από ορισμένες συγκεκριμένες συνθήκες, δηλαδή υπό ορισμένη ταχύτητα και συγκεκριμένες συνθήκες στη θάλασσα (πάνω από πέντε μποφόρ αν δεν απατώμαι) παρουσίασε μία κλίση. Πρόκειται για κάτι εντελώς φυσιολογικό, το εξηγώ, για ένα πρωτότυπο στη Βόρειο θάλασσα. Όμοιό του δεν είχε κατασκευαστεί μέχρι τότε. Αντίστοιχα θα μπορούσε να γίνει με τις “Belharra” που κατασκευάζονται τώρα στα ναυπηγεία της Γαλλίας.
Αυτά όμως είναι φρεγάτες, όχι υποβρύχια. Εν πάση περιπτώσει, για να σας δώσω να καταλάβετε την έννοια του πρωτοτύπου, παρουσίασε αυτά τα προβληματάκια. Είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό για πρωτότυπο σκάφος. Έγιναν οι σχετικές παρεμβάσεις και διορθώθηκε αυτή η ελάχιστη κλίση. Από τη στιγμή που παραλήφθηκαν και εντάχθηκαν στις επιχειρησιακές δομές του Πολεμικού Ναυτικού, παραλήφθηκαν σε άριστη κατάσταση, χωρίς καμία κλίση προφανώς ή κανένα άλλο πρόβλημα που συμβαίνει σε όλα τα πρωτότυπα…
Απέδειξαν την αξία τους ως παράγοντες υπεροχής στο πεδίο… Ακόμα ψάχνουν να τα βρουν οι σχετικές δυνάμεις των Τούρκων… Νομίζω ότι πρέπει να ξεπεράσουμε αυτή την ανοησία για «τα υποβρύχια που γέρνουν». Δεν θίγω το θέμα αν κόστισαν ακριβά ή αν όχι. Όμως ήταν τα απολύτως απαραίτητα όπλα που χρειαζόταν το Πολεμικό Ναυτικό κι αυτό ακόμα και στις μέρες μας ισχύει.”
Ενδιαφέρον είχε και η τοποθέτηση για το μέλλον του Σκαραμαγκά: “…Η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική, εξ όσων γνωρίζω. Όπως ξέρετε τα ναυπηγεία εκεί βρίσκονται σε καθεστώς εκκαθάρισης, παράλληλα όμως υπάρχει και μία διεθνής αντιδικία με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη, η οποία έχει οδηγήσει σε κάποιες αποφάσεις του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου. Εξελίσσεται όμως διαδικασία εκεί. Επομένως, το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ολοκληρώνεται η διαδικασία εκκαθάρισης και από κει και πέρα, η διαγωνιστική διαδικασία για την εξεύρεση του επενδυτή. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν εξελίξεις, φαντάζομαι θα εξαρτηθεί από μία μελλοντική απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου.”
Τούτων λεχθέντων και χωρίς να αναλύσουμε αυτή τη στιγμή σε βάθος ποιος έκανε ή παρέλειψε να κάνει τι, θα θέσουμε ορισμένα απλούστατα ερωτήματα, αν θέλουν στην κυβέρνηση για να ελεγχθεί και η ποιότητα της δουλειάς της Εξεταστικής Επιτροπής για τα υποβρύχια, αλλά κι των πεπραγμένων για τα ναυπηγεία. Πάμε λοιπόν…
1) Ισχύει ή όχι ότι επί υπουργίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη δεν καταβλήθηκαν τα ποσά στον κατασκευαστή (γερμανική TKMS), αλλά ούτε καταγγέλθηκε η σύμβαση με την αιτιολογία ότι “έγερναν” (τότε αυτή ήταν η συμβατική σοφία), με αποτέλεσμα μόλις αποχώρησε η κυβέρνηση Καραμανλή οι Γερμανοί να καταγγείλουν αυτοί τη σύμβαση, να προσφύγουν στη διεθνή διαιτησία, να αναγγείλουν τη διακοπή της λειτουργίας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και να ξεκινήσει η περιπέτεια Ναυπηγείου και υποβρυχίων που 12 χρόνια μετά δεν έχει τελειώσει;
2) Ισχύει ή όχι ότι η Ελλάδα πήρε την κυριότητα των υποβρυχίων το 2010 με τον Νόμο Βενιζέλου, προϊόν συμβιβασμού με τη νέα ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ, καθώς παρότι είχαν καταβληθεί πάνω από 2 δισ. ευρώ δεν είχε φροντίσει κανείς να κάνει τα αυτονόητα;
3) Ισχύει ή όχι ότι η νέα ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά και προσωπικά ο Ισκάνταρ Σάφα μιλώντας στη Βουλή είπε ότι το Ναυπηγείο ΔΕΝ επιβιώνει μόνο με ναυπηγήσεις του Πολεμικού Ναυτικού αλλά απαιτούνται εξαγωγές τις οποίες θα φέρει; Επιπρόσθετα, ισχύει ότι τρεις μήνες μετά την ανάληψη της ευθύνης του Ναυπηγείου από τη νέα ιδιοκτησία, η Ελλάδα (κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, ΥΠΟΙΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου και γ.γ. Πλασκοβίτης), κατ’ ουσία προσυπέγραψε με επιστολή την για 15 χρόνια απαγόρευση εξαγωγών στον Σκαραμαγκά, ακυρώνοντας στην πράξη τις προθέσεις της νέας ιδιοκτησίας; Ισχύει ότι παρά τις προβλέψεις της Εκτελεστικής Συμφωνίας η ελληνική κυβέρνηση ουδέποτε ασχολήθηκε με την επίλυση του προβλήματος με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις εξαγωγές; (το ερώτημα είναι ρητορικό καθότι έχει απαντηθεί από το Διαιτητικό Δικαστήριο του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου).
4) Ισχύει ότι η προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο είχε από κοινού συνομολογηθεί ως η μέθοδος επίλυσης της όποιας διαφοράς ανακύψει; Αληθεύει ότι αυτή την απόφαση η Ελλάδα έχει αρνηθεί να εφαρμόσει, ή μάλλον για την ακρίβεια “την έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια” με αποτέλεσμα δεύτερη προσωπική προσφυγή σε δικαιοδοτικό όργανο προστασίας των επενδύσεων στην Ουάσιγκτον;
5) Απορούν οι πολιτικοί μας γιατί η Ελλάδα περνά δύσκολες στιγμές στους διεθνείς δικαιοδοτικούς μηχανισμούς; Χωρίς ισχυρές αποδείξεις θα είχαν προκύψει καταδίκες για την Ελλάδα; Δεν ισχύει ότι στην πρώτη απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου απορρίφθηκαν ως παράνομοι καταλογισμοί του τότε ΥΕΘΑ Αβραμόπουλου στα ΕΝΑΕ ύψους σχεδόν 250 εκατ. ευρώ, ενώ διατάχθηκε η Ελλάδα να συνεχίσει τη ναυπήγηση των άλλων δυο υποβρυχίων;
6) Ισχύει ότι η ελληνική ανοησία και κουτοπονηριά έστειλε την απόφαση του Εφετείου Αθηνών, που όριζε ότι η απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου είναι εφαρμοστέα, στον Άρειο Πάγο για αναίρεση, στη νομολογία του οποίου βασίσθηκε το Εφετείο Αθηνών για να εκδώσει την απόφαση του; (σε απλά λόγια, πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα για να κερδίσουμε χρόνο).
7) Παρά το σχετικό προηγούμενο αυτό, ισχύει ότι μεγαλοστέλεχος του ΥΠΕΘΑ επικαλείται το… “imperium” ερμηνεύοντάς το ότι “κράτος είμαστε ότι θέλουμε κάνουμε”; Γνωρίζουν ότι υποστηρίζει πως από εδώ και πέρα υπεύθυνα για την επίλυση διαφορών θα είναι τα ελληνικά δικαστήρια; Καλά δεν γνωρίζει ότι σε όλες τις συμβάσεις που υπέγραψε ή πρόκειται να υπογράψει το Υπουργείο Εθνικούς Άμυνας με προμηθευτές του εξωτερικού, προβλέπεται διεθνής διαιτησία; Αλήθεια πιστεύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι με τέτοιες νοοτροπίες θα έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα; Επειδή όμως φαίνεται ότι έρχονται, τι δουλειά έχουν τέτοια επικίνδυνα πρόσωπα σε τόσο κρίσιμα υπουργεία;
8) Ισχύει ή όχι ότι η Ελλάδα δεν έχει ποτέ κερδίσει υπόθεση που έχει καταλήξει σε δικαστική επίλυση; Ποιος πληρώνει τις αποζημιώσεις που επιδικάζονται πέραν του φορολογούμενου; Πιο πρόσφατο γνωστό παράδειγμα τα 52 εκατ. στην αμερικανική SAIC για το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων (εκ των οποίων τα 40 αντιστοιχούν σε υπόλοιπο οφειλής του Δημοσίου προς τη SAIC και τα 12 εκατ. σε τόκους). Δεν ευθύνεται ποτέ κανείς γι’ αυτή την κατάντια σε όλα τα επίπεδα;
Δημοσίευση σχολίου