Eίναι κωμικοτραγικό όταν ακούει ο πολίτης τους πολιτικούς να μιλούν για νέα στρατηγική, καθότι κάποιοι εξ αυτών όχι μόνο δεν κατανοούν την έννοια της στρατηγικής, αλλά και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν. Στη συντριπτική τους δε πλειοψηφία, δεν κατανοούν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αλλαγή στρατηγικής, αλλά και η αλλαγή του στόχου της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο. Και αυτό για δύο λόγους.
α. Διαφορετικά την ερμηνεύουν την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία τα ελληνοκυπριακά κόμματα μεταξύ τους, και διαφορετικά η Άγκυρα.
β. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι η λύση την οποία καθόρισαν οι Τούρκοι και οι Βρετανοί από το 1956, ως συνώνυμη της διχοτόμησης.
Πώς είναι λοιπόν δυνατό να αποτελεί σημαία των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας, μια λύση η οποία στοχεύει στη διάλυση του υφιστάμενου κράτους, και στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, που αποτυπώνεται στον πληθυσμιακό, γεωγραφικό και διοικητικό διαχωρισμό της Κύπρου; Ενώ από τη μια γίνεται λόγος για λύση αρχών, από την άλλη ξεκινούν οι συνομιλίες με σκοπό τον ακρωτηριασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινοτικού κεκτημένου. Όταν η ηγεσία μας τελεί εν συγχύσει, πώς να μην οδηγηθεί το Κυπριακό εδώ που οδηγήθηκε; Στη διχοτόμηση, είτε αυτή είναι de facto είτε de jure.
Ο πολίτης αντιλαμβάνεται εκείνο το οποίο δεν θέλει να βλέπει η πολιτική ηγεσία. Ότι, δηλαδή, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία συνιστά μιαν από τις χειρότερες μορφές διχοτόμησης! Και είναι η πολιτική της ελληνοκυπριακής ηγεσίας που σπρώχνει τον κόσμο να έχει διχοτομικές αντιλήψεις, διότι δεν κατανοεί το αυτονόητο: Η ομοσπονδία είναι μια ουτοπία, η οποία για να γίνει ρεαλιστική επιλογή θα πρέπει να υπογράψουμε συνθηκολόγηση και την υποταγή μας στην Άγκυρα.
Η αλλαγή της στρατηγικής στο Κυπριακό προϋποθέτει αλλαγή στόχου. Αυτό σημαίνει επιμονή σε λύση αρχών, η οποία θα συνδυαστεί με άλλους συντελεστές ισχύος. Συνεπώς, η μεθοδολογία της λύσης θα πρέπει να αρχίζει από τα κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Οι αρχές θα πρέπει να επιβάλουν τη λύση και όχι ο ακρωτηριασμός τους. Εάν η Τουρκία αποκλείει για την Κύπρο ό,τι δημοκρατικό επιδιώκει για τον εαυτό της, τότε να ξεχάσει την ΕΕ. Και να πληρώσει κόστος. Βεβαίως, για να είναι πειστική και όχι αρνητική η ελληνοκυπριακή πλευρά, θα πρέπει να συνδυάσει το ιδεαλιστικό σκέλος της λύσης, δηλαδή τις αρχές, με τα συμφέροντα στη λογική της «win-win situation» (αμοιβαίου οφέλους).
Αυτή η λογική του αμοιβαίου οφέλους μπορεί να στηριχθεί στους εξής στρατηγικούς πυλώνες:
1. Ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ή ειδική σχέση με ευρωπαϊκή δημοκρατική λύση αρχών. Δεν μπορεί να εκδημοκρατικοποιηθεί η Τουρκία και να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία με την επιβολή μιας ομοσπονδίας, που θα νομιμοποιεί τη διχοτόμηση.
2. Ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ή καθορισμός ειδικής σχέσης με ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, για να υπάρχει στην περιοχή ασφάλεια και για να μην υπάρχει κανένας τουρκικός ισχυρισμός για την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων ή εγγυητικών και επεμβατικών δικαιωμάτων.
Υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές, που μπορούν να στηρίξουν στόχους πέραν των ομοσπονδιακών και άλλων διχοτομικών επιλογών. Όμως, για να αλλάξουν τα πράγματα, επιβάλλεται να απεγκλωβιστεί το κομματικό σύστημα από την τεμπελιά του. Και να αρχίσει να διαβάζει και να μελετά. Για να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντας και να βάλει τέλος στα έπεα πτερόεντα, κενά περιεχομένου.
του Γιάννου Χαραλαμπίδη*
πηγή
Δημοσίευση σχολίου