Αρθρο του Ενγκίν Αρνίτς στη «Σαμπάχ».
«ΑΠΟ ΜΙΚΡΑπαιδιά όταν ακούγαμε «τους ρίξαμε στη θάλασσα» είχαμε την εντύπωση ότι στην παραλία της Σμύρνης οι Έλληνες στρατιώτες έπεφταν στη θάλασσα φωνάζοντας «βοήθεια» ή ότι οι δικοί μας στρατιώτες τους κυνηγούσαν με τις λόγχες και αυτοί έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν. Αυτά μας είχαν διδάξει και αυτά ακούγαμε και επαναλαμβάναμε. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Όντως υπήρχαν άτομα που έπεφταν στη θάλασσα στην προκυμαία της Σμύρνης, αλλά δεν ήταν στρατιώτες, αλλά πολίτες. Αυτό συνέβη μια εβδομάδα μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού στην πόλη. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να γλυτώσουν από την πυρκαγιά. Εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Η επίθεση των Τούρκων άρχισε το πρωί της 26ης Αυγούστου. Σε 4 μέρες ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε. Άνοιξε ο δρόμος προς τη Σμύρνη. Για να φθάσουμε στην πόλη χρειάστηκαν 10 μέρες. Νικήσαμε τους Έλληνες αλλά δεν τους εξοντώσαμε. Εξάλλου στόχος δεν ήταν η εξόντωση των Ελλήνων, αλλά να τους υποχρεώσουμε να εγκαταλείψουν τα εδάφη μας. Στο Αιγαίο οι Έλληνες τράπηκαν σε φυγή. Την Ανατολική Θράκη την παρέδωσαν με τη συμφωνία των Μουδανιών. Για να απελευθερωθεί η Κων/πολη χρειάστηκαν 13 μήνες. Στις νέες γενεές παρουσιάζεται ότι και η απελευθέρωση της Κων/πολης έγινε αμέσως. Βλέπετε η Σμύρνη απελευθερώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου και η Κων/πολη στις 6 Οκτωβρίου, ένα όμως χρόνο αργότερα.
Ποια η κατάσταση στο μέτωπο; Τμήμα του Ελληνικού στρατού οπισθοχώρησε στη Σμύρνη και ένα άλλο, μέσω Κιουτάχειας, τράπηκε σε φυγή προς την Προύσα. Όσοι κατευθύνθηκαν προς βορρά, κατέληξαν στη Ροδεστό. Δεν μπορέσαμε να τους καταδιώξουμε. Δεν μπορούσαμε να διασκορπίσουμε τις δυνάμεις μας.
Όσοι κατευθύνθηκαν στη Σμύρνη, προξένησαν την πυρκαγιά και φθάνοντας στην παραλία, επιβιβάστηκαν πλοίων. Οι τελευταίοι στρατιώτες εγκατέλειψαν την πόλη στις 8 Σεπτεμβρίου. Ο Αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης σε ανακοίνωσή του αναφέρει ότι «η ελληνική διοίκηση της πόλης τερματίζεται στις 22.30 της 8ης Σεπτεμβρίου». Στη συνέχεια επιβιβάστηκε και αυτός πλοίου και αναχώρησε (από φόβο και ντροπή δεν επέστρεψε στην Ελλάδα). Πέθανε εξόριστος στη νότια Γαλλία.
Όταν το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου το ιππικό μας εισήλθε στην πόλη συνάντησε μερικούς Έλληνες άμαχους που δεν πρόλαβαν να την εγκαταλείψουν καθώς και αριθμό στρατιωτών που έτρεμαν από φόβο. Αυτή δεν ήταν η εικόνα του συνόλου του ελληνικού στρατού. Κάποιες μονάδες του ελληνικού στρατού ετράπησαν σε φυγή μέσω Τσεσμέ και Βουρλά και από εκεί πέρασαν στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Δεν μπορέσαμε να τους καταδιώξουμε, αφού δεν είχαμε αντοχή.
Μην πιστεύετε όλους όσοι λένε «κατατροπώσαμε τον ελληνικό στρατό». Είναι η εποχή να παύσει πλέον η φιλοσοφία του «πρόστυχου Έλληνα» και στα πλαίσια της πολιτικής των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες να παραδεχτούμε ότι ο χθεσινός μας εχθρός είναι ο σημερινός μας φίλος».
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου