Δηλώσεις που θα συζητηθούν.
Ο γνωστός μας Τούρκος Ναύαρχος ε.α. Cem Gürdeniz φοβάται ότι 100 χρόνια μετά τον διαμελισμό της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την κατοχή της Κων/πολης από Γάλλους και Άγγλους, η πόλη βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο των διεκδικήσεων Ρωσίας και ΗΠΑ, ενώ ο κύριος σκοπός παραμένει το σχέδιο της Γαλάζιας Πατρίδας.Ο ίδιος τονίζει ότι “σχεδόν πριν από 100 χρόνια, κατά την διάρκεια της νύχτας μεταξύ 15 και 16 Μαρτίου 1920, βρετανικές και γαλλικές δυνάμεις εισέβαλαν σε οθωμανικά στρατόπεδα στην Κωνσταντινούπολη, συλλαμβάνοντας Τούρκους στρατιώτες και αναλαμβάνοντας την τύχη της πόλης.
Η επίθεση της δύσης ήρθε μετά την υιοθέτηση του τουρκικού εθνικού όρκου Μισάκ-ι Μίλλι στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο στις 28 Ιανουαρίου 1920.
Ήταν η φωτιά της σωτηρίας κατά τον ίδιο την οποία έβαλε ο Μουσταφά Κεμάλ στην Ανατολία και η οποία ενέπνευσε το Κοινοβούλιο να λάβει αυτή την ιστορική απόφαση.
Ο Μουσταφά Κεμάλ είχε μιλήσει στις 13 Νοεμβρίου 1918 για αυτό: «Θα φύγουν, όπως έχουν έρθει». Τέσσερα χρόνια αργότερα, διέταξε τον στρατό του με τέσσερις λέξεις, αυτή τη φορά το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου 1922: "Στρατιώτες! Ο πρώτος στόχος σας είναι το Αιγαίο".
"Η στρατιωτική νίκη μας στέφθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάννης, σε απάντηση της οποίας, τον Ιούλιο του 1923, ο Τσόρτσιλ έγραψε: «Η ανάκαμψη των Τούρκων στην Ευρώπη είναι η χειρότερη ταπείνωση για τις Συμμαχικές Δυνάμεις .
Οι 300.000 τόνοι πυρομαχικών που αποστάλθηκαν από τη Σοβιετική Ρωσία το Σεπτέμβριο του 1920 στον τουρκικό στρατό, ήταν ένα γεγονός που καθόρισε την τύχη των μεγάλων μαχών με τους Έλληνες.
Όταν ξεκίνησε η τουρκική επίθεση το πρωί της 26ης Αυγούστου 1922 στο Kocatepe, ο εκσυγχρονισμένος και πλήρως εξοπλισμένος τουρκικός στρατός βρισκόταν μπροστά από τους Έλληνες στρατιώτες που δεν είχαν καν τις κατάλληλες στολές. Η Σμύρνη απελευθερώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1922.
Κανείς δεν συνόψισε αυτή την επιτυχία καλύτερα από τον Γκάντι, ο οποίος ανέφερε "Μέχρι να νικήσει ο Μουσταφά Κεμάλ τους Βρετανούς, σκεφτόμουν ότι ο ίδιος ο Θεός ήταν Βρετανός".
Ακριβώς λοιπόν 100 χρόνια μετά την επιδρομή Γάλλων και Βρετανών στην Κων/πολη, εμείς οι Τούρκοι αντιμετωπίζουμε και πάλι τον κίνδυνο εισβολής.
Η δυνητική εισβολή έχει δύο μέτωπα: το πρώτο είναι η διάλυση του σχεδίου της Γαλάζιας Πατρίδας, και το δεύτερο είναι το “θόλωμα” των μυαλών μας.
Οι αντιρρήσεις για τις οριοθετήσεις της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Τουρκίας στη Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος, οι οποίες δικαιολογούνται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις προηγούμενες αποφάσεις δικαστηρίων εξακολουθούν να είναι ισχυρές στην δύση.
Στην καρδιά της χώρας, μιας περιοχής που πρέπει να θεωρηθεί ως το κέντρο της τουρκικής γεωπολιτικής στον 21ο αιώνα, υπάρχει μια συνεχιζόμενη προσπάθεια εξολόθρευσης των 150.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων θαλάσσιας περιοχής.
Ο τερματισμός της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στη Βόρεια Κύπρο και η διάλυση της ΤΔΒΚ αποτελούν αξιόλογες μάχες σε αυτή τη συνεχιζόμενη απόπειρα εισβολής.
Ακόμη μια μάχη είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους μαριονέτας με πρόσβαση στη θάλασσα μέσω της Συρίας.
Δυστυχώς, έχουμε ζήσει και θα συνεχίσουμε να ζούμε μετά την κρίση του Idlib, μια περίοδο κατά την οποία το πολύ λιγότερα κρίσιμο συριακό μέτωπο έχει απορροφήσει μεγαλύτερη προσοχή και ενέραπο ότι πρέπει να αφιερωθεί στον αγώνα για την εξασφάλιση της Γαλάζιας Πατρίδας.
Στις 5 Μαρτίου, Σύμφωνα με το Μνημόνιο της Μόσχας, η Τουρκία και η Ρωσία απέφυγαν την παγίδα του Βορειοατλαντικού συστήματος την τελευταία στιγμή.
Εάν η σύγκρουσή τους δεν είχε εμποδιστεί, η Τουρκία θα είχε στραφεί σε έναν εκτεταμένο πόλεμο τριβής, σπαταλώντας τις δυνάμεις της σε μια σύγκρουση με σαφείς στρατιωτικούς ή πολιτικούς στόχους.
Η Γαλάζια Πατρίδα θα είχε επηρεαστεί άμεσα από τη μαύρη τρύπα της Συρίας, καθώς θα απορροφούσε όλους τους πόρους και την ενέργεια του έθνους μας.
Η παγίδα του Idlib μας έδειξε πόσο εύθραυστη, ασταθής είναι η κατάσταση, και ταυτόχρονα πόσο μακριά είμαστε από την επιδίωξη του εθνικού μας στόχου, σε μέσα μαζικής ενημέρωσης, σχολεία και, κυρίως, στην εγχώρια πολιτική μας σφαίρα.
Μετά την παγίδα του Idlib, πρέπει να κοιτάξουμε ξανά προς τα θεσμικά όργανα και τις οργανώσεις που έμειναν πιστές στις κρατικές παραδόσεις για να νικήσουν την νοοτροπία που δημιούργησαν οι συνθήκες από την απόπειρα της οργάνωσης FETO το 2016.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είναι σαφές ότι τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης έκαναν και αυτά σοβαρά λάθη.
Το πρακτορείο ειδήσεων Sputnik έθεσε το ζήτημα της επαρχίας του Hatay, ενώ ένα άλλο ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι μετέδωσε εικόνες που έδειχναν την τουρκική αντιπροσωπεία να περιμένει τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν για να μπει στην αίθουσα συσκέψεων στο Κρεμλίνο.
Η προνοητική νοοτροπία (η οποία κυριαρχεί ιδιαίτερα μεταξύ των μαχητών της FETO στην Τουρκία) τροφοδοτεί την τουρκο-ρωσική εχθρότητα. Ταυτόχρονα, η παρουσία ρωσικών κύκλων που δεν αισθάνονται άνετα με τις τουρκορωσικές σχέσεις δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί.
Αν θέλουμε να κερδίσουμε τον αγώνα, θα πρέπει να δούμε την ευρύτερη γεωπολιτική εικόνα της Ανατολικής Μεσογείου στο σύνολό της.
Το κεντρικό μέτωπο πρέπει να είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Αν αποστασιοποιηθούμε δίνοντας μάχη κατά της Ρωσίας μακριά από τις ακτές της Μεσογείου, σίγουρα θα χάσουμε τη Γαλάζια πατρίδα μας.
Η δυναστεία των Ρομανόφ παλιότερα έπαιξε τον κεντρικό ρόλο ως εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, αγωνιζόμενη στο να εμποδίσει τους Οθωμανούς να αποκτήσουν πρόσβαση στη θάλασσα, με τις μάχες του Τσεσμέ , του Ναυαρίνου και της Σινώπης.
Σήμερα, η Ρωσία είναι έτοιμη να συνεργαστεί με την Τουρκία για να εμποδίσει τις ΗΠΑ να αρνηθούν την πρόσβαση της Τουρκίας στη Μεσόγειο, όπως επεσήμανε ο γεωπολιτικός ειδικός Αλέξανδρος Ντούγκιν.
Αυτό θα λειτουργήσει μόνο εφόσον και οι δύο πλευρές αποφύγουν να αντιδράσουν σε προκλήσεις.
Είναι κρίσιμο να καταλάβουμε ότι δεν θα είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τη Γαλάζια Πατρίδα αν συνεχίσουμε να έχουμε αιχμηρές κόντρες και να λαμβάνουμε κακές αποφάσεις” καταλήγει μεταξύ άλλων ο ίδιος.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου