Πάνος Θεοδωρίδης
Δεν είναι χωρίς έμμεσα οφέλη η πανήγυρη των χρημάτων που καταφθάνει στην Ελλάδα. Ακούω βερεσέ το ότι οι Ευρωπαίοι θα ελέγξουν ακριβοδίκαια τον τελικό αποδέκτη των χρημάτων. Και ο λόγος δεν βρίσκεται στο ότι «θα χαλάσουν» οι ελεγκτές ή ότι δεν υπάρχει πρόθεση καλής διαχείρισης. Ανησυχώ διότι το ανακόντα που λέγεται «Δημόσιον» δεν θέλει να τρέφεται άλλο με κουνουπίδια και λαχανίδες. Θέλει κρέας. «Κρέας» για τους αρχαίους χαρτοπαίκτες είναι άλλη έκφραση για τα μετρητά, τα μπικικίνια.
Σύμφωνα με τη γνώση που έχουμε για την παράτυπη και βάναυση κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος από την αρχαιότητα, συνήθως ο ιδιωτικός τομέας επιδιώκει ή εκβιάζεται να επιδιώξει έμμεση ή άμεση δωροδοκία προς τον δημόσιο τομέα. Και μόνον το ότι το κράτος σκέφτηκε να στείλει στη μετάταξη -υπό την απειλή της ανεργίας- τους εργαζομένους που τέλειωσαν το γυμνάσιο και το λύκειο δείχνει πόσο αγρόν αγοράζει, πόσο δεν έχει ιδέα από τον τρόπο των παράτυπων, τουλάχιστον, συναλλαγών. Οι Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι για αντικαταστάσεις και σκούντημα του κάρου, όποτε κολλήσει. Την πραγματική απατεωνιά την πράττουν οι από πάνω: Αυτοί που δεν έχουν καν άμεση σχέση με τους Οργανισμούς του Δημοσίου. Ο δημόσιος υπάλληλος καριέρας μπορεί να κατηγορηθεί πως εθελοτυφλεί ή ότι ανέχεται τρελές συμπεριφορές από άτομα που ευνοούνται από τις πολιτικές ηγεσίες. Αλλά η απάτη δεν θα προκύψει, όπως δεν προέκυψε ποτέ, μετά την ένταξη ενός έργου είτε στο ΕΣΠΑ είτε στα fast track ή στον συνήθη προγραμματισμό των υπηρεσιών. Το έγκλημα τελείται πριν. Στις αποφάσεις που παίρνονται αν κάποιο έργο θα ενταχτεί, θα πληρωθεί ή θα αποπληρωθεί. Εκεί ο ιδιώτης επενδυτής, που είχε την επικίνδυνη ιδέα να υλοποιήσει μια επένδυση ή να κάνει απλώς μια δουλειά, σε περίπτωση που το έργο χρειάζεται την έγκριση του Δημοσίου, απλώς την έβαψε. Ξαφνικά, θα «ανακαλύψει» πως το δικό του σχέδιο έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο σε μια σειρά δήθεν εμπνευσμένων σχεδίων δράσης, από αυτά που κρατάν τους υπαλλήλους ξύπνιους. Βέβαια, ο ιδιώτης δεν μπορεί να ξέρει πως δεν υπάρχουν κανένα απολύτως δημόσιο σχέδιο και προγραμματισμός, παρά η επιθυμία ενός άλλου ιδιώτη να πράξει κάτι με το επίδικο έργο. Και ο άλλος ιδιώτης είναι πιο κολλητός του «μεγάλου» από τον άσχετο πρώτο.
Σας φαίνονται μακρινά αυτά και φαντασιώδη; Σε τρία χρόνια ελάτε να τα ξαναπούμε, όταν θα θριαμβολογούν πως «καλύψαμε το πρόγραμμα κατά 89%» και θα αναρωτιέστε: «Πού πήγαν τόσα λεφτά;».
πηγή
Δημοσίευση σχολίου