>
Ο πρόεδρος Ομπάμα δέχεται έντονες κριτικές, από πολλές πλευρές, επειδή άργησε να ανταποκριθεί στα βάσανα των Λιβύων. Αν πιστέψουμε την εφημερίδα Wall Street Journal, η Αμερική θα έπρεπε να είχε ήδη στείλει τους πεζοναύτες. Ακόμη κι ο Καντάφι εξεπλάγη. Αυτό είναι το αντάλλαγμα άραγε, επειδή παρέδωσε αμαχητί τα πυρηνικά και χημικά προγράμματά του στη κυβέρνηση του Μπους;Όπως και νάχει, Καντάφι πνέει τα λοίσθια.
Η εικόνα που παρουσίασε στη διάρκεια της εξωφρενικής του συνέντευξης στη Christiane Amanpour, οι αερολογίες για το πόση αγάπη δέχεται από το λαό του, όλα αυτά μας θυμίζουν κάποιον κλασικό μεγαλομανή δικτάτορα. Στη διάρκεια του Β`ΠΠ, ο ιστορικός του Harvard, William Langer, που εργάζονταν για την OSS, είχε προβλέψει με επιτυχία, ότι ο Χίτλερ θα προτιμήσει να αυτοκτονήσει παρά να συλληφθεί. Όπως είχε δηλώσει ο Χίτλερ, δεν ήθελε να τον πιάσουν οι Ρώσοι, να τον βάλουν σε κλουβί, και να τον περιφέρουν σαν αρκούδα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Καντάφι. Όλα δείχνουν πως αναζητεί το μεγάλο φινάλε. Θέλει πυροτεχνήματα, την ώρα που θα κάνει την έξοδό του από τη παγκόσμια σκηνή. Προς το παρόν μάλλον απολαμβάνει όλη αυτή τη προσοχή. Δεν είναι και πολλοί αυτοί που φεύγουν με μπάμ.
Εδώ και δεκαετίες, ο «βασιλεύς των βασιλέων» έκανε ότι ήθελε, με τον πλούτο που συγκέντρωνε από το πετρέλαιο, να του επιτρέπει κάθε παράλογη συμπεριφορά, την ώρα που η Δύση ήταν ανήμπορη να κάνει το οτιδήποτε. Μπόρεσε ακόμη και να επαναπατρίσει τον καταδικασμένο για τη βομβιστική επίθεση του Lockerbie πράκτορά του, επειδή η Βρετανία ήθελε απεγνωσμένα το πετρέλαιό του.
Κάποιοι επιμένουν πως ο μόνος που μπορεί να κρίνει όλα τα αδικήματα και τα εγκλήματα του Καντάφι είναι η ίδια η χώρα του. Μια νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, θα είναι και η μόνη αρμόδια για να τον δικάσει και να τον καταδικάσει. Όπως έκαναν οι Ιρακινοί με τον δικό τους δικτάτορα, τον Saddam Hussein.
Κάτι τέτοιο όμως για να γίνει, προϋποθέτει δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ο Καντάφι θα πρέπει να πιαστεί ζωντανός, που είναι πολύ αμφίβολο. Το δεύτερο είναι ότι στη χώρα θα πρέπει να προκύψει κάποια βιώσιμη κυβέρνηση. Η περίπτωση όμως του Ιράκ ήταν διαφορετική. Οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν αυτές που στήριξαν μια νέα κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο στη περίπτωση της Λιβύης.
Όσον αφορά στο ενδεχόμενο παραπομπής του στο Διεθνές Δικαστήριο, εκεί υπάρχει ο φόβος μη τυχόν κι ο Καντάφι ξεσκεπάσει την υποκρισία της Δύσης, που αποφάσισε να τον δικάσει κατόπιν εορτής, και μόνο μετά τον απελπισμένο ξεσηκωμό του λαού του. Οποιαδήποτε τέτοια δίκη μπορεί να προκαλέσει πολλαπλή αμηχανία, μόλις αποκαλυφτεί η χρόνια προθυμία των ΗΠΑ και της Ευρώπης να συναλλαχτούν μαζί του.
Ο χασάπης του Lockerbie, ένας από τους πιο αδίστακτους ηγέτες του 20ου αιώνα, επιδείκνυε την δύναμη του χωρίς καμιά τιμωρία. Μια δίκη λοιπόν, θα έβγαζε στη φόρα πολλά περισσότερα άπλυτα για την Αμερική και την Ευρώπη, παρά για τον ίδιο. Δεν συμφέρει σε κανέναν.
S.A.- The National Interest
πηγη
Δημοσίευση σχολίου